The Southside Blues Revue speelde op 3 januari 2016 in The Shack, Oude Meer. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Hans Greven.
Afgelopen zondag stond de Southside Blues Revue weer eens op het podium in The Shack in Oude Meer. Het is inmiddels een prettige traditie geworden dat deze groep hier het nieuwe jaar komt inluiden. Gezelligheid troef daar onder de rook van Schiphol. De heren hadden op voorhand beloofd er een leuk feestje te bouwen en ze maakten dat voornemen meer dan waar.
De ontvangst door de uitbaters Berry en Rian was weer allerhartelijkst en na een uitgebreid rondje langs alle bekenden in de zaal moesten de gesprekken noodgedwongen onderbroken worden, omdat de band zo nodig het podium moest betreden. Gezien de volle zaal werd weer eens bewezen dat de band hier in de regio tot de publieksfavorieten behoort. Ook diverse collega muzikanten ontwaarden we tussen de toeschouwers.
Vanaf het eerste nummer werd de beuk erin gegooid en zat de stemming er ook direct in. Met ‘Ride That Train’ werd de toon gezet en met veel eigen werk werd het eerste deel van de set afgewerkt. De mannen leveren prima eigen nummers, ondanks het feit dat hier en daar wat bekende melodielijntjes waar te nemen zijn. Maar nummers als ‘I’m Beat’, ‘After Me’ en het redelijk nieuwe ‘Rock And Roll Doll’ stonden wel als een huis. De band bestaat uit Armando Jansen (gitaar/zang), Pim Spetter (piano/Hammond), Mark Harmsma (bas), Ruud Spetter (drums) en zanger Jay Bodean. Laatstegnoemde was oprichter van de eind jaren zeventig/begin jaren tachtig populaire hardrock band Bodine, maar wist met zijn charisma en imposante stemgeluid ook de bluesliefhebbers helemaal in te pakken. Er was veel interactie met het publiek en ook onderling hadden de mannen het goed naar de zin.
Na een nummertje of zeven had de band een leuke verrassing in petto: een driemans blazerssectie,bestaande uit trompettist Floris Windey, saxofonist Alessandro Russo en trombone speler Yannis Marinos. Met hun Belgische, Italiaanse respectievelijk Griekse roots een fraai internationaal gezelschap.
De blazers gaven de band zo mogelijk nog meer power. De tent stond inmiddels te trillen op zijn grondvesten. Op verzoek van hardcore fan Ruud Monde werd ook een spetterende versie van Allen Toussaint’s ‘Brickyard Blues’ ten gehore gebracht. Helaas is Ruud zelf door tragische omstandigheden verhinderd, maar de band doet Toussaint eer aan. Hopelijk blijft dit nummer nog een poosje op de setlist staan.
In de pauze, waarin het publiek getrakteerd werd op warme hapjes, kon weer ever verder worden bijgepraat, maar al snel was de band terug voor opnieuw een dampende set. Wederom werden we voorzien van een flinke portie blues, rock ‘n’ roll en New Orleans rhythm & blues. Gitarist Armando Jansen wist de handen flink op elkaar te krijgen met een ijzersterke solo in de slow blues ‘Infidelity Blues’, maar trombonist Yannis Marinos stal wat later toch een beetje de show met een paar prima solo’s op zijn instrument en werd daarvoor ook met een daverend applaus beloond. Met klassiekers als Earl King’s ‘Come On (Let The Good Times Roll)’ en de oude Temptations hit ‘Shakey Ground’ schotelde de band ons een mooie finale voor.
Uiteraard kwam de band niet weg zonder een, welverdiende, toegift. Na ‘Johnny B. Goode’ en ‘Little By Little’ zat het dan toch echt op. Netto ruim tweeënhalf uur, waarin de muzikanten alles gegeven hebben wat er in zat. The Shack had zich geen betere opening van het jaar kunnen wensen, hoewel ook de komende weken een bezoek aan deze club zeker de moeite waard is.
