Gezien & gehoord op zondag 24 mei 2015 in Domineeskamp Raalte: Ribs & Blues festival met op de MAINSTAGE: Leif de Leeuw Band (NL); Spinrock feat. Sabine Uitslag (NL); Ruben Hoeke (NL); Ryan Mc Garvey (VS); T-99 (NL); Michael Katon & Rob Orlemans (VS-NL) en Eric Burdon & Band (UK). DELTA STAGE: Little Hurricane (VS); Dynamite Blues Band (NL); Dan Owen (UK); Claude Hay (AUS); Joanne Shaw Taylor (UK); My Baby (NL). Review door Nicolette Johns & Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois en Gerrie van Barneveld.
Met een knipoog naar The Blues Brothers komen de reporters van uw online muziekmagazine ‘The Blues Alone?’ getooid met zwarte zonnebrillen de Domineeskamp, het werkterrein voor de komende twee dagen, opgelopen. Zoals gewoonlijk in Raalte worden we weer allervriendelijkst onthaald door de p.r. van Ribs & Blues, nog één koffie voordat we ons onder gaan dompelen in de fantastisch (vernieuwende) line-up van 2015. Lees onze verslagen in twee delen (deel 2 volgt nog) met wederom prachtige foto’s van José Gallois en Gerrie van Barneveld. En bekijk een fotoverslag door Gerrie van de Ribs & Blues zaterdag hier.
Leif de Leeuw Band
De eerste band die op het grote podium van Ribs & Blues mag staan heet Leif de Leeuw Band, de naamgever van de band is de (jonge) man die de gitaar bespeelt, de zangeres en tevens gitariste gaat schuil onder de naam Britt Jansen, bassist (6-snaar) Eibe Gerhartl en Tim Koning op drums wonnen samen al de Dutch Blues Challenge in 2014 en de band mocht dus meedingen naar de European Blues Award in het AB van Brussel waar uw reporters ook verslag van deden. De band is geparkeerd in het blues-hokje maar getuige hun show op Ribs & Blues 2015 gaat hun liefde voor de muziek niet alleen uit naar de blues, want ik hoor ook invloeden van de gospel en soms komt de fusion zelfs om de hoek kijken. We horen een nummer wat begint als Elvis Presley’s ‘Mystery Train’, helaas ben ik nog te veel bezig met bekenden te groeten om hier de titel van te horen, maar ik vind het een goeie opener. Ik geniet van hun eigen repertoire zoals ‘Stricktly Confidential’ maar ook de cover van Pink Floyd’s ‘Have a Cigar’ gaan er bij het publiek in als koek. Op de nieuwste aanwinst van Leif, een prachtige lichtblauwe Petrucci gitaar geeft de 20 jarige een mooie slide ten gehore. Soms boet de verstaanbaarheid van Britt Jansen iets in, ik hoor graag de teksten zoals de trouwe lezer van TBA? weet maar overall is haar stemgeluid heel lekker. De band heeft hier in Raalte duidelijk een zelfverzekerder uitstraling en dát komt over op het publiek, kortom een belofte voor de toekomst.
Little Hurricane
Tja, dan gaan we deze eerste Pinksterdag voor het eerst richting Delta podium, dat is het buiten podium van weleer ware het niet dat dit voor het eerste jaar overdekt is met een tent. Niet verwonderlijk na de twee laatste voorgaande jaren waar de regengoden roet in het eten gooiden; fikse regenbuien weerhielden publiek (uitgezonderd de die-hards) én fotografen dit podium te bezoeken. Anthony “Tone” Catalano en Celeste “CC” Spina – oftewel het duo Little Hurricane uit San Diego – zagen wij onlangs voor het eerst optreden tijdens de Groningse Rhythm & Blues Night. Toen nog op een zeer laat tijdstip, nu dus al vroeg in de middag. Hun dirty blues (een term waarmee ze zelf hun muziek graag bestempelen) staat in groot contrast met hun voorkomen. Anthony’s babyface – toch alweer 33 jaar – en zijn weemoedige blik zijn aandoenlijk. En huppelkutje Celeste blijft voortdurend lachen, ondanks alle kritische blikken vanuit het publiek. Maar wát een geweldige zangstem heeft Tone en wát een hardhitter met podium uitstraling is CC! Maar bovenal, wát een prachtige aanstekelijk bluesy pop- en rocksongs schrijft en speelt dit sympathieke duo. Legio invloeden zijn hoorbaar en toch is er een eigen sound, dat is knap voor een duo dat slechts (slide)gitaar, drums en mandoline (‘Give ‘em Hell’) bespeelt. Want de keyboards had Tone thuis gelaten dit keer. Sinds 2011 zijn de twee professional en brachten ze drie CD’s uit. ‘My Heart Skips a Beat’ werd trots als eerste nieuwe song van het komende 4e album gepresenteerd. En van het ‘Stay Classy’ coversongs album uit 2013 werd tot verassing in deze speciale superblues-set ‘Ain’t No Sunshine’ van Bill Withers gespeeld. Maar vooral met de eigen ‘Gold Fever’ songs maakte ze veel indruk. Met de afsluiter ‘Grand Canyon’, waarin CC als schoonheid in de mist van het rookkanon verdween, als één van de hoogtepuntjes! [lees binnenkort hier ons interview met Little Hurricane].
Spinrock Ft. Sabine Uitslag
De volgende band die op het grote podium van Ribs & Blues zal aantreden komt uit de regio en is eigenlijk een band die rocksongs covert maar speciaal voor Ribs & Blues 2015 hebben zij zich toegelegd op het blues segment. Speelde Sabine Uitslag zich niet alleen 4 jaar (2008 – 2012) lang in de kijker als 2e Kamerlid voor het CDA, zij kreeg een zo mogelijk nóg grotere bekendheid na haar optreden in hét eindejaars tv-programma voor de muziekliefhebber Top 2000 á Go Go van de VARA waarin ze Led Zeppelin’s ‘Whole Lotta Love’ coverde en het dak in het café van het instituut voor Beeld en Geluid eraf blies. Op Ribs & Blues 2015 horen we covers van The Black Keys, ZZ Top, Melissa Etheridge, Screamin’ Jay Hawkins – ‘I Put a Spell on You’ wat speciaal voor Ribs & Blues uitgezocht werd – maar ook een cover van Luther Vandross ‘Make Me a Believer’! Volgens Sabine Uitslag heeft ze dit nummer ooit voor het eerst voor Radio 3 FM gezongen maar volgens haar mocht het ook tijdens Pinksteren op Ribs & Blues 2015 niet ontbreken; mijn ogen worden vochtig want ik besef me dat ik al veel te lang geleden Mr. Vandross uit mijn platenkast plukte. Een hele mooie vertolking valt het publiek ten deel. De bassist Armand Spee en Edo Casteel op gitaar en keys spelen een zeer goeie set, drummer Rutger Kokke en gitarist Casper Bekken hebben het zichtbaar ook heel erg naar hun zin. Ongetwijfeld zullen we Spinrock ft. Sabine Uitslag of Sabine On Stage (SOS) na dit succesvolle optreden nog vaker tegen gaan komen op de diverse bluespodia.
Dynamite Blues Band
De tweede band die op het Delta stage zal optreden is een Nederlandse. De Dynamite Blues Band stonden al eerder op de grotere podia en ook daar waren de reporters van TBA? bij. Déze fotograaf van TBA? ziet de drie ex-leden van Big Blind met de nieuwe bassist Renzo van Leeuwen a.k.a. de Dynamite Blues Band voor het eerst optreden. Nou wisten we al dat gitarist J.J. van Duijn, zanger/blues-harpist Wesley van Werkhoven en Niels Duindam een winning team waren maar de Dynamite Blues Band gaat nog een stapje verder… We zijn getuige van een goed opgebouwde set met nummers van hun in 2014 uitgebrachte album ‘Shakedown & Boogie’ zoals het eerste nummer van de set ‘Howlin’, wat een lekker nummer zeg! Maar ook het volgende nummer met een New Orleans drum-intro (waar hebben we dat meer gehoord? ;-)) ‘Rebound’ is een heel goed nummer. Grappig is Wesley’s dank: “Grazie”, voor het overweldigende applaus wat de band ten deel valt in de nokkie, nokkie volle Delta Stage tent. De band schotelt ons een 2 sterren menu voor van rockabilly, garageblues en slow-blues nummers, covers van Lester Butler & the Red Devils, James Harman maar natuurlijk ook een tribute aan B.B. King met ‘She’s Dynamite’; de bijval is een zeer grote, één waar Wesley volgens eigen zeggen een smile van 7 weken lang op zijn gezicht houdt! Big Blind is niet meer LEVE de Dynamite Blues Band een band waar Nederland, nee Europa, NIET meer omheen kan!
Ruben Hoeke Band
En de naam is gevallen: B.B. King. Weinige konden er omheen tijdens dit Ribs & Blues 2015 festival. Gitarist Ruben Hoeke (Gibson met B.B. King handtekening) bracht al een ode aan de op 14 mei jl. overleden Blueskoning in het tv-programma ‘1 Vandaag’. En hij deed dat met zijn band met bassist Paul Brandse en drummer Arjan Knaap middels ‘Let The Good Times Roll’ ook tijdens dit live optreden. De Ruben Hoeke Band, al jaren bekend om hun energieke live optredens, bestookte de volle tent met een mix van zompige boogie en stampende bluesrock. Het hoge hardrock-gehalte van de set en de heavy vocale uithalen van zanger Lucas Pruim waren voor de passerende dagjesmensen gezien sommige verbaasde blikken wel even wennen. Maar voor de kenners was dit door de RHB met een gitarist die ooit beïnvloed werd door Slash (Guns ’n Roses) geen verassing meer. Want sinds de jaren negentig weet stonefreak Hoeke al moeiteloos raad met zowel betonrock, rockballads, stevige boogie-woogie én authentiek bluesmuziek. Soms verwarrend maar vaak door pers en publiek vol lof ontvangen.
Ryan Mc Garvey
Ryan Mc Garvey? Jazeker! De Zweeds-Frans-Amerikaanse band Blues Pills stond geprogrammeerd, maar moest door ziekte van de zangeres Elin Larsson afzeggen. Als waardig vervanger werd McGarvey opgetrommeld. De Amerikaan dook in 2007 op als jonge prodigy in de internationale blueswereld. Aangemoedigd door o.a. Joe Bonamassa en Eric Clapton. Sinds 2011 hebben we de man uit Albuquerque New Mexico al regelmatig zien optreden in Europa, en nooit waren zijn gigs tegenvallend. Ook nu weer niet. Wel voorspelbaar. Maar ach, dat balletje gaat op voor veel acts die je regelmatig ziet optreden. Met o.a. werk van zijn prima recente album ‘The Road Chosen’ (2014) kregen we routineus een boeiende show voorgeschoteld van de pas 27-jarige door de wol geverfde guitarslinger. Raalte vond het prachtig, toch vonden wij het jammer de psychedelische band uit Örebro hier te moeten missen.
Dan Owen
Dan Owen is een slechts 23 jaar oude Engelsman uit Shrewsbury (West Midlands – UK) maar heeft zo’n stem waar zelfs Ian Siegal een beetje jaloers op zou kunnen zijn. Alsof hij gespeend is aan de whiskey i.p.v. aan moedermelk zo klink deze jongeman, maar als ik het alleen over zijn stemkwaliteiten zou hebben dan zou ik de gitarist Dan Owen tekort doen. Niet voor niets werd hij de protegé van Mick Fleetwood, deze zag al vroeg zijn talent. Dan Owen begint zijn set op het Delta podium met Robert Johnson’s ‘Walking Blues’ en het aanwezige publiek is meteen al uitzinnig, de toeschouwers staan met open mond naar de jongen op het podium te kijken. Dan Owen gaat (nog) onverstoord verder met een slow-blues van eigen hand ‘Man without a Heart’ een nummer wat hij weer afwisselt met een ‘blues-standard’ van Muddy Waters ‘Got My Mojo Working’ en ook deze wordt weer gevolgd door een slow-blues van eigen hand ‘Pictures in My Heart’ over de herinneringen aan een misgelopen liefde waarbij de jongeling mij hoog kippenvel weet te bezorgen. Zijn set-opbouw doet ons aan die van een van onze favorieten denken. Persoonlijk vind ik het nieuwste nummer van Dan ‘Fallen Like a Feather’, een práchtige ballad, iéts te vroeg gekozen in deze set; het kost Dan moeite om de menigte weer tot bedaren te krijgen. Dan Owen inmiddels steeds meer genietend van de interactie met het publiek, relaxed de al in het derde nummer gebroken snaar vervangend is de verrassing voor de vele blues-brothers en -sisters hier in de tent van het Delta Stage op Ribs & Blues 2015. De vertolking van Willie Nelson’s ‘Roll Me Up & Smoke When I Die’ is niet per toeval aan Dan Owen’s sets toegevoegd; de jongeman speelde op de 80ste verjaardag van Willie Nelson! Weer een andere ‘blues-standard’ is Lightnin’ Hopkins’ ‘Bring Me My Shotgun’ , Willie Dixon’s ‘Red Rooster’ wordt niet alleen overweldigend gespeeld en gezongen maar ook op de inmiddels omgehangen harp-beugel weet Dan Owen zijn weg. Als hij mij dan ook nog eens verrast met een Bob Dylan nummer ‘The Ballad of Hollis Brown’ weet ik het zeker, ik had een paar jaar geleden toen ik een clipje op YouTube ontdekte gelijk toen ik tegen de eega zei “dit wordt een grote!!”. Nieuwsgierig geworden naar of kan u ná het optreden op Ribs & Blues van Dan Owen niet genoeg van hem krijgen? Hij staat binnenkort ook op het podium van Paradiso en Zwarte Cross (resp. 24 en 25 Juli a.s.).
T-99
Waren uw reporter en fotograaf al getuige van wat er nu op het Main Stage van Ribs & Blues staat te gebeuren, we hebben er opnieuw zin in deze geweldige band van Nederlandse bodem hun roots, surf, rocakabilly, rhythm & blues, trance blues te beleven. Hoewel? Volgens de vertrouwde M.C. van Ribs & Blues spande het zelfs er nog een beetje om of de band wel op tijd zou arriveren; zij hadden onderweg met hun toerbus van Amsterdam naar Raalte grote motorpech en al wachtend op A.N.W.B.’s WW besloten zij het euvel zelf provisorisch te verhelpen. T-99, bestaande uit gitarist en vocalist Mischa den Haring, drummer en vocalist Martin de Ruiter én Donné de la Fontaine op de up-right bass, vocals en gitaar zijn aan een zegetocht door Nederland bezig. Vele podia hebben heeft de band in de aanloop naar het uitbrengen van de nieuwste creatie ‘The Various Sounds of T-99’ (uitgebracht afgelopen April) al mogen verwelkomen en overal hebben ze uitverkochte zalen getrokken. Vele oude fans maar ook veel jonge nieuwe fans hebben de bandleden van T-99 kunnen begroeten. Deze band heeft een neus voor wat het publiek wil horen, zij wisselen op zeer professionele manier van vertolker van de vele, vele eigen geschreven en gecomponeerde nummers. Ook hier in de grote tent van Ribs & Blues staan die-hard fans verzoeknummers te scanderen. De mannen, alledrie aan de rand van het immense podium, lachen schaapachtig de verzoeken weg. Natuurlijk weten deze professionals al lang welke nummers zij de vele duizenden hier in de tent aanwezig zullen voorschotelen. T-99 begint de set met het surf-achtige ´Drunk´ waarin Mischa den Haring voor de vocalen tekent. Nú al spatten de vonken ervan af en de ´blues-police´ staat nu al mee te wiegen op de klanken van de band. Het tweede nummer van de set ‘Yo Yo-Yo’ wordt door Martin de Ruiter gezongen, zo´n lekkere stem deze man! Maar ook Mischa den Haring is een verademing om naar te luisteren en te kijken, hij zingt ‘Shake It’ een lekker up-tempo nummer met een mooie North Mississippi invloed in het nummer. Deze muzikanten laten het geheel zo gemakkelijk lijken maar de heren zijn klasbakken in hun segment, vele muzikanten, sommige vooraan bij de hekken, kijken tegen hen op! Persoonlijk vind ik het mooi te zien dat de drie mannen elkaar keer op keer de spotlight gunnen en daar zichtbaar van genieten. De inmiddels steeds vollere tent mag genieten van ´Tell That Woman´, ´Countryside Bound´ en ´3 X Rooster´ waarbij Mischa den Haring bijna letterlijk uit de bocht vliegt van adrenaline. Een van mijn persoonlijke favorieten het trance-achtige ´Sun´ met de herhalende akkoorden van Donné la Fontaine op de gitaar maken wéér dat ik niet stil kan blijven staan en ik dans voor wat het waard is op de vierkante centimeter die mij is toebedeeld door het overige publiek in de grote tent van Ribs & Blues 2015. T-99 is nog slechts een paar keer deze zomer live te zien en ik tip u van harte om deze band (weer) te gaan zien. T-99 staat o.a. 2 Juli op Big Rivers in Dordrecht, 24 Juli op Zwarte Cross in Lichtenvoorde en 26 Juli op het Wilhelmina blues-plein in Eindhoven.
Claude Hay
De Australische roots-rock kunstenaar Claude Hay was met zijn ‘one man band from down under’ ook weer even terug in Nederland. In 2014 werd hij door blues-minded Holland al met open armen op de diverse festivals ontvangen, en dit was een welkom vervolg daarop. Hay is het (Australisch dialect) sprekende voorbeeld van hoe één man een plein vol publiek kan vermaken. Muzikaal houdt hij ervan om ‘dingen door elkaar te hutselen’, zoals hij dat zelf wist te duiden. Claude Hay doet inderdaad alles zelf. Zingend met (zelfgebouwde) gitaren, bass- en snaredrum, percussie, footstomp-box en live looping-technologie. Samen met zijn denkbeeldige bandleden bassist Leroy en drummer Ernie of met een nieuwe liefde: Lucy (een gitaar), waarmee hij ‘Crossfire’ speelt. En ook in zijn interactie met het publiek weet hij zijn mannetje te staan. Amusement mensen! Ook dát moet kunnen in de blues. Nou ja, blues… hillbilly, bluegrass, gospel, roots, instrumentals, inheems, uitheems, covers… Met ‘Come Together’ van de Beatles begint hij en zijn slotakkoord is de meestamper ‘On Hold’ met een opgeheven ‘proost’ en welgemeende handkus als afscheid. Een massaal “we want more” kwam hem den deel. G’day mate, graag tot een volgende keer Claude!
Michael Katon & Rob Orlemans
In veel krachttermen was het optreden van ‘bluesboy from hell’ de Amerikaanse bluesrockgigant Michael Katon en één van Nederlands beste (linkshandige) bluesrockers Rob Orlemans aangekondigd: Katon & Orlemans = K.O. = Knock Out Boogie Tour! Uhh, O.K. dan. Het hoort een beetje bij een dergelijke bluesrockshow, mits het live ook waargemaakt kan worden. Dat wordt alweer een stuk makkelijker als je voormalig Highway Chile/ Helloïse-drummer Ernst van Ee achter de batterij plaats laat nemen. Aangevuld met bassist Paul Tromp heeft dit kwartet eigenlijk maar één missie: playin’ the boogie! “It’s inbetween rock ‘n roll and blues”, zoals we in de gesproken introductie hoorden. En daar passen songs als o.a. ‘Crawling Kingsnake’, ‘Red Moon Rising’, ‘Highway of Love’ en ‘Boogie Train’ natuurlijk perfect in. En ook hier werd B.B. King kort gememoreerd. Zowel Katon als Orlemans hebben een gruizige stem geknipt voor dit repertoire. Michael Katon die gedurende de show het woord “boogie” wel erg veel uitsprak (“all this boogie makes me loose my memory man”) speelt al drie decennia strakke R&B boogie style muziek. Hopelijk hebben de heren er zelf ook nog steeds plezier in, want gedurende het 50 minuten durende optreden heb ik geen van vieren op een lachje kunnen betrappen. Maar goed, misschien moet je dat ook niet verwachten bij deze helse muziek (Hell, Michigan is Katon’s woonplaats).
Joanne Shaw Taylor
Op de Delta Stage kwam ondertussen de Britse bluesrock gitariste Joanne Shaw Taylor ‘The Dirty Truth’ verkondigen. Zoals de titel van haar laatste CD luidt, met daarop en ook hier ‘Mud, Honey’ als opener. Wie zei dat blanke meisjes geen blues kunnen spelen? Ana Popovic bewijst al jaren het tegendeel en deze Joanne doet daar nog een schepje bovenop. Lekkere gitaarsolo’s in o.a. ‘Watch ’em Burn’ en gevoelige zang zoals in de Frankie Miller cover ‘Jealousy’. Vergelijkingen waren er al genoeg, vooral vocaal. Inderdaad doet haar stem denken aan die van de legendarische Janis Joplin en in een recenter verleden, aan Dana Fuchs. Maar qua expressie en charisma kan deze dame (én ook haar twee statische begeleiders) helaas niet tippen aan genoemde blueszangeressen. Het valt natuurlijk niet mee om met zo’n gitaar om je hals óók het publiek nog eens extra te vermaken. En het zal Joanne ook een worst wezen. Alles wat ze wil is de muziek spelen die ze als kind al hoorde van haar grote voorbeelden Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan. En wie gunt haar of zijn dochter na een dergelijke opvoeding nou niet zo’n carrière?
My Baby
My Baby zijn de nieuwste internationale act die Nederland rijk is, ja u leest het goed ´internationale act´. Deze 3 jongelui, Cato van Dijck (gitaar en vocals) die samen met 
haar broer Joost (drumms) en Kiwi (Nieuw-Zeelander) Daniel de Vries a.k.a. Daniel ´Da Freez´ Johnston (gitaar en vocals) My Baby vormen, stonden al in het voorprogramma van de UK concerttour van bassist Larry Graham (Sly & the Familystone) maar zij voorzagen ook Seasick Steve van support-act. De bij de jeugd immense populaire Seasick Steve noemden My Baby een band die aan de “right side of the blues” staat door hun jeugd en de jeugdigen die zij kunnen bereiken met hun Voodoo-, Delta trance-, Indie-Blues. My Baby is dus duidelijk georiënteerd op Europa, in Juni gaan ze zelfstandig op tour door de UK met als afsluiter 
4 dagen optreden op Glastonbury! De band uit Amsterdam bracht inmiddels al twee albums uit t.w. My Baby Loves Voodoo uit 2013 en Shamanaid uit 2015. Dat de jongelui zich niet in een hokje laten passen vind ik zelf heel erg prettig, niets zo verkwikkend als jonge mensen die uit de grote vijver van de diverse muziekgenres hun eigen mengsel brouwen. Cato, de dame op de blote voetjes compleet met enkelversieringen à la Woodstock, heeft een fijn, goed geschoold, stemgeluid, haar vocalen krijgen nog nét even dat extraatje doordat er van een distortion microfoon gebruik gemaakt wordt waardoor het geheel iets psychedelisch krijgt, bovendien speelt ze met zichtbaar gemak haar ´baby´ de gitaar. Haar broer Joost speelt de menigte, een mengeling van oude bluesrotten en jonge aanbidders en aanbidsters van resp. Cato en Daniel of Joost, compleet plat met zijn opzwepende drumm-ritmes, de man lijkt niet te stoppen te zijn.. Tja, en dan Daniel, deze gigant op de gitaar w.o. een Harmony (!) voor die speciale sound, switcht o.a. van lead-gitaar naar slide naar fingerpicking op de cigar-box gitaar. Waren onze collega’s uit het noorden al twee maal getuige van een optreden van My Baby deze reporters van TBA? weten halverwege de set ook al dat dit niet de laatste keer zal zijn dat zij getuige zullen zijn van een optreden van My Baby. Wat deze drie mensen hier op het Delta podium van Ribs & Blues 2015 neerzetten is fenomenaal, dat vindt collega gitarist Mischa den Haring blijkbaar ook want hij staat in de coulissen van het podium zichtbaar te genieten van deze artiesten in wording. Alles klopt aan de set, de opbouw, de grooves die met het publiek gedeeld worden, de belichting, de kleding en de choreografie want Cato laat tegen het einde van de set de gitaar voor wat het is en danst als volleerd go-go danseres, met iets minder kleding dan voorheen, een hippie-aandoend dansje! Als ik dan een kleine kritische noot mag kraken is het dat de nummers niet écht verstaanbaar aangekondigd worden, jammer! Tijdens het laatste nummer zingt broer Joost van Dijck, inmiddels met ontbloot bovenlijf de trommels bestierend, ook nog een lekkere noot mee! Voor de reporters van TBA? is de 19e editie van Ribs & Blues 2015 nu al geslaagd! Wij kunnen slechts de programmeur van dit grootse festival complimenteren met de keuze om de jonge talenten die Europa rijk is een kans te geven zich te manifesteren voor een groot blues-minnend publiek.
Eric Burdon
Legende Eric Burdon maakte de verwachtingen meer dan waar. “We gaan een eerlijke, emotionele set spelen met songs die heel mijn carrière bestrijken, van de vroege Animals naar de blues waar we altijd in geworteld zijn geweest. Verder natuurlijk solowerk, misschien een paar War-songs, en materiaal van mijn nieuwste album, ’Til Your River Runs Dry’”. Dat is wat hij ons vooraf in een exclusief interview had toegezegd. En ook het Raaltense publiek loste de verwachting in, die hij zelf had. Al direct werden The Animals songs ‘Don’t Bring Me Down’ en ‘When I Was Young’ en zelfs het nieuwe ‘Water’ massaal uit volle borst meegezongen. Natuurlijk zijn al die Animals- en War-songs (‘Spill The Wine’) parels uit de muziekgeschiedenis. En staan klassiekers zoals de Nina Simone cover ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’ en ‘The House of the Rising Sun’ nog altijd als een huis in de gouden ochtendzon. Maar met het album ’Til Your River Runs Dry’ leverde hij in 2013 gewoon weer een ouderwets goed album af. Met daarop prima blues- en poprocksongs en nog steeds dat geweldige stemgeluid! Ook zijn huidige live-band, met daarin Steve Molitz die voor heerlijke keyboardsklanken zorgt, kan zich met gemak meten met de grootste der aarde. Volgens het thema van Ribs & Blues werden ook ‘Before You Accuse Me’ (Bo Diddley) en ‘Boom Boom’ (John Lee Hooker) met speels gemak maar passioneel gespeeld. Een eerbiedwekkend optreden als waardige afsluiter op de Main Stage deze 1e Pinksterdag. Zie hier de diverse Ribs & Blues 2015 optredens op het YouTube kanaal van provincie Overijssel.
Dank alweer voor een prima verslag & de mooie foto’s !