Een sfeerimpressie van Blues in Grolloo op 30 mei 2015. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld
Er liggen hagelstenen en toch is het 30 mei. Ik trek een dikke jas aan en reis naar Grolloo. En zoals zo vaak, is ook vandaag niets veranderlijker dan het weer, want het is misschien een beetje fris, maar in Grolloo valt geen spatje regen en geen enkele hagelsteen. Menig 
artiest op het hoofdpodium moet de zonnebril op, om niet tegen de felle zon in te kijken.
Het is de derde editie van het bluesfestival dat, door Stichting Erfgoed Muskee, wordt georganiseerd. Het hart van het Drentse dorp staat in het teken van de blues. Blues in de kerk en in de kroeg, naast het weilandje waar pony’s onverstoorbaar grazen en naast het borstbeeld van Harry Muskee. Een kleinschalig, gemoedelijk en relaxt festival met een mooie mix van regionale, nationale en internationale artiesten. Johan Derksen, inwoner van Grolloo en bluesfanaat pur sang, besteedt in zijn openingswoord aandacht aan het grote op stapel staande Bluesfestival van 2016. Er wordt ons op het hart gedrukt, dat het een Grolloos festival blijft, met een grote rol voor regionale artiesten en ondernemers. “Dat is je geraden”, denk ik er achteraan. Mijn hart gaat sneller kloppen als er namen genoemd worden van artiesten waarmee de eerste contacten werden gelegd: Bonnie Raitt, Joe Bonamassa en Buddy Guy. We wachten het geduldig af en wagen ons eerst maar eens aan het festival van vandaag.
Het is kwart over drie en The Dynamite Bluesband bijt het spits af in de schuur van Bouwbedrijf Enting. De band rond frontman Wesley van Werkhoven (zang, bluesharp) is goed voor een energieke en afwisselende drie kwartier vette bluesmuziek. JJ van Duijn is een prima allround gitarist, die trakteert op een fraai staaltje boogie soleerwerk. De ritmesectie houdt de boel strak. Als dit vandaag de standaard is, dan gaan we een mooie dag tegemoet. Het naastliggende C+B Museum is voor de gelegenheid vrij toegankelijk op vertoon van je polsbandje. Naast de Eelco Gelling tentoonstelling is dit ook het podium van de Heeren Oud-Zuid, die songs van Cuby hebben hertaald in het Drents; geen letterlijke vertalingen maar interpretaties van beelden. 
In café Gerrie, is het inmiddels aardig volgestroomd. De oneman band van Ben Prestage is daar neergestreken. Het is altijd bijzonder om te zien hoeveel geluid iemand in zijn eentje 
kan voortbrengen. Als ik op mijn tenen sta zie ik een basdrum en even later wordt een dubbele sigarenkist met snaren tevoorschijn getoverd. Het is oldtime blues, die door het publiek enthousiast wordt ontvangen. Thorbjørn Risager is met, The Black Tornado, de eerste act op het hoofdpodium. De Deen, weet ons een uur lang te binden en te boeien, met een mix van soul, rock ’n roll, blues en een vermakelijke show. De show komt voornamelijk voor re
kening van het blazersduo dat zich ook waagt aan danspasjes. Zowel voor het oog als het oor, een cadeautje.
De Blues Caravan, bestaande uit Eliana Cargnelutti (zang, gitaar), Sadie Johnson (zang, gitaar) en Heather Crosse (zang, bas), aangevuld met drummer vormen het jonge talent van Ruf Records. De mooie jonge meiden staan vandaag drie keer op het Simple Man podium, waar opvallend veel heren aan vastgeplakt lijken. Het is een boel jeugdige energie en enthousia
sme, waarmee herkenbaar standaard werk wordt uitgevoerd. Erg goed voor de bluessfeer.
The Damned and Dirty, Micha Sprenger (gitaar)en Kevin de Harder (zang en bluesharp), kregen onlangs de prijs voor het beste Nederlandse bluesalbum van 2014. Geweldige akoestische blues, die op zijn plaats is in het café van Gerrie.
Voor gospel moet je, hoe kan het ook anders, in 
de kerk zijn. Dat blijkt wederom een gouden greep. Even lekker zitten en bijkomen van het bluesgeweld en dan worden getrakteerd op meerstemmig gezongen gospels door Gospel-Roots; twee heren en twee dames in toga’s, heen en weer wiegend . Praise the blues, halleluja!
Ed & The Gators uit België, speelt in de schuur. De band loodst ons in no time door de geschiedenis van de blues. Het is primetime en de optredens volgen elkaar in hoog tempo op. We haasten ons naar het hoofdpodium. Claude Hay is een zeer aimabele Australiër, met een geweldige stem. Met zijn instrumentarium en loopingpedaal klinkt het alsof een voltallige band is aangetreden. Het is blues van een creatieve soort. Het publiek geniet en Hay zelf nog het meest.
Carvin Jones die na Hay het grote podium betreedt heeft een groter ego en een minder goede stem. Hij dendert door het repertoire, bluesrock van de stampende, beukende soort met vlijmscherpe solo’s. B.J. Hegen komt uit de buurt en weet de schuur tot de nok toe te vullen met publiek.
In het café is inmiddels een opmerkelijk echtpaar neergestreken. Black Cat Joe & Miss Corina, uit Frankrijk. Miss Corina, op blote voeten en gekleed in tuinbroek bespeelt met tuinhandschoenen haar washtub bas. Ze zegt niet veel en beperkt zich tot af en toe triomfantelijk het publiek in te kijken. Hij spreekt Engels met een heerlijke franse tongval en speelt niet alleen gitaar maar ook drums en is in de weer met zijn bluesharp. Lang leve de duct- tape.
In de laatste ronde bands vinden we de Marcus Malone op het hoofdpodium. Stevige blues en rock, daar houdt men wel van hier. Wij zijn inmiddels toe aan “iets rustigs”.
In Café Gerrie mogen de jonge Belgische muzikanten van The Blues Vision afsluiten. De aankondiging van de band is nogal knullig. Want wat antwoord je, als je wordt gevraagd waarom je een trio vormt en geen kwartet? Waarom niet gevraagd naar het onderschrift op hun podiumdoek “Blues saves lives”? Het is een opvallend jonge band waarvan, waarschijnlijk door een van hun moeders, de koffers netjes worden opgestapeld en de cd’tjes keurig worden uitgestald. The Blues Vision bestaat uit talentvolle muzikanten waar weinig op aan te merken valt. Een mooi geluid, jong en fris en toch blues. En dat is iets dat vandaag sowieso opvalt. Er is veel jong talent met passie voor de blues. Daar kan je niet anders dan blij van worden. De prima bluesbands uit het noorden, Easterfield Bluesband en Sugadaddy & The Honeydrippers zorgen voor de Afterblues, die zeker niet uit slaapliedjes bestaat.
Een kleine 1500 bezoekers waren getuige van wederom een geslaagd bluesfestival. Complimenten voor de organisatoren, programmeurs en vrijwilligers. Tegenover de kerk schuift de bewoner van het huis de gordijnen dicht. De rust keert terug in Grolloo. En volgend jaar …… zien we weer verder.
