Matt Andersen, The cure for the blues is the blues

De Canadese, bluesman en singer-songwriter, Matt Andersen speelt vanavond in een tot de nok toe gevulde Amer. Het is een ingelast concert voor De Vrienden Van de Amer. In Nederland verzorgt Andersen deze week de voorprogramma’s van de Tedeschi Trucks band en van Beth Hart. Daar tussenin past precies een gig in zijn “home away from home”. Hoewel ik Matt Andersen de aandacht van het grote publiek erg gun, vind ik deze muzikant het beste op zijn plek in deze kleine intieme setting. In De Amer komt hij sinds 2008 toen niemand nog van hem gehoord had en hij met zijn gitaar, per trein, door Europa reisde. Programmeur Harry de Jong heeft hem destijds persoonlijk van het station in Assen opgehaald. Daarna kwam hij ieder jaar, totdat hij er figuurlijk te groot voor werd. Vanavond is hij terug en velen hebben zich daar erg op verheugd.

Naast mij zit een jong stel dat voor het eerst in de Amer is. De vader van de jongen is een regelmatige bezoeker, die heeft gezegd dat zij dit echt moeten zien. Ze zijn ervoor uit Hengelo gekomen. De eerste gitaarakkoorden klinken en Matt zet in. De jonge vrouw veert op van haar barkruk. Haar ogen stralen ongeloof uit, kippenvel trekt over haar armen. Ze kijkt haar vriend aan. Dit is geweldig. Ik begrijp wat haar overkomt. Vorig jaar heb ik Matt Andersen twee keer kort achter elkaar gezien en twee keer had hij ook dat effect op mij. Het is die rauwe, krachtige, soulvolle stem, die vrijwel geen versterking nodig heeft in combinatie met zijn imposante, doch sympathieke verschijning die onuitwisbare indruk maken.

Weightless is de naam van het laatste album van Matt Andersen, daarvoor heeft hij een behoorlijk aantal albums uitgebracht. Zijn ongeschreven setlist is een bloemlezing uit deze albums, aangevuld met een aantal covers en enkele nieuwe liedjes van een uit te brengen album. Het repertoire gaat van subtiele, kleine songs tot energiek en stevig werk, waarbij het de vraag is of de gitaarsnaren het gaan houden. Het is blues, met een hoog soulgehalte.

Zijn covers van People Get Ready en Ain’t No Sunshine zijn op YouTube veelbekeken en worden ook vanavond ten gehore gebracht en zeer gewaardeerd. Niet minder prachtig zijn eigen nummers als: Coal Mining Blues, So Gone Now en Devil’s Bride. Ach, eigenlijk is alles prachtig aan deze avond. Aldrik van der Veen, vaste Amerbezoeker, blaast nog een riedeltje mee op de bluesharp in aanloop naar de “meatballbreak”. De avond vliegt voorbij, een groot aantal cd’s wordt verkocht, een heleboel handtekeningen worden uitgedeeld. Het jonge stel zie ik breed grijnzend met de artiest op de foto gaan en verguld de Amer verlaten.
Hier in de kleine, warme Amer, ver weg van de grote boze wereld, kunnen we ons vandaag even veilig voelen en de narigheid en dreiging achter ons laten.