Een sfeerverslag van het Naked Song festival in Eindhoven op 6 juni 2015. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld (worden z.s.m. Toegevoegd)
In 2010 onderging het Muziekgebouw in Eindhoven een grootscheepse verbouwing. En het moet gezegd, het is een prachtig gebouw met ruime en lichte foyers en aantrekkelijke zitjes. En dan heb ik het nog niet over de zalen gehad. Die hebben een prima akoestiek en stoelen met beenruimte. Het is echt een feest om je hier onder te dompelen in muziek. Het Naked Songfestival is het nationale en internationale singer-songwriterfestival. Een middag en avond rootsy folk, americana en indie-pop, ontdaan van overbodigheden.
We zijn al vroeg in Eindhoven. Het festival is nog maar net begonnen en omdat de zon zo lekker schijnt, zetten we direct koers richting het Bluegrass terrace, waar we in de open lucht genieten van Brock & the Brockettes. Herman Brock treedt maar liefst twee keer aan met zijn meiden. Gezellig met zijn drieën rond de microfoon. Herman zingt en speelt gitaar, Geertje neemt de mandoline en autoharp ter hand en Lizz speelt de contrabas met verve. Ook de dames zingen prima. Het Zeeuwse bluegrass, hillbillytrio klinkt authentiek en is leuk om naar te kijken. Vanuit de grote zaal bereiken ons de hemelse klanken van Emil Landman. We zakken lekker onderuit en genieten van de sferische liedjes, van het licht en het geluid. Landman is nog betrekkelijk kort bezig in de muziek. In 2011 raakte hij geïnspireerd doordat hij Fink en Thomas Dybdhal zag spelen en dacht: “dit wil ik ook”. En als je iets heel graag wilt, dan lukt het en kan het snel gaan.
In de kleine zaal moet je een kwartier voor aanvang aanwezig zijn. De deur gaat dicht en je mag er niet meer in. De portier is onverbiddelijk. Wacht je tot de portier weg is dan kun je naar binnen als mensen de zaal verlaten. Ik neem plaats op de trap in een muisstille ruimte, waar men gebiologeerd de kunsten van de van oorsprong Canadese Wendy McNeill en haar contrabassist aanschouwt. Wendy introduceert de liedjes met lange verhalen. Het is bijzondere folkmuziek; een beetje vreemd maar stijlvol.
Gavin James timmert in Nederland aardig aan de weg met zijn single “Book of Love”, bijbehorende EP en uitverkochte zalen. Het is een grappige, sympathieke Ier, die vooral het jongere publiek trekt. Een uur lang, weet hij het te boeien met zijn gitaar en fantastische stem, die van die prachtige uithalen omhoog kan maken.
Birds That Change Colour, de van oorsprong 7-koppige band uit Antwerpen, verschijnt ten tonele in uitgeklede vorm. Frontman Koen Kohlbacher, zanger en gitarist, heeft voor deze gelegenheid alleen de zangeressen meegenomen voor de backing vocals. Na een paar liedjes vinden we dat het allemaal wat veel op elkaar gaat lijken en gaan we verder. Meneer Frits, het grand café/restaurant, waar Ad van Meurs de scepter zwaait, heeft Wink Burcham op het podium staan. Hij is gekomen met Jacob Tovar. Ik ben onder de indruk van het duo. Ze brengen no-nonsense cowboyliedjes die vocaal en instrumentaal deugen. Alhoewel Burcham in de timetable aangekondigd wordt als de cowboy, spreekt Tovar met zijn cowboyhoed wat dat betreft meer tot de verbeelding. Voor wie even iets anders wil, is er de mogelijkheid om mee te doen aan de SISO Popquiz. Daar hebben wij geen tijd voor. Het Belgische duo Eriksson Delcroix, Bjorn Eriksson (Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (Laïs en Birds that change color), staat op de Effenaar Stage en trekt direct onze aandacht. Delcroix maakte de muziek bij de prachtige film The Broken Circle Breakdown. Een snelle blik leert dat zij daar niet met twee zijn, maar met band. Het is een bijzondere mix van alternatieve bluegrass, blues en folk. Deze band moeten wij nog zeker een keer uitgebreider gaan bekijken.
James Vincent McMorrow is de tweede Ier in de grote zaal. Hij heeft een bijzonder hoge stem (falset), die je mooi vindt of niet. Het klinkt breekbaar en heeft iets spiritueels, maar blijft ons niet boeien. Luke Jackson, is een jonge muzikant uit Canterbury, die met drummer in Meneer Frits is neergestreken. een duo met een verrassend poppy en fris geluid. Ik ontdek een vleugje blues, een beetje rock en meen soms zelfs een snufje jazz te horen. Luke zingt zijn verhalende liedjes in keurig Engels, waardoor de teksten goed verstaanbaar zijn. Hij heeft een prettige stem die bij de uptempo songs eigentijds klinkt en bij het langzame werk juist iets tijdloos krijgt
Er is niets aan te doen, we missen allerlei moois en ook tijd om te eten heb je nauwelijks op Naked Song. Gelukkig kun je op Bluegrass Terrace, luisteren en eten tegelijk. De Cannonbal Johnhsons, zijn de jonge muzikanten uit Leiden, die aanstekelijke bluegrass / folk brengen. In Meneer Frits is nu Chris Smither aan zijn optreden begonnen. Een topgitarist in zijn genre; folk-blues. Alles aan de man klopt; gitaarspel, zang, uitstraling en presentatie en dan blijf je al snel staan, tot het volgende liedje en het daaropvolgende liedje; tot het afgelopen is, omdat je je er niet los van kunt maken. Datzelfde gevoel heb ik ook bij de Wood Brothers die na Chris Smither op het podium staan. Wat een geweldige mix van americana, blues en folk en wat een stem heeft de ene broer Wood.
Bij headliner Pokey LaFarge in de grote zaal slaagt het publiek er niet in op de stoel te blijven zitten. Dat wil gewoon niet bij die heerlijke swingende muziek van Pokey. De band die gisteravond na een optreden in Paradiso lekker doorgezakt is in Amsterdam, heeft er zin in en maakt er een feestje van. Van een kater is niks te merken. Een schilderachtig gezelschap, waar we graag naar kijken. Het is niet alleen het geluid, het is het plaatje. Riverboat soul, de mix van country, folk en noem maar op werkt geweldig op het feelgood gevoel van jong en oud. De avond schiet aardig op. We pikken nog wat mee van Douglas Firs en wat we horen is prima, maar te weinig. Causes, de Nederlandse softpop-indie band die momenteel een hit heeft met Teach me how to dance vinden we een beetje een vreemde eend in de bijt, maar niet slecht.
Het mini-orkest The Dustbowl Revival is bezig aan haar eerste tour in Nederland. In Meneer Frits nemen zij de afterparty voor hun rekening. En een feestje wordt het zeker. Wat een tof stel is dit. Jong, energiek en zo blij met hun verblijf in Europa en met de namen waartussen zij op het Naked Song festival staan. Met hun combinatie van americana, bluegrass, swing en gospel, de eigen nummers en de covers, spelen zij voor ieder wat wils. Uitstekende muzikanten, fijne blazers en violist en prima vocalisten. Wat wil je nog meer? Uiteindelijk eindigt het feestje met de muzikanten in de zaal tussen het publiek. Het muziekgebouw stroomt leeg, de mensen keren huiswaarts. Wij komen thuis als het licht begint te worden. Wellicht is Naked Song soms minder “naked” dan je verwacht, maar wat een fijn festival! Wij danken u allerhartelijkst daar in Eindhoven.
