Amstelveen City Blues Festival vond plaats op 28 november 2015 in de Schouwburg van Amstelveen. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Onze verbazing is groot als we na een reis van een kleine 40 minuten de Schouwburg van Amstelveen bereiken, nog in de naastgelegen parkeergarage besluiten de fotograaf en de reporter van uw on-line muziekmagazine ‘The Blues Alone?‘ dat dit niet de laatste keer is dat we naar Amstelveen afreizen. De P60, waar menig blues optreden wordt geprogrammeerd, bevindt zich n.l. aangrenzend.
Vandaag ziet de eerste editie van het Amstelveen City Blues Festival het daglicht; de kersverse Amstelvener Harald Moonen die ook voor de programmering bij Moulin Blues zorgt heeft een mooie line-up weten vast te leggen. Een line-up die wél te maken kreeg met een hick-up; Jarekus Singleton die samen met Sax Gordon op het affiche staan hebben na de dramatische gebeurtenissen in Le Bataclan van Parijs besloten om hun optredens in Frankrijk én de laatste twee van deze tour die plaats zouden hebben in Nederland te cancelen en terug te reizen naar de US. Dat Harald Moonen zich niet uit het veld liet slaan blijkt uit het feit dat hij zijn door de jaren opgebouwde netwerk aanboorde en heel snel een vervanger vond in de vorm van het Chicago Blues Festival On Tour Feat. Chick Rodgers.
Na ons bij de garderobe ontdaan te hebben van natte jassen en pluutjes moeten we ons heel even oriënteren waar de foyer zich bevindt want daar zal de opening door Paul van de Lugt (RTV Utrecht); geen grijze muis deze Paul eerder een zilveren, verzorgd worden. De muzikant die de eer krijgt om dit eerste Amstelveen City Blues te openen is Dollar Bill (UK) a.k.a. Ian (what’s in a name?) Bowerman. Sinds Seasick Steve is de discipline one-man band hip en komen we steeds meer muzikanten tegen die Europa rondreizen om in hun eentje een hele zaal te vermaken. Ze hebben allemaal één ding gemeen, ze maken muziek met hun stem, hun vingers op de gitaar, hun voeten op de stomp-box of base-drumm en blazen de longen uit het lijf op de blues-harp. Dat niet iedere muzikant even succesvol is hangt meestal af van de muzikaliteit maar ook zeker van het charisma van de muzikant én natuurlijk niet te vergeten de interactie tussen publiek en artiest. Dollar Bill, de vijfenveertig jarige Brit resideert in London maar werd geboren in Cambridge, musiceert alweer zo’n 30 jaar en schreef twee albums op zijn naam; verder is er niet heel veel bekend over Ian Bowerman en misschien wil hij dat liever zo houden ook. Dollar Bill hoort wat mij betreft bij de categorie artiesten die het publiek kunnen meenemen op een reis door zijn muzikale landschap. Dollar Bill gekleed in jeans-salopette compleet met ‘workermans’ pet, heeft een lekkere rauwe stem, de trouwe lezer van TBA? weet dat ik een liefhebber ben van een stem met een randje, hij heeft humor én zelfspot. De man heeft het niet makkelijk als openingsact; er komen nog steeds bezoekers binnen, begroeten elkaar en tot overmaat van ramp zit hij ook nog eens naast de bar waar de drank in écht glaswerk geschonken wordt. De man opent op de akoestische gitaar die hij na een tweetal nummers vervangt voor een elektrisch exemplaar, hij zet een lekkere gruizige sound neer ondanks dat moet ik helaas vaststellen dat het geluid hier en daar beter had gemogen. Dollar Bill speelt een mix van rockabilly en blues maar het gebrachte werk heeft wel een hoog dansniveau! Dollar Bill, een prettige verrassing die zeker niet zou misstaan op de diverse festivals die deze zomer weer zullen plaatsvinden in de lage landen van België en Nederland.
Helaas kunnen we door de overlap van een half uur (!) van de diverse acts op dit festival niet tot het einde bij Dollar Bill blijven want we willen ook nog graag het Belgische Doghouse Sam & his Magnatones zien optreden in de kleine zaal van deze schouwburg van Amstelveen. Als we binnenkomen zit de band er zo te horen al lekker in, er is volop publiek aanwezig, sommigen blues die-hards maar ook zeker nieuwkomers in de blues, misschien abonnementhouders, maar àllemaal laten ze hun waardering voor de drie mannen goed blijken. Zanger/gitarist/blues-harpist
Van de kleine zaal zetten de fotograaf en de reporter van uw on-line muziekmagazine ‘The Blues Alone?‘ weer even de pas erin om weer naar beneden zich naar de grote zaal van dit Amstelveense complex te verplaatsen want daar gaan we voor de derde keer in 2 jaar tijd Nikki Hill (US) zien optreden. Nikki en haar man Matt Hill zijn aan het eind van hun ‘Fast & Furious’ tour door Spanje waarmee zij hun nieuwe album ‘Heavy Hearts, Hard Fists’ aan de man willen brengen. Het echtpaar Hill worden ook hier in “Amstilfien” door drummer Joe Meyer (New York) en bassist Ed Strohsahl (Atlanta)k begeleid. Nikki Hill is zoals u eerder al in een van de verslagen heeft kunnen lezen een ‘looker’, een wervelwind op het podium, maar deze dertigjarige Nikki Hill is vooral een ras-entertainer! Nikki Hill spelen volgens eigen zeggen ´Roots Rock ´n Roll´ wat zoveel behelst als een mix van Rockabilly, Blues, Rock ´n Roll maar ook Gospel. Wat me meteen naar de keel grijpt als ik het looptempo van de fotograaf naar het podium probeer bij te houden is dat dit geen geschikte zaal is voor deze vier muzikanten…….de meeste toeschouwers zitten en slechts een handjevol échte Rockabilly dames en heren in passende kledij buiten de aanwezige pers durven zich staande voor het podium te vertonen.
Dit wordt keihard werken om de mensen maar een klein beetje van het alledaagse masker te ontdoen. Kan de frêle Nikki Hill dit publiek uit de stoelen krijgen met haar performance? Dit is geen festival publiek zoals ze gewend waren de afgelopen jaren. Nikki Hill opent krachtig met Chuck Berry´s ´Sweet Little Rock ´n Roller´ gevolgd door ´I´ve Got A Man´ en ´Ask Yourself´ en ´I Know´ van het voorgaande album ´This is Nikki Hill´ . Eerlijk gezegd kan het geluid van de vocalen partij beter maar ondanks dit is de dame wéér van grote klasse. Matt Hill toont zich weergaloos op zijn Fender Tele, steeds weer zich in dienst stellend van vrouwlief maar Nikki Hill zou Nikki Hill niet zijn als zijn niet haar man maar ook drummer Joe Meyer en bassist Ed Strohsahl voor het voetlicht zou halen, ook tijdens deze set op de eerste editie van Amstelveen City Blues brengen de muzikanten een eerbetoon aan Ike Turner door zijn ´Gotta Find My Baby´ te coveren. Gelukkig horen we nog meer nieuwe songs zoals het up-tempo ´Let Me Tell You Bout Luv´ en ook hier weer een hoog Little Richard gehalte. Onder de indruk ben ik van de live uitvoering van de titeltrack van ´Heavy Hearts, Heard Fists´, het wordt beheerst gebracht en ook hier weer het bezielend gitaarspel van Matt Hill. Ondanks het zittende publiek hebben de fotograaf en reporter weer genoten van deze onnavolgbare wervelwind die Nikki Hill heet!
Nog niet eerder waren de verslaggevers in de gelegenheid de mannen die in de foyer optreden, Blackberry ‘n Mr. Boo-Hoo (Fr) op een podium te zien musiceren. De zanger en gitarist Bastien Alzuria is Blackberry en zanger en bluesharpist Franck Bailly is de Mr. Boo-Hoo, beiden stampen ze ook nog eens hun gepersonaliseerde footstomp-box. Stijlvol gekleed passend bij het repertoire, Blues en Folk, wat zij alweer zo´n 10 jaar samen op de Franse podia en tegenwoordig ook verder buiten de grenzen van hun vaderland brengen, zitten de mannen vrij relaxed op het kleine podium.
De toeschouwers staan behoorlijk aandachtig te kijken naar wat zich voor hen ontrolt én een publiek wat luistert, wàt een verademing! Wij arriveren nét aan het eind van het derde nummer, de vierde song die de twee brengen is ´Allons à Lafayette´ een lekker opzwepend Cajun nummer uit de vorige eeuw waar de mannen zó hard op hun stomp-box stampen dat de microfoon van Blackberry spontaan van het podium dondert. Vreemd genoeg is het geluid in tegenstelling tot voorgaande set in de foyer nu wel goed afgestemd. Toeval of ervaring? Nóg een song uit de dertiger jaren is ´Baby Please Don´t Go´ en ook hier ben ik prettig verrast door de stemmen van de twee heren, maar ook het Engels is prima te verstaan. Iets wat niet iedere Franstalige vocalist gegeven is. De heren maken zich hier op deze woeste najaarsdag niet gemakkelijk vanaf, de energie die Blackberry ‘n Mr. Boo-Hoo aan de dag leggen is van ontzagwekkend niveau. Voor mij dé ontdekking van dit festival maar ook hier kunnen we niet de hele set blijven want inmiddels is Jason Ricci al gestart in de kleine zaal.
Jason Ricci (1974 US) is voor de blues-brothers en -sisters een instituut als het om bluesharp gaat, hij mag in een adem genoemd worden met Lester Butler als u het mij vraagt. Jason Ricci was voor het laatst live te zien op Blues Open (Geldrop) van 2010, wat volgde was een reeks aan strubbelingen. Zijn hard-drugs verslaving, mentale staat en het feit dat hij als een van de weinige muzikanten ´uit de kast´ durfde komen waren voor velen organisatoren in de US een reden om Jason Ricci zo gezegd ´on hold´ te zetten. Doordat hij bijna geen werk meer kreeg werd zijn ´habit´ de ´monkey on the back´ waar hij niet meer vanaf zou geraken, Ricci moest zelfs de gevangenis in waar hij uiteindelijk afkickte. Tóch kon hij nog steeds niet zijn rentree maken doordat de US ex delinquenten de eerste vijf jaar geen uitreis document verstrekt. Tóch hield Jason Ricci via de social media zijn fan-base op de hoogte van zijn optredens binnen de US maar ook van zijn privé leven die sinds lange tijd een positieve wending had genomen. Hij ontmoette Kaitlin Dibble en vooralsnog lijken zij een gelukkig koppel. Voor zijn rentree in de business verzamelde Jason nieuwe bandleden om zich heen die hij The Bad Kind noemde, zijn medewerking aan Johnny Winter’s album ‘Step Back´ leverde hem zelfs een Grammy Award op! Jason Ricci is naar Nederland gekomen voor slechts twee optredens, de eerste in Venlo en de tweede vanavond hier op het podium van de Schouwburg van Amstelveen voor het eerste Amstelveen City Blues. Hier in Amstelveen wordt Ricci begeleid door Italiaan, nu in de US residerende Enrico Crivellaro en zijn band bassist Simone Serafini en drummer Silvio Berger. Wij komen binnen als Jason Ricci ´Snowflakes & Horses´ van het 2005 album ´Blood on the Road´ speelt.
De man lijkt nóg beter als dat hij al was, oké de stem is iets volwassener, iets minder breekbaar dan vroeger maar mijn hemel wat een podium présence heeft deze man toch! Al bij het tweede nummer wat wij Jason Ricci zien spelen en zingen grijpt hij mij al bij de strot; de tekst is de trigger voor de brok in de keel. “I´ve been fired from my one man band because I hate myself, I’m an outsider, I’m a misfit not a girl, nor boy. I feel like a broken toy” van ´Done With The Devil´ uit 2009. Zelf ook lichtelijk aangeslagen door het nummer besluit Jason de band voor het voetlicht te halen en gunt Enrico Crivellaro ook zijn moment en wàt een moment deze man krijgt de hele zaal stil, nou kom daar nog maar eens om tegenwoor-dig……Ricci bewierookt deze meestergitarist geheel op eigen wijze met zijn eigen ´Vaper´ waarvan hij constant trekjes neemt en hij de damp theatraal de lucht in blaast. De afstand die de zanger Ricci tot de microfoon hanteert is écht indrukwekkend te noemen, nee zijn stembereik heeft gedurende de jaren niet ingeboet het is slechts dieper geworden. Partner Kaitlin Dibble die al even naast mij stond wordt ook uitgenodigd om een nummer mee te zingen, ze kiest voor ´I´d Rather Go Blind´. Een gewaagde keuze want dit is een nummer waar je op afgerekend kan worden; een goede uitvoering maar geen uitvoering waar de haartjes op m´n armen van omhoog gaan staan. Dàn is het blijkbaar weer tijd voor een van de covers die Ricci alweer een aantal jaren met succes op zijn set-lijst heeft staan, Lou Reed´s ´Take A Walk On the Wild Side´ laat het publiek eerst zachtjes mee neuriën maar al vorderend de song steeds harder mee zingen. Wij, inmiddels net als alle toeschouwers gewillige volgelingen van Ricci, zijn in opperste verwondering als Jason uit de koffer met de vele, vele harmonica’s eentje laat klinken als een kerkorgel door middel van zijn behoorlijk imposante pedalenset voor hem. Een klassiek stuk is het, erg bijzonder in deze set die al overliep van muzikaliteit van gitarist Enrico Crivellaro en zanger/bluesharpist Jason Ricci. Het publiek mag ook nog even uit het dak met de uitvoering van Bob Marley´s ´Get Up, Stand Up´ maar dan met met een sausje van chef-kok Jason Ricci!
Soms, héél soms doet een muzikant iets met je waardoor je, wàt je ook voor superlatieven op gaat schrijven, de persoon in kwestie àltijd te kort zal doen, zo´n persoon is Jason Ricci die hier vanavond op Amstelveen City Blues voor mij een wel heel memorabel optreden neerzet.
De volgende stop voor de verslaggevers is weer de grote zaal waar de vervangende act voor Jerekus Singleton en Sax Gordon optreedt, Chicago Blues Festival on Tour (US) feat. Chick Rodgers. Al eerder heeft TBA? verslag gedaan van een dergelijk collectief, toen met o.a. Taildragger, Mud Morganfield en Bob Corritore. Het collectief van de betere blues musici uit de States toert steeds met een wisselende bezetting door Europa om zo de échte Chicago blues naar de mensen te brengen. Het collectief wat vanavond op de eerste editie Amstelveen City Blues de Chicago blues aan de man brengt bestaat uit drummer Willie Hayes, bassist Patrick Rynn, gitarist Chris James, toetsenist Ken Saydak, blues-harpist Aki Kumar en de ster van deze Chicago Blues Festival on Tour is de vocaliste Chick Rodgers. Melvia ‘kuikentje’ Rodgers, (1959 Memphis) zagen deze reporters al ooit (2009) optreden in Breda tijdens een zogeheten ‘Blues Night’ toen werd zij begeleid door Robbert Fossen en The Southside Blues Revue. Natuurlijk is Robbert Fossen er nu ook bij, hij vertegenwoordigt haar immers in Nederland, maar hij staat vanavond niet op het podium.
Melvia ‘Chick’ Rodgers
Drummer Willie Hayes is vooral bezig met zijn eigen feestje maar ook hij zoekt regelmatig oogcontact met de diverse aanwezige fotografen.
Graag wil ik ook nog de jongeling in dit Chicago Blues Festival on Tour collectief voor het voetlicht halen; het is de uit Bombay afkomstige Aki Kumar, een belofte op blues-harp gebied kan ik u melden. Het geluid is opperbest in de grote zaal maar het wil niet vlotten met het publiek, het is hard werken voor een band die meer gewoon zijn aan een publiek wat hen omringt dan wel dansend het podium staat. Het is een anti-climax op de voorgaande set in de kleine zaal waar Jason Ricci en Enrico Crivellaro zojuist de sterren van de hemel hebben gespeeld.
Als velen alweer de uitgang opzoeken gaan deze twee die-hards nog even langs bij het kleine podium in de foyer. Daar voor een kleine veertig aanwezigen geven Matt en Nikki Hill een akoestisch concertje om dit eerste, wat mij betreft geslaagde, Amstelveen City Blues af te sluiten. Ooit eerder hadden wij een optreden in een kleine setting van het mini-theater de Melkbus van Dordrecht moeten missen dus willen we er deze keer héél graag bij zijn. Niks meer dan stem, gitaar en passie voor muziek is wat Matt en Nikki Hill nodig hebben om de ware muziekliefhebber te raken.
Het is ingetogen maar ook soms heel uitbundig, maar vooral is het vocaal heel goed. Het is ´naked & to the bone´ wat zich hier voor ons afspeelt, het lijkt of het duo in het geheel niet met het publiek bezig is; ze vertellen dat zij morgenochtend of liever ´s nachts naar Schiphol moeten om weer even in hun vaderland van een welverdiende pauze te mogen genieten. Onder de indruk ben ik van deze Nikki Hill die na eerder op de avond alles gegeven te hebben hier nog de stemcontrole heeft om Babara Lynn´s´You´ll Loose A Good Thing´ ten gehore te brengen, de timing die deze jonge vrouw aan de dag legt is van een ontzagwekkend niveau. Maar ook een door haarzelf geschreven song ´Dont Cry Anymore´ staat op hun set-list, een wondermooie ballad die je meteen bij de lurven grijpt door de heldere maar toch ook weer heel krachtige stem van Nikki Hill. Bij dit alles zouden we bijna echtgenoot Matt Hill vergeten maar juist zijn spel op de Gibson en zijn vermogen om aan te vullen waar het moet en te soleren waar gewenst is van zéér grote klasse. Ook het zelfgeschreven up-tempo ´Mama Wouldn´t Like It´, “so everyone can relate” van het kersverse album ´Heavy Hearts, Hard Fists´ wordt gebracht. De souplesse waarmee deze twee mensen wisselen van ´mood´ is jaloersmakend, ik geniet met volle teugen van dit akoestische optreden. We horen nog ´Shake A Hand´ en allemachtig wat is dit geweldig zeg! Timing is het toverwoord, een talent waar menige muzikant en/of vocalist jaloers op kan zijn.
Juist als ik denk dat het repertoire niet meer overtroffen kan worden verlaat Matt Hill het podium om zo vrouwlief a capella de Gospel ´Touch the Hem of His Garment´ te laten brengen, ik kan het niet helpen lezers…….ook hier (net als een week eerder bij Blues is of the Devil) krijg ik wéér een brok in de keel, zo mooi! Tóch sluiten Matt en Nikki Hill hun set af met een wat vrolijkere noot als ze vervolgens Amy Winehouse´s Valerie spelen, lekkere meezinger om dit Amstelveen City Blues mee af te sluiten.
Harald Moonen heeft ook in zijn nieuwe habitat Amstelveen zijn stempel gezet op deze nieuwkomer in het bluesfestival-circuit het Amstelveen City Blues Festival, op naar de volgende editie Harald!
De reporter en de fotograaf van ´The Blues Alone?´ danken de organisatie van Amstelveen City Blues en de Schouwburg voor de gastvrijheid en goede zorgen, hopelijk zijn wij er volgend jaar weer bij.
Dank alweer voor een geweldig verslag en de prachtige foto’s.
Wanneer komt Nikki terug voor een volledig eigen optreden ? Ik kan niet wachten …