Glenn Hughes ft. Doug Aldrich & Pontus Engborg w/ support: Jared James Nichols traden op in: Cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer op vrijdag 25 september 2015. Tekst & filmpje: Giel van der Hoeven met foto’s © door: Johan Sonneveld
Dit jaar bestaat Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer 40 jaar. Afgelopen vrijdag trad de legendarische zanger/bassist Glenn Hughes (o.a. Trapeze, Deep Purple, Black Sabbath, Black Country Communion en California Breed) er op. Hij zit ook al meer dan 40 jaar professioneel in het vak. Maar dit optreden was niet speciaal voor deze gelegenheid want de Boerderij programmeert al 40 jaar prima bands uit verschillende genres! En zeker als het buitenlandse acts betreft, is de support ook vaak zeer prijzenswaardig. Zo ook op deze avond vol bluespower en ‘loud’ classic rock.
Jazeker, er is er weer eentje, zo’n bluesrock-belofte uit de VS. In navolging van pak-um-beet Joe Bonamassa, Jonny Lang, Kenny Wayne Sheperd, Derek Trucks en Eric Steckel dient zich nu Jared James Nichols aan. Een zeer getalenteerde en bescheiden slungel uit Wisconsin. Zijn ‘rock & roll dream came true’ toen Glenn Hughes hem vroeg om als opwarmer te fungeren tijdens deze Europese tour. “Hello hello, let’s rock ‘n roll baby!” waren zijn eerste woorden tot het publiek in de Boerderij. Waarna er in rap tempo vier eigen nummers volgden van zijn CD ‘Old Glory and the Wild Revival’, welke onlangs in Europa uitkwam. Een heruitgave van twee eerder onder de hoede van de vermaarde producer Eddie Kramer in de VS gereasde EP’s.
Direct werd duidelijk dat deze drie jonge bluesrockers het wel snappen. Met affectie voor het publiek, complimentjes, een woordje Nederlands (“dankjewel”), de publieke participatie in ‘Can You Feel It?’ en vooral met een goede live perfomance. De jongens zijn van het ouderwetse handwerk; Nichols bespeeld zijn oude Gibson Les Paul Custom zonder plectrum en bassist Erik Sandin zwiert als het ware met zijn vijf vingers over de bassnaren. De van oorsprong Zweedse drummer Dennis Holm timmert met zijn sticks de boel vakkundig achter hen dicht. Dat Nichols verstand van zaken en smaak heeft blijkt ook wel uit de keuze van de drie gespeelde coversongs. Alle drie de blues- en rockclassics waren uit het betere hout gesneden.
Zoals ‘Rock and Roll Hoochie Koo’ van Rick Derringer & Johnny Winter. En verdraaid, JJ’s stemgeluid is weliswaar nog onaangetast maar benadert die van Johnny Winter toch gevaarlijk dicht. En dat jeugdige gitaristen klassiekers als ‘Come on in My Kitchen’ (Robert Johnson) in hun repertoire opnemen valt natuurlijk alleen maar te prijzen! Het trio speelde de traditional met veel genegenheid dus met het bluesgevoel zit het ook wel goed bij hen. En met eveneens een geslaagde versie van Mountain’s ‘Mississippi Queen’ werd de warm-up set uitgerockt. Waarmee we in drie kwartier tijd een puik bluespower optreden met traditionele delta blues, 70’s classic rock en moderne blues- en garagerock te horen kregen. Well done JJ!
SETLIST: Blackfoot; Get Down; Crazy; Haywire; Rock & Roll Hoochie Koo (Rick Derringer cover); Can You Feel It?; Come on in My Kitchen (Robert Johnson cover); Playing for Keeps; Mississippi Queen (Mountain cover).
Tijd voor de rockstar of the evening: Glenn Hughes (1951). Of eigenlijk rockstars. Want ook de reputatie van gitarist Doug Aldrich (o.a. Whitesnake en Ronnie James Dio) mag niet onderschat worden. En de Zweeds-Amerikaanse demo- en sessiedrummer Pontus Engborg is ook alweer vijf jaar Hughes zijn vaste begeleider achter de drumkit. De stagemanager van de crew nam die rockstar-vertoning deze avond wel wat erg letterlijk, hij liet prompt een securityman posteren voor het podium (iets wat in 40 jaar Boerderij volgens mij nog nooit vertoont was). Wellicht dat hij Zuid-Amerikaanse taferelen verwachten, daar waar het rocktrio in augustus getoerd heeft. Afijn, het mocht de pret niet drukken want de uitverkochte zaal was voorbereid op een avondje ‘career highlights’. En dat kregen ze ook.
Als een tornado wervelde het oorverdovende intro van de eerste Deep Purple song van de avond ‘Strombringer’ uit de speakers. Glenn Hughes is één van de laatste actieve rock-iconen uit de jaren zeventig. Een ouderwets podiumbeest en een veroorloofde rock poser die turend over zijn trendy brilletje op zoek lijkt naar prooien in het publiek. Hij lacht zijn aanzienlijke gebit bloot en toont de bekende vingergebaartjes en double-V tekens. Yes, this fellow’s quite a character! Maar Glenn Hughes is met zijn unieke stemgeluid vooral “The Voice of Rock” en misschien wel de belichaming van het vetste bas-geluid in de hardrock scene ooit. Zoals dat nog meer doorklonk in zijn latere solowerk in het funky ‘Orion’ en ‘Soul Mover’ van de CD Soul Mover uit 2008.
‘Way Back to the Bone’ en ‘Touch My Life’ waren de twee geselecteerde Trapeze-songs tijdens dit optreden. Waarbij Glenn laatsgenoemde rockballad opdroeg aan de in 2008 overleden gitarist Mel Galley, zijn vriend en collega in Trapeze en Whitesnake. Ook voormalig Whitesnake en Deep Purple leden werden bij naam door hem gelauwerd, waarbij hij er (on)bewust wel een paar vergat op te noemen. Wegens verplichtingen elders kon Hughes voor deze tour niet beschikken over zijn vaste gitarist Søren Andersen. Maar Doug Aldrich is een welkome aanvulling en een bezienswaardig rock-fenomeen op zich. Zelfs toen er een snaar brak tijdens de Deep Purple song ‘Sail Away’ speelde hij stoïcijns door en toverde net zo makkelijk een prachtsolo uit de nog 5-snarige Gibson Les Paul Goldtop. De Whitesnake track-keuze was gevallen op ‘Good to Be Bad’ van het gelijknamige album uit 2008 dat Doug Aldrich geheel samen met David Coverdale schreef.
Aan een andere Purple-song ‘Mistreated’ had Hughes zich aanvankelijk niet vocaal durven wagen vertelde hij in een van zijn babbel-sessies. Om er vervolgens zijn complete vocale range op los te laten! Een heerlijke uitvoering met wederom fantastisch gitaartwerk door Aldrich. Met een duidelijk zichtbare zucht van verlichting en een vriendschappelijk omhelzing door de twee als afsluiting. Ontspannen werd er verder naar een apotheose toegewerkt. Glenn gaf een jochie in het publiek een handje, aaide een blondine over haar bol en vroeg zich – na een opmerking vanuit het publiek – hardop af of hij niet ‘too loud’ was? Terwijl bas- en gitaarsound meer en meer op natuurlijke wijze als koude en warme lucht in een wervelwind langs elkaar schuurde. Waarbij Pontus Engborg de donderklappen verzorgde met een forse bui als verfrissende drumsolo.
Uiteraard mochten ook de Black Country Communion songs niet ontbreken. Het melodieuze ‘One Last Soul’ gevolgd door het hoekige ‘Black Country’ in de encore klonken superdik in de goede zin van het woord. Tot slot kregen we de traditionele concertopener van de legendarische Deep Purple Mark III lineup te horen: ‘Burn’. In dit 23ste concert van Glenn Hughes in Nederland kon hij nog één keer flink tekeer gaan op z’n oude versleten Nash PB57 basgitaar. En liet hij nog één keer horen waarom hij het predikaat: “The Voice of Rock” op 64-jarige leeftijd nog steeds dik verdient. Mede door uit de beste elementen van hardrock, soul en funk een compleet eigen stijl te creëren. Op het toch al zo verdienstelijke lijstje van 40 jaar Boerderij kan deze worden bijgeschreven als één van de betere traditionele classic rock concerten met een stevige zwenk naar het heden.
SETLIST: Stormbringer (Deep Purple song); Orion; Way Back to the Bone (Trapeze song); First Step of Love (Hughes/Thrall song); Touch My Life (Trapeze song); Sail Away (Deep Purple song); Good to Be Bad (Whitesnake cover); Guitar Solo (Doug Aldrich); Mistreated; (Deep Purple song); Can’t Stop the Flood; Drum Solo (Pontus Engborg); One Last Soul (Black Country Communion song); Soul Mover. Encore: Black Country (Black Country Communion song); Burn (Deep Purple song).
Great!