Gezien & gehoord op maandag 25 mei 2015 in Domineeskamp Raalte: Ribs & Blues festival met op de MAIN STAGE: The Brew (UK); Mud Morganfield (VS); Daniel Romano (CAN); Popa Chubby (VS). DELTA STAGE: Reverend Shine Snake Oil Co. (VS/DK); Lydia Loveless (VS); Rusty Apollo (NL); Reverend Peyton’s Big Damn Band (VS). Reviews door Nicolette Johns & Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois
Na onze vertrouwde nachtelijke ‘after-party’ op het terras van ons hotel, goede nachtrust en een heerlijk ontbijt, al dan niet met een rauw ei, hebben de reporters van TBA? koers gezet richting Domineeskamp. Het weer is jammer genoeg ietwat omgeslagen, nóg geen regen, maar een jasje is wel verantwoord. Het hindert niet want de line-up voor de 2e Pinksterdag op Ribs & Blues 2015 beloofd veel goeds! Wederom heeft de programmeur zijn nek uitgestoken om nieuwe, jonge vernieuwende bands op deze Pinkstermaandag te laten optreden. Maar of dat in de praktijk ook aanslaat kan je lezen in ons maandag-verslag hier onder (het zondag-verslag staat hier ) met wederom prachtige foto’s van José Gallois . En bekijk ook nog eens het fotoverslag door Gerrie van de Ribs & Blues zaterdag hier.
The Brew
Bij aankomst op het Domineeskamp hoorde we de luide soundcheck klanken van The Brew al. De openingsact op de Pinkstermaandag zou een pittige wake-up call worden. En dat wisten we want zanger/gitarist Jason Barwick, drummer Kurtis Smith en bassist Tim Smith 
stonden voor de derde maal in hun tienjarige bestaan op deze 19e editie van Ribs & Blues. Smith & Smith vormen, zoals de achternamen al doen vermoeden, een ritmesectie met een bloedband: vader en zoon. Waarbij bassist vader Tim de grootste druktemaker van de twee is. En ook Jason Barwick kan er wat van. Als een wildebras draaft hij bokkesprongen makend over het podium, fast forward, shuffle en repeat! Wonderwel blijft hij gewoon zuiver zijn gitaar bespelen. Moderne korrelige bluesrock in een vintage jaren zeventig jasje met een vleugje psychedelica, zo ongeveer kan je The Brew sound omschrijven. En hard, erg hard dit keer. We waren gewaarschuwd, every gig has a neighbour. Toch is de energie en het enthousiasme waarmee dit trio tekeer gaat aanstekelijk. Ze schuwen ook niet om lange stukken te spelen en de keuze van covers is okay. Gelijk Jimi Page bewerkt Barwick zijn Gibson met een strijkstok in een Led Zeppelin medley en Smith junior gaat als muppet Animal tekeer op zijn drumkit. The Brew houdt het nóg wel 10 jaar vol, en over een jaartje of drie zien we ze hier in Raalte vast weer terug.
Reverend Shine Snakeoil Co.
Reverend Shine Snakeoil Co. afgekort RSSC is een band die resideren in Denemarken maar de leden komen oorspronkelijk uit o.a. Londen (the Angryman) en New York. De vier mannen, Claudius ‘The Angryman’ Pratt (vocals), Justin ‘The Sandman’ Moses Gunn (gitaar), Martin ‘The Silk City Kid’ Ollivierre (up-right bass) en Matthias ‘Colonel Taz’ Klein (drums) noemen hun muziek Soap Box Music. Een mix van gospel, soul, bluegrass, folk, jazz, swing, afropunk en rock & roll, maar het heeft vooral een psychedelische werking op hun publiek. Inmiddels bracht de band alweer vier albums uit sinds 2009, waarvan ‘Antisolipsism 1’ en ‘Antisolipsism 2’ de meest recente zijn. De laatste bevat zelfs 8 songs die live opgenomen zijn in de gevangenis van Göteborg – Zweden. Het intro van de band is een bijzondere; gitarist The Sandman heeft een 7e loshangende snaar aan zijn pick-up van de akoestische gitaar bevestigd waaraan hij trekt en schuifbewegingen met de vingers maakt om zo een soort Arabische sound te genereren gevolgd door een drone drumbeat van Colonel Taz, waar dan ook The Silk City Kid met zijn upright bass op inhaakt. Last but not least voegt de zanger The Angryman zich bij het geheel met een sound die je gelijkt bij de strot grijpt! Super cool naar mijn idee! RSSC is een ‘in your face’ band, sommige toeschouwers zijn dan ook op dit vroege uur volledig overrompeld door The Angryman.
Toegegeven, zijn stem is een heftige, de stem is ruig, vuig, whiskey doordrenkt en doorrookt, maar ik kan zijn vocals wel waarderen. Ook zijn podium presentatie is er een waarvan een enkeling zou kunnen schrikken, hij maakt een soort ‘Afrikaanse’ dans ritmes met zijn lijf. Mij laat het nog het meest denken aan de verboden bijeenkomsten van de Santería op Cuba, een godsdienst die gebaseerd is op de verering van de Orisha’s (Afrikaanse goden). De kennismaking met het publiek in de tent van het Delta podium is daarom een moeilijke, The Angryman wil graag dat het publiek mee doet maar dat zit er (nog) niet in. Met de introductie van ‘Indifference’, een nummer van het meest recente album uit 2015 Antisolipsism 2: ‘Totems & Familiars’, wil The Angryman graag dat zijn whiskey drinkende vrienden de song meezingen. Ondanks dat het nummer een gitaarsolo van The Sandman herbergt waarvan wij de energie weer terug voelen stromen in onze lijven heeft het, nu in steeds grotere getale, aanwezige publiek nog steeds moeite om feed-back te geven. Tja, deze muziek heeft geen straight forward deuntje, het is muziek die je aan het denken zet. RSSC heeft blijkbaar eerder met een hapering in de interactie met publiek te maken gehad want Caudius Pratt besluit het podium af te springen om zich voor te stellen aan de eerste rijen toeschouwers voor het podium, na een tweetal pogingen lukt het hem ook weer zich het podium op te hijsen… De kennismaking heeft gewerkt want bij zijn uitnodiging to Soap Box Singing bij ‘Mrs. Brown’ doet het publiek zowaar mee! Jammer voor mijn blues-sisters die drumstokken verzamelen en niet aanwezig waren bij RSSC; drummer Colonel Taz verloor in zijn enthousiasme per ongeluk een drumstok. Dat enthousiasme dáár hebben de bandleden geen van allen een gebrek aan, wát een devotie hebben deze mannen voor hun muziek. Hoewel gentleman Martin Ollivierre de meest ingetogen van de 4 heren lijkt bast hij de vingertoppen stuk op de dikke snaren van zijn up-right bass, Justin Moses Gunn speelt de meest mooie riffs op zijn akoestische National gitaar en Matthias Klein die houdt het allemaal bij elkaar en verwent ons met trance-ritmes op drums. Claudius Pratt is de showman van de vier, no doubt, hij is niet bang om zich te geven aan het publiek en is vooral niet bang om daarbij een paar transpiratie druppeltjes te verliezen, wat een devotie deze kerel! Tijdens ‘Hey Now’ zijn de toeschouwers in de tent van het Delta podium volledig om en zingen gewillig het chorus mee. Nóg eens zijn we getuige van een sensuele dans van The Angryman bij het nummer ‘The City’. Met het laatste nummer “about desire”, ‘Lay with Me’ – een van de eerste songs die de bandleden samen schreven – sluit RSSC deze geweldige energieke, onvergetelijke set af. De toeschouwers zijn gemasseerd met de gloeiend hete olie van de RSSC zodat hun spieren nog lang warm zullen aanvoelen. Hadden we al ‘Black Moses’, Isaac Hayes, 2015 brengt ons de ‘Black Tom Waits’ Claudius ‘The Angryman’ Pratt! De band is nog te bekijken en te beluisteren op zaterdag 11 en zondag 12 Juli op het North Sea Jazz in Rotterdam en 30 Augustus op het Wasven Festival in Eindhoven.
Lydia Loveless
Over Lydia Loveless kunnen we kort zijn: het optreden viel tegen. Het leek aanvankelijk een goede zet van de organisatie om de kleine opstandige alternative country singer-songwriter uit Columbus, Ohio naar Raalte te halen. Maar de band speelde grote delen van het optreden eenvoudigweg té ongeïnspireerd, waardoor ze de aandacht van het publiek niet vast konden houden. Toegegeven, haar laatste album ‘Somewhere Else’ (2014) is prima te pruimen. Vol pittige country poprock met oprechte en expliciete teksten vertolkt met een West Coast cowpunk attitude. Des te jammer was het dat daar tijdens dit optreden weinig van terug te beleven viel. Jazeker, de verwachtte songs werden gespeeld, zoals ‘Wine Lips’, ‘Somewhere Else’, ‘Learn to Say No’ of ‘Really Wanna See You’. En echtgenoot/bassist Ben Lamb nam stoere poses aan waardoor de fotografen mooie plaatjes konden schieten. En de sound van Jay Gasper’s pedal steelguitar was kristalzuiver. Maar verder klonk het allemaal erg plichtmatig en zielloos, met een nonchalance gebracht die je niet op een Ribs & Blues podium zou verwachten. Wellicht was het de vermoeidheid die Lydia tijdens deze korte Europese tour parten ging spelen? Je zou zeggen dat deze ervaren muzikanten in hun thuisland Amerika wel wat gewend zijn op dat gebied. Of is dit ook zo’n typische overzeese band die in een club beter tot haar recht komt? Misschien waren onze verwachtingen wel gewoon te hoog gespannen, wie zal het zeggen. Aan het publiek lag het zeker niet, sommige bleven keurig luisteren en applaudisseerde netjes. Maar met net zo weinig beleving als dat de band speelde. Hopelijk komen ze nog eens het tegendeel bewijzen.
Mud Morganfield
Voor de volgende act staat de grote tent van het Main Stage op het terrein van Ribs & Blues al lang voor aanvang al mutje vol; ik schat zelf een kleine 20 duizend toeschouwers staan bijeen om de eerste zoon van Muddy Waters live te zien optreden. Natuurlijk hebben 
de reporters van uw online muziekmagazine ‘The Blues Alone?’ al diverse malen verslag mogen maken van een van zijn optredens in Nederland en zelfs geïnterviewd maar ook deze keer willen wij er wéér bij zijn. Waarom? Mud Morganfield ís de blues; de meest authentieke vertegenwoordiging van dit moment van de Chicago Blues van weleer. De band stellen we nog maar eens aan u voor; op drums zien we Mike Hellier, de toetsen worden met liefde en passie beroert door Eric ‘The Rockin’ Roman’ Ranzoni, up-right bassist is niemand minder dat Ian Jennings die nog met Carl Perkins heeft gewerkt maar ook Jools Holland, Tom Jones, Van Morrison, Robert Plant, Jeff Beck en Eric Clapton en vele anderen.
Gelukkig zien we ook onze favoriete Britse blues-harpist, Steve ‘West’ Weston én de Deen, tegenwoordig in de UK residerende, Ronnie Busack-Boysen op gitaar. De band start de set zoals gebruikelijk met een instrumentaal nummer om de menigte in de stemming te brengen 
voor wat komen gaat, hetgeen gevolgd wordt door Steve Weston’s introductie van Mud Morganfield. Alleen al bij het zien van de, in een smetteloos wit pak gestoken, zoon van Muddy Waters raakt de menigte al uitzinnig, zonder nog maar één noot gezongen te hebben geven de toeschouwers hem een oorverdovend applaus. Zoals altijd neemt de man plaats op een kruk, Mud wordt al langere tijd geteisterd door rugklachten, maar dit zal geenszins een belemmering blijken te zijn in de interactie met het in grote getale aanwezige publiek. We horen als eerste nummers o.a. ‘Baby Please Don’t Go’ en ‘Short Dressed Woman’, de band geniet zichtbaar van het succes dat Mud Morganfield hier op Ribs & Blues 2015 heeft. Eric Ranzoni is zó gedreven vandaag dat hij zelfs staande de toetsen bespeelt. Als Mud Morganfield de weg naar Down Town Raalte vraagt zingt Eric Ranzoni zelfs achteloos het intro van Petula Clark’s ‘Downtown’! Grote rollen zijn toebedeeld aan Ronnie en Steve, de kwaliteiten van beide muzikanten wordt dan ook meerdere malen met luid applaus en gejoel gehonoreerd. Als het publiek bevestigend heeft geantwoord op Mud’s vraag of het “ready to go to church” is, zet de band Pops’ Muddy Waters’ blues-standard ‘Forty Days and Forty Nights’ in en zo mogelijk raakt de menigte nóg meer buiten zinnen bij het zien en horen van de reïncarnatie van de grote blues legende die vader Muddy Waters was. Natuurlijk mag ‘I Got My Mojo Working’ niet ontbreken op de set lijst; ondanks dat Mud’s begeleiders dit al vele malen hebben moeten spelen heeft de beleving nergens ingeboet. Eric ‘The Rockin’ Roman’ Ranzoni bespeelt de toetsen met de voet iets wat gitarist Ronnie Busack-Boysen doet besluiten om ook zijn schoen te doneren, ondertussen speelt hij onverschrokken op 1 schoen verder de mooiste solo’s op zijn Gibson. Meerdere malen vraagt Mud Morganfield Ronnie zijn tijd te nemen op gitaar én ook vraagt hij Ronnie soms het gespeelde nog eens over te doen omdat het “so damn sexy is”. Maar ook de up-right bassist Ian Jennings wordt door Mud voor het voetlicht gehaald als hij hem de tijd geeft een bass-solo te geven waarbij de vele duizenden toeschouwers in de grote tent van Ribs & Blues 2015 slechts mee kunnen klappen en joelen en waarbij Eric Ranzoni aan de rand van het podium het publiek in aanspoort! In al het feestgedruis blijft Steve ‘West’ Weston onverschrokken mooie melodie lijnen uit de diverse bluesharps zuigen en blazen, wàt een kanjer deze man! Recent overleden B.B. King wordt ook hier gememoreerd met de vertolking van “so stamped but I’ll do for all those greats up in heaven” ‘Mannish Boy’ waarbij de immer ingetogen en timide Ronnie Busack-Boysen het chorus uitschreeuwt. Een mooier einde van een zeer memorabel optreden kan Ribs & Blues 2015 zich niet wensen, voor velen is dit optreden het beste wat ze in tijden zagen. Sommigen kwamen speciaal voor Mud Morganfield en zijn band naar Raalte en willen geen andere act meer zien omdat ze de herinnering aan dit optreden willen koesteren. Maar Mud Morganfield en zijn band zijn nog een keer in de Lage Landen te bewonderen namelijk tijdens het Hook Rock Festival in Diepenbeek (België) op 4 Juli a.s.
Rusty Apollo
Na even nagepraat te hebben met vrienden en collega-verslaggevers onder het genot van een versnapering zetten we de pas erin. Hup, hup, richting Delta Podium daar waar Rusty Apollo al aan hun set begonnen is. Rusty Apollo is wéér zo’n nieuwe band die de programmeur op de line-up heeft gezet. Hoewel de muzikanten niet meer zo heel piep zijn dit keer, staat hier wel heel wat jaren ervaring op de bühne. De heren op het Delta podium van Ribs & Blues 2015 komen zelf uit de Amstel delta. We zien Kim Snelten (Drippin’ Honey) op de blues-harp, op drums en vocals Mike Meijer (Arthur Ebeling), bassist en vocalist Michel van Leeuwen (Gruppo Sportivo), slide gitarist Onno Voorhoeve (Cadillac Walk) en gitarist Rogier van der Ploeg (Sovjet Sex) een combinatie van muzikanten die dus heel goed weet waar Abraham de muzikale mosterd vandaan haalt. De passie voor blues-standards van blues-legendes zoals Howlin’ Wolf, Taj Mahal en Muddy Waters blijkt de band met respect te vertolken, het wordt nergens geïmiteerd maar geïnterpreteerd. Het is vuig en smerig, hier in Raalte mag Rusty Apollo’s blues-harpist Kim Snelten hélemaal los gaan! De mannen bewijzen maar eens weer dat de misvatting dat blues voor ouderen is en depressieve muziek zou zijn ongegrond is, blues is ‘uplifting’ en om op te dansen. Natuurlijk staat Rusty Apollo hier op het Delta podium van Ribs en Blues 2015 om hun 2 weken geleden gereleasde album ‘Oh Yeah’ te promoten, lekkere sound maar na het Chicago blues-geweld van zo net in de grote tent ben ik er toch niet helemaal gerust op of dat dit een optreden met verrassingen zal worden. Maar mijn angst blijkt ongegrond; er gebeurt wel degelijk iets op het podium om mijn adrenaline gehalte wat de voorgaande act teweeg heeft gebracht op peil te houden! De interactie op het podium tussen de muzikanten is een genot om naar te kijken, maar ook het contact met het publiek wordt veelvuldig gezocht. De vele bekende blues-brothers en -sisters staan in de tent van het Delta podium van Ribs & Blues 2015 volop te genieten van Rusty Apollo en daar gaat het uiteindelijk toch allemaal om!
Daniel Romano
The Blues Alone? heeft een recensente wiens man vakkundig leer bewerkt. Stiekem zagen wij in Daniel Tavis Romano wel een klantje voor hem om een nieuwe cowboyhoed of handgemaakte Western boots te vervaardigen. Wat schertst onze verbazing als we de man in kwestie in een ordinair maatkostuum met stropdas en zonnebril zien opkomen! Als een eenvoudige boekhouder uit Dalfsen. Weg waren de western outfit en de druipsnor bij de King of the Mosey. Eerlijkheidshalve heb ik ook steeds getwijfeld of de 29-jarige Canadees nou écht was of dat hij een persiflage op het country genre deed? Zijn country-album ‘Come Cry With Me’ werd in 2013 unaniem door de Vaderlandse critici bejubeld. En mwah, Hank Williams, George Jones, Johnny Cash en Gram Parsons leken tijdens het luisteren ernaar met de ogen dicht niet ver weg, al ben ik zeker geen country-kenner. Maar persoonlijke teksten over oprecht verdriet, liefde, treurnis en geluk kunnen muzikaal je ziel raken, ongeacht het genre. De vraag die nu speelde was of de Ribs & Blues Main Stage wel het juiste podium was voor deze muziek? Ik denk het niet. Ondanks de blonde countrygal gitariste Jenny waardoor hij werd geflankeerd. Afgezien van het gebrek aan variatie en tempo in de set (kritiek die er ook al was op zijn plaat), kwam de intieme sfeer van zijn muziek niet bepaald over in deze grote galmende ruimte. Vorig jaar maakte we ook al zoiets dergelijks mee met het Jo Harman optreden. Daarbij speelde Romano ook veel onbekende nummers van zijn komende album, wat het er voor de neutrale luisteraar allemaal niet gemakkelijker op maakte. Jammer van deze gemiste kans, maar misschien wel een reden om hem voor de 20e editie (na het verschijnen van een ingeburgerd nieuw album) nogmaals – en dan op de Delta Stage – uit te nodigen.
Reverend Peyton’s Big Damn Band
De uit Indiana – VS komende Reverend Peyton’s Big Damn Band sluit de line-up in de kleine tent van Ribs & Blues 2015 op het Delta podium af. De reporters van TBA? zagen de band ooit in de grote zaal van Paradiso optreden toen zij in het voorprogramma van de Alabama Shakes stonden, alweer zo’n kleine 3 jaar geleden. Reverend Peyton’s Big Damn Band is zo’n band die ook weer hun eigen brouwsel hebben weten te creëren uit verschillende muziekstijlen uit de verschillende era’s. Ook deze band toert door Europa om hun laatste album te promoten, So Delicious heet die. Hij, the Reverend, op gitaar wordt bijgestaan door zijn eega Breezy op het washboard en broer Jayme Peyton bespeelt de snaredrum. De muziek die Reverend Peyton’s Big Damn Band maakt is een mix van blues, country, traditionals, ragtime en folk in een rocky jasje. De energie spat er al snel van af en dàt werkt bij het inmiddels al behoorlijk verwende publiek van Ribs & Blues 2015, de bezoekers in de tent klappen en joelen gewillig mee. The Reverend ‘is on a mission’, Hij wil de muziek van zijn helden Charley Patton, Mississippi John Hurt en Chuck Berry op zo’n manier brengen dat deze muziek weer cool wordt onder de jeugdigen van nu. Graag steunen wij hem in die gedachte want de jeugd heeft de toekomst en zij horen te weten dat muziek maken haar oorsprong vindt in de blues en niet in de computer van de vele Nederlandse succesvolle DJ’s. The Reverend hanteert een finger picking stijl, die wij als doorgewinterde blues-adepten wel eens eerder hebben gezien maar het moet gezegd, hij is gedreven tot op het bot en de ‘familly affair’ maakt er wél een aansprekende show van hier op het Delta podium. Het nummer Pot Roast & Kisses werd speciaal voor Breezy geschreven en ook hier op Ribs & Blues 2015 oogst het nummer, ook al heeft vrouwlief Breezy dit zelfde nummer vast honderden keren eerder gehoord, nog steeds haar verliefde blikken richting haar Big Man The Reverend. De twee gebruiken het hele podium en lijken het publiek op te willen vreten, wat een beleving! Gelukkig zijn de toeschouwers nog even enthousiast als op de eerste festival dag en geven zij de band de welverdiende feedback met gulle hand.
Popa Chubby
Net als The Brew stond ook de 55-jarige Theodore Joseph Horowitz alias Popa Chubby voor de derde keer (2008 en 2013) op het Ribs & Blues podium. En vooral Twelve Bar Blues Band fans keken daar naar uit. Want de The Big Man from the Bronx had bassist Patrick Obrist en drummer Jeffrey van Duffelen ingehuurd voor de Ribs & Blues 2015 slotgig. Dat betekende ook – vanwege de weinige repetities – veel covers, van ‘Hey Joe’ (The Leaves) tot ‘Hallelujah’ (Leonard Cohen). Ondertussen liep het Dominees kamp langzaam leeg. En ook wij hielden het voor gezien. Achter de schermen vingen we nog de klanken op van ‘The Thrill Has Gone’. De geest van B.B.King waarde drie dagen lang over Raalte. De reporters van The Blues Alone? willen alle R&B-vrijwilligers bedanken voor hun inzet, glimlach en goede zorgen. Ook bedanken wij Henriët voor haar enthousiaste onthaal, goede zorgen en haar verschillende outfits. Graag zijn wij volgend jaar, het jaar waarin Ribs & Blues haar 20ste verjaardag viert – ongetwijfeld met een knallende line-up – weer van de partij! Zie hier de diverse Ribs & Blues 2015 optredens op het YouTube kanaal van provincie Overijssel.
