Say Yes To Music @ Blues Peer 2015 – Day 2

“Lonesome” Blues

De zaterdag begint echter met een one-man-band, Australiër Claude Hay mag de eerste set voor zijn rekening nemen. Wij zagen de sympathieke man al eens eerder optreden op de Rhythm & Blues Night in de Groningse Oosterpoort. Met one-man-bands is het vreemd gesteld, ze hebben een vaste kern liefhebbers, je houdt ervan of je weet het wel zo’n beetje nadat je er aantal (Slidin’ Slim, Ben Prestage, Seasick Steve) op heb zien treden. Eerlijk gezegd was ik in de veronderstelling dat Claude Hay vandaag de tweede dag van de eenendertigste editie van Blues Peer zou openen met zijn band, al voor de weide te betreden word ik gecorrigeerd. Jammer want ik wil graag zien hoe de man zich ontplooit mét band. Genoeg hierover, we gaan toch ons graantje ‘lonesome’ blues meepikken. De sympathieke man van ‘down under’ toont zich een begenadigd gitarist op zijn gitaar genaamd Lucy, heeft een prettige stem maar schrijft ook niet onverdienstelijke teksten. Aanvankelijk speelt Claude als one-man-band o.a. ‘I Put A Spell On You’ maar voor het eigen werk ‘Blues Train’, een nummer op doorreis door Queensland geschreven, haalt hij zijn Australische ‘mate’ Ryan van Gennip het podium op. Deze Ryan blijkt weer een aardig mopje te kunnen bassen en zingt ook lekker het chorus mee. De song met de meest ‘Australian Outlaw’ aandoende titel ‘Don’t Give Me That Shit’ maakt dat ik sta te kwijlen over de bass solo’s, wat is dit vet zeg!  Dat Claude Hay ook nogal vindingrijk is blijkt uit het feit dat hij als one-man-band gebruik maakt van een zogenaamd loopstation maar waar van vele monden openvielen. Ook het feit dat hij een gitaar heeft gebouwd waar er een soort synthesizer op/in zit dat als hij bepaalde snaren aanslaat de pick-up geen gitaarklanken naar de box stuurt maar een piano en een trombone te horen zijn, een soort computerprogrammering. Hoe gaaf is dat? Claude Hay toont zich een goede artiest door ook een meezinger op zijn set-list te zetten, als afsluiter heeft hij ‘Come Together’ van de Beatles gekozen, weer met die loopbox. Even meegalmen, lekker hoor zo aan het begin van een lange, mooie dag vol mooie muziek. Claude Hay een naam om te onthouden, al beken ik wel eerlijk dat ik de volgende keer de man met z’n band hoop te treffen.

Plezier is een must !!

Tja, de volgende band op de line-up is al op vele festivals te bewonderen geweest. Ook wij van TBA? deden recentelijk nog verslag van hun optredens in Grolloo en Raalte en zijn gezond gespannen voor dit optreden op Blues Peer 2015. Wat gaan de heren brengen om de bezoekers aan de Bruegelse weide versteld te doen staan? Nog één keertje voor diegene geen idee heeft wie de Dynamite Blues Band zijn, eigenlijk is het Big Blind met gitarist J.J. van Duijn, drummer Niels Duindam en frontman, zanger, blues-harpist Wesley van Werkhoven maar dan met Renzo van Leeuwen op bass. Onnodig u te melden dat deze band al een aantal jaren weet waar zij de muzikale mosterd vandaan haalt, stuk voor stuk goede, charismatische muzikanten die keer op keer voor een explosieve show zorgen.

Het plezier is een must dat komt wel over maar toch lijkt het of de band iets inhoudt, of wellicht nog vermoeid is op dit vroege uur van de zaterdag? Het speelschema is behoorlijk vol na de release van ‘Shakedown & Boogie’ het album wat alom met lovende kritieken is beloond. Hier op Blues Peer horen we praktisch integraal dit album, nummers als ‘Howlin’ , ‘Anna Lee’ zijn lekkere up-tempo songs die menige bezoeker als snel mee kan zingen. Ikzelf probeer de 66 calorieën die er in mijn glas cava zitten op de klanken van mijn favoriete nummer ‘Rebound’ er weer af te dansen, door het door drummer Niels Duindam ‘retestrak’ aangeven ‘NoLa’ ritme kan ik ook eigenlijk bijna niet anders. Het nummer ‘Black Magic’ hoort zich in mijn oren het meest geïnspireerd op de sound van T-99, niet verkeerd die magie van de Dynamite Blues Band. Wesley van Werkhoven blijft een heerlijke zanger, blues-harpist en podiumbeest terwijl J.J. van Duijn steeds weer verbazingwekkende slides op en grooves uit zijn gitaar tovert. De band rondt de set af met de knaller ‘She’s Dynamite’, de Dynamite Blues Band is gezien de reacties weer vele fans rijker!

Dé Blues Belofte

Dé belofte van de Britse blues-scene maakt aanstalten het Peerse podium te betreden, ondanks de berichten in de media dat dit trio een must-see is zijn deze reporters van TBA? nog niet in de gelegenheid geweest Wille & the Bandits live te aanschouwen. Als ik de berichten in de media mag geloven brengen zanger en gitarist Wille Edwards, bassist Matthew Brooks samen met drummer Andrew Naumann een mix van folk, rock en natuurlijk blues. De band uit Cornwall, het land van mijn vader, is al ontdekt door Francis Rossi van Status Quo, Joe Bonamassa en mochten Wille & the Bandits al mee op toer met Deep Purple. Als je niet beter zou weten dan zou je bij je eerste visuele ‘encounter’ met Wille & the Bandits denken dat je met reggae te maken gaat krijgen maar niets is minder waar, het is melodieus, goed gemusiceerd en bij tijd en wijle zelfs funky. De stuwende klanken van de 6 snarige bass van Matthew Brooks vullen de tent moeiteloos, ik kan niet wachten totdat hij zijn design bass erbij pakt, wàt een mooie is dit zeg! Het prachtig Arabisch aandoende intro bij ‘Grow’ en de lapsteel gitaar bezorgen mij kippenvel, om nog maar niet te spreken van de teksten van deze ‘Cornish Rastafari’ Wille Edwards. Deze ‘Indie’ band verdient een groot podium, de gitaarskills en slides van Wille Edwards zijn een klasse apart, voeg daarbij de strakke ritme-sectie van Matthew Brooks en Andrew Naumann en u als lezer van TBA? weet als geen ander dat Blues Peer 2015 een bijzondere act heeft gecontracteerd. Enig minpuntje is dat de afstelling van Wille‘s stemgeluid soms werkelijk onverdraaglijk pijnlijk aan de oren was, ondanks de steeds terugkerende problemen met het Peerse geluid hebben wij genoten van het gruizige slidespel van Wille en de vette basslijnen van Matt. Wille & the Bandits sluiten hun set af met een hommage aan Robert Johnson als zij hun versie van ‘Cross Road Blues’ de tent in slingeren.

“….Hello, We’re off to church….”

Dat de eerste vrouw op de line-up van deze editie van Blues Peer een zéér mooie, charmant geklede Afro-Amerikaanse dame is zien we al tijdens de sound-check. Klaarblijkelijk hadden veel fotografen hun huiswerk gedaan want het is dringen in de foto-pit. Deze beauty die door het leven stapt als Shakura S’Aida, werd in New York geboren, groeide op in Zwitserland en is tegenwoordig in Canada woonachtig. Shakura is geen onbekende met de grotere podia. De dame staat alweer zo’n vijfentwintig jaar op de bühne, ze zingt zowel gospel als blues en soul maar ook het jazz genre schuwt zij niet. Dat Shakura S’Aida niet altijd alleen in de spotlight gestaan heeft blijkt dat zij zich ook heeft gemanifesteerd als begenadigd backing-vocal bij Patti LaBelle. Als we de introductie van Ben ‘Blokken’ Crabbé moeten geloven heeft Shakura al menige Blues Award op haar schoorsteenmantel staan. Wij zijn benieuwd of Shakura S’Aida ook live dezelfde power over kan dragen als vooraf gezien tijdens mijn speurtocht op YouTube. ‘Misschien wil zij wel met ons slapen” is de grap die de M.C. maakte, nou ik denk het niet want al bij haar eerste vocale uithaal roepen mijn buurvrouw en ik in koor “Hallelujah, we’re off to church” wát een stem heeft deze vrouw! Dít is de échte blues, soul en gospel verenigd in dit wondermooie schepsel van ‘the Good Lawd’. Mijn Belgische collega-reporter naast mij (al moest ik hem wel even een por geven) wordt al metéén toegezongen door de dame, duidelijk gekleed op een performance, de dame die een afstand tot de microfoon hanteert waar menige hedendaagse lispelende R & B zangeres een moord voor zou doen. Een dame die ons allemaal, ‘Blues Police’ of niet, he-le-maal inpakt! Shakura S’Aida wordt hier op Blues Peer 2015 bijgestaan door haar Canadese band bestaande gitarist Paige Armstrong, bassist Roger Williams, drummer Tony Rebalao én de Britse toetsenist Johnny Dyke (Jon Amor Band en Matt Taylor’s Motives).

Johnny Dyke die al bij het tweede nummer ‘Told You So’ de liefde van Shakura S’Aida door zijn B3 heen voelt stromen als zij erotisch zijn Hammond betast. Als Shakura S’Aida ‘Mr. Right’ zingt met teksten als ‘working me to the bone’ schrijf ik snel ‘Queen of Blues & Soul’ in mijn festivalboekje. Als de aanwezige vrouwelijke toeschouwers de raad van Shakura opvolgen gaan we massaal achter een pianist aan omdat hij “them fingers” heeft of een gitarist omdat hij die “twang” bezit om zó onze body te beroeren……Maar niet alleen ondeugende songs brengt deze ‘Queen of Blues & Soul’ maar ook een jazz klassieker van Billy Holiday durft Shakura S’Aida hier op Blues Peer 2015 te brengen, ‘Tell Me More, More and Then Some’. De jazz fanaten uit het zuidelijkste puntje van Nederland staan ontroerd te luisteren want kijken is weer door het felle podiumlicht richting publiek onmogelijk. Heel erg jammer hoor dat we juist tijdens dit nummer verstoken zijn van de emotie van de performer door een light-engineer die teveel aan zijn knopjes blijft klooien. Als Shakura S’Aida even ‘af’ is krijgt de bassist zijn moment om een solo neer te leggen alvorens de zaal na Shakura‘s ‘retour sur scène’ in tweeën gedeeld wordt om ‘Geechee Woman’ duellerend te zingen. Inderdaad Ms. S’Aida wij pikken niks niet meer van niemand niet, want dat is de betekenis van het woordje ‘Geechee’! Voordat de de Peerse parochie de kerk van Shakura S’Aida verlaat wordt er alom een ‘hallelujah” geroepen en Shakura S’Aida heeft er een massa discipelen bij. Als wij deze dame deze winter niet in Lantaren Venster, North Sea Jazz club of elders in het land tegenkomen dan eet ik m’n schoen op! Top act van een top vrouw met klasse en charisma maar vooral met een stem met een hoofdletter S zoals het programmaboekje van Blues Peer aangeeft!

Dé Blues

De volgende act die menige bezoeker van de zes-uur maaltijd af zal houden is Texaan David William Kearney, beter bekend als Guitar Shorty. Bekend kan hij inderdaad bij de lezer zijn want de (kleine) heer op leeftijd, hij is al vijfenzeventig, stond jaren geleden (1996) al op de Blues Estafette in Vredenburg – Utrecht getuige de toen nog analoge foto’s van uw fotograaf van TBA?.Guitar Shorty wordt in Peer bijgestaan door een viermans band maar Guitar Shorty kennende zal de set vooral om hemzelf draaien. De man heeft een reputatie in de muziekbusiness, hij staat al meer dan vijftig jaar op de bühne van de jukejoint, kleinere blues club, concertzaal en in- of out-door festival. Toerde de man met de cowboyhoed nog met Ray Charles, speelde hij in de band van Sam Cooke, hij is alweer meer dan een kwart eeuw zijn eigen creatie. De man die bekend staat voor zijn bochtige solo’s maar ook voor zijn onmiskenbaar, ondanks zijn leeftijd, nog steeds krachtig stemgeluid. De kleine ondeugende man oogt fris en is ogenschijnlijk van plan de échte bluesfanaten 5 kwartier te geven waar het publiek naar hunkert……..de blues! Nu dat zit wel goed, lang uitgesponnen solo’s van 10 à 15 minuten zijn eerder de regel dan een uitzondering in de set van Guitar Shorty. Ongelofelijk energiek voor een man van vijfenzeventig jaar maar op een gegeven moment betrap ik mezelf erop dat mijn aandacht wat aan het verslappen is. Alsof Shorty dat gevoeld heeft zie ik hem ineens de coulissen inlopen en weer verschijnen voor de hekken tussen de toeschouwers. Natuurlijk, Guitar Shorty, een op en top showman doet ook een ‘Buddy Guy-tje’ , dìt is hoe je albums verkoopt……Guitar Shorty speelt ook een vertolking van Jimi Hendrix‘ ‘Hey Joe’;  terug back-stage hoor ik dat dit nummer altijd op zijn set-list prijkt, hij blijkt n.l. getrouwd met het halfzusje van Jimi Hendrix. Guitar Shorty klein van stuk maar een reus op gitaar!

De sporen verdiend

Dàn de eerste grote, commerciële act van Blues Peer 2015, een act waarover veel gemor is maar wél een act met faam. Een act ook die vele nieuwe Blues Peer bezoekers heeft aangetrokken gezien de niet in festival kleding (vale rode broeken) arriverende, nerveus ogende oudere jongere. De ‘grande dame’ van de country, Emmylou Harris, alweer 68 jaar oud, zal haar opwachting maken. Zélfs het bluesminnend publiek hier aanwezig in het land van Bruegel moet bekennen dat zij Emmylou‘s hits zoals ‘Together Again’, ‘You Never Can Tell’ of ´Mister Sandman’ woordelijk mee kunnen zingen. En eerlijk gezegd als deze zangeres uitgenodigd werd door Bob Dylan en Levon Helm om te participeren in het memorabele concert van The Band ‘The Last Walz’ wie zijn wij stervelingen dan om haar optreden op een ‘blues‘ festival in twijfel te trekken? Uw reporter en fotograaf van TBA? zeggen àltijd ja tegen goede muziek van welk genre dan ook, ‘Say Yes To Music’ en uw leven wordt een stuk aangenamer is ons devies. Emmylou Harris komt niet alleen, zij toert met ‘longtime friend’ (zo’n 40 jaar al) én ex schoonzoon van Johnny Cash, de bijna vijfenzestig jarige Rodney Crowell de wereld rond ter promotie van hun in Mei 2015 uitgekomen album ‘The Traveling Kind’. De band die Emmylou Harris & Rodney Crowell met zich meebrengen mag op zijn minst imposant genoemd worden. Al tijdens de sound-check wordt de stage-crew geconfronteerd met de professionaliteit van een act zoals deze. Als dat maar geen voorbode is voor een ‘op de automatische piloot’ set! Het eerste nummer van de set is van het voorgenoemde album, ‘I Just Wanted To See You So Bad’ geen hoogstandje maar wel een mooie samenzang van de twee.

Voor de tweede song, het uit 1990 daterende ‘Wheels’ neemt mevrouw Harris eerst nog even een slokje van haar BP bierpul gevuld met thee, althans daar gaan we vanuit gezien het zakje wat erin bungelt. Bij het derde nummer van de set zien we ook herkenning op de gezichten van de échte bluesfanaat, Townes van Zandt‘s ‘Pancho & Lefty’ wordt op zéér delicate wijze gebracht, in één woord prachtig. Emmylou‘s stem heeft tijdens de veertig jaar dat zij al optreedt nog nergens ingeboet, haar stemgeluid is nog steeds heel helder. Ook Rodney Crowell heeft nog de controle over zijn stem als hij al een jonge man zijn nummer ‘Till I Gain Control Again’ zingt. Dàn zit er natúúrlijk ook zo’n nummer in de set verweven waar menigeen moeite heeft de waterlanders onder controle te houden, óf zoals wij ‘dinnetjes’ niét de controle houden…..’If I Needed You’ van Townes van Zandt. Dat juist dìt nummer, incluis mooie accordeon klanken, op de set-list prijkt kan slechts aan goede timing toegeschreven worden, het nummer is sinds de voor een Oscar genomineerde Belgische film ‘The Broken Circle Breakdown’ zeer geliefd in onze lage landen. Omdat Emmylou Harris & Rodney Crowell op een blues-festival staan vinden de twee instituten van de country-muziek dat er ook een nummer gewijd aan de blues gespeeld dient te worden; we horen Roger Miller‘s ‘Invitation To The Blues’, nou niet écht een ‘twelve bar’ maar okay de pedal-steel maakt een hoop goed. Australiër Jedd Hughes doet goede zaken op zijn Telecaster tijdens ‘Love Hurts’ en als een van de laatste nummers wordt het titelnummer van de nieuwe cd ‘The Travelling Kind’ gespeeld. Geloof het of niet, het normaliter louter blues-minnende publiek scandeert een encore! We krijgen inderdaad een toegift waarbij ik zélfs Emmylou Harris een dansje zie maken. Een zéér geoliede set van Emmylou Harris & Rodney Crowell, een duo die afhankelijk van elkaar hun sporen hebben verdiend in country-muziek.

Girl Power

Wéér zo’n grote commerciële naam is de derde vrouwelijke artiest op de line-up van deze zaterdag van Blues Peer 2015, Melissa Etheridge. Vóóraf haar optreden hebben de fotografen moeten tekenen dat er niet geflitst (welke pro flitst er nog?) en slechts één nummer gefotografeerd zou gaan worden; vele fotografen zijn een boy-cot van zins maar uiteindelijk zie ik ze tóch allemaal in de foto-pit verschijnen. Melissa Etheridge (54 jaar) stond eerder deze maand al op Bospop waar ze getuige de recensies een goed optreden gehad zou hebben. Wij zijn benieuwd hoe ze tegenwoordig haar mannetje staat op een podium, bekend waren de fotograaf en reporter al met haar muziek want ergens in de platenkast op zolder staat nog óf een elpee, want zo heetten die nog in onze tijd, óf een ceedeetje van haar. Melissa Etheridge dus; de sympathiek ogende dame blijkt wel een entourage te hebben die behoorlijk wat noten op de zang heeft, zo mag Melissa niet aangekondigd worden door Ben ‘Blokken’ Crabbé, de voor BP karakteristieke letters hangend boven het podium, zijn ook uit den boze en zélfs Shakura S’Aida mag niet voorlangs lopen naar haar stoeltje links van het podium om van Melissa‘s set te genieten. Pfff, wat zal deze set gaan worden? Dit is Melissa Etheridge‘s laatste promoshow t.g.v. haar laatste album ´A Little Bit of M.E. Live in L.A.´ in Europa, laten we maar hopen dat ze hier in Peer er ‘een lap opgeeft’ zoals de Vlamingen plegen te zeggen. Al tijdens het eerste nummer breekt haar gitarist een snaar, nervositeit of gewoon slecht voorbereid? Feit is dat ook déze Amerikaanse geoliede machine zich hierdoor niet van de wijs laat brengen en er rap een ander exemplaar aangereikt wordt. Homo-activiste van het eerste uur en borstkanker overwonnen (2004) hebbende Melissa Etheridge is kleiner dan ik had verwacht maar een klein wijfie met een dijk van een stem, wat een power heeft deze dame na dertig jaar optreden nog – Girl Power! Het publiek wordt meegenomen op een muzikale reis door het oeuvre van Melissa Etheridge, we horen achtereenvolgens opener ´If I Wanted To´ gevolgd door ´Your Little Secret´ alweer twintig jaar oud en in toendertijd was de bijbehorende clip nogal opzienbarend.`Let Me See Those Hands` is de inleiding tot ´Chrome Plated Heart´ en ik moet zeggen dat zij een ras-artieste oogt, een zo geheten ´Rock Bitch´ in de goede zin van het woord. Zichzelf op de twaalfsnarige gitaar begeleidend zingt Melissa Etheridge het zeer bewogen, uit 1988 daterende maar mij nog immer kippenvel bezorgende,´Don´t You Need´. Van het 2014 album ´This Is M.E´ zingt Melissa Etheridge ´Ain´t That Bad´ waarin zij nogmaals ons toont wat een vakvrouw zij is. We horen nog wat ´gouwe ouwe´ zoals ´Bring Me Some Water´ waarbij nogal wat geduelleerd wordt met de mede bandleden, niet altijd even mooi maar het publiek smult ervan en zingt geregisseerd mee. Dit is voor ons het punt om een einde aan deze voor Peerse begrippen vroeg eindigende avond te breien, als we moe maar voldaan naar onze auto lopen horen we dat Melissa Etheridge haar monsterhit ´Like The Way I Do´ als toegift gekozen heeft. Een mooi toepasselijk einde aan een gevarieerde tweede festival dag, het was een mooie reis door de muziek.