Het Swing Wespelaar festival vond plaats op 21, 22 en 23 Augustus 2015. Hieronder het verslag van zondag 23 Augustus. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Nasty and the Fliptones heet de band uit Wespelaar die de laatste festivaldag mag openen, deze Belgische band is ook meteen de eerste band op de line-up van het festival die een dame in haar gelederen vindt. Zanger Kristof ‘Nasty’ Nijs heet ons dan ook van harte welkom in zijn “hoof”. Nicole Steeno speelt de blues-harp, zij vult zanger Nasty aan met mede bandleden Peter Otto op (steel) gitaar, Jos Gijsemans ook op gitaar en de ritme-sectie bestaat uit drummer Kristoff De Weerdt en bassist André van der Jeucht. De band schijnt vele disciplines te kennen van covers van bijvoorbeeld de Rolling Stones maar ook ZZ Top en de Blasters. Nasty and the Fliptones openen hun set met een cover van Charlie Cotton’s ‘Rattlesnake Blues’ , tja je moet maar durven! We worden op een reisje meegenomen door de diverse stijlen van de muziek, roots, rock & roll, blues, rock-blues door een band die een goede gitarist in haar gelederen vindt, Peter Otto, hij bespeelt de prachtige ‘mother of pearl’ Duesenberg. Nicole Steeno kan lekker blazen maar het is allemaal wat braaf op haar blues-harp, het mag allemaal wel wat vuiger. De frontman had zijn bandleden belooft tussen de nummers door niet te lang van stof te zijn maar dat lukt vooralsnog nog niet helemaal, ook al heb ik respect dat hij een paar ontvallen vrienden memoreert. Het Wespelaarse publiek is nog getuige van een Blasters’ nummer ‘Dark Night’ na Nasty‘s introductie dat we tegenwoordig steeds intoleranter ten opzichte van elkaar, een waar woord! Nasty and the Fliptones brengen ook nog ‘American Woman’ wat ik ken van Lenny Kravitz maar zijn origine kent voordat ik ooit van de blues gehoord had in 1970, de band die het schreef gingen door het leven als The Guess Who ook Canned Heat’s ‘Goin’ Up The Country’ wordt met verve gecoverd. Tijdens ‘Oh Well’ struikelt Nasty over de tekst maar improviseert goed om dit zo min mogelijk op te laten vallen wat op zich al een compliment waard. Het thuisfront is zo geamuseerd door de set dat er zélfs om een toegift gevraagd wordt, die volgt in de vorm van ‘Born To Be Wild’ maar die song horen wij slechts in de verte omdat we gaan schuilen voor de regen die op het kerkplein plassen aan het vormen is.
Adam Lopez & his Rhythm Review komen uit Denver Colorado en spelen volgen eigen zeggen ‘Outlaw Rockabilly’, de band mixt Rockabilly met Blues en Funk maar de band pretendeert niet het wiel opnieuw uit te willen vinden, ze willen slechts de muziek spelen die hen heeft beïnvloedt. De naamgever van de band is de zanger en gitarist van de band,Johnny Carlton speelt the up-right bass en Daniel Plummer is de drummer die de Rhythm Review compleet maakt. De set is afwisselend goed en minder goed, Adam Lopez zit er soms naast zowel vocaal als instrumentaal. In voorgaande jaren heeft de programmeur van Swing Wespelaar keer op keer bewezen een verrassing op het gebied van roots/rockabilly binnen weten te halen maar van deze act ben ik echt niet onder de indruk. Tóch blijf ik luisteren want als ik predik dat sommige bands groeien in hun performance, geef ik ook deze Adam Lopez & his Rhythm Review een kans. Jammer dat de band niet dat niveau kan evenaren van de eerder op Swing Wespelaar optredende rockabilly/roots acts al vind ik zijn verrassingen zoals het intro van Junior Parker’s tot hit gezongen door Elvis Presley ‘Mystery Train’ een goeie vondst en ook de Johnny Cash medley doet het goed maar de band mist nét dat beetje show in hun set.
Gitarist Laurence Jones (UK-23 jr) , bassist (6 snaar) Roger Inniss (UK) en drummer Miri Miettinen (Fin) vormen samen de Laurence Jones band die hier vandaag op Swing Wespelaar vele nieuwe leden aan de fanclub zal gaan toevoegen. De band kan al een aantal medewerkingen aan klinkende blues namen zoals Walter Trout op hun palmares schrijven maar staan zeker als hoofdact ook hun mannetje getuige het verslag van het optreden in de Amsterdamse North Sea Jazz club door ‘
Iets wat hij ook heeft is een virtuoze beheersing van de snaren. Laurence Jones wordt niet voor niets de liefdes baby van Eric Clapton en Buddy Guy genoemd, Met ‘What’s It Gonna Be’ heeft de band voor een krachtige opener gekozen, het is de titeltrack van het nieuwste schijfje. Vooraf ‘Don’t Need No Reason’ laat Laurence “it feels like I’m in the UK; it’s raining” zich ontvallen, dat wel Laurence maar dit publiek staat er ook nog bij te dansen! Dat Laurence Jones kortgeleden (Juni) op het Londense Lead Belly Fest in de Royal Albert Hall optrad heeft de jongeling geen windeieren gelegd, hij vertelt het aanwezige publiek namelijk dat hij in December hetzelfde mag gaan doen in New York´s prestigieuze Carnegie Hall. Het volgende nummer is dan ook van William Leadbetter a.k.a. Lead Belly, ´Good Morning Blues´. Bassist Roger Inniss basst een constante set en ook Miri Miettinen bewijst zijn diensten, wél wordt het kunstje met de voorhoofden inmiddels een beetje ´cheesy´. We krijgen ook nog het vanavond zéér toepasselijke nummer ´Walking Through The Rain´te horen en ik kan slechts concluderen dat deze jongen, indien hij zijn hoofd op zijn schouders houdt, een hele grote artiest gaat worden. De Laurence Jones Band bewijst hier op het podium van Swing Wespelaar dat er voor de vele festivals die Europa rijk is geen andere keuze rest dan deze band te boeken.
De Italiaanse band Morblues is bij het grote bluesminnende publiek wat de Nederlandse en Belgische podia afreist voor hun portie bluesmedicatie een vertrouwde naam maar zangeres Justina Lee Brown is nog wat minder befaamd. Justina Lee Brown is een Nigeriaanse die woonachtig is in het Zwitserse Zürich en behept is met het bluesvirus; ze heeft een krachtige stem en is volgens zeggen dé ontdekking van de afgelopen jaren. De dame heeft inmiddels alweer twee albums op haar naam staan, ‘A Touch of Blues’ uit 2012 en haar nieuwste album heet ‘My Baby’. Gitarist Roberto Morbioli, werd een halve eeuw geleden geboren in de States maar tegenwoordig weer woonachtig in het land van zijn voorouders, Italië. De charismatische gitarist musiceert alweer zo’n dikke vijfentwintig jaar, op het podium staan is dan ook het liefste hij doet en vandaag mag hij op het podium van Swing Wespelaar staan.Toetsenist Daniele Scala, bassist Stefano Dallaporta en drummer Diego Pozzan zijn de andere Italiaanse blues vrienden die Morbioli en Brown hebbenmeegenomen en samen zij zullen het Wespelaarse publiek ‘Blues For The People’ gaan voorschotelen. De enige bluesdiva van dit week-end opent met Muddy´s ´Rock Me´ en ik zie uit mijn ooghoeken vele vrijwilligers naar de hekken snellen, Justina Lee Brown is van meet af aan heel krachtig. Als ze ´You Take My Pride Away´ zingt kan ik slechts bevestigen dat Justina Lee Brown inderdaad haar trots laat varen en helemaal los gaat aan het eind van dit tweede nummer van de set. Ook Roberto Morbioli zingt een nummer, zijn gitaarspel is van een heel andere orde, het is meeslepend goed. Met “I wanna see you moving” wordt ´Further Up The Road´ ingezet, en inderdaad de menigte op dorpsplein danst gewillig mee. Etta James´ ´I´d Rather Go Blind´ vind ik gewaagd maar ik gun Justina Lee Brown het voordeel van de twijfel, whoop whoop wat een mooie solo op de B3 door Daniele Scala zeg! Na alle uitvoeringen van de menselijke harde schijf gewist te hebben vind ik het toch fraaie uitvoering. Wij van ‘TBA?’ zijn in de stromende regen getuige geweest van een energieke set van een bluesdiva met een toekomst op de vele podia die Europa rijk is.
Coco Montoya is de man die deze achtentwintigste editie van Swing Wespelaar af zal sluiten. Linkshandige Coco Montoya begon ooit als drummer bij Albert Collins die hem gitaar leerde spelen, nog maar een vijftal jaren later werd hij door John Mayall gecontracteerd als gitarist van zijn Bluesbreakers! Vele tours en opnames later vond Coco Montoyain de negentiger jaren dat het tijd was geworden zijn eigen vleugels uit te slaan en besloot solo te gaan. Daarmee oogst hij zoveel succes dat hij zelfs in 1996 een BMA voor Best New Blues Artist wint. Ook Coco Montoya heeft in 2014 een nieuw album uitgebracht bij Ruf Records ´Songs From The Road´, waar hij ons ongetwijfeld een aantal nummers van zal laten horen. Wij zagen de man met het imposante postuur vorig jaar nog in de Groningse Oosterpoort op een podium, nooit eerder hadden wij de linkshandige drieënzestig jarige Californiër op zien treden en raakten toen behoorlijk onder de indruk van zijn gitaarspel. De man heeft niet écht een uitgesproken stijl maar de combinatie van zijn soulvolle vocals en zijn gitaarspel maken het bijwonen van zijn concert toch wel heel plezierig. Coco Montoya heeft Brant Leeper op toetsen meegenomen, op de bass zien we Nathan Brown en de drummer die het kwartet voorziet van de nodige beat heet Rena Beavers. Vandaag op het podium van Swing Wespelaar lijkt hij niet zo relaxed als in Groningen destijds, hij geeft keer op keer aan dat hij zichzelf niet zou horen op de monitor en laat zich zich hierdoor in de eerste nummers nog een beetje meeslepen. Jammer van ´Señorita´ want dat vind ik écht een heel lekkere song met zo´n aangename Caraibische touch!. Als eenmaal alles is bijgesteld lijkt Coco Montoya zijn draai weer te vinden, een bovengemiddelde slow blues klinkt over het dorpsplein van Wespelaar. Toch vind ik dat er geen sfeer door de vier mannen op het podium gegenereerd wordt, het is allemaal wat mat. We horen nog het met Little Feat´s Paul Barrere geschreven ´Don´t Go Making Plans´ waarin een solo van een van mijn favoriete instrumenten de B3. Als ode aan de enige meester zelf, B.B. King speelt Coco Montoyahet mooi klein gehouden ´Nothing But Love´, erg smaakvol. Jammer dat ik moet concluderen dit optreden slechts in de schaduw van die van Groningen kan staan maar het publiek in Wespelaar heeft deze bagage niet en vraagt, nee scandeert om een toegift. Het publiek geeft aan dat het met volle teugen heeft genoten van deze show en dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait en wat de organisatoren van Swing Wespelaar voor ogen hebben.
Ondanks dat de weergoden wéér Swing Wespelaar niet alle dagen goedgezind waren kan het festival terugkijken op een succesvolle en goed bezochte achtentwintigste editie. Dank aan alle vrijwilligers die ook dit jaar weer met een glimlach en een vriendelijk praatje onze pintjes en cavaatjes inschonken, programmeur Hans Baes voor wéér een goede line-up, organisator Filip Le Roy voor zijn eindeloze enthousiasme en de MC (waar ik nog steeds de naam niet van weet) voor de introducties voorzien van een geheel eigen touch. All Going Well zijn de reporters van ‘The Blues Alone?’ weer graag aanwezig tijdens Swing Wespelaar 19, 20 en 21 Augustus 2016.
