John Mayall – Hands That Play The Blues – speelde in de North Sea Jazz Club, Amsterdam op maandag 28 september 2015, tekst: Giel van der Hoeven met foto’s © van: Johan Sonneveld
‘Voor welke krant wij schreven en foto’s gingen maken?’ vroeg een oudere Engelsman met sluik lang haar voorafgaande aan de bar in de North Sea Jazz club. Toen nog wat onwennig zoekend naar een beetje aanspraak. ‘The Blues Alone?’ Laat dat nou net het eerste John Mayall album zijn dat deze welbespraakte Brit in zijn jeugd als 18-jarige hippie in Davenport aanschafte! Even later trof hij een lot- en landgenoot aan de bar. De twee buddy’s weken vervolgens niet meer van elkaars zijde. Het klopt dus, muziek verbindt en maakt vrienden. Zelfs als ‘good looking stranger’ in een ander land, om maar eens een titel uit de aanzienlijke John Mayall catalogus te gebruiken.
Een catalogus die ongeveer 400 songs bevat. Althans, dit aantal noemde ‘The Godfather of British Blues’ zelf, toen een man uit het publiek onverstaanbaar een verzoeknummer naar hem riep. Mayall: “Sorry, I couldn’t quite hear you”, tja, dat is inherent aan de oudere leeftijd van bijna 82(!) jaar. Ik geef het je te doen hoor, ruim een halve eeuw on the road met meer dan honderd optredens per jaar. Veelal in benauwde clubs, sfeerloze zaaltjes en en af een toe een bluesfestivalletje. En dan na afloop gewillig je eigen plaatjes verkopen en plichtmatig krabbeltjes uitdelen. Het lijkt tobben en sappelen, maar is het leven van een doorgewinterde bluesman.
Een senior bluesman die twee jaar geleden gewoon weer aan een artistieke revival begon bij Forty Below Records in LA. Het onafhankelijke platenlabel dat eerst slim ‘John Mayall’s Bluesbreakers Live In 1967’ uitbracht (met o.a. Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood) om vervolgens een splinternieuw studio-album ‘Find a Way to Care’ (2015) te releasen. Nu is ‘nieuw’ bij John Mayall eigenlijk al 50 jaar hetzelfde, en dit is positief bedoeld hoor. Want Mayall’s composities en bluesschema’s zijn niet meer vernieuwend maar nog wel steeds origineel. Zijn stem is niet opvallend maar blijft altijd herkenbaar. En zijn gitaar- en mondharmonicaspel zijn niet viruoos maar doordachter dan het lijkt. En zijn toetsenwerk klinkt eenvoudigweg subliem, nog steeds. Zoals dat dus ook weer op zijn 63e album te horen is en maandag in de NSJC te zien was.
Zijn Chicago/Texas trio met Rocky Athas op gitaar, Greg Rzab op bas en Jay Davenport achter de drums begeleiden hem ook alweer sinds enkele jaren. En dat was te horen want het kwartet klonk lekker ingespeeld en super strak. Daarom met recht Hands That Play The Blues genoemd. Een verassing zoals daags ervoor in de Oosterpoort te Groningen, waar ex-Bluesbreaker en parttime Rolling Stone Mick Taylor een nummertje meespeelde, bleef in Amsterdam uit. Maar dit dinerconcert was geanimeerd genoeg om er aandachtig van te blijven genieten. Geen routineus afraffelwerk maar ritmische precisie, beste gitaarsolo’s, nuttig toetsen- en bluesharpspel en vooral speelplezier.
De setlist – welke avond aan avond anders is – was weer met zorg samengesteld door bluesbaas Mayall. Van de opener ‘Dancing Shoes’ van het John Mayall & The Bluesbreakers album Padlock On The Blues (1999) tot en met de Freddie King bluesinstrumental ‘Hide Away’ (1960) was het relaxt meedeinen op de deunen. Voortdurend geraakt door een overweldigend gevoel van herkenning. Want ondanks het ontbreken van de culthit ‘Room to Move’ veroorzaakte John Mayall een klinkklaar déjà vu bluesgevoel in de NSJC. Met uitsluitend mooie up-, midtempo- en slowblues momenten. Waarvan zijn oude songs volgens Mayall: “much better than in the 60’s…” klonken, “…that was actually shit”. De knipoog was veelzeggend.
Het leven kan mooi zijn, en de blues ohw zo opbeurend, op een doordeweekse dag. Of, “Cheers, happy day”, zoals de ene Engelsman tegen de andere zei, terwijl ze voldaan hun imperial pints met bier tegen elkaar aan ketste.
SETLIST: Dancing Shoes; Parchman Farm (Mose Allison cover); Early in the Morning (Louis Jordan cover); Floodin’ in California (Albert King cover); Don’t Turn Your Back/bass solo; Ain’t No Guarantees (new album); Do I Please You; The Sum of Something (Curtis Salgado cover); Not At Home; Checkin’ Up on My Baby (Sonny Boy Williamson cover); Tears Came Rollin’ Down; Mail Order Mystics (Chris Smither cover – with ‘Layla’ snippet and funky bassolo). Encore: Hide Away (Freddie King cover with ‘Peter Gunn’ snippet).
Weer een mooi verhaal, Giel. Was graag naar ‘t optreden in Groningen geweest, maar met Van Morrison in Amsterdam op zondagavond net iets te veel van het goede.