Pink Floyd Project-NL speelde vrijdag 18 december in de Van der Voort hal in Kwintsheul. Verslag en foto’s door Johan Sonneveld. Zie hier alle foto’s door Johan.
Pink Floyd is een Engelse rockband die internationale erkenning kreeg voor hun progressieve psychedelische rockmuziek. De groep evolueerde in de jaren ’60-’70 tot pioniers van de progressieve rock en symfonische muziek. En bestond aanvankelijk uit respectievelijk de gitaristen Bob Klose en Roger Waters, drummer Nick Mason en blaasinstrumentspeler Rick Wright en later de gitarist en zanger Syd Barrett. Maar in hoeverre zij konden vermoeden dat deze band legendarische vormen aan zou gaan nemen? Op dat moment kon waarschijnlijk niemand dat nog beseffen.
Niet alleen Pink Floyd zorgde voor grote opkomsten, maar ook deze professionele Nederlandse tributeband krijgt de zalen moeiteloos vol. Pink Floyd Project heeft sinds 2006 al hun concerten uitverkocht en mag ondertussen gerekend worden tot één van de beste Pink Floyd tributes in Europa. En daarvan mocht ik op vrijdag 18 december jl. getuigen zijn, de dag dat Pink Floyd Project neerstreek in Kwintsheul. Want de “De Van der Voort Hal” stond deze avond centraal tijdens een muzikale tijdreis in psychedelische rock. “Experience Express” organiseerde samen met “Omni sportvereniging Quintus Leeft”, de nieuwste show van het project: ‘Ultimate Echoes’, een heuse muzikale reis door een deel van het aanzienlijke repertoire van Pink Floyd. En dat houdt je dan twee en een half uur lang aan de grond genageld. Knap in elkaar verweven nummers ondersteund door de originele opnamen van de krankzinnige Syd Barett, uitgewerkte songs zoals ‘Echoes’ het epische nummer van het album “Meddle” dat in 1970 verscheen en geschreven is door alle vier de bandleden. In de originele versie, duurt deze song ruim 23 minuten, dit in combinatie met een laser- en lichtshow waarin de op het midden staande eclips als centrum fungeerde. De hoofdrol in dit epische nummer was weggelegd voor gitarist Henk Bennen, die op weergaloze wijze de gitaar hanteerde en de solo’s schijnbaar moeiteloos voor zijn rekening nam.
Openend met de nummers ‘In the Flesh’, ‘Happiest Days of our lives’, ‘Another brick in the wall’ en ‘Mother’, welke staan op het album “The Wall”, het best verkochte- en verkopende album van “Floyd” met een wereldwijde verkoop van 30 miljoen exemplaren! Stuk voor stuk indrukwekkende uitvoeringen, zeker het nummer ‘Another brick in the wall’ waarin zowaar een heus kinderkoor het podium betrad. Zo’n twintigtal enthousiaste “kids” die door dirigerende ouders aan weerszijde van het podium in de maat gehouden werden. En uit volle borst meezongen en aan het einde van het nummer door middel van het uittrekken van de keurig gestreken schooluniformen met T-shirts tevoorschijn kwamen. Met daarop de opdruk van “Kids Rights”, een Nederlandse kinderrechtenorganisatie die opkomt voor de rechten en de positie van zeer kwetsbare kinderen, waar ook ter wereld.
Na “The Wall“ neemt de band ons mee naar de periode ’67-’70, het album “The Piper at the gates of dawn” en de track ‘See Emily play’. Dan “Bike”, het album waarvan Barrett acht van de elf nummers geschreven heeft en waarmee het eerste gedeelte van deze set ten einde komt. Er wordt afgesloten met het epische ‘Echoes’, waarna ik zeker vol verwachting naar de tweede set uitkijk. Het album “Dark side of the Moon” uit 1973, staat centraal in de tweede set, de grote doorbraak van “Floyd” met nummers als ‘Time’, ‘The great gig in the sky’, ‘Us and them’ en natuurlijk ‘Money’. En de aanwezigheid van Durga McBroom, de backing vocaliste die meezong op het laatst genoemde album uit `73, geeft deze avond nog een extra uniek tintje in Kwintsheul. Durga Mc Broom toerde de laatste 2 wereldtours met het échte Pink Floyd én deed mee aan diverse solotours van David Gilmour. Ook is zij te horen op het laatst verschenen album uit 2014 van Pink Floyd, “The Endless River”.
En het moet gezegd worden dat het zeker een muzikale happening en een feest der herkenning was. Mede ook door zanger Bert Heerink, geen onbekende in de rockscene, met als belangrijkste wapenfeit solozanger van hardrockband “Vandenberg“. Zijn stem komt ook uitstekend tot zijn recht in deze psychedelische rockshow. Als gitaristen schitterden Henk Bennen, hij speelde o.a. met Erwin Nijhoff en “The Prodigal Sons” en André Becker, die verantwoordelijk was voor de ondersteunende gitaarpartijen en hij zong ook de tweede of derde stem. Singer-songwriter Chris Mustamu maakt al vanaf het begin in 2006 deel uit van het Pink Floyd Project, ook als één van de leadzangers. Wilco Zethof is multi-instrumentalist, en al vanaf zijn 14e beroepsmuzikant, hij zat achter de drums deze avond. Verder Willem Friso Wielenga op keyboards, Paul Bergman op piano en Hans Wijnbergen als tenor- en baritonsaxofonist. Hans is de laatste aanwinst bij het Pink Floyd Project. Verder Romke de Jong, hij maakt al vanaf het begin in 2006 deel uit van het collectief als bassist. En zeker mag niet worden vergeten de dames van de backing vocals. Een toevoeging waar “Floyd“ ook patent op had, dat waren Sanne Hoeksma, Femke Hoeksma, Petra Creutzberg.
Deze twaalfkoppige band haalde op het podium het onderste uit de kan. In samenspel toewerkend naar het einde van deze topshow werd de tweede set afgesloten met het prachtige en overbekende ‘Comfortably numb’. En dan is het afgelopen? Zeker niet! Het “we want more“ dat uit de zaal word gescandeerd brengt de band opnieuw het podium op. Voor een indrukwekkende encore ‘Wish you were here’. Via de website www.pinkfloydproject.nl was van tevoren opgeroepen om op te geven welke dierbare (die je ontvallen was) en die je nog eenmaal symbolisch bij je wilde hebben tijdens dit concert. Dan bestond de mogelijkheid dat zijn of haar foto bij dit nummer werd geprojecteerd in de eclips op het podium. Met de emotionele momenten van dien.
Na twee en half uur luisteren naar een uitgebalanceerde band die een tribute bracht aan een van de grootste rockbands uit de geschiedenis van de rockmuziek Pink Floyd, is de conclusie dat dit project zeker overtuigend is. Met perfecte samenzang, mooi uitgewerkte gitaarsolo’s en subliem spelende keyboards een muzikale beleving voor jong en oud. Een trip down memory lane, die op deze warme winteravond definitief werd afgesloten met ‘Run like Hell’. En dat is precies wat ik deed, tevreden en zeker onder de indruk keerde ik huiswaarts. Met de muziek van het Pink Floyd Project nog in mijn hoofd, dichterbij Pink Floyd kan je momenteel niet zijn!
