Het Rhythm & Blues Festival, “Blues Peer” vond plaats op 17, 18 en 19 juli 2015. Hieronder het verslag van vrijdag 17 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
De eenendertigste editie van Blues Peer is een controversiële editie, al op voorhand waren de commentaren van ‘The Blues Police’ over de line-up voor deze drie dagen in Juli niet van de lucht. Het is een feit dat inmiddels vele jazz, pop en/of bluesfestivals zichzelf vernieuwen en daarmee ook een andere soort bezoeker probeert te trekken door het programmeren van een mix van muziekstijlen. Helaas blijkt al heel snel na het betreden van de festivalweide dat Blues Peer heeft moeten inboeten aan bezoekersaantal, wellicht mede veroorzaakt door de nationale feestdag die de opvolgende dinsdag op de kalender staat, wellicht door het prachtige weer maar mijn inziens niet door de programmering.
Was het de afgelopen jaren de gewoonte op de Vrijdagavond louter Belgische bands te programmeren, de organisatie heeft in 2015 dit idee losgelaten. De band, aangekondigd door drummer/televisie presentator maar vandaag M.C. Ben ‘Blokken’ Crabbé , die deze editie van Blues Peer openen is een Belgisch/Nederlandse band, ze heten Sugaree en wij van TBA? zagen hen al eerder dit jaar optreden in het C.C. Luchtbal van Antwerpen. Tóen waren wij al prettig verrast door de kwaliteit die de band herbergt, Clark Kenis (v.h. Moonshine Reunion) neemt ook hier in Peer weer de vocals en de up-right bass voor zijn rekening, Roel Jacobs (v.h. Seatsniffers) op de sax en vocals, Darryl Ciggaar (Ashtraynuts en Dry Riverbed Trio) op drumms en op gitaar Dusty Ciggaar (o.a. Rhythm Chiefs, Dry Riverbed Trio en The Tinstars). Sugaree brengen rockabilly en rhythm ‘n blues, het plezier en de trots hier op Blues Peer te mogen openen spat ervan af. De heren spelen een lekkere set maar eerlijk gezegd laat het geluid wat te wensen over. Zo kan ik Roel Jacobs die
‘Bacon Fat’ zingt niet goed verstaan en de gitaar van Dusty Ciggaar had ook wel een tandje meer volume mogen hebben. Een compliment aan Carl Kenis die het laatste nummer, tevens de naamgever van de band ‘Sugaree’ opdraagt aan de recent overleden gitaarbouwer Steff Peire. Carl Kenis is niet alleen een zanger en bassist maar toont zich ook een volleerd acrobaat wanneer hij allerlei capriolen met de up-right bass uithaalt. Sugaree een band die in de toekomst nog op vele affiches zal prijken.
De tweede band die het aanzwellende toeschouwersaantal in de tent mag vermaken is de eerste van vele Nederlandse bands op de affiche van Blues Peer 2015, Little Steve & the Big Beat. Steven van der Nat is de frontman van de band, hij is de man die de gitaar zal liefkozen maar ook zijn zangkwaliteiten met ons zal delen. Little Steve wordt bijgestaan door de Belgische bassist Bird Stevens, Nederlanders Jody van Ooijen op de drumms en de blazerssectie bestaat uit Martijn van Toor op tenor sax en Evert Hoedt op de bariton sax. Little Steve & the Big Beat spelen een mix van blues maar ook de soul is te bespeuren. Soms doet zijn spel maar ook zeker zijn vocalen me denken aan de The James Hunter Six, niet dat een band het prettig vindt om vergeleken te worden met anderen maar je kan een slechtere vergelijking treffen lijkt me. We horen ‘Slip Away’ waarin een hoofdrol voor de blazerssectie, maar ook ‘Double Trouble’ met een intro wat me een beetje aan ‘I put A Spell On You’ doet denken, een nummer bij uitstek geschikt om de virtuositeit van Steven van der Nat op zijn prachtige Gibson te ervaren. Ook hier zie ik weer vele verbaasde, genietende gezichten in het publiek, men is verrast over de kwaliteit die deze ‘Ollander’ Steve ten toon spreidt. ‘Little’ Steven van der Nat heeft op Blues Peer bewezen dat hij en zijn band zéker volgroeid zijn. Chapeau, wij van TBA? hebben genoten van hun optreden en zijn zelfs een klein beetje trots als nadien velen ons back-stage aanspreken over de kwaliteit die Little Steve & the Big Beat herbergt. De heren van Little Steve & the Big Beat hebben hun visite kaartje afgegeven op de eenendertigste editie van Blues Peer, ik voorzie vele mooie optredens in D’n Belgique.
Dan is het alweer tijd voor de voorlaatste band van de eerste festivaldag, een Belgische band, Little Hook is de band rond Waal Renaud Lesire (vocals/gitaar), Vlamingen ‘Big Dave’ Reniers (vocals/bluesharp), Steve Wouters (drumms) en Bart Mulders (gitaar). Waren wij eerder dit jaar al getipt deze band te gaan bekijken, het was er nog niet van gekomen……..een gemiste kans blijkt. De band klinkt regelrecht als een onecht kind van R.L. Burnside, de sound die deze Renaud Lesire met zijn slides op de Gibson teweeg brengt maakt dat ik hem meteen in m’n hartje sluit. Tel hierbij zijn podium-presence bij op en u weet dat de fotograaf en de reporter van TBA? naar een vette show staan te kijken en luisteren. Wàt een power heeft deze Renaud Lesire, na slechts een viertal nummers pen ik al ‘dé verrassing van vrijdag’ in mijn festivalboekje. ‘Big Dave’ Reniers kennen we natuurlijk al een tijdje, maar hij lijkt hier op deze editie van Blues Peer door de bijval van het publiek, de ‘drive’ van zijn muzikale makkers tot grotere hoogte getild te worden en juist deze appreciatie van het publiek maakt dat ‘Big Dave’ behoorlijk geëmotioneerd raakt. Zijn Mississippi Saxophone, bij tijd en wijle hartverscheurend, bezorgt me rillingen……tel hierbij de slide partijen van Renaud Lesire en de weergaloze solo’s van Bart Mulders bij op en de oplettende lezer weet dat ik sta te genieten van échte blues. De set verloopt ‘smooth’, nergens te lange pauzes, geen ‘hick-ups’, het oogt allemaal zeer professioneel – heerlijk! Tegen het einde van de set vertrekken drummer Steve ‘Dynamite’ Wouters en Bart Mulders om de frontmannen, ja in mijn optiek zijn zowel Dave als Renaud frontman in ieder zijn eigen stiel, een nummer van Junior Wells te brengen. Little Hook heeft voorlopig de critici de mond gesnoerd, dit was de púre blues van uit het hart gespeeld. Wij van TBA? gaan zéker hun tour-schedule (via Facebook) in de gaten houden want wij willen meer van deze ‘Down Home’ blues beleven!
De man die vandaag op Blues Peer 2015 zijn lustrum viert is Ian Siegal, weliswaar stond hij meerdere keren met een àndere samenstelling op het Peerse podium, maar àltijd stond hij garant voor een opzienbarend optreden. Vandaag deelt Ian Siegal het podium met zijn Nederlandse band a.k.a. The Rhythm Chiefs. Ritmesectie Danny van ‘t Hoff op de bass, Rafaël Schwidessen op drumms en Dusty Ciggaar op de gitaar, voeg daarbij de onmiskenbare vocalen en slide partijen van Ian Siegal en de kenner weet dat we een ‘four course meal’ voorgeschoteld krijgen. Ian Siegal opent zoals we sinds zijn optreden in de North Sea Jazz club gewend zijn; ‘The Writing’s On The Wall’ een nummer van Harry Stephenson, gevolgd door Ian‘s eigen creatie uit 2005 ‘Brandy Balloon’ wat deze keer verrassend overgaat in James Brown’s ‘Sex Machine’ en ‘Shake Your Moneymaker’. Meteen volgen de dames vóór het podium gewillig de instructies van de Brit op en wiegen de heupen. Na een aantal keren “number 5” op bingo-achtige manier gereciteerd te hebben krijgen we nóg zo’n up-tempo nummer ‘I Am The Train’. Ian spoort zijn gitarist aan met de woorden “Come On Crusty” alvorens Tom Waits‘ ‘Jockey Full of Bourbon’ gebracht wordt, waarbij het publiek geniet van de frontman’s vocalen maar ook zeker van de onnavolgbare solerende Dusty. Velen slaken een zucht van verlichting als de eerste tonen van ‘She’s Got The Devil’ klinken, dàt is en blijft een favoriet bij het publiek. Jammer genoeg denken vele mannen in het publiek dat zij dezelfde stem als Ian Siegal moeten opzetten, hier en daar wordt een en ander verstoord…..”I Can Wait”.
Als Ian‘s uitvoering van Tom Russell‘s ‘Gallo Del Cielo’ het publiek verblijdt kan ik me niet aan mijn ergernis over het geluid onttrekken. Het is blikkerig en schel waardoor de intimiteit en de emotie van deze mooie ‘story-telling song’ niet meer tot uitdrukking komt – jammer! Tot overmaat van ramp blijkt Ian ook nog eens zijn versterker op geblazen te hebben, na een klein oponthoud zijn we weer “back in business” aldus Ian Siegal. Misschien is dit de reden dat beide gitaristen hier en daar een steekje laten vallen. Ondertussen musiceren de heren Rafaël Schwidessen en Danny van ‘t Hoff onverstoord, of althans zo lijkt het, verder terwijl Dusty Ciggaar de ene na de andere solo neerlegt. Het publiek beantwoordt zijn ‘schilderijen’ op het canvas van de Fender met grote bewondering, waardering en respect. Zelf maak ik een hupje als ik de eerste akkoorden van ‘Falling On Down Again’ hoor, dit nummer uit 2005 verschenen op ‘Meat & Potatoes’ krijgt hier op Blues Peer 2015 een zeer uitgesponnen uitvoering. Eerlijk is eerlijk het blijft een prachtig geschreven nummer, de tekst raakt me na al die jaren nog steeds. Zo ernstig als de tekst in voorgenoemde song, zo luchtig is het volgende ‘Hard Pressed’ wat ook hier op de Peerse weide gewillig meegezongen wordt. Ian Siegal weeft hierin ook nog ‘Sign O’ The Times’, ‘Get Off’ van Prince met de gevleugelde woorden “That Ain’t The Blues”…..Primeurtje voor Blues Peer is de komst van de ‘Yellow Bastard’ een nieuwe felgele vintage ‘baby’ (Harmony). Zo had James Dean zijn ‘Little Bastard’ en nu Ian zijn ‘Yellow Bastard’. Na het geregisseerd toezingen van Happy Birthday voor Rosie Stevens wacht ons voor Rudy Lentze‘s ‘Please Don’t Fail Me’ een verrassing in de vorm van een koortje. Werd dit nummer eerder al met de tweeling Joël en Tess Gaerthé (Ashtraynutz) gezongen, deze keer is de Ian Siegal parochie óók nog eens uitgebreid met Rosie Stevens, Darryl Ciggaar, Nona van der Wansem (Nona), Merel Moelker (Wolf in Loveland) én Donna Loman (Donna Music). Als digestief na dit ‘four course meal’ wordt het publiek ook nog gefêteerd op een weergaloze vertolking van ‘Walk In The Wilderness’. Wie weet gaat Blues Peer wel voor een zesde keer…..
