TakeRoot vond plaats op 12 september 2015 in de Groningse Oosterpoort. Een sfeerverslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Het is nog flink aanpoten op ”boodschappenzaterdag” om klokslag 16.00 uur bij TakeRoot te kunnen zijn. Fotograaf Gerrie staat ineens achter ons in de rij voor de kassa. Gerrie, die een BN’er (Bekende Noorderling) is op het gebied van muziek, krijgt van verschillende kanten de vraag of hij nog tips heeft voor het festival. Als Gerrie het eigenlijk ook niet weet dan zit er niets anders op dan de reis, door de Amerikaanse muziekwereld, met de timetable als gids, te aanvaarden en ons te laten verrassen.
Bij binnenkomst staat Houndstooth op het podium. Een jong gezelschap met een licht en excentriek fris folkgeluid. Otis Gibbs speelt tegelijkertijd in de Binnenzaal. De briljante verhalenverteller heeft een prachtige warme, rauwe stem. Iemand leunt per ongeluk tegen het lichtknopje van de zaalverlichting . Otis maakt er een grap over.
Deze singer-songwriter lijkt niet snel uit balans. We blijven hangen bij zijn optreden en pikken nog net een staartje mee van het optreden van Texaan, Danny Schmidt. Hij heeft afgetrapt in de Kleine Zaal met zijn partner Carrie Elkin, als special guest aan zijn zijde. Over mooie stemmen gesproken. Zeker over de combi met de stem van Carrie Elkin hoor je ons niet klagen. Later op de avond zullen de rollen worden omgedraaid en is Schmidt de sidekick van Carrie Elkin.
Dit jaar is ook in de kelder van de Oosterpoort van alles te beleven. Wij genieten wij van Basia Bulat, die onder andere met autoharp en allerlei technische snufjes, een eigenzinnig, creatief en vrolijk indie-folk optreden verzorgt.
Later die avond neemt Danny Kroha je mee naar vervlogen tijden, in de krochten van het gebouw. Blues- en gospeltraditionals worden door Kroha nieuw leven ingeblazen. In de grote zaal zijn de Villagers neergestreken. De Ier Connor O’Brien is op Take Root met band. Prachtige, bijna hemelse muziek. Harpiste Mali Llywelyn, levert daar zeker een belangrijke bijdrage aan en hoe vaak zie je een drummer die ook trompet speelt?
Ryley Walker is een virtuoos gitarist. “Hypnotiserend” vermeldt de timetable en dat kunnen wij vanaf vanavond beamen. Wij blijven er niet lang want wij hebben David Corley op onze to-see-and-to-hear-list gezet. David Corley’s stemgeluid doet mij enerzijds denken aan Tom Waits, anderzijds aan Chris Rea. Corley staat met zijn vaste toetsenist en een Nederlandse begeleidingsband op het podium, waarvan gitarist Bart-Jan Baartmans deel uitmaakt. Baartmans zullen we later nog tegenkomen bij Shannon Lyon. Als Corley een snaar breekt, worden we getrakteerd op een geweldige Tom Waits cover “Looking For The Heart Of Saturday Night”, waarbij Baartmans subtiel begeleidt. De pareltjes zitten vaak in het onvoorziene. Als wij ons elders in het gebouw bevinden, krijgt dezelfde Corley op het podium een hartstilstand. Na reanimatie wordt hij naar het UMCG vervoerd en krijgen we later te horen dat hij op de IC ligt. Op het moment dat ik dit schrijf blijkt Corley van de IC af te zijn en het naar omstandigheden goed te maken. Pak van ons hart. Het kan niet anders dan dat dit voorval de sfeer op het festival beïnvloedt.
Tijd voor een break. Alhoewel wij het idee hebben dat het niet heel erg druk is op het festival , is een groot deel van de gerechten op de TakeFood kaart uitverkocht en moeten wij het doen met een matige hamburger op een uitgedroogd broodje. We spoelen het weg met een biertje en praten ondertussen wat bij met een oude bekende.Mark Kozelek slaan we over want je kunt niet overal zijn. Dawes vermaakt ons in de Grote Zaal met poppy West-Coast Americana . Ondanks het beroerde geluid, vind ik het een prima optreden. Makkelijk in het gehoor liggende, meerstemmig gezongen, muziek. De toetsenist is wegens ziekte vervangen door Duane Betts, een gitarist met een prachtig gitaargeluid en dito soleerwerk.
The Crooked Brothers vallen een beetje in het niet in de rumoerige foyer. Het is een opvallend trio dat daar is aangetreden met hun tijdloze country folk rockabilly blues. Hier en daar rauw, dan weer innemend poëtisch. Deze Crooked Brothers zien wij graag nog eens in een kleinere zaal.
Bij Shannon Lyon is de zaal vol en kunnen we slechts een glimp opvangen door op onze tenen te staan in de deuropening. Wat we zien en vooral horen is prachtig. Shannon in het midden met links van hem Elly Kellner (backings) en rechts meester-gitarist BJ Baartmans.
Patty Griffin wordt door Jan Donkers aangekondigd als het hoogtepunt van deze TakeRoot. De zaal is vol. Relaxed wordt een probleem met het gitaargeluid doorstaan door zowel de zaal als door Patty en dan gaat het van start. Patty Griffin is een zangeres met bijzonder fraai stemgeluid. De gitarist die samen met haar het instrumentale deel verzorgt, weet wat begeleiden is. Het optreden is intiem en ingetogen. De songs waarbij Patty zichzelf begeleidt op piano lijken naar onze smaak wat veel op elkaar en wij verplaatsen ons naar de grote zaal, waar My Morning Jacket op het podium staat.
Het is een bijzonder gezelschap en het optreden is een beetje vreemd. Het is vlees, noch vis. Psychedelische country soul. Het bestaat, want we hebben het vanavond zelf meegemaakt inclusief lichteffecten.
Con Brio is wat ons betreft de perfecte afsluiter van de avond. Wat een energie komt er van deze soulband. Het is een groot feest. De zanger, Ziek McCarter, met zijn Michael Jackson gilletjes, beweegt soepel over het podium. We waren ook wel toe aan een paar scheurende blazers.
De voetjes gaan van de vloer en het wordt nog een ruim uur feesten. Onze reis eindigt hier. We lieten ons verrassen en werden verrast. Een mooie afwisselende reis, waarvoor wij de organisatie hartelijk danken.
