Kat Riggins speelde met haar band, Blues Revival, op 18 september in Zaal Hofsteenge in Grolloo. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
In aanloop naar het grote op handen zijnde bluesfestival in Grolloo in 2016 is het concert van Kat Riggins en haar band, Blues Revival, de kick-off voor een aantal concerten in het Drentse Mekka van de blues. De concerten zullen onder de naam Sunday Blues plaatsvinden. Met uitzondering van deze eerste editie, zijn de concerten geprogrammeerd op de zondagmiddag.
Het optreden vindt plaats in de ruime feestzaal van Hofsteenge waar ook bruiloften en partijen worden gevierd. Er moeten heel wat bezoekers aantreden wil het er een beetje vol uitzien. En dat is niet het geval vanavond. Ik schat dat er een kleine 60 mensen op het gratis concert zijn afgekomen. Voor uw beeld: podium, zijkanten met tafeltjes waar wat publiek zit en achterin de mensen, die nooit vooraan staan bij concerten. Maar hoe het gebeurt, gebeurt het. De hardwerkende Kat Riggins, krijgt het voor elkaar dat er op de dansvloer voor het podium later op de avond nog flink wordt gedanst. Met dank aan een van de aanwezige jonge meiden, die zo’n beetje iedereen persoonlijk de dansvloer op trekt.
De uit Miami afkomstige Kat Riggins, geboren in 1980 staat er aan het begin van het concert alleen voor. Daar sta je dan in je blauwe jurk. Gitarist, Darell Raines, is er om duistere redenen nog niet klaar voor om gelijk met bassist, George Calldwell en drummer Doc Allison aan het optreden te beginnen. Kat begint a-capella en als de gitarist er dan nog niet is, verzoekt ze de geluidsman om de muziek weer aan te zetten. I’d rather go blind, zingt Beth Hart. En zie, daar is ook Darrell Raines op het podium. Met Stevie Ray Vaughn’s, Pride and Joy, wordt shuffelend de eerste set geopend, Kat zingt het en het is wel duidelijk dat daar geen woord van gelogen is. De kleine, pittige dame heeft een strot als Tina Turner, een prachtige en krachtige uitstraling en energie voor tien.
Het bluest lekker voort bij Crossroads. Solerende Darrell balanceert gevaarlijk op het puntje van het podium. The Groove, is een eigen nummer, van Kat’s debuutalbum, Lily Rose. Dit is andere kost. Funky, groovend. Lekker hoor. Een paar jonge meiden houden het niet meer en duik en de dansvloer op. Kat kan dat waarderen en zoekt voortdurend het contact met het publiek. Ze vraagt dansers op het podium of springt zelf de dansvloer op. En ook de gitarist brengt gedurende de avond zijn solo’s naar de dansvloer toe. Wat de meisjes dan weer heel erg kunnen waarderen. Kat roept: “the more you drink, the more you like us playin’.
De eerste set eindigt met Moby’s , Natural Blues “Oh lordy, trouble so hard”. Kat zingt het, zittend op het randje van het podium. In de pauze maken de muzikanten een praatje met de aanwezigen en zo krijgt het hele gebeuren iets huiselijks. In de tweede set passeren het prachtige How blue can you get van BB King, eigen werk en klassiekers, die het publiek graag meezingt. I just wanna make love to you, A change is gonna come, Got my Mojo working, Tutti Frutti en Proud Mary; Kat dirigeert haar band door de nummers en neemt en passant wat danspasjes over van het publiek. Haar schudden met borsten en billen heeft iets spannends. We zijn getuige van een lekker avondje high-energy , no nonsense blues. “Geniet u ook zo?”, roept een van de dansende meiden in mijn oor.
Sunday Blues krijgt een vervolg. Op 18 oktober is Jimmy Lafave in Grolloo, gevolgd door Samantha Fish en Laurence Jones op 1 november. Op 29 november komt Jarekus Singleton naar Hofsteenge, gevolgd door Blues is my business. The Palladins volgen op 26 februari, 20 maart Super Chikan en op nader te bepalen data Duke Robillard en Ian Siegal.
