Jo Harman speelde op 6 december 2015 met pianist Carl Hudson in Café de Amer in Amen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Jo Harman is op tournee in Nederland met haar show “Stripped to the Bone”. Samen met pianist Carl Hudson is zij te gast in een uitverkochte Amer.
De Britse blues award voor Female Vocalist of the Year viel haar in 2014 ten deel. Jo zagen wij tot op heden vooral met band op het podium, onstuimig bewegend, in minirok op hoge hakken.
Vanmiddag, niets van dit al. Geen band, geen onstuimigheid, geen hoge hakken en geen minirok. In keurige pantalon en hooggesloten, gestreepte, trui met lange mouwen staat Jo Harman op het podium, ontdaan van alle opsmuk; een prachtige vrouw die op pakkende wijze laat zien wie zij is en welke zangkwaliteiten zij in huis heeft; van ingetogen,
jazzy tot stevig rauw.
De geweldige sessiemuzikant Carl Hudson, achter de piano, volgt Jo Harman op de voet. Soms is er een subtiel ingrijpen
van Harman in de groove; dan moet het een fractie sneller of een ietsepietsie langzamer. Timing is het sleutelwoord. Spannende stiltes en dan die ene perfect geplaatste zangnoot, muzikanten die elkaar vertrouwen, aanvoelen en aanvullen; het verschil tussen muziek maken en muziek zijn. Ik houd mijn adem in want in een dergelijk kleine setting hoor je werkelijk alles. Een kuchje van een toeschouwer, een deur die dichtslaat, een blaffende hond in de verte, iemand stoot tegen een glas. Man, wat is dit spannend. Zelfs het publiek doet er alles aan die spanning vast te houden door de laatste noot volledig te laten uitklinken en dan pas te applaudisseren. Alsof het de sereniteit weigert te doorbreken.
Jo schrijft momenteel aan haar nieuwe album. Een EP is de voorbode. Hiervan passeert een groot aantal liedjes. Het album wordt vast weer een juweeltje. Songs die op het debuutalbum Dirt On My Tongue staan, blijven ook in deze kleine vorm overeind. Jo spreekt haar bewondering uit voor Joan Baez, roemt de campagne van Amnesty International voor de rechten van meisjes wereldwijd, waaraan beide zangeressen mei jl. een bijdrage hebben geleverd. Forever Young van Bob Dylan zong Joan Baez daar, Harman zingt het hier in de muisstille Amer. Een brief aan haar broer, waarin zij vertelt over haar vader, die overleden is, opgetekend in het gospelachtige Sweet Man Moses, snijdt dwars door je ziel evenals Fragile.
Met covers als Ain’t No Love In The Heart Of The City, Father and Son en I Can’t Stand The Rain wordt het hart dan even wat minder geraakt; het moment om de brok in de keel weg te slikken. Na een gemeend dankwoord van een bezoeker, namens het publiek en de bedankjes van Jo en Carl voor het luisteren en voor de gastvrijheid van de Amer, wordt het optreden afgesloten met Cold Heart, op speciaal verzoek.
Niet alle gasten waren voorbereid op dit “stripped” optreden en ook het predicaat blues, zoals vermeld in het programmaboekje van de Amer, dekte de lading niet. Wat we hoorden en zagen was betoverend, zielroerend en verdient ons aller respect.
