Hugh Coltman en zijn combo speelden op 1 november 2015 in de North Sea Jazz Club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Dat de naam voor uw on-line muziekmagazine breed geïnterpreteerd dient te worden weet de trouwe lezer als geen ander, er staat niet voor niets een vraagteken achter de tekst The Blues Alone.
Waarom deze inleiding? Vandaag zijn de reporter en fotograaf naar de hoofdstad getogen voor een niet alledaags optreden; The Hoax’ frontman Hugh Coltman is in Nederland om zijn album Shadows, Songs of Nat King Cole te presenteren. Eerder die week was Hugh Coltman al te gast bij het dagelijkse tv programma DWDD, de 1 minuut muziek was voor de Brit gereserveerd (zie clip hier https://www.youtube.com/
Nú is Coltman toe aan een nieuwe uitdaging, jazz. Met Shadows belicht Hugh Coltman de schaduwzijde en toch wat onbekende zijde van Nat King Cole’s leven. Dat Cole’s carrière onderhevig was aan racisme, segregatie en rassenrellen beseffen we al luisterend naar zijn muziek veel te weinig. Nat King Cole, zelf ook slachtoffer van de Klu Klux Klan, bleef altijd op de vlakte, hij bedreef geen politiek op het podium maar had natuurlijk gezien zijn populariteit hier makkelijk voor kunnen kiezen. Zo blijkt hij in 1956 zelfs ontsnapt te zijn aan een kidnapping in Alabama, een staat waar de mannen met witte kappen vele aanhangers hadden. Zijn populariteit als zanger bleek geen garantie voor zijn gezin en familieleden gerespecteerd te worden; sterker nog, de dreigementen door de Klu Klux Klan bleken een normaliteit te zijn en misschien was juist zijn populariteit bij blank en zwart wel ‘de trigger’.
Na een kleine inleiding door de Brit omtrent het hoe en waarom zijn keuze voor het maken van deze jazz- of zo u wilt ‘easy listening’-cd, constateren we dat de drummer Raphaël Chassin de orkestleider van vanavond is. Hij vormt samen met de met een opvallende haardos door het leven stappende bassist Christophe Minck de ritme-sectie. De stoel rechts op het podium blijkt gereserveerd voor de gitarist van het combo, Thomas Naim. De vleugel is de ‘home-ground’ voor Gaël Rakotondrabe.
Fijn om te zien dat Hugh Coltman ook in dit genre van de muziek zich ook wil laten horen op zijn mondharmonica getuige de chromatic die op het podium naast de microfoon met liefde neergelegd wordt. Het eerste nummer wat Coltman ons wil laten horen is ‘Are You Disenchanted’ en meteen ben ik verrast over het gemak waarmee deze bluesman ook dit genre van muziek meester is. Het nummer krijgt een hoog jazz-gehalte door de piano en gitaar intermezzo’s, pràchtige opener. Als de kapo om de gitaar geklemd wordt onze ‘after-dinner coffee’ geflankeerd door een bokaal gevuld met de jazz gitaar van gitarist Thomas Naïm terwijl Hugh Coltman relax leunend tegen de vleugel zijn laid-back manier van jazz-vocals net als ‘after-dinner chocolate’ een heerlijke sensatie te weeg brengt.
Dit is genieten; tóch blijkt de ervaren Hugh Coltman “a sip of Dutch courage” van de whiskey die al voor hem klaarstond nodig te hebben, begrijpelijk want het is behoorlijk onverhuld wat de Brit de bezoekers van de North Sea Jazz club voorschotelt. ‘Meet Me At No Special Place’ is nog zo’n laid-back nummer waar Hugh zijn kwaliteiten in timing en stembeheersing weet te etaleren, wonderlijk hoe deze man je zijn andere oeuvre – de blues – doet vergeten. Niets doet ons verlangen naar zijn performance met The Hoax, het is je reinste vakmanschap. Hugh Coltman wilde op het album Shadows – Songs of Nat King Cole eigenlijk niet de voor de hand liggende nummers van Nat King Cole coveren maar voor één nummer maakte hij een uitzondering; Smile. Het nummer handelt over de wereld àchter de toneeldeur, de wereld ‘off stage’, Nat’s wereld die gedomineerd werd door de KKK “and they’re still here, a persistent bunch aren’t they?” vraagt Hugh ons. Een song die overigens door Charlie Chaplin werd geschreven hoor ik Hugh zeggen; dat is nieuws voor mij – zo zie je maar iedere dag leer je weer iets. Als drummer Raphaël Chassin met de mallets en de samba-bal krachtig ‘Nature Boy’ opent en daardoor het flesje water van de luidspeaker af doet dreunen zie ik bassist Christophe Minck vermakelijk lachen.
Deze uitvoering doet mij terugdenken aan lang vervlogen tijden, het nummer doet ook mìj aan mijn moeder denken die dit nummer – toen nog op l.p.tegenwoordig het hippe vinyl – bijna grijs draaide. Heerlijk hoe er een bijna Cubaanse beat aan meegegeven wordt, zo ontwikkeld deze cover zich tot een geheel ‘eigen’ song. Tijdens ‘Mona Lisa’ wordt Hugh Coltman slechts begeleid door de bass van Christophe Minck en kunnen we een vork over het dessertbordje horen schrapen en horen we zélfs de zachte klikjes van de telefooncamera’s om ons heen. Om de eerste set toch een beetje minder ernstig af te sluiten krijgen we een lekkere versie van het up-tempo ‘You Rascal You’. Na de pauze wordt de ‘choo choo toy’ Thomas Naïm nog maar eens voor het voetlicht gehaald als Hugh ‘Sweet Lorraine’, met wéér die sublieme timing, met behoorlijke afstand tot microfoon zingt maar ook de mondharmonica solo is van een hoog kippenvel gehalte. Mooi is mee te mogen maken dat deze muzikanten ook live geen concessies willen doen; details als de shell shaker op de high-hat of de eerder genoemde samba-bal of de rods. Hugh maakt de stropdas nog maar eens wat losser en wij? Wij hangen aan zijn lippen, de lippen die het verhaal van Nat King Cole maar ook zéker het verhaal van Hugh‘s jeugd vertelt; technieken als R & B en skatten niets lijkt deze Coltman te gek. Hij daagt nog maar eens pianist en ‘long time friend’ Gaël Rakontondrabe uit die de uitdaging aanneemt, bassist Christophe Minck blijkt niet alleen de snaren machtig te zijn maar weet ook de body van zijn voluptueuze baby te kunnen bespelen. Onder de indruk ben ik van ‘Morning Star’ zo mooi klein gehouden, hier staat een Britse Fransman, of Franse Brit die zich kwetsbaar op durft te stellen en dat alleen al verdient ons respect maar nog meer verdient deze Hugh Coltman om beluisterd te worden. Ook de titeltrack ‘Shadows’ staat natuurlijk op de set list maar brutaler is de uitvoering van ‘I Can’t Be Bothered’.
Hugh Coltman vertrouwt het publiek toe dat zijn eerste liefde de blues was; hij hoorde Hard Again van Muddy Waters en wist meteen dat hij muziek moest maken, noemt o.a. Junior Wells als inspiratie, vindt Mannish Boy nog steeds “f%#@n awesome and sexy” en dan zomaar ‘out of the blue’ brengt hij een 10 minuten durende uitvoering van ‘Walkin’ ‘ Gaël wordt opnieuw uitgedaagd hij hitst de toeschouwers op door de snaren van de vleugel te bespelen in plaats van de toetsen, het publiek is inmiddels gaan staan en klapt swingend mee.
Tóch nog een blues nummer (zie hier de clip https://www.youtube.com/watch?v=hzMPXBebez8) op deze geweldige, hoogwaardige muzikale avond mee af te sluiten. Het ovationele applaus wordt gehonoreerd met een tekst die handelt over het brandende kruis op het grasveld voor het huis van Nat King Cole en de parallel die hij trekt met de Hongaarse journaliste die een vluchteling deed struikelen ‘omdat het kon’. We zijn eigenlijk met z’n allen nog geen steek beter geworden tegen de minderheden van deze wereld. De toegift vindt vorm in de van ‘Small Towns Are Smile Towns’ maar vóórdat hij deze laatste song brengt wil Hugh Coltman nog even de politiek getinte frase uit de tekst met ons delen “where folk take their time” of “are not too clever”. Met de presentatie van Shadows – Songs of Nat King Cole heeft Hugh Coltman zich aan de gasten van de Amsterdamse North Sea Jazz club blootgegeven, zijn emoties getoond, de toeschouwers van song nummer één tot aan de toegift weten te boeien met zijn stem maar óók met zijn introducties. Geen wonder dat Hugh Coltman is Frankrijk omarmd is en overal volle theaters trekt zoals het prestigieuze ‘La Cigale’ waar ook Johnny Hallyday optreedt. Ik zeg een volwaardige kandidaat voor tv-programma Vrije Geluiden! Het was een mooie reis door de jeugdherinneringen van Hugh Coltman, ‘Un Grand Merci’.
