De muur tussen Ryan Adams en de rest van de wereld

Ryan Adams speelde op 30 juni in de Oosterpoort in Groningen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerry van Barneveld

Hittegolf, ook in het aircoloze autootje van de fotograaf van The Blues Alone, waar wij noordwaarts mee reizen. Misschien is het tropische weer mede oorzaak dat een deel van de tribune in de Oosterpoort is afgeschermd met zwarte doeken. Met andere woorden: De Oosterpoort is lang niet vol. En dat terwijl Ryan Adams wordt gezien als de Bob Dylan van deze tijd.
Town of Saints mag het voorprogramma verzorgen en doet dat met verve. De Indie-Folk band rond zanger-gitarist Harmen Ridderbos en violiste Jukka Kivniemi, aangevuld met gitarist, drummer, en bassist, sturen een behoorlijke dosis energie de zaal in, die valt onder de noemer Rock en Indie-Folk.

De viool en de popmuziek, wat is dat toch een fijne combi. Town of Saints werkt aan een nieuwe cd, die er komt met behulp van crowdfunding en natuurlijk komen er vanavond alvast een paar songs langs van dit nieuwe album. We wachten het met belangstelling af, want Town of Saints zien wij graag.

Ryan Adams uit Jacksonville, North Carolina is een grillig man. Er zijn mensen die zich een concert herinneren waar hij de eerste drie nummers met de rug naar het publiek toe speelde. Er zijn er ook die het hebben over het memorabele concert in de Oosterpoort dat 2,5 uur duurde. Om te weten hoe Ryan Adams eruit ziet, zul je het  internet op moeten. Ryan’s gezicht gaat namelijk schuil achter een irritante haarlok, die je het zicht op zijn ogen ontneemt. Daarnaast wordt  het podium alleen van bovenaf belicht. Dit schijnt te maken te hebben met de ziekte van Ménière (duizeligheid, oorsuizen en gehoorverlies) waaraan Ryan Adams lijdt. Al met al geen omstandigheden waar de fotograaf van dienst, die ook nog eens gedoemd is alle foto’s te schieten ter hoogte van het mengpaneel, vrolijk van wordt.
Het podium is een verhaal op zich. Als je niet beter weet denk je  dat er een absurdistische theatervoorstelling op handen is. Het decor bestaat uit reusachtige Fender nepversterkers, een aantal gokkasten, een verdwaalde kangoeroe, een verdekt opgestelde tijger, een plastic schedel, een retromicrofoon, die verder niet wordt gebruikt en een Amerikaans vlag, zonder de sterren maar met vredesteken. Iemand zegt dat het decor er exact uitziet als de website van Ryan Adams, maar een website vind ik niet, alleen die van zijn platenmaatschappij.

Met Gimme Something Good wordt stevig afgetrapt. Het is de titelsong van het gelijknamige album dat in 2014 uitkwam. De zangstem van Adams leent zich voor alternatieve rock en country-rock, maar weet ook een gevoelig liedje te raken. De typische Ryan Adams soleerstand, gevaarlijk achteroverleunend, valt ons ten deel tijdens Dirty Rain. Het zal vanavond nog een paar keer gebeuren. Na het derde nummer is het de techniek die Adams in de steek laat. Het publiek gaat zich ermee bemoeien en krijgt een veeg uit de pan. Als iemand roept dat het wellicht de batterij is, schampert Adams dat in Amerika zo’n opmerking wordt beloond met “three flying cheeseburgers”. Grappiger wordt hij niet en veel meer woorden komen er vanavond niet over zijn lippen. Roadie Rocky weet te achterhalen dat het defect een kabeltje betreft en lost het probleem op. Dan komt de ware liedjesschrijver Adams boven, want er wordt ter plekke een liedje voor Rocky geïmproviseerd.
Het is een prima band die Adams bij zich heeft, bestaande uit  toetsenist, bassist, drummer en gitarist. Voorgesteld worden de muzikanten niet en hun namen zijn ook nergens terug te vinden. Wie het weet mag het zeggen, voor “three flying cheeseburgers”. Naast Adams is het vooral de toetsenist die de ruimte krijgt. De solo’s op de Hammond doen soms wat psychedelisch aan. Naarmate de tijd verstrijkt komen we na New York, New York meer bij de akoestische singer-songwriteruitvoeringen, hier en daar subtiel aangevuld met mondharmonica en warme Hammondklanken.  Oh My Sweet Carolina, wat hij op zijn debuutcd zingt met Emmylou Harris wordt gevolgd door de Oasis cover, Wonderwall. Met Come pick me up eindigt de avond  exact anderhalf uur na de aftrap. Er is geen toegift.
Kort samengevat: Ryan Adams is een topmuzikant en een begenadigd liedjesschrijver. Het concert  was prima, zonder noemenswaardige hoogtepunten, maar van constante kwaliteit. Zijn presentatie is vlak en de interactie met band en publiek zijn afwezig. Dan zit ik persoonlijk al snel in het stadium “een cd opzetten is ook leuk”. Tussen Ryan Adams en de rest van de wereld lijkt een hoge muur te staan.
Setlist:
Gimme Something Good
Stay With Me
Dirty Rain
This House is not for sale
Improvisatie voor Rocky, zijn roadie
Dear Chigago
Peaceful Valley
To Be Young
When the Stars Go Blue
Shakedown on 9th Street
New York, New York
I See Monsters
Shadows
Oh My Sweet Carolina
Wonderwall
Come Pick Me Up