Een sfeerverslag van het 20ste Ribs & Blues Festival te Raalte op 14, 15 en 16 mei 2016. Een verslag van Giel van der Hoeven en Nicolette Johns met foto’s van Gerrie van Barneveld en José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Als opener van de eerste dag van het inmiddels in Europa als Beste Blues Festival bekend staande Ribs & Blues hebben Ton Groot Beumer, Rob Telgenkamp en Frank Satink de winnaars van de Dutch Blues Challenge 2015 gecontracteerd.
Philippe Bastiaans a.k.a. Phil Bee, eerder frontman van de band King Mo, is in 2014 een samenwerking aangegaan met John F. Klaver (nadat Leif de Leeuw de band had verlaten onder druk van het succes van zijn eigen band) onder de naam Phil Bee’s Freedom. Deze 7 koppige formatie speelt blues, gemixt met jazz en soul, een fusion die mij volledig verrast op het vroege uur van deze eerste Pinksterdag.
Freedom bestaat naast bovengenoemde uit gitarist Berland Rours, bassist Wil Hermens, toetsen Pascal Lanslots en op drumms Arie Verhaar én de twee backing vocalistes Nicole Verouden en Maartje waarvan ik helaas de achternaam niet heb kunnen achterhalen.
De band opent met een zéér goede vertolking van Derek Trucks’ ‘For My Brother’. Was ik eerder nooit zo’n fan van King Mo omdat er naar mijn mening geen eigen identiteit in schuilde; nù wordt ik omver geblazen door de synergie die deze band op het podium ten toon spreidt. John F. Klaver is van de finesses op de snaren maar het rauwe gitaarwerk komt van Berland Rours; de mannen gunnen elkaar ieder hun moment met het publiek waar de toeschouwers gretig de handen voor op elkaar krijgen. Tegelijkertijd ben ik onder de indruk van de twee stemmen van Phil Bee en John F. Klaver die wonderschoon bij elkaar passen. We horen eigen nummers zoals ‘Memphis Moon’ maar ook het nummer dat Phil ter nagedachtenis aan zijn moeder zingt ‘See You On The Other Side’ is van hoog kippenvel-niveau.
John F. Klaver is ook degene die in deze set de slide voor zijn rekening neemt en ja alweer moet ik bekennen dat de mannen met deze samenwerking een gouden deal hebben gedaan. De Britse blues wordt geëerd door een vertolking van Eric Clapton’s ‘Got To Get Better In A Little While’ en Phil Bee’s Freedom gaan eruit met Freddie King’s ‘Big Legged Woman’ waarin een solo van Pascal Lanslots waar ikzelf de vingers bij aflik. Phil Bee schijnt zich eindelijk ontdaan te hebben van het juk van de verwachting en toont zijn gekozen vrijheid nu op de bühne met Phil Bee’s Freedom!
RUV (wat ‘wolf’ betekent in gypsy Romani language) is een jachtig trio uit Enschede. Als in een jonge wolvenroedel jagen ze gemeenschappelijk hun prooi na met vuige bluesrock. In dit debuut optreden (jazeker!) spelen ze covers en eigen nummers met titels als ‘Machine’ en ‘Eye of the Storm’. Jeroen Nielen (zang/bas), Ruud Gielen (drums) en Jim Zwinselman (gitaar) vormen de gebinten die de RUVsound moeten doen staan als een robuuste Twentse schuur.
Dat lukte al behoorlijk goed. Nu maar afwachten waar met wat schaaf en timmerwerk de volgende schreden van RUV toe leiden en of volhouden en wendbaarheid ook werkelijk de kracht is van déze drie gretige wolven.
Al eerder zagen de verslaggevers van uw on-line muziekmagazine de piepjonge Tom Veltien als vijftienjarige op het podium van Ribs & Blues 2013 staan; toen op het Delta Stage podium vandaag staat de inmiddels volwassen Tom Veltien samen met zijn band op het Main Stage van Ribs & Blues Raalte.
Tom Veltien is ooit al op zijn 5e begonnen te spelen op de elektrische gitaar en inmiddels is het professioneel gitaarspelen niet meer uit zijn leven weg te denken. Wat is er mooier dan jongelui te zien musiceren, succes te zien boeken en hiervan te genieten? Vond ik dat er drie jaar geleden nog weinig passie op het podium te zien was, nu is dat volledig het tegenovergestelde. Tom Veltien mag zich met zijn 18 jaren volwassen noemen en zo ook zijn muziek en performance! De ritmesectie met percussionist Martin Verdonk, drummer Mick Gravée en bassist Daniel van der Molen zorgt voor een stevige muzikale basis, keyboard-speler Tollak Ollestad die ook een niet onverdienstelijk zanger blijkt zijn de steun en toeverlaat van Tom.
De blazerssectie met saxofonist Ton Nieuwkamp, Arjan Stam op trompet en Hein Jan van Vilsteren op trombone zijn de kers op de taart die Tom Veltien Band is.
Zanger Lodewijk van Gorp verdient hier op Ribs & Blues mijn 12 punten, zo jong en dan al zo’n performer! Tom’s zang kan echter nog wel een paar lessen gebruiken, het is onzeker en niet stemvast.
Tom Veltien’s set is een uitgebalanceerde set van slow blues, rhythm & blues, blues-rock maar ook een dipje van symfonische rock en soul alles in een eigentijds en eigenzinnig sausje. Tom Veltien een jongeman die we (hopelijk) nog heel veel zullen gaan tegen komen op de Nederlandse podia.
De drie Wijzen uit het Oosten zijn algemeen bekend. Deze vijf Dwazen uit het Oosten hebben vooral naam gemaakt in Oost Nederland en wijde omgeving. Zeer wijde omgeving, want sinds hun debuut EP in 2013 onder de bandnaam Texas Radio het daglicht zag, bespeelde thans The Grand East tientallen kroegen, clubs en festivals in alle uithoeken van Nederland. Een platendeal (bij Goomah Music) met een volwaardig album in het verschiet kon dan ook niet uitblijven. Op het Delta Stage liet het prettig gestoorde vijftal een pittig voorproefje horen van wat ons later dit jaar te wachten staat.
Live vertaalt zich dat in een eruptie van psychedelica vermengt met 70’s rock ’n soul. Pathetisch maar ook rauw. Uitgesponnen en toch pakkend. Een hocus pocus hoochie koe! koe!! koe!!! shaking machine in space. “Tot zover het sentimentele gedeelte nu gaan we raggen!” zei zanger Arthur Akkermans na een opening die de term ‘psychedelisch’ zeker waardig was.
De frontman viel in één van zijn slotcapriolen ook nog even een tand door de lip. Het mocht allemaal niet deren, hij verbeet de pijn en genoot van het publieke applaus en de waardering. Want dát is waar deze bevlogen vrienden het voor doen. Niet voor de looks en niet voor de poen. Wereldgasten die Oosterlingen!
Julian Sas is ‘s land’s lieveling op de snaren en meteen ook de meest succesvolle Nederlandse gitarist die ook in het buitenland een graag geziene gast is. In de geschiedenis van het Ribs & Blues festival kwam Julian Sas waarschijnlijk het vaakst op een van de twee podia opdraven. Alleen daarom al is zijn aanwezigheid op deze 20e editie terecht. Ook nu kreeg de aimabele Beneden-Leeuwenaar, evenals alle voorgaande keren, weer een enthousiaste groep blues-rock fans op de been in Overijssel. De band van Julian Sas heeft de laatste tijd wat verschuivingen ondergaan, bassist Tenny Tahamata is vervangen door Fotis Anagnostou én de band huist een tegenwoordig een toetsenist Roland Bakker, deze laatste twee zaten samen in Big Shampoo & the Hairstylers wat ooit begon als een rockabilly band.
Drummer Rob Heijne is de enige oudgediende die over gebleven is van oorspronkelijke bandleden en speelt ook hier in Raalte weer een retestrakke set. Tóch lijkt er iets veranderd in de benadering van de set, we zien niet meer het wisselen (in de tijdspanne dat wij de set konden bijwonen) van gitaren. Julian Sas speelt vele nummers achter elkaar met dezelfde prachtige mooie rode Gibson, die overigens niet alleen mooi is om naar te kijken maar ook het geluid is van sublieme kwaliteit. In februari besteedde wij van TBA? al uitgebreid aandacht aan de cd-presentatie in de Boerderij Zoetermeer en de (ingekorte) setlist kwam overeen met die van die avond. Met een aantal songs dus van Comin’ Home (2016) en oude vertrouwde Sas-classics.
Kenners van Julian Sas naast mij in het publiek vertellen mij gretig dat Julian´s meest recente album ‘Bound To Roll’ een verruiming van de grenzen van de blues-rock opzoekt; eerlijk gezegd heb ik ooit een live registratie van een akoestische set van Julian Sas cadeau gekregen en daarvoor zelfs naar Tilburg trok om het live te gaan bewonderen maar zijn blues-rock sets kunnen mij niet warm draaien om nog meer solo´s te beluisteren. We moeten weer verkassen naar het Delta Stage…..Op editie 25 zien we Sas en zijn band ongetwijfeld weer terug.
Hidden Charms lijken zo weggelopen uit de documentaire Festival Express, de trein met muzikanten zoals Buddy Guy, Janis Joplin en Jimi Hendrix op weg langs de drie grote steden van Canada, Toronto, Winnipeg en Calgary om daar op te treden, deze Engelse band uit London bestaat uit vier jongemannen die jammer genoeg denken dat hard gelijk aan kwaliteit is. De band schijnt niet in de gaten te hebben dat hun geluid rondzingt en dat het publiek daarvoor een stapje naar achter moet doen.
Vincent Davies zang/bass/gitaar, Ranald Macdonald zang/bass/keys/gitaar, Josh Lewis bass/gitaar en Oscar Robertson op de drumms zijn gretig, héél gretig op deze frisse middag in Raalte. Ook al is Hidden Charms een song die door Willie Dixon werd geschreven deze drone sound die de band voortbrengt heeft weinig met blues te doen. Wél zijn de sixties invloeden waar te nemen, de jonge spring- in-het-velds mixen rock ´n roll, rhythm & blues met Britse rock van weleer.
Het kwartet schijnt een al een bescheiden hitje te hebben gescoord met hun 2015 single ‘Sunny Side’ en vindt dan ook vele jongeren voor hun podium van het Delta Stage op Ribs & Blues 2016 in Raalte.
Wij, de iets belegen jongeren, houden het voor gezien en gaan ons opmaken voor de volgende act op het Main Stage van Raalte.
Veel authentieker dan Southside Johnny Lyon kan een artiest niet zijn. Op het eerste gezicht is hij zo’n belegen ondeugd waartegen je neigt te zeggen: “Opa, doe toch eens normaal!”. Maar op het podium verheft deze baas zich als rhythm ‘n blues & soulzanger ver boven de middelmaat. Natuurlijk, als eerbetoon aan de blues in het algemeen en aan 20 jaar Ribs & Blues in het bijzonder, gromde Johnny er herhaaldelijk een “howhowhowhow” uit!
“Haven’t taste any ribs yet but there sure is a lot of blues in here!” riep Johnny ook nog watertandend uit. Maar het werd een uur lang ouderwets soultime in Jukesstyle!
Met een uitgebalanceerde mix (in het geval van SJ moet je dat lezen als: geïmproviseerde mengelmoes) van oud en nieuw werk in uptempo songs en ballads, liet hij met zijn fantastische band The Asbury Jukes, inclusief trombone, sax en trompetsolo’s, de tent opleven met vreugde. En meezingen natuurlijk! ‘I Played The Fool’, ‘Fever’ (Springsteen cover); ‘Without Love’ (Aretha Franklin cover), ‘This Time It’s for Real’; ‘I Don’t Want to Go Home’… prachtig allemaal.
The Left Bank klassieker ‘Walk Away Renée’ werd zelfs opgedragen aan óns online magazine TBA? Te veel eer natuurlijk. Het Southside Johnny & The Asbury Jukes optreden was absoluut één van de hoogtepunten van dit pinksterweekeinde. Als vanouds, zou ik daaraan nog toe willen voegen. “Arrivederci, bedankt!” was Johnny’s laatste groet aan Raalte na de afsluiter ‘Shake ‘Em Down’. Lees hier een interview met Johnny uit 2013.
Cuban Heels staat als after-party van Southside Johnny en zijn Ashbury Jukes gepland in de i-Phone diary van uw TBA? verslaggevers. Het is alweer even geleden dat we deze mannen mochten zien optreden.
De hoofdrol is voor zanger Jan Hidding, de rol van zijn tegenspeler is voor bluesharpist Richard Koster weggelegd maar ook gitarist Raymond Nijenhuis heeft een hele grote bijrol. Vele van mijn blues-brothers en -sisters staan al strak voor het podium voor hun dosis garageblues. Wij van TBA? genieten ook Cuban Heels, een band die wij veel te weinig in het verleden zijn tegengekomen doordat zij een sabbatical van bijna vijf jaar namen.
Cuban Heels’ zanger Jan Hidding, gitarist Raymond Nijenhuis, bluesharpist Richard Koster, bassist Roelof Klijn en drummer Chiel ten Vaarwerk zorgen voor een mooie stampende set; Cuban Heels is nog steeds de enthousiaste band die we ooit voor het eerst mee mochten maken ten tijden van het Blues Festival van Leerdam in 2009.
We zijn getuige van ‘Over The Moon’ en met ‘Don’t Leave Me’ wordt het optreden voor een uitgelaten publiek voortgezet. Wàt een traditioneel optreden in een moderne jas. Cuban Heels blijft een unieke band in de Nederlandse bluesscene en ver daarbuiten.
Het uit Duitsland afkomstige Henrik Freischlader Trio is geen onbekend trio op Nederlandse bodem; de band stond in het verleden veelvuldig op de Neerlandse podia en wij als verslaggevers van TBA? zagen de man voor het eerst in de Bredase Mezz optreden alweer 6 jaar geleden in 2010.
Echter twee jaar geleden maakte Freischlader bekend dat 2014 zijn laatste jaar ‘on the road’ zou zijn en dat hij zich slechts zou gaan richten op zijn platenmaatschappij ‘Cable Car’, het begeleiden van muzikanten, het produceren van albums en het schrijven van nummers.
De rust heeft niet lang stand gehouden en eerlijk gezegd zijn we daar niet rouwig om; Henrik Freischlader is gemakkelijk te vergelijken met diverse Amerikaanse gitaar-virtuozen maar ook zijn stemgeluid is prettig en vrij van accent. Henrik Freischlader ziet zich gesteund door drummer Carl-Michael Grabinger en bassist Alex Grube die als trio een hele vette, volle sound de grote tent in slingeren.
De show van dit Henrik Freischlader Trio is gegroeid; klaarblijkelijk geleerd van zijn touren met de Tedeschi Trucks Band. Tóch is de Duitser Amerikaanser dan wellicht gewild……zijn sets vertonen teveel routine en te weinig passie om het publiek aan zich te binden. Ook hier op Raalte zie ik velen halverwege de set de Main Stage verruilen voor het Delta Stage waar een jonge Britse gitaarslinger het met hem nog onbekende publiek zal trachten te veroveren.
Laurence Jones heeft twee Britisch Blues Awards voor ‘Young Artist of the Year’ (2014 en 2015) op de schoorsteenmantel staan maar ook in 2016 is hij genomineerd. De nominaties door de British Blues Awards zijn op zijn minst bijzonder te noemen; Laurence Jones is maar liefst voor 3 categorieën genomineerd: Band of The Year, Young Artist Of the Year en Guitarist of The Year. De sympathieke 23-jarige gitarist staat zoals altijd te stuiteren van de energie en weet deze over te brengen op het publiek. Laurence Jones heeft op zijn jonge leeftijd al een hele lekkere, doorrookte stem, zijn gitaarkwaliteiten zijn op z’n minst bijzonder te noemen maar wat nog misschien veel belangrijker is zijn vermogen om zich als muzikant te onderscheiden is zijn interactie met zijn publiek. Zoals is vaak pleeg te zeggen dàt is iets wat je niet leren kan, je hebt ‘t of niet en Laurence Jones heeft heeft ‘t! De gitaarslinger heeft ook een virtuoze beheersing van de snaren in de vingers, het lijkt of hij nooit een foutje maakt. Laurence Jones wordt niet voor niets het love child van Clapton en Guy genoemd.
We maken kennis met de vervanger van de Finse drummer Miri Miettinen, Phil Wilson uit Skegness maar gelukkig zien we de getrouwe Roger Inniss “from outher space” nog steeds op de 6-snarige (!) bass. Ok, de ‘head to head’ met bassist Roger Inniss kennen we nu wel maar er zijn nog steeds toeschouwers dit deze gimmick nog niet hebben gezien.
Prettige verrassing is een gastoptreden van Beau Veldkamp zangeres bij de Assense formatie Funky Blues Soul Riot. De set zit weer strak in elkaar met een uitgebalanceerde mix van covers w.o. mijn persoonlijke favoriet Stevie Wonder’s ‘Higher Ground’ en eigen werk van het 4e album ‘What’s It Gonna Be’.
Laurence Jones is nog jong maar kan al terugkijken op een heel palmares aan optredens door heel Europa maar hij zal het met me eens zijn dat de meest opzienbarende van al de tour met Walter Trout en dat verklaart misschien zijn keuze om nog steeds voor blues-rock te kiezen maar ik ben wel toe aan een kennismaking met de andere kant van Laurence Jones.
Inmiddels is het al half tien geworden en dat is de tijd dat de Nederlandse formatie Sven Hammond op het grote podium het inmiddels uit veelal jongeren bestaande publiek mag gaan vermaken. Vorig jaar bracht Sven Hammond het album ‘IV’ uit, op dit album is veel blues-rock te beluisteren en dat is misschien dat ook de reden dat Sven Hammond het bijwoordje ‘Soul’ uit de bandnaam heeft geschrapt.
Toetsenist en naamgever Sven Figee, drummer Joost Kroon, Tim Eijmaal zanger/gitarist, bassist Glenn Gaddum Jr. werken alweer negen jaar samen en zanger/frontman Ivan Peroti maakt ook alweer vijf jaar deel uit van de groep dus de heren weten als geen ander een goede performance te brengen.
We zijn getuige van een set beïnvloed door rhythm & blues, vuige soul en funk, maar ook de jazz kiekeboet af en toe even om de hoek. De mannen spelen een opzwepende set waarbij men maar moeilijk stil kan blijven staan. Dit is wat Sven Hammond kenmerkt, veel passie en een hoog party vermogen. Zoals de vaste lezers van TBA? inmiddels wel weten ben ik, de belegen jongere, ‘a sucker’ voor een lekker Hammond partij dus mijn feestje van de eerste Pinksterdag is compleet, ik geniet met volle teugen van deze band van internationaal niveau!
De New Yorkers, drummer Washington ‘Washy’ Duke en zanger/gitarist Eric Simons, begonnen ooit als 2 mans band. Als een Sjors en Sjimmie van de ritmiek haalde ze kattenkwaad uit op houseparty’s en in de nachtclubs van Brooklyn. Toen hen daar op een avond een chocoladebruine schoonheid werd voorgesteld met het verzoek om een liedje mee te mogen zingen, was het commentaar: “we zijn geen karaoke machine!” Maar na de nodige whiskey’s ging het duo overstag: “and we were just blowin’ away” zegt Washy hierover in een interview dat TBA? hier ook later zal publiceren.
Zangeres Kia Warren en later multi-instrumentalist Chris “Premo” Waller (bas, harmonica, zang) die al furore maakte in de New Yorkse underground scene bleken een gouden greep te zijn. Revel In Dimes was in 2013 een feit en de band “was ready for a rough ride”. Die muzikale reis bracht hun dus ook naar Ribs & Blues voor 1 van hun 13 gigs in 10 dagen tijd.
Met songs van The Parlour EP en verrassend goed nieuw werk werd een mengeling van Delta blues en meer jukejoint blues stijlen gespeeld. Hard en rauw maar retestrak en dansbaar! Kia heeft een zuivere soulvolle stem die ze met een stemvervormer kracht bijzet.
Premo nam de advocals voor zijn rekening in het swingende midtempo ‘K.I.S.S.I.N.G’. (I wanna know you baby). Waarbij in alle passie een zangmicrofoon het bijna moest ontgelden. Eric Simons liet vocaal van zich spreken in ‘Right To The Left’. Waarmee de zondagavond op de Delta Stage werd afgesloten door een prima nieuwe band. Uitermate geschikt voor de nachtelijke voetjesvandevloeruurtjes. Een mooi stel om te blijven volgen, stay tuned to Revel In Dimes.
De afsluiter van de eerste Pinksterdag op de 20ste editie van Ribs & Blues is een band van formaat, passend bij een festival van formaat; De Dijk!
Wie kent ze niet? De Dijk staat voor de vierde keer op het Main Stage van Ribs & Blues; begrijpelijk want deze band genereert zowel ouder als jong publiek. Het meezing gehalte is hoog en daar houden Nederlanders van, vooral lekker mee blèren……Als ik het hier bij zou laten dan zou ik De Dijk ontzettend te kort doen; ook al is het geen blues het schuurt er wel tegenaan en zanger Huub van der Lubbe zou een internationaal grote blues/soul zanger geweest kunnen zijn als zijn wiegje niet in Amsterdam had gestaan maar in Chicago of Memphis gestaan had. Ook al is Huub van der Lubbe nog maar een paar jaar verwijderd van de A.O.W.-gerechtigde leeftijd het is op deze eerste Pinksterdag rond middernacht niet af te zien aan zijn inzet op het podium.
De Dijk die alweer zo’n vijfendertig jaar (!) de Nederlandse podia bemant wordt door het Raaltense publiek in de armen gesloten, het lijkt wel op thuiskomen hoorde ik een van de bandleden vooraf het optreden tegen iemand zeggen en zo voelt het ook voor het publiek. Op Ribs & Blues 2016 is Hans van der Lubbe de bassist, Pim Kops zien we op de toetsen, Nico Arzbach en Jelle Broek zijn de gitaristen. Laatste genoemde is de vervanger van die andere JB (Meijer) die morgen met The Comment Linnets de dag zal afsluiten. De blazers-sectie bestaat uit Peter van Soest op trompet en op sax zien we Roland Brunt. Een lekker vol podium dus met deze zeven doorgewinterde musici, een doorgewinterd geluid wat nergens routineus aandoet. Wij van de TBA? kunnen door andere verplichtingen elders (interview) op het terrein slechts genieten van het laatste staartje van het optreden van De Dijk.
Niets ten nadele van het optreden van De Dijk maar de muziekmarathon en de kou hebben zijn tol geëist en wij besluiten na een koffie mét toch voortijdig onze auto op te zoeken en naar ons onderkomen voor de nacht af te reizen.
Het was een enerverende eerste Pinksterdag met voor de verslaggevers van uw on-line muziekmagazine TBA?; de meest in het oog én oor springende optredens van: Phil Bee’s Freedom, Tom Veltien Band, Cuban Heels en Revel in Dimes! Benieuwd wat voor moois ons morgen weer te wachten staat.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier en Dag 3 hier van Ribs & Blues 2016.
