Hippies, Hipsters & Soul Knakkers @ Roots in the Park 2015

Roots in the Park vond plaats op zaterdag 27 juni 2015 in het Juliana Park in Utrecht. Tekst door Nicolette Johns met filmpjes van Walter Wouters en foto’s van José Gallois.

De eerste set wordt verzorgd door Herman Brock Jr. en zijn Brockettes, Liesbeth (Lizz) Sprangers (vocals en upright bass) en Geertje van den Berg (vocals/autoharp/gitaar/mandoline). Deze band rondom linkshandige gitarist/singer-songwriter Herman Brock Jr. timmert behoorlijk aan de weg met hun mix van Americana, Outlaw Country en Bluegrass muziek. Hun CD ‘The Old World’ zorgde voor zoveel lovende recensies van de toonaangevende media dat een optreden in het VPRO tv-programma Vrije Geluiden onvermijdelijk bleek. De band zal in Utrecht de ‘early birds’ verblijden met hun optreden, later dezelfde dag staan zij, op de terugweg naar ‘Hometown’ (ook een nummer op ‘Old Country’) Terneuzen, óók nog eens op het Pijnackerplein Bluegrass festival in Rotterdam. Wij van TBA? zijn speciaal om onze nieuwsgierigheid naar Herman Brock Jr. & the Brockettes te stillen naar Roots in the Park afgereisd. Voor deze gelegenheid heeft Herman Jr., om ons versteld te doen staan, óók nog Charlotte Saelmakers op viool en op banjo Pieter Cras (beiden Antwerpen) naar Utrecht meegenomen. En versteld staan we zeker, wàt een power, energie en opmerkelijke sound heeft deze band! Al direct bij het openingsnummer ‘Harvest Time’ krijgen alle musici achtereenvolgens hun moment, zo begint Pieter de banjo waarna Geertje de mandoline bespeelt, gevolgd door Charlotte op de viool, Herman Jr. zelf op de gitaar en Liesbeth de contrabas. Heerlijk te zien hoe deze mensen genieten van het samen musiceren. We horen ook eigen nummers van de hand van Herman Jr. zoals ‘Baby Sue’  en ‘Diversity’. Authenticiteit ten top rond 1 microfoon, prachtige close-harmony zang, goede stemkwaliteit én taalbeheersing van front-man Herman Brock Jr. ; musici die ieder hun vak verstaan. Diezelfde authenticiteit van 1 microfoon heeft helaas ook een schaduwzijde…….sóms genereert het wat geluidverlies bij de zangpartijen. Tijdens een openlucht festival gun ik graag ieder lid van de Herman Brock Band een eigen microfoon maar dan wel zo’n mooie retro gestylde als deze meegenomen naar Utrecht! Zo’n uurtje van up-lifting music blijkt alweer snel voorbij als Herman Brock Jr. en zijn Brockettes alweer het laatste nummer aankondigen en ons een boodschap mee geven met de vertolking van ‘Live Your Life To The Limit’, to the limit inderdaad en zélfs erover blijkt als Herman Jr.  zichzelf zó geeft op de gitaar dat hij dit nummer met slechts 5 snaren resterend moet afsluiten. Concluderend kunnen we zeggen dat het geen wonder is dat deze band ‘hot’ is in het circuit van de roots-muziek,  zó hot dat Herman Brock Jr. & the Brockettes ook in augustus op toonaangevend festival Lowlands geprogrammeerd staan. Herman Brock Jr. en zijn Brockettes gaat dat zien! Hier alvast een voorproefje in de vorm van een clip van mijn Belgische blues-brother Walter Wouters;  .

Inmiddels zwelt het toeschouwersaantal steeds meer aan en dat is leuk voor de leden van eerste buitenlandse act van vandaag The Dirty Aces. Deze band, afkomstig uit de UK, staan al te trappelen om hun kersverse album ‘From the Basement’ (Mei 2015 bij V2 Records) live ten gehore te brengen voor het aanwezige, zéér gemengde, publiek. Zoals gezegd The Dirty Aces een Engelse band rondom zanger/blues-harpist Giles Robson, zijn band wordt gevormd door Filip Kozlowski op de gitaar, Tommy Hull op de bass en ‘Best British Blues Drummer Nominee 2012’ Simon Small (Jon Amor Blues Group) op de drumms. Volgens de aankondiging van onze MC van vandaag Jaap Boots (voorheen Radio 6 Shouting Boots en de JaBo Gumbo Show) krijgen we een mix van alternative-rock, garage-blues en rock ‘n roll te horen en te zien dus dat belooft wat! De band opent met een eigen werk getiteld ‘My Angels Might Die Too’ een werkje wat waarschijnlijk, gezien de titel, in een donkere periode van Giles‘ leven is geschreven. Nog meer eigen werk is het nummer ‘Anna Marie’ over zijn liefje toen hij in Chicago resideerde, hij in het noorden en zij in het westen van de ‘Windy City’. ‘The Girl I’m Talking About’ blijkt n.a.v. Giles‘ introductie ook wel als de ‘Na, Na, Na, Na’ song door het leven te gaan, een ‘earworm’ dus zo eentje die je niet meer uit je hoofd krijgt. Dat zal bij mij niet snel lukken want ik kan slechts onder de indruk raken van de kwaliteiten van Filip Kozlowski op de gitaar en Simon Small op de drumms, beiden spelen een top set maar zanger Giles Robson wordt óf getergd door de zenuwen óf zijn podiumpresentatie is altijd van deze kwaliteit. Zo verdrinken de lyrics van de nummers veelal doordat het niet kan worden afgemaakt omdat hij snel weer de mondharmonica aan de mond moet zetten, kortom het doet nogal rommelig aan allemaal. ‘Silver Birds of Mexico’ schreef Giles voor zijn broer die zijn hart aan en in Mexico verloor, een nobel gebaar om een song aan je broer te wijden vinden wij. Tóch haken wij van TBA? bij het laatste nummer van de set, een zéér up-tempo uitgevoerd ‘House of the Rising Sun’ voortijdig af om eens een rondje over het terrein te lopen en een de innerlijke mens eventjes te verwennen. Tijdens de pauzes en ombouwen van het podium heeft Roots in the Park ervoor gekozen de bezoekers te vermaken met muziek van échte plaatjes, de 45 toeren, die worden gedraaid door niemand minder dan DJ Miss (Bianca) Twist bekend o.a. van haar optreden op North Sea Jazz. Jan Donkers bekend van VPRO radio maar ook zeker als schrijver draait 33 toeren platen van country en America. Goed gekozen want zo worden we na deze adrenaline bom van The Dirty Aces weer in de juiste mind-set geplaatst door wat rustigere klanken.

De volgende act is volgens een aantal toeschouwers een riskante en gewaagde zet van de organisatie. Dayna Kurtz zal de toeschouwers samen met haar begeleider Robert Maché trakteren op een akoestische set. Al snel zien we weer andere gezichten om ons heen in het publiek, de ogen van deze en gene staan vol adoratie naar de ietwat grove uitziende vrouw op het podium…..zoals Jaap Boots in zijn introductie “in 2002 liep een boerin m’n studio binnen maar zij bleek een prinses toen ik haar hoorde zingen”. Jaap Boots heeft het bij het rechte eind, de dame in kwestie heeft een stem die biologeert, we luisteren naar een set die duidelijk gestoeld is op het idee ‘Less Is More’ . Dayna is van de (moeilijke) liefdes teksten, eerlijke teksten over het leven maar ook stevige kritische teksten zoals tot mijn favoriet gebombardeerde ‘Raise The Class’ over de “crazy bunch of Christians” , aldus Dayna in haar intro, die zich jarenlang tegen het homo-huwelijk hebben verzet maar wat één dag voor aanvang van Roots in the Park door de gehele VS legaal is geworden. Tekst als “if Jezus comes back he’ll be shaking his head” raken mij zo diep dat ik zélfs in deze hitte hoog het kippenvel op de armen krijg. Dayna Kurtz staat nù al bij mij in het rijtje van tekstschrijvers als Mary Gauthier en Nina Simone maar qua stemgeluid mag u Dayna zeker niet met voorgenoemde dames vergelijken. Haar stem is krachtig en soms ook weer broos en schuwt zij ook niet de hoge noot te raken. “This is for the bad girls” zegt Dayna als ze zingt “I’ve been bad since you left me, I look so good in bad” en geeft Robert Maché  zijn solo moment als ze zegt “Robert will tell you how bad I was” en tja Robert Maché laat ons met zijn snerpende gitaar voelen hoe slecht Dayna wel geweest moet zijn.Tijdens een tweetal nummers wordt Dayna Kurtz bijgestaan door een Nederlandse vriendin, ook al wil de dame eigenlijk liever anoniem blijven blijkens de afkondiging van Jaap Boots heb ik verstaan dat ze Vivian Boen heet. De dame zingt aller schoonst, een beetje ijle sound. Robert Maché is zo ongelofelijk ‘devoted’ aan de juiste sound van Dayna Kurtz dat hij weglaat waar het moet, aanzet waar het kan en soleert waar het impact heeft. ‘You Live Inside of Me’ en ‘Love Gets in the Way’ wat begint met de broze klanken van Dayna die zingt “I’ve made love with one eye on the door” zijn alweer de laatste nummers van de set. Wij van TBA? zijn de programmeurs van RITP dankbaar dat wij nu eindelijk eens met Dayna Kurtz mochten kennismaken, óók zijn wij het ademloos luisterende publiek dankbaar samen hebben we een set gezien van twee mensen die, beide duidelijk door het leven getekend, hun ziel aan ons blootgaven.