Het Rhythm & Blues Festival, “Blues Peer” vond plaats op 17, 18 en 19 juli 2015. Hieronder het verslag van zondag 19 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Inmiddels zijn uw reporter en fotograaf van uw on-line muziekmagazine terug op de festivalgrounds, deze keer in regenjack, voor de laatste festivaldag van de eenender
tigste editie van Blues Peer. Ook deze zondag laat het affiche een gevarieerde line-up zien Gentse trots Tiny Leg Tim, Neerlands trots Rootbag maar ook K´s Choice en Eric Burdon & the Animals.
Degene die het spits van de laatste dag van Blues Peer 2015 afbijt is Tiny Legs Tim, Tim de Graeve (37 jr) uit het Belgische Gent. Tiny Legs Tim denkt u nu, heb ik daar al niet eens eerder een verslag over gelezen? Dat klopt wij zagen deze meneer al eens als one-man-band optreden op het 2012 Swing Wespelaar. Toén waren we al onder de indruk van zijn kwaliteiten maar deze keer mogen we gaan genieten van zijn optreden mét band. Twee van die bandleden kennen we ook al, onze regionale trots muziekvenue De Muziekzolder heeft deze heren zélfs te gast gehad bij het optreden van Ina Forsman! De mannen waar ik het hier over heb zijn bassist René Stock en blues-harpist Steven Troch samen met drummer Frederik Van den Berghe zullen zij de set van Tiny Legs Tim gestalte geven. Tiny Legs Tim is hier op Blues Peer 2015 op zijn plaats, niet alleen speelt Tim de Graeve de blues, is hij de favoriet van Belgisch Blues Godfather nummer één, Roland van Campenhout, hij moest de blues ook ondergaan. Jarenlang vocht hij tegen een levensbedreigende ziekte, maar tegenwoordig blijkt Tiny Legs Tim ´more alive than ever´ en heeft recentelijk zelfs zijn zeer goed in de media ontvangen zevende album afgeleverd met de titel ´Steppin Up´. Dit album nam Tim op met de heren waarmee hij vandaag op het Peerse podium staat, zij laten van dit album o.a. ´Heart of the City´ horen, een heel fijn stukje werk en Tim´s stem geeft mij een hoog retro gevoel. Zijn slide kwaliteiten worden benadrukt in de titeltrack van het album, wat een bijzondere combinatie van muzikanten staat hier op het podium. Stuk voor stuk zijn het superieure instrumentalisten die integer met elkaar musiceren. Leuk intermezzo is dat Tiny Legs Tim vertelt dat hijzelf hier als vijftienjarige voor het eerst als bezoeker het festival bezocht en voelt zich daarom zeer vereerd hier op de eenendertigste editie van Blues Peer te mogen optreden. Blues-harpist Steven Troch, geniet niet alleen zichtbaar van zijn mede bandleden, hij blaast ook een bijzondere set. René Stock, in deze setting de up-right bass bespelend, staat ook hier op het vroege uur op het Peerse podium zijn mannetje maar hij weet zich goed gesteund door drummer Frederik Van den Berghe. Dat een begaafde gitarist als Tiny Legs Tim gekozen heeft voor een Harmony Rocket voor de retro sound zal de gitarofiel geenszins verbazen maar hij bespeelt ook een akoestisch blonde Kay en ander vintage exemplaar waar ik u helaas de makelij niet kan vertellen maar wel dat er maar liefst vier (!) pick-ups op zitten. Onder de indruk van deze set van Tiny Leg Tim verruil ik de tent voor de back-stage ruimte waar ik een heerlijke koffie kan drinken want inmiddels ben ik toch wel een koud geworden. Tiny Legs Tim is binnenkort ook in Nederland te zien als hij op 9 Aug. in de Bredase Mezz (gratis) op zal treden, een aanrader!
Rootbag zijn de derde Nederlandse band die hier op de eenendertigste editie het podium mag betreden. Ook al lijkt me dat heel blues/rootsminnend Nederland en België de leden van Rootbag al van buiten kennen zal ik ze toch even voorstellen; de frontman/zanger en gitarist van dit trio is Richard van Bergen (o.a.Qeaux Qeaux Joans, Shiner Twins, Sunset Travellers), bassist Roelof Klijn (o.a. Walking the Trigger, Dede Priest, King Mo) en drummer Jody van Ooijen (o.a. Strikes, Coup de Grace, Dede Priest, Qeaux Qeaux Joans, Shiner Twins). Zoals u in voorgaande opsomming van band kunt lezen heeft dit trio van Rootbag genoeg ervaring, lees kwaliteit, om hier op de laatste dag van de 2015 editie van Blues Peer de toeschouwers een muzikaal poepje te laten ruiken. De opener is een nummer wat hopelijk op het opvolgende schijfje van het eerste album ‘Rootbag’ zal verschijnen, ‘In The Middle Of the Night’, een lekker stevig nummer om de slaap uit de oogjes te wrijven. Omdat het zondag is en omdat het kan spelen de charismatische mannen van Rootbag als tweede nummer ‘Stand In Line’ een nummer met een hoog gospel-aura. Een uitermate geschikt nummer om lekker in de set te komen voor zowel de musici als voor het publiek! Wij van TBA? zijn in ieder geval vandaag weer lid van de kerk van prediker Richard van Bergen en zijn ouderlingen. “Voor wie Tiny Legs Tim heeft gemist……die heeft ook écht wat gemist” is Richard’s manier van de voorgaande set een compliment te geven. Ook Rootbag‘s frontman toont zich dankbaar richting programmering en voelt zich vereerd op de eenendertigste editie van Blues Peer te mogen optreden.
Dat Rootbag nog meer fans aan zich wil binden blijkt als zij om hun hart vragen in ‘Give Me Your Heart’, dat lijkt me een typisch geval van ‘appeltje eitje’ want overal zie ik blije gezichten van knikkende toeschouwers, ook genieten zij van ‘Nobody’ een lekker boogie waar menigeen de kou uit de spieren danst. De geschiedenis maakt er geen melding van maar de muziek is er vol van is de introductie van ‘Nothing in This World’ compleet met hartverscheurende solo op de Steffsen. Jammer genoeg moet ik bekennen dat ook al complimenteert Richard van Bergen de geluidsman met “de soundman was de hele maand op stap met David Sandborn, en nu Rootbag, tja je moet af en toe een stapje hoger” het geluid niet helemaal in orde was in de tent. Soms verdwenen de basslijnen in het niets en waren de drums en vocals ronduit uit balans en blikkerig. Dat je op een bepaalde leeftijd aangekomen niks meer pikken wil blijkt uit Richard‘s ‘Tired of Being a Fool’, right on! “Soms ontmoet je in je leven harmonieuze mensen waar je tegenop kijkt. Steff Peire was er zo een” en dus draagt frontman Richard ‘Don’t Loose Your Pride’ op aan de onlangs overleden luthier. En ik moet het toch nog even een keer kwijt, wàt hebben we in Nederland toch een kwaliteitsband met Rootbag. Een Belgische collega schreef over Richard van Bergen: Richard is steeds even vriendelijk en maar al te bescheiden want dit is toch één van de beste en betere gitaristen van Nederland. Gelukkig maar want ik was al bang dat ik mijn objectiviteit aan het verliezen was…..Alsof het niets is zetten Jody, Roelof en Richard met z’n drietjes de tent in Peer op zijn kop. Inmiddels maken er steeds meer bezoekers van Blues Peer 2015 kennis met Rootbag want het regent pijpenstelen en dus is de tent het beste alternatief om droog te blijven. Hopelijk kunnen deze nieuwkomers net als ik niet wachten tot het eind van dit jaar als de opvolger van ‘Rootbag’ uit zal komen. Ik ben klaar voor de ontdekkingsreis door de pareltjes van dit nieuwe album. Rootbag, een band die na dit zéér goede optreden hopelijk nu écht door mag breken bij onze zuiderburen.
De volgende band op de line-up van deze, inmiddels opgeklaarde, zondagmiddag is Preston Shannon. De man uit Mississippi, woonachtig in Memphis, wordt in Europa bijgestaan door een Nederlandse band van welke de naam u als lezer van ‘TBA?’ inmiddels ook al bekend in de oren klinkt….Fat Harry & the Fuzzy Licks. Volgens eigen zeggen brengt de band eigentijdse blues die ongetwijfeld is geïnspireerd is door de vele optredens die de band samen met de diverse Amerikaanse muzikanten die op tour door Europa reisden verzorgden zoals bijvoorbeeld in het recente verleden Joe Louis Walker en Lucky Peterson. Dat Fat Harry & the Fuzzy Licks al eerder met Preston Shannon werkte blijkt uit het feit dat de Amerikaan meewerkte aan de opnames van hun album ‘Hard Lovin’ Man’. Fat Harry & the Fuzzy Licks bestaat uit een blazerssectie, trompet Arthur Flink, Yavin Groenewegen op trombone en natuurlijk de markante kop van saxofonist Vlaardinger Jan de Ligt, toetsenist René Schutte, ritmesectie Jacco van den Heuvel drums en Hassan Abudaldah bass en natuurlijk Harold van Dorth op de Gibson gitaar. De liefhebbers van de pure blues zullen nu hun bluesinfuus krijgen ongetwijfeld staan zij al lang voor aanvang aan de hekken vastgeplakt. Zoals Amerikanen gewend zijn spelen Fat Harry & the Fuzzy Licks eerst een publieksopwarmer alvorens de ster van deze set te introduceren, alsof Fat Harry & the Fuzzy Licks dit dagelijks doen kwijten zij zich van deze taak. Preston Shannon opent met ‘Let the Good Times Roll’ en het publiek wil graag dit advies aannemen blijkens de respons die de man al tijdens zijn openingsnummer krijgt. Dít is waar men op hoopte, onvervalste Amerikaanse Rhythm ‘n Blues, het hek is van de dam in ‘The Windy City of Peer’. Van het 1999 album ‘All In Time’ van meneer Shannon horen we ‘Tired of the Ghetto Bringing Me Down’, een ode aan Muddy Waters wordt gebracht in de vertolking van ‘Rollin’ & Tumblin’ ‘ waarin iedere muzikant van, dansende en zichzelf van zijn jasje ontdoende, Preston Shannon zijn moment krijgt om te soleren, de man kan zijn smile voor oor tot oor niet meer bedwingen bij het horen van al die topmuzikanten die hem vandaag begeleiden. Voor de bezoekers die niet in de gelegenheid zijn geweest naar de kerk te gaan krijgen we een herkansing met Elmore James´ ‘The Sky Is Crying’, hierin een koude rillingen gevende sax solo maar Shannon zelf doet er nog een schepje bovenop door in dit nummer zijn Gibson met de tanden te bespelen.
Een échte Amerikaanse showman die Shannon, die wij overigens al eens eerder zagen, was het in Chicago of Memphis, we weten het niet meer, feit is wel dat de fotograaf en de reporter toch wel heel blij zijn met de mogelijkheden die Nederlandse bands ons bieden. Was het niet voor hen, een ondergeschikte rol te willen spelen, dan zagen wij in de Lage Landen heel wat minder Amerikanen die de grote plas oversteken voor een toer in Europa, hulde aan al die muzikanten die het voor agenten betaalbaar houden! “For all the blueslovers in tha´ house” spelen Preston Shannon en Fat Harry & the Fuzzy Licks daar is ´ie weer Prince….. ´Purple Rain´ ook al heeft Preston Shannon het publiek gevraagd de lampjes van de gsm omhoog te houden, het is helaas niet overgekomen. Wat ook blijkbaar niet overgekomen bij de licht-technicus is de kleur in de titel van de song purple………hij blijft het podium in groen, wit, rood en blauw licht bestoken…..u weet toch blauw en rood = paars? Ook tijdens deze song weer geluidsissues, een terugkomend probleem tijdens deze eenendertigste editie. Preston Shannon toont zich een goede entertainer, zanger maar zeker ook gitarist; wellicht de opvolger van B.B. King?
De Belgische formatie The Scabs is aan de arriverende late dertigers, begin veertigers te zien een bekende band, ongeveer net zo bekend als de Dijk en Bløf bij ons in Nederland zijn. 
Hoewel wij deze band helemaal niet kennen zien we tóch een tweetal bekenden gezichten op het podium t.w. Geert Schuurmans op bass, die kennen we nog van zijn samenwerking met Belgische bluesbrother Garry Marcoen en frontman Guy Swinnen die weer kennen van zijn samenwerking met bassist Bart Buls (o.a. Marc Broussard, Roland van Campenhout, Jan de Bruijn Band, Bulsjivism). Ik dénk nog iemand te zien die ik ken maar dat is slechts bedrog omdat de gitarist van de band Willy Willy een halfbroer van Stones´ Keith Richards zou kunnen zijn. Deze Willy Lambregts had ik eigenlijk wel moeten kennen blijkt als mijn Belgisch bluesbrother, tegenwoordig niet alleen tot de stage-crew van Blues Peer behorend maar ook recensent vertelt (dank je wel Walter Wouters) dat de gitarist ooit speelde bij
Vaya Con Dios, in een vervlogen tijdperk,
een van de favoriete bands van de fotograaf.
The Scabs spelen een mix van rock ´n roll, blues en rock, maar alles met een hoog Rolling Stones gehalte. Het programmaboekje vermeldt dat
The Scabs alweer drieëndertig jaar geleden België via de radiostations overrompelde, vele jaren toerde
Guy Swinnen en zijn
Scabs succesvol door D´n Belgique. Nu kan ik gaan knippen en plakken van het web maar dat doe ik niet, wat ik wél doe is u melden dat
The Scabs met drummer
Frankie van Saenen, de toetsenist
Wim van Deuren en hun backing-vocals
Marie-Ange Tchaì Teuwen en
Kiù Jérôme, een top set hebben neergezet. Ook al heb ik nadien horen verluiden dat
The Scabs op bijna ieder Belgisch festival deze zomer hun nieuwe album ´Ways of a Wild Heart´ met een optreden komen promoten en vonden velen de programmering van deze band op dit festival ongepast wij van de
TBA? begrijpen de keuze. Als het nieuwe album van deze
Scabs, dat blijkens mijn informanten meer dan twintig jaar op zich heeft laten wachten, net zo goed is al wat zij in het verleden hebben gemaakt, ik hoor een nummer ´Nothin On My Radio´ dan voorzie ik weer een goede verkoop van dit schijfje. Wat mij betreft was het een feestje, genoten heb ik van de vocalen binnen de band maar ook zeker van frontman
Guy Swinnen op zijn Gretch en van Keith Richards´ halfbroer
Willy Willy die op zijn Gibson de tent rockte. Wat ik u meld is geen bløf maar
The Scabs zijn een dijk van een band!
Inmiddels is het alweer rond de klok van zes geworden en er nog zo´n band op de line-up prijkt waar men back-stage niet over uitgepraat raakt. K´s Choice de band rond broer Gert en zus Sarah Bettens zouden hier op Blues Peer niet passen. Nogmaals, ik kan de beweegredenen van een organisatie als van Blues Peer goed begrijpen, als men continuïteit wil handhaven móet men diversiteit bieden om zo nieuwe betalende bezoekers te trekken, het is gewoon goed management! K´s Choice is ook in Nederland geen onbekende en is een band met écht een eigen sound mede door het stemgeluid van frontvrouw Sarah Bettens, die overigens ook brandweervrouw is in Tennessee – VS waar zij en haar gezin wonen. Oók K´s Choice hebben alweer zo´n twintig jaar geleden hun doorbraak mogen meemaken, de band brengt een mix van rock en pop en hebben heel veel succes gehad maar is eerlijk gezegd ´not my cup-o-tea´. Het team van TBA? weet wat er allemaal nog op het affiche staat en besluit juist déze set te gebruiken om alvast aan de innerlijke mens te werken alvorens zij tijdens de twee opvolgende en tevens laatste sets voor het podium zullen bivakkeren. Voor het eind van de set komen we weer terug in de tent om ons strategisch ten opzichte van het podium op de kunnen stellen voor de twee uitsmijters van deze, omstreden, maar mijn inziens nu al geslaagde eenendertigste editie van Blues Peer. Zodoende horen we ook nog even dat K´s Choice frontvrouw een week voordien, 11 Juli om precies te zijn, haar keuze heeft gemaakt……zij is getrouwd in de VS gewoon omdat het eindelijk voor homo-stellen legaal is geworden om te trouwen in de gehéle VS. We doorstaan nog het langste intro tot een apotheose in kwadraat van hun muziek en zien dat er velen met mij onrustig worden voor het aankomende optreden.
De man die als voorlaatste act het podium in bezit mag nemen is niemand minder dan ´House of the Rising Sun´ mr.
Eric Burdon en zijn beesten. Heeft onze eigen enige
échte interviewer Giel van der Hoeven onlangs ten tijden van Ribs & Blues 2015 nog een mooi gesprek met hem gehad en zijn we daar voor het grote podium van
Ribs & Blues in Raalte getuige geweest van een mooi optreden van
Eric Burdon & the Animals, hier op
Blues Peer wil ik er weer met open vizier ingaan. Mijn Gelderse vrienden vinden het weer ´dol fijn´ om voor de tweede keer binnen korte tijd getuige te zijn van een optreden van deze giganten uit de blues geschiedenis
Eric Burdon & the Animals. De
band opent, na een twintigtal minuten vertraging, met ´Don´t Bring Me Down´ en heeft meteen de hele tent mee, het is een feest van herkenning en nostalgie. Tijdens het tweede nummer, ´When I Was Young´ wijst mijn buurvrouw me erop dat er een luidspreker die twee hoog stond is omgedonderd, we hebben geluk want deze stond aan de rand van het podium opgesteld en is daar op de rand blijven liggen. Niet alleen ´gouwe ouwe´ hebben
Eric Burdon & the Animals op de set-list gezet maar ook van het in 2013 uitgebrachte album ´Til Your River Runs Dry´ horen we het nummer ´Water´ en ik kan me slechts verbazen over het feit dat ook dit nummer door velen in het publiek meegezongen wordt, een succesvol album dus. Weer een ouwetje speciaal voor diegene die meneer
Burdon niet meer op de voet gevolgd hebben is ´Spill The Wine´ van
Eric´s tijd zónder
The Animals maar met
War. En wéér zingen we allemaal mee en
Eric? Hij is gedwongen de tekst af te lezen van een bijzonder vernuftig systeem in de vorm van een flatscreen aan de rand van het podium naast zijn monitor terwijl hij ook nog eens krachtig de maat aan de drummer aangeeft! Ik moet toch toegeven dat ik ook meegalm, bijna net zo goed als mijn Gelderse vriendin die alles woordelijk mee staat te zingen. We horen nog Ray Charles´ ´ I Believe To My Soul´ wat geopend wordt met een bijna Chinees aandoend piano intro, heerlijk ik ben een laat gearriveerde fan meneer
Burdon!
Mijn excuus? Ik was een ´soul´ meisje en geen hippie…..dat mocht niet van mama.
Tijdens ´Don´t Let Me Be Misunderstood`, ja die van Nina Simone, wordt de speciale Nederlandse gast geïntroduceerd, het is Massada‘s Nippi Noya (bedankt G.C.) op percussie. ´Black Dog´ is een song geïnspireerd op een prediker uit de buurt waar Eric Burdon vroeger woonde. Ook wordt terug gegrepen op de oude bluesmannen uit Louisiana zoals Lead Belly, daarvan brengen Eric Burdon & the Animals ´In The Pines´ niet écht toepasselijk als je het mij vraagt want Eric Burdon hoeft helemaal geen misère (dat is de betekenis van deze titel) meer te kennen. Na nóg een aantal van zijn hits horen we nóg een oorspronkelijk Lead Belly nummer, met een “Oh, it´s that time” zet Eric Burdon ´House of The Rising Sun´ in, mooi dat de live versie een opzwepend NoLa piano intermezzo heeft. Mijn achterbuurvrouw hoor ik steeds weer zuchtend verklaren “wat is dit goed zeg”, dat zij heel toepasselijk gekleed is in hippie-jas kan alleen maar bijdragen aan het nostalgische gevoel die meneer Burdon bij haar oproept. Eric Burdon de Brit is alweer 74 jaar oud maar beschikt nog over een goede stem, soms in de lagere registers valt het hem moeilijk verstaanbaar te blijven maar nog altijd krachtig als hij uithaalt, feit is wel dat hij op Blues Peer een dijk van een show heeft neergezet. Zoals zijn antwoord op de vraag wat zijn geheime formule is tijdens het interview met collega Giel van der Hoeven……Blues + Rock x time = Burdon4ever. Het scanderen van het publiek voor een encore wordt beantwoord met ´It´s My Life´ en zo had ik ook graag dit verslag af willen sluiten ware het niet dat er nog één act gepland staat om deze editie van Blues Peer weer tot een onvergetelijke te maken.
De dame die Blues Peer 2015 afsluit is Beth Hart en haar band, vooraf het optreden wordt het meteen duidelijk hoe professioneel deze dame tegenwoordig alles aanpakt. Zagen wij Beth Hart nog een fors aantal jaren geleden in de kleinere zalen van Nederland genoegen nemen met podium personeel, hier op het Peerse podium wordt alles geregeld door haar eigen roadie/stage-manager. Er staan links en rechts op het podium een batterij aan gitaren klaar, zowel voor Beth als voor haar gitaristen P.J. Barth en Jon Nichols. De ritme-sectie wordt gevormd door Julian Rodriguez op de drumms en Bob Marinelli op de bass, manlief Scott zorgt ervoor dat zijn lieve Beth het aan niets ontbreekt tijdens het optreden zoals een BP bierpul met thee, een sigaretje op z´n tijd en natuurlijk de morele steun. Eerlijk gezegd gaan Beth Hart en ik alweer zo´n tien jaar terug, ik heb alle oudere albums en dvd´s van haar maar toen ze voor haar samenwerking met Joe Bonamassa een muzikale alsook een uiterlijke metamorfose onderging ben ik tijdelijk afgehaakt. De nieuwere albums missen naar mijn mening die oude ´drive´ die ze had om haar blues met ons te delen. Stiekem hoop ik dat Beth Hart en haar band hier op Blues Peer mijn ongelijk om af te haken bewijzen en dat ik weer tot Beth Hart‘s ´flock´ mag gaan behoren. Beth Hart opent haar set, eveneens met de vertraging die veroorzaakt werd door de vorige act, krachtig met ´Spirit of God´ (2012 Bang Bang Boom Boom), ik ben niet bekend met dit album maar vele jonge dames achter mij blijkbaar wel want zij zingen alles woordelijk mee. Dan de titel-track ´Bang Bang Boom Boom´ van het 2012 album, heerlijke ‘power’ song waar ik toch weer verbaasd sta over het volume die deze 42 jarige vrouw produceren kan.
Voor diegene die niet bekend zijn met haar werk, moeilijk voor te stellen zéker nadat zij opzienbarende gast optredens deed voor de Kennedy Centre Honours van Buddy Guy en voor president Obama met Jeff Beck verscheen. Beth Hart wordt vaak vergeleken met zangeres Janis Joplin maar ook met Etta James, eerlijk gezegd vind ik haar het best in ‘kleine’ liedjes, ballads maar ze kan ook een keel opzetten waar je van gaat wankelen. Beth Hart is een vrouw die zich gééft op een podium, geen half werk en ook hier op Blues Peer heeft ze de zaak onder controle, ze zoekt contact met haar bandleden maar ook zeker met het publiek, zélfs met de aanwezige fotografen! Beth Hart vervolgt haar optreden met ´Thru the Window of My Mind´ (2012 Bang Bang Boom Boom). Bij een van de volgende nummers vertrouwt ze het publiek toe dat zij altijd te kampen heeft met negatieve gedachten en ze vaak huilend wakker wordt. Volgens eigen zeggen is ze een pessimist maar op het podium móet ze altijd lachen. Ze schreef er mooi lied over, ‘Might As Well Smile (2015 Better Than Home). Wéér zo’n mooie tekst kwam voort uit het feit dat haar vader een andere vrouw trouwde, Beth Hart vindt dat haar vader nog steeds aan haar toebehoort ‘Tell Her You Belong To Me’ (2015 Better Than Home). Stuk voor stuk pure poëtische teksten, anders kan ik het niet formuleren, je krijgt van ieder nummer een brok in de keel.
Inmiddels is er achter mij wat röring, een jongeman in beschonken toestand verstoort het optreden, Beth merkt het wel maar weet niet precies waar dit zich voordoet…..gelukkig! Op aanduiden van een jong meisje achter mij wordt de man door de security kordaat uit het publiek verwijderd. Gelukkig is er snel gehandeld zodat Beth niet teveel uit haar concentratie gehaald is want zij is een type die zich hierdoor makkelijk van de wijs laat brengen. De set herbergt nog meer prachtige songs zoals ‘Mechannical Heart’ (2015 Better Than Home) en zélf houd ik het bij ‘St. Teresa’ (2015 Better Than Home) niet meer droog. Ik sta zó te snikken dat mijn (onbekende) buurvrouw haar arm om mijn schouder legt ter geruststelling, een tekst als “Mother is it ok if I call you mama, my own walked away when I broke the law, and standing on the bridge, feeling like falling, would you pray for me mama?” raakt mij diep zéker als je weet welke ontberingen (alcohol en drugs verslaving) deze vrouw heeft overwonnen. Dat Beth Hart openhartig is las u al bovenstaand en dus weer een zelfde openhartig intro bij ‘Better Man’ van het 2012 album ‘Bang Bang Boom Boom’ dat zij schreef voor de liefde van haar leven Scott. Na altijd gevallen te zijn voor de ‘bad guy’ kwam Scott op haar pad en zij zijn alweer meer dan tien jaar gelukkig met elkaar.
Er staan ook nog een aantal nummers van haar oudere werk op de set-list zoals ‘Water Falls’ (2008 37 Days) en ‘Bad Love’ (2010 My California). Stiekem kijk ik op de podiumklok en zie tot mijn verbazing dat zij al een half uur langer op het podium staat dan de aangegeven vijf kwartier, geen mens van de organisatie die haar uit haar ‘flow’ wil en durft te halen. Om de set weer wat luchtiger te maken volgen er weer een aantal up-tempo nummers. Met ‘Trouble’ uit 2015 lijkt het optreden ten einde ware het niet dat Beth Hart en haar band het grootse applaus, gefluit en gejoel krijgt waar ik ooit getuige van was. Ze is duidelijk aangedaan door deze liefde dit het Peerse publiek haar geeft en komt terug voor een encore, hoorbaar vraagt ze haar man Scott “what to play”…….Lieverd het is niet belangrijk wat je zingt àls je maar zingt! De menigte scandeert één nummer in koor….’I’d Rather Go Blind’ van Etta James, het publiek wordt beloond maar niet voordat Beth eerst nog vier (!) toegiften heeft gegeven. Na dik twee uur en twintig minuten is het dan écht gedaan, Beth Hart neemt afscheid met “You guys are awesome, I’d like to come back here”. Wie nog geen fan van Beth Hart was vóór dit optreden is na dit emotievolle, gedreven optreden toch écht wel fan geworden!
De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken de 150 vrijwilligers van Blues Peer voor hun enthousiaste en vriendelijke bijdrage, met speciale dank aan het personeel van de cava-bar 😉 , de organisatoren voor het programmeren van de omstreden maar gedurfde editie van Blues Peer 2015 én natuurlijk voor hun gastvrijheid. Tot volgend jaar!
Like this:
Like Loading...
Dank alweer, het was bijna alsof ik er zelf bij was …
Als langjarige Beth Hart *oude stijl* fan – toen ze nog niet van haar verslavingen was verlost – kan ik iedereen aanraden de DVD ‘Live at Paradiso’ aan te schaffen, die een legendarisch optreden uit 2004 laat zien. Ze was toen nog volop te zien in ons land, veelal op de kleinere podia en buiten ons land eigenlijk een onbekende, ook in haar thuisland, de VS.
Nu ze ‘getemd’ lijkt en steeds vaker te zien is op ‘seated concerts’, zoals in het A’damse Carré samen met Joe B., ben ik ook even afgehaakt.
Neemt niet weg dat haar stem nog steeds van de buitencategorie is …