Sturgill Simpson speelde op 24 augustus 2015, met band, op Noorderzon in Groningen.
Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld
Het is Noorderzon in Groningen. Muziek is slechts één onderdeel van het culturele festival dat 10 dagen lang plaatsvindt in de stad.
The Blues Alone? heeft lucht gekregen van het optreden van Sturgill Simpson in de Spiegeltent en is maar wat blij dat zij getuige mag zijn van een optreden van deze hedendaagse vertolker van countrymuziek.
Bij de informatiebalie kan men niet vertellen of Simpson alleen of met band aantreedt. Iemand spreekt er schande van. Een blik op het podium in de sfeervolle Spiegeltent en het is duidelijk dat we te maken krijgen met een serieuze band. Groningen heeft de Nederlandse primeur! Simpson speelde vorig jaar solo op de zolder van Paradiso en doet deze week twee optredens in Nederland, voordat hij verder gaat op tournee door Europa. Sturgill Simpson werd in 1978 geboren in Kentucky. Na aanvankelijk bluegrass te hebben gespeeld, stapt hij over naar ou
tlaw country, een subgenre van country muziek, dat niet door gladde countryjongens wordt gebracht maar door outlaws als bijvoorbeeld Johnny Cash, Willie Nelson en Waylon Jennings. Niet het type country waarop men in grote getale gaat line-dancen. In 2013 brengt Simpson zijn eerste album uit: High top mountain” gevolgd door Metamodern sounds in country music in 2014.
De band van Simpson wordt gevormd door :
Laur Joamets – electrische en slide gitaar
Kevin Black – basgitaar
Jeff Crow – keyboards
Miles Miller – drums en backing vocals
Met Sitting here without you wordt de toon gezet in de uitverkochte zaal. Uptempo country, die een grijs doet verschijnen op menig gezicht.
Dit wordt een leuke avond, alles en iedereen ademt plezier. Sommigen levert de muziek beelden op van eindeloze tochten te paard over Amerikaanse prairies. Zelf ben ik direct verkocht door Simpson’s manier van zingen. Soms wat nasaal en dan weer met een klein grommetje in het laag. Zingen gaat hem heel gemakkelijk af.
De backing vocals, die worden verzorgd door de drummer, zijn zuiver en altijd raak. Vocaal valt er echt niets op aan te merken. Ook muzikaal zijn de uptempo nummers en de ballades om van te smullen. (Slide)gitarist Joamets, speelt hierbij een belangrijke rol. De ritmesectie is strak en functioneel. Met Poor Rambler neemt Simpson ons mee naar zijn Bluegrass verleden. We kunnen concluderen dat hij de bluegrassfeel niet verloren is. Turtles all the way down is een tranentrekkende ballad, die erin gaat als koek en ook The Promise, zou je zo in tranen kunnen doen uitbarsten. En toch …. ergens mist er iets. Wat ik eerder ook al bij Daniel Romano bespeurde: een soort geestelijke afwezigheid en afstandelijkheid naar zowel bandleden alsook naar het publiek; alsof het hart van de Amerikaanse outlaw countryzanger toebehoort aan Nashville.
