Swing Wespelaar Festival van 21-23 aug. Het verslag van 21 aug van Nicolette Johns met foto’s van Jose Gallois
Wim de Vos a.k.a. Howlin’ Bill is gebleken onze eerdere bezoeken aan het Belgische Swing Wespelaar een vaste bezoeker maar vandaag is hij niet hier niet als bezoeker maar als de opener van dit sympathieke festival. Na een aantal gezondheid gerelateerde tegenslagen, die helaas zijn optreden op de IBC in Memphis onmogelijk maakten, is onze lange vriendelijke zanger/bluesharpist uit Antwerpen weer op de weg terug. Wij van ‘The Blues Alone?’ zijn blij hem weer op het podium te mogen aanschouwen. Howlin’ Bill draait alweer zo’n dikke tien jaar mee in de scene van Blues, Rockabilly,en Rhythm & Blues en won de eerste EBC in 2011 gehouden in Berlijn. Howlin’ Bill is in het bezit van een gedragen stem, teksten zijn goed te verstaan maar zijn blues-harp kwaliteiten overstijgen de norm van de gemiddelde band, het is opzwepend en rauw! Gitarist Little Jimmy Hontelé, Walkin’ Winne Penninckx op bass, Uncle T Ken Hontelé op drumms en een speciale verrassing voor mij én voor het, al op dit vroege uur in grote getale aanwezige publiek, toetsenist Patrick Cuyvers (Hideaway, D-tale). Tijdens het openingsnummer ‘Hungry’ van het gelijknamige, alweer zevende, album maakt Little Jimmy alvast de vingers los in een swingende solo op zijn Hayride Tupelo. Howlin’ Bill schrijft het meeste werk zelf en zo ook ‘Let Me Drink About It’ wat een lekker boogie is. Een nummer wat samen met gitarist Jimmy Hontelé, die overigens ook nog een hele mooie Guild De Armond mee het podium heeft opgenomen, werd geschreven is ‘Perfect Lovers’ een nummer wat handelt over, als we de introductie van Howlin’ Bill moeten geloven, over sprookjes en dus dingen die helemààl niet waar zijn. ‘Robbin’ A Bank’ een lekker Rhythm & Blues nummer dat geschreven werd over het agendapuntje rijk worden, ‘where and when’ is nog alleen de vraag. Mijn uitgesproken favoriete nummer van de set is toch wel ‘A Date With The Devil’ van het gelijknamige 2012 album, een fantastisch swingend nummer, in dit nummer wordt nòg maar eens de zangkwaliteiten van de frontman bevestigd, de gitaarbekwaamheid van Little Jimmy maar ook zeker niet onbelangrijk de ritmesectie Walkin’ Winne Penninckx en Uncle T Ken Hontelé maak ook de ‘body’ die aangebracht wordt door de B3 van Patrick Cuyvers die overigens ook zijn medewerking aan het in 2014 uitgegeven album ‘Hungry’ verleende. ‘Don’t You Know That I Love You’ wordt speciaal ter gelegenheid van de 18e verjaardag van een bezoekster gezongen, mooie lange noten op de bluesharp en passages die zonder microfoon gezongen worden, zonder problemen is Howin’ Bill nog steeds ver op het plein van Wespelaar goed te verstaan,”you make my heart skip a beat”. Nou inderdaad Wim de Vos, mijn hartje heeft tijdens de set ook wel een kleine hapering ondergaan. Een bijzondere set van een band die wij in Nederland veel te weinig tegen komen, Howlin’ Bill!
Ben Poole (Bedford 1987) promoot zichzelf als “Bluesrock from the UK” , in het verleden waren uw reporter en fotograaf van ‘The Blues Alone?’ daar al eens getuige van, in J.J. Musichouse wel te verstaan. We waren toendertijd wél onder de indruk van zijn spel maar waren ‘not amused’ over het volume die de band in zo’n klein venue dacht te moeten produceren. Dat probleem zullen we vandaag in Swing Wespelaar niet mee gaan maken want het geluid krijgt hier op het gezellige dorpsplein voldoende ruimte. Het publiek krijgt hier op Swing Wespelaar te maken met een erg goede gitarist die klaarblijkelijk veel tijd en aandacht heeft besteed aan zijn eigen ‘sound’ iets waar hem ten goede komt! Sinds 2011 verovert Ben Poole al de Nederlandse podia en de organisatie van Swing Wespelaar vindt het tijd worden dat ook Vlaanderen “op de knieën gaat” voor deze jonge man. Ben Poole in het bezit van twee derde plaatsen in de British Blues Awards 2011 voor ‘Best Young Artist’ en de ‘Kevin Thorpe’ award voor ‘Songwriter of the Year’. De band, met BBA winnaar drummer Alan Taylor werd ook winnaar van de derde plaats in de European Blues Challenge 2012, de lat ligt dus behoorlijk hoog voor deze Ben Poole en zijn kompanen. Vandaag heeft Ben Poole echter drummer Craig Bacon en bassist Mat Beable (beide kent u van de Nimmo Brothers) én toetsenist BBA genomineerde Stevie Watts meegenomen. Getuige het feit dat er opvallend veel dames op de eerste rijen achter de hekken zijn te waarnemen blijkt dat zij de jongeman in kwestie al eerder moeten hebben zien optreden, Ben Poole is n.l. niet alleen een goede gitarist maar ook nogal een ‘looker’. Ben besteedt veel aandacht aan zijn uiterlijk, of zo u wilt weinig want de meeste bovenkleding wordt gedurende de set uitgetrokken. De inleiding waarom Ben Poole graag het nummer ‘Have You Ever Loved A Woman’ van Derek and the Dominos wil spelen is ronduit innemend, hij hoorde het ooit op een lp van zijn vader waar ook nummers van Cream met Eric Clapton op stonden. Dat deze lp een voorbode tot een toekomst in de muziek bleek had hij toen nooit durven dromen. De eigen nummers van Ben Poole zijn ieder op zich goede en mooie composities ook al ben je niet bekend met zijn oeuvre je bent al snel ‘om’, hij pakt al snel het hele publiek in. Het veelal wat afwachtende en zeker niet als luidruchtig bekendstaande Belgische publiek liet haar waardering voor het getoonde tóch duidelijk na elk nummer goed horen. De set is gevarieerd en Ben Poole toont zich wederom zeer bekwaam op de gitaar, snelle solo’s op de Fender Telecaster maar ook een heerlijk klinkende Gibson is onderdeel van de set. Dat Ben Poole niet alleen een goede muzikant is maar ook zijn platenmaatschappij vakmensen zijn getuige het feit dat de geluidsopnames door de BBC van Ben´s optreden op het London Bluesfest 2013 in een van de kleine zalen van de Royal Albert Hall gelijk op schijf gezet zijn met de inventieve titel ´Ben Poole Live At The Royal Albert Hall´. Natuurlijk is er vanavond nog een cover opgenomen in zijn set, Ben‘s versie Jimi Hendrix’ ‘Hey Joe’ blijkt getuige de reacties (ik zie zelfs tranen bij enkele dames!!) van het publiek, een winnaar; temperamentvol en vol tempowisselingen, Vraag me niet waarom deze man altijd met ontbloot bovenlijf moet afsluiten, naar mijn mening voegt het niets toe aan zijn show en hij heeft hij deze gimmick zeker niet nodig. Ben Poole rondt zijn allereerste optreden in België succesvol af! 
omgegespt voor het blues-harpo intro van ‘For The Last Time’ van het uit 1994 daterende album ‘High Temperature’, de drumms wordt hierbij door Mark Hays op een bijna jazzy manier benaderd, ik geniet! Tijdens ‘Taxi’, ooit geschreven voor alle “working girls van Austin” spuugt Guy Forsyth de lyrics letterlijk en figuurlijk het publiek in, velen zingen bijna 21 jaar na de release van dit nummer het nog steeds woordelijk mee. Vooral Arne Demets verdedigt zijn plaats op dit podium met verve, wat kan deze jongen (22 jr) de snaren op zijn Steffsen gitaar doen trillen, zingen en huilen! Mijn wens gaat in vervulling als ik de eerste tonen van ‘Carried by Six’ hoor, ik weet dat ik objectief dien te blijven maar deze man geeft écht alles wat hij in zijn poriën heeft. Guy Forsyth verliest ook tijdens zijn emotie niet het detail uit het oog als ik getuige mag zijn van bijvoorbeeld aan het eind van een woord of zin in ‘The Monkey Speaks His Mind’ de harp-mic gebruikt wordt of een klein ander sound-effect. Een zeer Waitsiaans nummer is ”Death Gonna Hunt You Down’ van het album Needle Gun, een nummer waarbij ik wéér teveel de rondingen in beweging breng…..Zag ik recentelijk nog een spring in ‘t veld van een bassist in Schiedam musiceren, bassist Naj Conklin is de meest inlevende en expressieve tweede die ik in korte tijd mag gadeslaan, de man is niet alleen een goede bassist, hij zingt ook nog eens heel erg goed! Naj Concklin gedraagt zich bijna als een frontman op het podium, is niet bang om de menigte die tot ver op de Grote Baan staat op te zwepen, de man is kletsnat. ‘Good Stuff’ van The Pleaser is zó uptempo dat de meeste beentjes op het plein onder kerk er moeite mee hebben het ritme te volgen, overigens niet het mooiste nummer uit de set. Natuurlijk komt ook op deze eerste dag van Swing Wespelaar Bo Diddley’s ‘Mona’ voorbij en, nog nooit vertoond, de bassist Naj Concklin komt zelfs het podium af om op de hekken te klimmen en het publiek aan te sporen uit volle borst mee te zingen! Inmiddels is naamgenoot Guy Smeets gespot in de coulissen, Guy‘s “Buddy Guy, comedy is what we do here tonight” speelt ‘Don’t Turn Me In’ mee. 
Na een twintigtal nummers is de set, met behoorlijk uitloop uit de tijd, ten einde. Althans dat dénken Guy Forsyth, Mark Hays, Arne Demets en Naj Concklin, de mannen mogen pas écht de kelen smeren na niet minder dan drie toegiften w.o. Son House’s ‘Grinnin In Your Face’ . De energie, de emotie maar ook de immaculate timing maakt een reus van deze kleine Guy Forsyth, het bijwonen van een optreden van Guy Forsyth maakt dat je weer lichtvoetig door het leven trippelt en zoals Guy Forsyth eerder verkondigde een “self medication on blues”.