Een sfeerverslag van het 20ste Ribs & Blues Festival te Raalte op 14,15 en 16 mei 2016. Een verslag van Giel van der Hoeven en Nicolette Johns met foto’s van Gerrie van Barneveld en José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Sinds jaar en dag is de presentatie van Ribs & Blues in handen van Jaap Harmsen en zijn aankondigingen op rijm zijn bij de trouwe bezoekers van dit bluesfestival inmiddels beroemd, nooit eerder heeft TBA? geciteerd maar de rijm om de eerste band op het Delta Stage in Raalte aan te kondigen vond ik er toch wel een om te vermelden…..”soms vuig, soms schurend zoals mijn moeder vroeger met de Vim – hier is Tiny Legs Tim”. Tiny Legs Tim is de opener van de laatste dag van dit geweldig, sympathieke festival in het Salland van Nederland. I.t.t. de bezetting op het Bluezy Blues Festival van Ridderkerk 2 april j.l. heeft Tim de Graeve deze keer wél zijn vaste drummer meegenomen.
Op drumms zien we Frederik Van den Berghe, de vaste bassist René Stock is er deze keer niet bij maar het lijkt mij dat hij vervangen is door de vader van Tim de Graeve gezien de gelijkenis. Natuurlijk is rots in de branding, blues-harpist Steven Troch er ook weer bij. Tiny Legs Tim heeft vorig jaar een zeer goed in de media ontvangen zevende album afgeleverd met de titel ´Steppin Up´.
Dit album nam Tim op met de heren waarmee hij (behalve de bassist) vandaag op het Raaltense podium staat, zij laten van dit album o.a. ´Heart of the City´ horen, een heel fijn stukje werk en weer geeft Tim´s stem de verslaggevers van TBA? een fijn retro-feel.
De getalenteerde Tiny Legs Tim heeft ook hier op Ribs & Blues gekozen voor de Harmony Rocket voor de retro sound maar hij bespeelt ook mijn favoriet de akoestische, blonde Kay. Ook zijn slide kwaliteiten worden mooi geëtaleerd in de titeltrack van het album, het blijft een bijzondere combinatie van muzikanten deze band! Stuk voor stuk zijn het voortreffelijke instrumentalisten die vertrouwd met elkaar musiceren.
Dan moet de pas er weer in gezet worden zodat de fotograaf op tijd zich kan melden bij de foto-pit van het Main Stage want daar staat inmiddels ‘Deen aan huis’ op de line-up. Thorbjørn Risager & the Black Tornado is de eerste act op het grote podium. Wij van TBA? stonden al eerder voor zijn podium en ook hier op het grote podium zet de Deen een zéér professionele set neer. Thorbjørn Risager is ook dit jaar heftig ondergedompeld in de blues maar Thorbjørn kennende flirt hij ook met soul, boogie, rock ‘n roll en zélfs swing. Zijn afwisselende sound is zijn keurmerk, dat hebben we al eerder op Ribs & Blues kunnen meemaken. De ijzersterke backingband The Black Tornado is een gedegen basis waarmee je kunt touren en dat doet deze rijzige Deen al ruim tien jaar lang.
Ondanks dat Thorbjørn het middelpunt, de frontman van de band is, krijgt ieder bandlid de ruimte om zijn ding te doen. Maar ook moet ieder lid van de band die een microfoon voor zich heeft, het publiek adresseren dat is nu eenmaal de regel binnen de band, zo geschiedde en ieder lid zegt in goed Nederlands na hun praatje met publiek “danke wel”. Risager’s krachtige stem is de kers op de taart. Hij heeft een blues- maar ook een soulkant in zijn stem zitten, soms smooth en soms rauw.
De pr-stand van de Deen is ook zo’n voorbeeld van een flirtpartij met zijn publiek; de DVD van de live registratie van ‘Songs From The Road’ speelt tijdens het optreden op een opgestelde i-Pad, hoe professioneel kan je de marketing aanpakken?
Van de instrumentale opener O’Dark tot aan de afsluiter ‘de lovesong’ Crazy Motherfucker, beide van zijn recente How to Kill a Horse CD, is het optreden van Brother Dege weird en unheimisch. Niet absurd of griezelig, maar iets er tussenin. Zijn slide gitaarspel klinkt de ene keer warm dromerig en de andere keer ruw en blikkig. Zelf zegt de uit Louisiana afkomstige Dege Legg over zijn muziek: “it’s a psyouthern sound, wel donker maar niet depressief”.
Bewapend met zijn resonator gitaar, rasperige strot, scherpe teksten en een gedienstige band gaat hij zijn persoonlijke strijd aan met de wereld, die hij soms best wel begrijpt maar de wereld snapt hém niet. Dat doet hij te vuur en te zwaard, zo nodig. Met de bereidheid zijn dierbare bezit de Dobro boven zijn harige hoofd verheven op te offeren aan de scheppingskracht. Want creativiteit is zijn religie. Sinds 1997 bracht Brother Dege 10 albums en 2 boeken (romans) uit!
Maar de meeste songs die hij in Raalte speelde waren van zijn laatste twee platen. Dus ook Too Old To Die Young, een van zijn meest catchy songs. Het was in 2012 als soundtrack al te horen bij de westernfilm Django Unchained. Want toen de nouvelle violence regisseur Quentin Tarantino hem destijds opbelde met het verzoek om ook een steentje bij te dragen aan de filmmuziek, kon Dege dat niet weigeren. He’s a crazy motherfucker, but harmless and peaceful like Jezus. [Lees binnenkort een interview met Brother Dege hier op TBA? online magazine].
Als ervaren rockchick was de Canadese zangeres Sass Jordan een opvallende verschijning in de programmering. Sommige trouwe bezoekers vonden het te veel hardrock voor een bluesfestival en andere kwamen van ver om juist haar te zien optreden. Naar onze mening zijn mainstream rockers van dit kaliber een welkome aanvulling in de Ribs & Blues lineup.
Bovendien heeft Sass Jordan nog steeds een stemgeluid en een bereik waar menig hedendaagse hitsinger een puntje aan kan zuigen. Haar grootste successen beleefde ze eind jaren ’80 en begin jaren ’90 met platina hits als ‘Highroad Easy’ en ‘Make You A Believer’. Uiteraard werden die tot groot genoegen van de aanwezigen ook in de grote tent gespeeld. Met, zoals dat gebruikelijk is bij Noord-Amerikaanse rockbands, uitstekende muzikanten als begeleiders.
Van het S.U.N. project, waarmee Sass in 2012 met o.a. drummer/gitarist Brian Tichy een plaat opnam, werd de song Mobile Again gespeeld. Een stilletjes gehoopt gastoptreden van de bevriende gitarist Ryan McGarvey (die ná haar optrad) bleef helaas uit, maar de Sass Jordan band ‘kept the rock ‘n roll train rolling’! Sass houdt van Nederland en Raalte houdt nu ook van haar. Dat was wel duidelijk.
XIXA (spreek uit als tjsi-tjsa) werd mij aanbevolen door een jongere concullega die weet dat ik graag buiten de lijntjes kleur; dus in de benen om het optreden op het Delta Stage van XIXA (voorheen Chicha Dust geheten) te zien. De muziek die deze uit Tucson, Arizona afkomstige 6 man sterke band brengt heet Cumbia. Dit is een soort van Latijns-Amerikaanse dansmuziek van Colombiaanse afkomst, vergelijkbaar met salsa, XIXA voegt hier een lading Amerikaanse desert-rock aan toe door het gebruik van gitaren, accordeon, bass en percussie.
Deze psychedelische soort muziek spreekt me meteen aan; ik krijg flashbacks naar het optreden van The Reservoir Dogs in ‘t Paard. De zware gitaarpartijen en complexe ritmes steekt de band in een aangenaam zonnig jasje, hoewel hun show niets zonnigs doet vermoeden. De heren in hun zwarte langere colberts met rode sjerpen om de bovenarm geknoopt lijken zo weggelopen uit een Tarentino western. XIXA bracht onlangs hun debuutalbum ‘Bloodline’ uit dus daarvan staat er veel op de set-list. De band bestaat uit Brain Lopez en Gabriel Sullivan, Jason Urman op keys, Geoffrey Hidalgo op de 4-snarige bass, Efren Cruz Chavez percussie en Winston Watson zien we achter de drumms.
Ook al ben erg onder de indruk van deze top set toch moet ik u als lezer van TBA? bekennen dat ik een paar fikse stappen achteruit heb moeten doen om het trommelvlies (mét oordoppen) te beschermen. Tóch geniet ik van de mannen die rechtstreeks uit de fles rode wijn lurken, hun effecten op de pedalen én de rook effecten.
XIXA gaat eruit met een cover van David Bowie’s ‘The Man Who Sold The World, geen verkeerde keuze, goed respectvol gebracht! Waarschijnlijk ben ik niet hun doelgroep maar ik heb met volle teugen genoten van deze XIXA!
Vorig jaar verving, de nu op het Main Stage aangekondigde artiest, op het laatste moment de Zweedse band Blues Pills op dit zelfde Ribs & Blues; ongetwijfeld werd toen de deal voor 2016 afgemaakt want Ryan McGarvey bleek de gouden greep als vervanger. De 28 jarige uit Albuquerque, New Mexico afkomstige Amerikaan werd in 2007 ontdekt als hét jonge wonder op de snaren in de internationale bluesscene. Ryan McGarvey is een regelmatige gast op de diverse Europese podia en nooit waren zijn gigs teleurstellend. Ook vandaag op Ribs & Blues weet hij een vaste schare fans voor zijn podium te verzamelen; sommige helemaal uit België zelfs.
Ryan is van de aan elkaar gespeelde soli; het is maar moeilijk op adem komen tijdens zijn acts want hij doet je constant verbazen met zijn snerpende gitaarpartijen. Ryan McGarvey heeft als invloeden de gitaarslingers van weleer zoals Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en Freddie King maar ook zijn inmiddels goede vriend Joe Bonamassa. Ryan wordt al vergeleken met voorgenoemde maar persoonlijk vind ik dat hij meer charisma heeft en bovendien is zijn stem aangenamer om naar te luisteren, de man toont gewoon meer passie. Ondanks dat de stijl van Ryan McGarvey en zijn ritme-sectie niet écht my cup-of-tea is kan ik hem wel enorm waarderen……..
Getalenteerde jonge muzikanten verdienen een steuntje in de rug als zij kiezen voor een onzeker bestaan als de muziek, ‘today you’re hot tomorrow you’re not’. Ryan McGarvey, drummer Christopher Antoine Hill, bassist Carmine Rojas en Ribs & Blues kunnen terugkijken op een noemenswaardige set.
We gaan met het hele team van TBA? even een koffietje mét nemen voordat we ons weer voor het Delta Stage op stellen. De band die op het semi-buitenpodium deze 20ste editie van Ribs & Blues af mag sluiten is Mojo Man. Van de frontman Marcel Duprix verneemt onze interviewer Giel van der Hoeven tijdens de voorbereiding van een interview backstage dat TBA? al eerder over hen verslag uitgebracht. Na wat huiswerk bleek dat Mojo Man al op de Groningse Rhythm & Blues Night van 30 april j.l. een zeer goede indruk op onze fotograaf had achtergelaten. Wij prijzen ons gelukkig dat wij, net als de band ook uit de regio Den Haag, nu deze act hier zelf eens mogen aanschouwen in het Raaltense…..Mojo Man telt maar liefst 9 bandleden, 5 (!) blazers waarvan 2 trompet – Robert Bogaart en Marco Muusz – en 3 saxofoon – Reinier Zervaas, Robert van der Laarse en Henk Brüggemann.
De ritme-sectie bestaat uit drummer Rick van der Vlist en spelend op de 5-snarige bass zien we John Aponno, Gibson gitarist Theo van Niel Jr. en frontman/zanger/gitarist Marcel Duprix. Alles passeert de revue, soul, funk, rhythm & blues. De zanger, Marcel Duprix bezit over een heerlijk soulisch stemgeluid waarbij ik maar moeilijk onpartijdig blijven kan. Mojo Man is een mooie mix van ervaren en jonge muzikanten die elkaar geen enkel duimbreed in de weg leggen; het is een afwisseling van soli van gitarist tot blazer; zéér hoog muzikaal niveau is wat de meeste bezoekers voor dit Delta Stage in hun ban houdt.
Ondanks dat op het Main Stage de klapper The Common Linnets hun eerste nummer ingezet hebben speelt deze band er nog lustig op los zich niets aantrekkend van de klok die al een kwartier meer aan geeft dat de toegestane speeltijd. Mijn voetjes gaan ondanks de vermoeide benen na twee dagen intensief de pas erin gehad en gestaan te hebben nog met gemak van de vloer bij de tonen van Mojo Man. ‘On The Floor’ is een stuk waarin een trompetsolo die mij de nekharen doet rijzen maar ook de gitaarsolo van Theo van Niel Jr. is er een van het ‘bending strings’ genre.
De blonde god op de snaren blijkt net als Marcel Duprix ook nog eens een messcherpe slidepartij te kunnen spelen. Als de horn-sectie dan ook nog niet te beroerd is om een ‘Motown’ dansje uit te voeren wil ik het wel van de daken schreeuwen “boeken die Mojo Man; u bent verzekerd van een feestje”. Mojo Man zijn blijkbaar niet naar Raalte gekomen om zich onder het karpet te laten vegen; ze schroeven aan het eind van hun set nog met gemak het tempo nog maar eens op.
Dat de knoopjes van het hemd van de frontman keer op keer het niet kunnen houden is niet verwonderlijk; hij legt zijn ziel en zaligheid in zijn vocalen en lijkt het publiek te willen vertellen “this is who I am, this is what you get”. Hier wordt ik blij van; zomaar uit het niets een band ontdekken die mijn stoutste verwachtingen overtreft. Mojo Man you can count me in next time!
The Common Linnets zijn de uitsmijter van dit, ondanks het frisse weer en de enkele bui, wederom goed bezochte festival. Ribs & Blues 2016 trok een dikke 40.000 bezoekers, dit lijkt me een collectief lintje waard voor de organisatoren van dit ieder jaar weer bijzondere festival. Zagen we vanuit onze back-stage positie de kittige, kleine gestalte van Ilse DeLange uit haar SUV stappen; op het podium is de alweer bijna veertig jarige vakvrouw geen kleintje. Ilse DeLange heeft haar solo carriére ‘on hold’ gezet na het succes met The Common Linnets, verkregen samen met Waylon op het songfestival podium van Kopenhagen in 2014 waar zij een tweede plaats behaalde in de finale, om weten te zetten in een voortdurend project. Inmiddels is Waylon vervangen door de co-schrijver van ‘Calm After The Storm’ en voormalig De Dijk bandlid JB Meijers.
De Almelose staat haar mannetje op het podium en weet hoe ze haar (veelal jonge meisjes) publiek moet inpakken. Omdat ik het feestje van Mojo Man niet vroegtijdig wilde verlaten kom ik veel te laat bij het Main Stage aan. Er is geen doorkomen aan, de tent staat nokkie, nokkie vol! Velen blijken speciaal voor dit optreden naar Raalte afgereisd te zijn. Vooral het jonge publiek want waar kan je deze band gratis een show zien geven? Enfin, ik raak niet naar voren maar ook achterin de tent was de show van Ilse DeLange, JB Meijers, Jake Etheridge en Matthew Crosby goed te volgen.
Voorgenoemden worden bijgestaan door de andere bandleden drummer en partner Bart Vergoossen, bassist Aram Kersbergen en gitarist Martijn van Agt. The Common Linnets is dé afsluiter van het festival, vele keeltjes zingen de liedjes met gemak mee ondanks dat The Common Linnets het minst bluezy repertoire van het week-end brengen. Veel werk van de eerste twee albums (Calm After The Storm en The Common Linnets II) komen voorbij en zoals een vakvrouw betaamt een mooi opgebouwde climax naar het liedje ‘Calm After The Storm’ als meest meegezongen nummer van het hele week-end!
Ribs & Blues 2016 opende met de verrassing Phil Bee’ Freedom, sloot de eerste dag af met Revel in Dimes, dé revelatie van 2016, maar het venijn zat hem in de staart met een band van Nederlandse bodem Mojo Man!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier en Dag 2 van Ribs & Blues 2016 hier.
De reporters van The Blues Alone? willen alle 820 (!) Ribs & Blues-vrijwilligers bedanken voor hun inzet. Ook bedanken wij Corine voor haar vriendelijke welkom en goede zorgen. Het hele TBA?-team wil Henriët veel sterkte wensen bij haar herstel.
Graag zijn wij volgend jaar weer van de partij!
