De 24e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 13 en 14 mei 2016 op het Festivalterrein van Kwadendamme. Een verslag van Wil ‘Bluesbreeker‘ Wijnhoven; waarvoor hartelijke dank! Foto’s van Ton Dontje.
Het Zeeuwse dorpje Kwadendamme, met ca 950 inwoners, wordt in het weekend van 13 en 14 mei overspoeld door ruim 1200 bluesliefhebbers uit binnen- en buitenland. Het hele dorp staat dan in het teken van de blues en zelfs de kerk heeft daar part aan met een gospelmis. Feitelijk begint de voorpret al op de donderdagavond als er in de plaatselijke kroeg ‘s Land’s Welvaren de bluesformatie John Henry Orchestra horeca speelt. Inmiddels worden de kampeerplekjes bij particulieren en camping ’t Kwedammertje bevolkt. Her en der staan tenten, caravans, campers, auto’s en vans, het dorp is omgetoverd tot een grote camping met als middelpunt de festivaltent op het voetbalterrein. Het is een heuse reünie van een immense bluesfamilie die allemaal met hetzelfde doel naar Zeeland zijn gekomen: goede muziek, gezelligheid, sfeer en om te feesten.
De weersvoorspellingen zijn redelijk, in ieder geval is de vrijdag al goed met een heerlijk zonnetje en warme temperaturen die in de festivaltent nog eens stevig worden aangewakkerd door de Britse powerblues rocktrio: Tony Dowler’s Hellhounds en een grandioos optreden van Little Steve & The Big Beat. Met een goede blazerssectie en het vurige gitaarspel die onder meer: ‘Working Overtime’ en ‘Dangerous Kind’ vertolken.
Voorafgegaan door de Italiaanse zangeres/gitariste Eliana Cargnelutti die stuivertje gewisseld heeft met Little Steve vanwege verkeersperikelen.
Met Johnny Mastro en zijn Mama’s Boys wordt het feestje voortgezet en gaat Smokehouse Brown op gitaar volledig los. Johnny Mastro gaat volledig mee in zijn spel. Van zijn recente album “Never Trust The Living” en natuurlijk het oudere werk worden er enkele nummers gespeeld. Als gastgitarist roept hij op een gegeven moment Danny Vlaspoel (Laundromat) op het podium. Samen met hem speelt hij enkele nummers zoals de titeltrack van Johnny’s recente album. Het is in één woord: VET.
Gelukkig is Jeff Jenssen weer in zijn goede doen, tenminste dat idee krijg ik. Wat ik miste op Moulin Blues en wel heb gezien in Vlierden komt ook nu weer naar boven. Gedrevenheid en het ongedwongen spel zonder druk van het massale heeft zijn uitwerking. Het lijkt allemaal wat soepeler te gaan. Zelfs bassist Bill Ruffino en drummer Robinson Bridgeforth staan te springen op het podium.
Fotogeniek als Jeff is stuift hij over het podium heen en als een ware kloon van Kiss-bassist Gene Simmons laat hij regelmatig zien hoe lang zijn tong wel niet is. Met zo nu en dan een plectrum erop geplakt.
Als je niet zo in bent voor dit stevige geweld ga je lekker chillen in het gras of ga je luisteren naar singer/songwriter Robert Den Hartigh die op een enerverende wijze de Mississippi Delta adoreert met mooie en rustige songs. Zichzelf begeleidend op akoestische gitaar, een National of trekharmonica laat hij nummers horen geïnspireerd door: Charley Patton; Lead Belly en Woody Guthrie.
Vrijdag of liever gezegd zaterdagmorgen wordt rond de klok van een uur de eerste festivaldag afgesloten. Terwijl het al flink is afgekoeld vertrekt iedereen rustig naar zijn slaapplek om daar nog een pintje te vatten en na te praten over wat ze goed hebben gevonden en wat niet.
