Douwe Bob speelde samen met Maurice van Hoek op 3 april 2016 in de Amer in Amen. Voorprogramma: Living Room Heroes. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Op een mooie lentedag staan de deuren van Café de Amer wijd open. Bezoekers op het terras, een koel biertje voor het grijpen. Voor de Living Room Heroes gaan we naar binnen. Die mannen komen uiteindelijk niet voor niks helemaal uit Nijmegen om in de Amer te spelen.
Bij de eerste tonen zijn we het terras vergeten en dompelen we ons onder in kwalitatief hoogstaande Americana. Wat een fijne band, zeg. Prima vocalen en een prettig in het gehoor liggend repertoire. Aan het eind van het half uur hebben de bezoekers er eigenlijk nog geen genoeg van en dat is goed te horen aan het applaus. Living Room Heroes zou zeker niet misstaan in de hoofdprogrammering.
Douwe Bob begint ingetogen aan zijn eerste set. Samen met sidekick Maurice van Hoek worden liedjes gespeeld van het album Foolbar, dat nog moet uitkomen en van de twee albums die eerder het levenslicht zagen: Pass It On (2015) en Born In A Storm (2013). De booming carrière van Douwe Bob Posthuma begint in 2012, als hij de eerste editie wint van de Beste Singer Songwriter van Nederland.
Het is een beeldschone, soms wat ironische, jonge muzikant die wij vanmiddag in de Amer zien en horen. Ik heb een hekel aan het begrip, maar ik geloof dat ze dit bedoelen met de X-factor. Je kunt er je ogen niet vanaf houden, maar misschien geldt dat alleen voor de dames. Als je daarnaast ook nog eens een getalenteerd liedjesschrijver, gitarist en zanger bent, wat zou er dan nog mis kunnen gaan, vraag je je af? Het is niet verwonderlijk dat Douwe Bob, Nederland zal vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival in Zweden.
Natuurlijk gaat het daar ook over vanmiddag. Het optreden dreigt op een aantal momenten over te gaan in een vragenuurtje. “Weet je al wat je aantrekt?” “Ga je met band optreden?” Douwe Bob geeft het publiek er de ruimte voor. Zelf lijkt hij nogal sceptisch onder zijn deelname aan het songfestival, het mediacircus dat haaks staat op de kleinschaligheid en intimiteit van vanmiddag. De Amer wordt door hem een aantal keer geroemd om de sfeer en het publiek, dat direct stilvalt als de muziek begint, het fijne geluid en Ronnie Snippe achter de mengtafel.
Maurice van Hoek is een prima aanvulling. Met een tweede gitaar en een tweede stem erbij, krijgt de muziek net iets meer body. “Hoe groot we ook worden, wij blijven altijd bij elkaar”, grapt Douwe. Multicoloured Angels en een perfecte uitvoering van Stone Into The River, komen natuurlijk langs
vandaag. Bij You Don’t Have To Stay, worden we op speelse wijze geïnstrueerd het refrein 3-stemmig mee te zingen. Serieuze onderwerpen worden aan de kaak gesteld in Pass It On, een liedje om een vriend op te beuren en We’ll Be Gone over een oud echtpaar, dat samen uit het leven stapt.
Juweeltjes in de huiskamerachtige setting van De Amer. Het publiek roept tot vervelens toe na iedere song “mooi”, “prachtig”. Op rij een zingt een mevrouw alle liedjes mee en roept na twee akkoorden welk liedje Douwe gaat spelen. Douwe steekt er de draak mee, zoals hij wel meer doet vanmiddag. Het gaat over het verschil tussen de Noorderling en de Amsterdammer en over wat mensen van zijn nieuwe, nog niet opgedroogde tatoeage, in zijn nek vinden.
De toegift komt uit het bluegrass repertoire en kan pas gespeeld worden als Maurice is wezen plassen en Douwe van gitaar is gewisseld, want uitgerekend nu breekt er een snaar. Eigenlijk zijn het gewoon twee dollende jonge honden. Wij vrezen met grote vrezen dat Douwe Bob op het punt staat de Amer te ontgroeien. Naar het songfestival keken we nooit, maar nu gaan we kijken!
