Brielle Bluesfestival op fiverse locaties in Brielle, 26 juli 2015. Tekst door Ton Kok met foto’s van Pemmy Larmené en John Voogt (Electric Gypsies).
Zondag 26 juli 2016 stond Brielle voor de 24e keer in het teken van de blues. Als voorheen weer twaalf bands, verdeeld over drie podia. Op zich een lastige klus om alles te zien, er spelen altijd drie bands op hetzelfde tijdstip. En als de regen dan ook nog eens roet in het eten komt gooien, dan hebben de fotografe en verslaggever het niet altijd even gemakkelijk. Het eerste anderhalf uur is het nog droog en ouderwets druk voor de verschillende podia. Begin van de avond is er nog een korte, droge periode, maar veel bezoekers hadden toen inmiddels al afgehaakt. De terrassen en diverse eetwagens langs de Turfkade geven een troosteloze aanblik.
Podium Maarland
Dit podium is zeker niet mijn favoriet. Terwijl beide andere podia redelijk dicht bij elkaar 
liggen is het een flinke wandeling richting dit podium, dat op een ponton in het water geplaatst is en waar vanaf de overkant van de gracht de verrichtingen van de muzikanten kan worden gadegeslagen. Dit jaar zijn de speakers aan de overkant van de gracht verdwenen, waardoor eigen alleen recht tegenover het podium het geluid goed is. Ook het contact tussen band en publiek is hier ‘afstandelijk’.
Het spits wordt hier afgebeten door de Electric Gypsies, een Jimi Hendrix Tribute band. Uiteraard is het nostalgie-gehalte hoog en werkt de groep zich door het bekende en minder bekende werk van Hendrix heen. Slotnummer van de set is “Foxy Lady”, waarbij zanger/gitarist Armand Gabeler ineens het podium verlaat, over de brug naar de overkant rent en aan de andere kant van het water, tegenover het podium, gaat staan soleren. Prima stukje showmanship.
The Antones brengen een prima stukje jump ‘n’ jive swing blues. Onder leiding van de imposante frontman Marc Bocken weten ze de stemming er prima in te houden, ondanks de inmiddels gestaagd neerdalende regen. Aangezien ondergetekende ondertussen behoorlijk doorweekt is en in het gezellige Chez André even moet opdrogen en aan een warm hapje en drankje toe is, is mijn bezoek aan The Antones helaas beperkt gebleven.
The Choax is een Hoax Tribute Band en de band, bestaande uit Kars van Nus (harmonica/zang), Rico Hagemeijer (bas), Mathijs Roks (drums), Jeremy Aussems en Mart Hoppenbrouwer (beiden gitaar) zetten een prima show neer. En dat Lester Butler nog niet vergeten is blijkt bij het inzetten van “Automatic”, dat toch een golf van warmte door de verkleumde lichamen van de bezoekers jaagt.
Afsluiter is hier de Soulmachine, een elf-koppig gezelschap met de vocalisten Johnson Gabriel en Ben Sims. Het is geen onversneden soul dat de klok slaat, ook het nodige discowerk komt voorbij. Ondanks het feit dat de diverse horeca kramen inmiddels bezig zijn de deuren te sluiten, weet de band een flinke groep overblijvers lekker aan het dansen te krijgen.
Podium Markt
Op de Markt wordt de aftrap gegeven door de Levee Dwellers. Eerder dit jaar verscheen hun debuut cd ‘Leveling Up’ op Peter Struijk’s Blueshine Records label en de groep (voorheen bekend onder de naam Daantje) is uitgegroeid tot een strak spelend gezelschap, dat een lekker mengeling van blues, jazz en funk brengt. De muzikale leiding is in handen van saxofonist Jeroen Heeselaars en men heeft met zangeres een Daniëlla Eerhart een dame met een fantastische strot in huis, die tussen de nummers door het publiek goed weet te entertainen.
Stackhouse is voor de liefhebbers van Chicago blues een vaste waarde geworden in het circuit en zet wederom een prima set neer. Machiel Meijers (harmonica/zang) en good old Willem van Dullemen (gitaar) bepalen voor een belangrijk deel het geluid van de groep, maar ook tweede gitarist Emiel van Pelt laat met het door hem geschreven “Peltdown” horen, dat hij ook niet te onderschatten is. Onder de klanken van “Big Fish Boogie” verlaten we het plein, om weer even op temperatuur te komen.
We zijn weer terug als de Big Bayou Bandits het podium betreden. Dit gezelschap speelt zydeco, cajun, rock ‘n’ roll en nog wat aanverwante stijlen. Ze spelen met veel enthousiasme en energie, maar weten de vonk niet echt te laten overspringen op het aanwezige publiek. Dat valt ook niet mee met de aanhoudende regenval. Op het podium gaat het er behoorlijk statisch aan toe en wat meer showelement had de stemming er wellicht wat meer ingebracht.
Die stemming zat er wel helemaal in bij de Dynamite Blues Band. Deze band maakt de naam vanmiddag weer helemaal waar. Een explosie van enthousiasme en muzikale kwaliteit. In no time staat iedereen op het plein te dansen. En humor hebben de mannen ook, ze laten al snel de merchandise-dames zonnebrillen uitdelen. Het kan niet meer stuk. Alleen jammer dat ze gelijktijdig spelen met Preston Shannon, die we wat minder vaak in de regio zien en niet willen missen.
Podium Turfkade
De Rude Move is een blues-rock cover band, met een breed repertoire, met nummers van onder anderen Creedence Clearwater Revival tot Stevie Ray Vaughan en beyond. De nummers worden prima gespeeld en het plezier spat er af bij zanger Patrick Vermeulen, gitarist Dennis Gosens, bassist Bas Buis en drummer Roel van Leeuwen. Voor de 
mensen die bekend zijn met de groep is het geen verrassing, maar voor nieuwkomers een aangename kennismaking.
De rockabilly en rock ‘n’ roll band 69 Comeback is een plezierige verrassing. Hun versie van “Hey Joe” klinkt zeer verfrissend en verder staan er veel, voor dit soort bands, niet alledaagse nummers op het repertoire. Zo horen we ook werk van Bruce Springsteen, Doors en Aerosmith voorbij komen. De podiumpresentaties zou iets sprankelender morgen, maar verder is er weinig mis met deze band.
Ook een eerste kennismaking met Mojo Man. De band brengt rock en rhythm & blues. De groep heeft met Marcel Duprix een prima zanger en met Theo van Niel een sterkte gitarist in huis. Tel hierbij een strakke ritmesectie plus een krachtige vijf-koppige blazerssectie en we hebben te maken met een sterke nieuwkomer. Dit smaakt naar meer.
The King of Beale Street, mister Preston Shannon sluit in Brielle een kort toertje door de Benelux af. Onder begeleiding van Fat Harry & the Fuzzy Licks met uitgebreide blazerssectie laat hij zien en horen de absolute topper van Brielle Blues te zijn. Na de instrumentale opener door de begeleiders wordt “Let The Good Times Roll” ingezet. Al snel openbaren zich wat technische problemen, maar die worden gelukkig snel verholpen. We krijgen een set met heerlijke blues en Memphis soul voorgeschoteld en nemen een verdwaald popnummer, wat overigens goed aanslaat bij het publiek, op de koop toe. Preston weet een redelijk stuk gespeeld nummer als “Rollin’ and Tumblin’” fris neer te zetten met een funky arrangement. De wandeling door het publiek ontbreekt niet. Met een werkelijk schitterende versie van “As The Years Go Passing By” en een slideloos gespeeld “Dust My Broom” komt er toch een mooi warm slot aan deze natte editie van Brielle Blues.
Ongetwijfeld is het herfstweer snel weer vergeten en gaan we ons opmaken op de jubileumeditie in 2016.
