Alabama Shakes speelde op 8 november 2015 in De Oosterpoort in Groningen. Voorprogramma: Michael Kiwanuka. Verslag: Ria Pronk. Foto’s: Gerrie van Barneveld.
Michael Kiwanuka opent voor Alabama Shakes in de Oosterpoort. In 2011 brak Kiwanuka door met de singles Home Again en Tell me a Tale. Daarna werd het erg stil. In de Oosterpoort duikt de Britse Kiwanuka gelukkig weer eens op. Een half uur is te kort, maar net lang genoeg om werk van het album Home Again te spelen en wat nieuw werk. De band die hem begeleidt geeft een stevige bite aan de muziek. Daardoor klinkt Kiwanuka muzikaal net iets pittiger en meer dynamisch dan op cd. De warme, dromerige soulstem van Kiwanuka verdrinkt helaas wat in het geluid en vooral het basgeluid is nogal slecht gedoseerd.
Velen zijn vanavond uitgelopen voor het optreden van Alabama Shakes. Een uitverkocht huis, zoals ook een dag eerder in Amsterdam. Wij, van The Blues Alone?, zijn erg in onze nopjes dat we erbij zijn. Als er één band op mijn bucketlist staat, dan is het deze wel.
Het podium is donker, moderne beats ondersteunen de opkomst van de soul-rock-blues band uit Athens, Alabama. De silhouetten van de muzikanten worden zichtbaar en het lijdt geen twijfel: Ze is er! De korte, stevige gestalte van Brittany Howard herken je uit duizenden. Daar staat een pittige dame in een zwart jurkje met bijpassende legging, gitaar op de buik, de haren kortgeknipt, rood gestifte lippen en de bril op de neus.
Het gaat los met Dunes van het album, Sound & Color. Geflankeerd door de band, maar ook door een swingend, driekoppig achtergrondkoor, begint het aardig en lief. Maar schijn bedriegt want voor we er erg in hebben zitten we middenin de orkaan die Brittany Howard heet en is het gedaan met de zondagsrust. Nijdig beroert ze de snaren van de gitaar. Als een ware operazangeres raakt ze de hoge noten van Future People, om vervolgens in Heartbreaker dan maar gewoon een vuig walsje in te zetten. Ze gromt en haalt uit als een tijger. Vanuit de tenen adresseert ze haar blues direct aan je hart. Het overrompelt en het raakt. Als iemand zo zingt, springen bij mij de tranen in de ogen. En dat is niet omdat ik het niet mooi vind.
Always Alright rockt lekker weg. De smerige, James Brown-achtige, uithaal van Don’t Wanna Fight is er ook live. Brittany duwt de bril terug op de neus en wist zich het zweet van het voorhoofd. Een echt prater is Howard niet. Ze zegt het zelf “I’m a singer, not a public speaker” De songs krijgen geen verhalen mee. “What would you say?”, vraagt zij het publiek. “We love you”, roept iemand. “I love you too”, roept Howard terug. Pratend komt het niet veel verder dan dat.
Het optreden is strak, de band doet wat moet; rake breaks, mooie rifjes, strakke eindjes. Er is geen ruimte voor soleerwerk en de muzikanten worden slechts eenmaal met de voornaam aan het publiek voorgesteld. Van interactie met de band is geen sprake. Dat vind ik jammer, want ik mag graag zien dat muzikanten elkaar vinden in de muziek. Deze band, Heath Fogg (gitaar) Zac Cocrell (bas) en Steve Johnson (drums), Ben Tanner (toetsen) en Paul Horton (toetsen) staan volledig ten dienste van de frontvrouw. Met Gemini komt er een eind aan het optreden, ware het niet dat er nog een toegift volgt. Het gevoelige werk zit in de staart. Joe is pure soul en als je al niet in tranen was dan gebeurt dat wel tijdens You Ain’t Alone. Met Over My Head is het dan echt over en uit. Ik veeg de tranen weg met mijn mouw en streep Alabama Shakes van mijn bucketlist om het er vervolgens aan de onderkant weer bij te schrijven. Ik wil nog een keer.
Setlist
Dunes
Future People
Heartbreaker
Rise to the Sun
Boys & Girls
Guess Who
Miss You
The Greatest
Shoegaze
Hold On
This Feeling
Gimme All Your Love
On Your Way
Always Alright
Don’t Wanna Fight
Gemini
Encore:
Joe
Sound & Color
You Ain’t Alone
Over my head
