Ja, is het antwoord volgens Lucky Fonz III en Dolf Jansen die daarmee Jeroen Pauw en Ad Visser probeerden te overtuigen in Pauw’s laatste talkshow voor het zomerreces. Visser, die zichzelf het imago van ‘hippe onderzoekende muziekliefhebber probeert met zich mee te dragen, viel echter af. Pauw was duidelijk meer geinteresseerd, mits hij Beuningen op de kaart kan vinden, zo meldde hij vrijdagavond.
Down The Rabbit Hole is de kleinere, meer laid-back variant van Lowlands. Het festival is gericht op mensen die graag nieuwe dingen willen ontdekken. Of Jeroen Pauw daarbij hoort laten we maar aan de deskundigen over. Wat we wel zeker weten is dat de TheBluesAlone? lezers nieuwsgierig genoeg zijn hun eigen muzikale referentiekader te vergroten met nieuwe bandjes en/of muziekstijlen. Want TheBluesAlone? houdt niet op bij de blues alleen!!
En het Down The Rabbit Hole Festival is de gelegenheid bij uitstek om je muzikale nieuwsgierigheid te bevredigen. Je kunt het festival natuurlijk bezoeken voor de oudere danwel bekendere acts als Iggy Pop, Damien Rice en The War On Drugs. Een aantal van die grotere acts hebben we hier al op TBA? voorbij zien komen, zoals:
Patti Smith, die leverde met Horses het geboortekaartje voor de punkrock af. Inmiddels veertig jaar geleden, dus staat die debuutplaat bij talloze generaties fans in de platenkast zoals jullie en wij, op zoek naar muziek zonder excuses, woorden als daden. Als artieste, activiste en eigenaar van een complete kennel aan honden doet de nu 68-jarige Smith al vanaf het begin wat ze wil, wars van namaak en andere stereotypes. En doet dat als geen ander, of ze nu in CBGB’s of in het Vaticaan staat. Beuningen dus. Bring it on.
The Alabama Shakes leveren alweer een aantal jaren verscheurende rootsrock & soul. In 
2012 zagen we ze al het Parijse La Cigale bijkans afbreken; het Amsterdamse Paradiso volgde en vele festivals daarna. Met gebalde stem en gitaar voert de bezeten frontvrouw Brittany Howard haar vierkoppige band aan. Howard pakt het leven en de liefde met twee handen in het rode nekvel en legt ze vingers op de zere en lekkere plekjes van je ziel. Nu met dubbele power, want begin 2015 wordt eindelijk het sensationele debuut Boys & Girls, opgevolgd door het gedurfde Sound & Color.
Seasick Steve is een verademing te midden van alle revivals en laatste-keer-nee-nu-echt-afscheidstours van de groten van vorige eeuw. De blues van de 74-jarige Seasick Steve dendert met de duivel op zijn hielen vonken spugend door stad en land met een beeldschone vrouw en een open fles bourbon aan zijn zijde. De doorgewinterde Amerikaan maakte een paar jaar geleden dankzij zijn homegrown blues (hij noemt het zelf “American mess’) de sprong van treinhoppende landloper tot globetrotter met open wereldticket. En dan niet op de vleugels van die eeuwige baard en tuinbroek, maar gewoon met ongehoord talent.
Blaudzun, de “aka” van Johannes Sigmond heeft een magisch effect op elke festivaltent 
waar hij in speelt. Sigmond leverde vorig jaar met Promises Of No Man’s Land alweer zijn vierde Nederclassic af, zoals altijd gevolgd door een shitload aan prijzen. De singer/songwriter en zijn veelkoppige liveband hebben Hollands glorie met twee handen in het nekvel en laten dat met overweldigend enthousiasme alle hoeken van het podium zien. Strijkers, piano, accordeon, gierende gitaren; als de laatste tonen wegsterven rest alleen een euforisch publiek, tot op de draad nat van hoogmoed, zweet en tranen.
Dus als je aan de veilige kant van jouw muzikale ontdekkingsreis wilt bljven is daar voldoende mogelijkheid voor. Maar er is natuurlijk meer, … veel meer !! En daar zit nou net de toegevoegde waarde van DTRH:
Zo kun je volop genieten van de sleazy en rauwe rock ‘n’ roll van Dolomite Minor met zweterige head banging riffs. Het is moeilijk te geloven dat maar twee muzikanten uit Southampton zo’n hard en lawaaiig geluid kunnen voortbrengen. Maar laat dat maar aan zanger/gitarist Joe Grimshaw en drummer Max Palmier over, die rock ‘n’ roll ademen.
Wat je in ieder geval niet mag missen is de Nederlandse live-sensatie Birth Of Joy. De psychedelic bluesrock ‘n’ roll van deze jonge honden doet het lijken of ze al 40 jaar bezig zijn. Niets is echter minder waar. Maar sinds het uitbrengen van het debuut in 2010 blijven ze non-stop albums uitbrengen en speelde dit trio honderden show, in Nederland, Europa én Amerika. Dit heeft er voor gezorgd dat Birth Of Joy live niet te versmaden is. Ronkende gitaarriffs, groovende drums en rockende orgels. Dus beter ga je naar deze rock & roll show!
Maar je kunt natuurlijk ook kiezen voor de gevoelige bluesfolkliedjes van Stu Larsen. Larsen is een Australische troubadour die een aantal jaar geleden huis en haard verliet om samen met zijn gitaar de wereld over te reizen en dat gaat hem goed af. Hij treedt overal op en wordt vaak door bevriende muzikanten mee op tournee genomen. Zo verzorgde Larsen al eens het voorprogramma van Passenger. Alles aan JD McPherson ademt retro. Met zijn album, Signs and Signifiers plaatste de zanger zich in de schijnwerpers van de internationale muziekliefhebbers. De swingende saxofoonklanken in combinatie met de fijne stem van McPherson laat je terugkeren naar de hoogtijdagen van Chuck Berry, Fats Domino en Elvis Presley.
Benjamin Booker wordt sinds zijn zinderende optredens op het South By Southwest festival in Texas gezien als de nieuwe redder van de rock ‘n’ roll. Deze jonge singer-songwriter is beïnvloed door The Gun Club, Blind Willie Johnson, en T. Rex. Samen met de drummer Max Norton maakt hij een heel opwindend mengsel van punk, folk, rock ‘n’ roll, soul en New Orleans blues, te horen op zijn debuutalbum dat afgelopen augustus uitkwam. Geen wonder dat Jack White fan is.
Uptempo countryblues met de spirit van rock’n‘roll. Of om het met de titel van het eerste album van CC Smugglers te zeggen: ‘New Roots Music’. De zes Britten trekken het land rond in een oud busje om twee jaar lang in achterafzaaltjes en op straat te kunnen spelen. Op een countryfestival winnen CC Smugglers enkele uren studiotijd. Die vullen ze met de opname van nummers waarin de invloeden van Tom Waits, Muddy Waters en Hank Williams duidelijk te herkennen zijn. Volgens betrouwbare bronnen zijn de selfmade mannen een van de beste live acts van het moment. Grote muzikale bagage, hoog feestkarakter.
Natalie Prass is een jonge singer-songwriter uit Nashville. Ze speelde in de begeleidingsband van Jenny Lewis en besloot nu zelf een plaat op te nemen. Dat deed ze in de studio van Matthew E. White, begeleid door zijn band. Het titelloze debuutalbum van Natalie Prass is gevuld met orkestrale, folky liedjes die stevig leunen op de jaren zeventig. Ingezongen met een stem die wat van Joni Mitchell wegheeft. Melancholie en tragiek, maar oh zo mooi.
Nog zo’n ‘must-see’ zijn vier jonge mannen uit Mali genaamd Songhoy Blues. Om de sound van de Songhoy, ooit een machtig volk in het Mali tussen Timboektoe en Gao, levend te houden begonnen Garba Touré en zijn nieuwe vrienden een band: Songhoy Blues. Hun homegrown woestijnblues met authentieke Malinese ritmes trok al snel de aandacht van Africa Express, dat het kwartet onder Damon Albarns vleugels naar Engeland haalde om debuutalbum Music in Exile met Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs) op te nemen.
Natuurlijk is er nog veel meer, maar dat mag je als nieuwsgierige muziekliefhebber zelf uitzoeken. Kijk maar eens in het uitgebreide programma op de DWTH-site.
Wat kost het? Welnu, een ticket voor Down The Rabbit Hole kost €125,- (excl servicekosten). Met een festivalticket heb je drie dagen toegang tot het festival, kun je met je eigen tent op de camping staan en kun je gebruikmaken van de pendelbussen. Er worden geen dagkaarten verkocht: we gaan met z’n allen drie dagen lang kopje onder…. Een ticket kun je hier kopen.
Heel veel plezier daar in Beuningen !!
