Meschiya Lake & the Little Big Horns speelde 10 September 2015 in ‘t Paard van Troje, Den Haag. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Zomaar nét voor het eind van de week kunnen we praktisch om de hoek een mooi spektakel bijwonen, de reporter en fotograaf van uw on-line muziekmagazine ‘The Blues Alone?’zijn op weg naar de residentie waar Meschiya Lake & the Little Big Horns optreedt in ‘t Paard van Troje. Natuurlijk ga je wanneer je in Den Haag bent Indonesisch eten, waar anders in Nederland heeft men zoveel keus in Indonesische restaurants dan in de hofstad? Met een volle buik lopen we langzaam de Prinsegracht op om daar al enkele bekenden tegen het lijf te lopen, óók zij willen de geprogrammeerde act niet missen! Meschiya Lake & the Little Big Horns zal deze donderdag ongetwijfeld een volle zaal trekken, liefhebbers van haar muziek, van haar image maar ook zéker liefhebbers van de dans!
Meschiya Lake werd 35 jaar geleden in Oregon geboren maar woont alweer een dikke twintig jaar in ‘the Big Easy’ New Orleans; in deze stad komt de ex-circus artieste (glas-, insecten-eter en vuurdanseres) met de jazz in aanraking en pikt ze haar oude liefde muziek weer op. Altijd op zichzelf vertrouwend heeft ze haar weg via ‘busking the streets’ naar de clubs en grotere podia die New Orleans rijk is gevonden. Meschiya Lake sluit zich in 2007 aan bij ‘The Loose Marbles’ maar al snel formeert ze haar eigen band werd ze zélfs drie achtereenvolgende jaren verkozen werd tot ‘Female Performer of the Year’ door de organisatie van de ‘Big Easy Awards’. Meschiya Lake & the Little Big Horns hebben nu een drietal albums (Lucky Devil – 2010 en Foolers’ Gold – 2013) op hun palmares geschreven en met het nieuwste 2015 album van de drie ‘Bad Kids Club’ zijn de práchtige, getatoeëerde Meschiya en haar band ‘on the road’. Meschiya Lake & the Little Big Horns zullen het inmiddels in grote getale aanwezige publiek in de kleine zaal van ‘t Paard van Troje meenemen naar het vooroorlogse ‘NoLa’ met een mix van ragtime jazz, dixieland, blues, jazz blues en swing.
The Little Big Horns zijn David Boswell op trompet, Nate Ketner op de klarinet en de altsaxofoon, Jason Jurzak op de sousafoon,
‘chief’ Michael Voelkner op drums en ‘boyfriend’ Russell Welch op de akoestische gitaar mààr er is ook een danser in de gelederen van de band te vinden. Begenadigd en bekroond danser op gebied van de Jitterbug en Lindy Hop Chance Bushman zal de aanwezige dames maar vooral Meschiya doen zweven…..Meschiya Lake is als zangeres niet de minste, ze heeft een bereik van drie en een halve octaaf maar haar stemgeluid is nog het meest bijzondere, het lijkt een kruising tussen jazz zangeres Billie Holiday, country zangeres Lynn Anderson en contemporary zangeres Amy Winehouse maar vooral is Meschiya Lake zichzelf die haar emoties vertaalt in mooi gezongen songs.De dame blijkt ook een heel goed gevoel voor styling te hebben getuige haar vintage kleding maar ook zéker haar getatoeëerde lijf en gezicht (!) zorgen voor een mooi plaatje.
Het publiek wordt met een uitbundig “welcome to the little big show” verwelkomd bij deze bijna theatrale voorstelling, de orkestleider Jake Jurzak die de sousafoon bespeelt telt af voor ´The Curse of An Aching Heart´ van het uit 2010 daterende ´Lucky Devil´ album waarin Meschiya meteen haar octaafbereik kan etaleren, de stemcontrole laat hier en daar nog iets te wensen over maar we zijn maar net begonnen dus de stem is ietwat koud. De gypsy-jazz gitaar van Russell Welch is een aanwinst in dit stuk, maar ook Chance Bushman toont nú al samen met Meschiya zijn danskunsten op het podium. Meteen blijkt dat de kleine rossige dame goed getraind is want als ze Jelly Roll Morton´s song ´SweetSubstitute´ van hetzelfde album na afloop van het dansje zingt blijkt dat ze in het gehéél niet achter haar adem is, respect! Grappig is dat mevrouw Lake zelf haar Little Big Horns ook beloont met applausjes na afloop van haar nummers. Wéér toont Meschiya Lake dat haar kleine longetjes veel lucht bevatten als ze van Foolers’ Gold ´The Rhythm in Me´ ten gehore brengt. Alsof dat nog niet genoeg show is zet Meschiya al high kickend ´My Man´ in, ook Chance Bushman blijkt onvermoeibaar. Inmiddels zijn er ook al een aantal stelletjes vóór het podium aangestoken met het Lindy Hop virus en dansen er lustig op los, blijkbaar is de professioneel danser Chance Bushman zo gecharmeerd van de kwaliteiten van één van de danseressen dat hij haar uitnodigt samen met hem op het podium te dansen. Kim is de gelukkige, partner en 44 Shakedown muzikant Louis mag terecht trots zijn, ze danst alsof ze dagelijks op een podium staat! Dit is écht heerlijk om naar te kijken, dit is geen optreden maar een belevenis! 
Dán moet de vrolijkheid plaats maken voor een ietwat ernstigere noot als de traditional ´Satan, Your Kingdome Must Come Down´ van Foolers´ Gold heel prachtig écht authentiek dichtbij zichzelf blijvend gezongen wordt waarbij Meschiya zelfs een traantje wegpinkt. 
We horen niet alleen nummers van de voorgaande albums maar ook van het nieuwe ´Bad Kids Club´ album staan er nummers op de niet aanwezige set-list zoals het bijzondere ´Communication´ van Slim Gaillard of Jason Jurzak´s ´Anytime is Saturday Night´, ´Flim Flam Man´ wat handelt over een ´shady person´, ´Brand New Funk´met die onmiskenbare gitaarriff van Russell Welch en Louis Jordan´s ´That Chick´s Too Young To Fry´. 
Keer op keer genieten we van de Little Big Horns, de schallende of gedempte trompet van David Boswell, de swingende klarinet van Nate Ketner maar ook RussellWelch´s gitaar, orkestleider Jason Jurzak´s sousafoon en de ingetogen maar strakke beat van drummer Mike Voelkner zijn wat deze avond tot een reisje terug in de tijd maakt. Vooraf ´Woman Seeking Man´ wil Meschiya weten hoe de Nederlandse ebay genoemd wordt, “marktplaats” wordt net als haar herhaaldelijk bedankje ” dank je wel ye´all” na alle nummers accentloos uitgesproken. Tijdens Bessie Smith´s ´Lectric Chair Blues´ blijf ik me afvragen hoe een vrouw zó sexy kan zingen over zoiets verwerpelijks als de doodstraf door de elektrische stoel, het is werkelijk bijzonder. Met het bijna onherkenbare in een jazz jasje gehesen Mac Davis´ ´I Believe In Music´ blijkt dit optreden ten einde……althans dat dénken de Meschiya Lake en haar Little Big Horns! Het publiek lijkt er héél ander over te denken…zij kunnen geen genoeg krijgen van deze band en het danspaar Chad en Meschiya! Het publiek scandeert om een toegift waarop ´champagne loving´ Meschiya met liefde terugkomt en geëmotioneerd ´Lucky Girl´ met een prachtig hoge, ijle stem na deze energieke show, want dat was het écht, neer zet. Speciaal “for the ladies” is het aller, allerlaatste nummer ´Catch ´Em Young´ en wordt dit zeer succesvolle optreden afgesloten.
Dán moet de vrolijkheid plaats maken voor een ietwat ernstigere noot als de traditional ´Satan, Your Kingdome Must Come Down´ van Foolers´ Gold heel prachtig écht authentiek dichtbij zichzelf blijvend gezongen wordt waarbij Meschiya zelfs een traantje wegpinkt. We horen niet alleen nummers van de voorgaande albums maar ook van het nieuwe ´Bad Kids Club´ album staan er nummers op de niet aanwezige set-list zoals het bijzondere ´Communication´ van Slim Gaillard of Jason Jurzak´s ´Anytime is Saturday Night´, ´Flim Flam Man´ wat handelt over een ´shady person´, ´Brand New Funk´met die onmiskenbare gitaarriff van Russell Welch en Louis Jordan´s ´That Chick´s Too Young To Fry´. Keer op keer genieten we van de Little Big Horns, de schallende of gedempte trompet van David Boswell, de swingende klarinet van Nate Ketner maar ook RussellWelch´s gitaar, orkestleider Jason Jurzak´s sousafoon en de ingetogen maar strakke beat van drummer Mike Voelkner zijn wat deze avond tot een reisje terug in de tijd maakt. Vooraf ´Woman Seeking Man´ wil Meschiya weten hoe de Nederlandse ebay genoemd wordt, “marktplaats” wordt net als haar herhaaldelijk bedankje ” dank je wel ye´all” na alle nummers accentloos uitgesproken. Tijdens Bessie Smith´s ´Lectric Chair Blues´ blijf ik me afvragen hoe een vrouw zó sexy kan zingen over zoiets verwerpelijks als de doodstraf door de elektrische stoel, het is werkelijk bijzonder. Met het bijna onherkenbare in een jazz jasje gehesen Mac Davis´ ´I Believe In Music´ blijkt dit optreden ten einde……althans dat dénken de Meschiya Lake en haar Little Big Horns! Het publiek lijkt er héél ander over te denken…zij kunnen geen genoeg krijgen van deze band en het danspaar Chad en Meschiya! Het publiek scandeert om een toegift waarop ´champagne loving´ Meschiya met liefde terugkomt en geëmotioneerd ´Lucky Girl´ met een prachtig hoge, ijle stem na deze energieke show, want dat was het écht, neer zet. Speciaal “for the ladies” is het aller, allerlaatste nummer ´Catch ´Em Young´ en wordt dit zeer succesvolle optreden afgesloten.Heerlijk om steeds weer nieuwe artiesten zoals Meschiya Lake & the Little Big Horns, Pokey LaFarge, Luke Winslow, Belle of Louisville, Sugaree, 44 Shakedown, The Bugalettes en Liptease te mogen ontdekken die de ´oude´ muziek een warm hart toe dragen, gelukkig blijkt dat ook jonge mensen deze muziek nu hip kunnen maken dat er genoeg jong publiek is die deze muziek omarmt.
De verslaggevers van ´TBA?´ zijn weer getuige geweest van een optreden van een bijzondere artieste, we danken de p.r. van ‘t Paard van Troje voor hun gastvrijheid en hopen dat zij nog vaker markante acts in de knusse zaal van hun venue mogen programmeren.
Ik ben het volledig eens met bovenstaand verslag. Zag Meschiya en haar mannen op 8 september jl. in Utrecht en het dak ging er af !