The Rolling Stones in La Fonda: De Ultieme Show

The Rolling Stones speelde op 20 mei 2015 in LaFonda Theatre, Hollywood, LA. Review door Peter den Hartog met promopics en -filmpjes.

Het werd al maandenlang gefluisterd in de wandelgangen, dat er wellicht een optreden zou plaatsvinden waar de Rolling Stones het hele album Sticky Fingers zou spelen. Dit album wordt namelijk begin juni opnieuw uitgebracht en ook de nieuwe Amerikaanse tour is naar dit klassieke album vernoemd, de Zip Code tour.  De Stones doen wel vaker een opwarmconcert op de vooravond van een tour. Meestal een kortere show in een kleine zaal om het gevoel weer te pakken te krijgen. Dat deze shows zeer populair bij de fans mag duidelijk zijn, want je staat niet alleen met je neus bovenop de band, maar er worden ook vaak nummers gespeeld die je nooit in een stadion zal horen. De datum die gefluisterd werd was 20 mei, maar naarmate de datum dichterbij kwam kwam er maar geen aankondiging. Daarop werden er door vele fans op goed geluk vliegtickets naar LA geboekt om in ieder geval dichtbij te zijn tijdens de aankondiging en ticketverkoop.

In de ochtend van 20 mei werd er online bekend gemaakt dat er om twaalf uur ‘s-middags kaarten voor het openingsconcert van de Zip Code tour verkocht zouden worden via Rollingstones.com. De locatie was het kleine The Fonda Theatre. Hoeveel kaarten er beschikbaar zouden zijn voor het 1200 man grootte Fonda en hoeveel ervan voor vrienden van de band, VIPs en modellen was erg onduidelijk. De kaarten zouden $10 kosten kosten, maar bij het afhalen van de kaarten en bijbehorende polsbandjes kreeg je ook je $10 terug. Deze show was voor iedereen op uitnodiging van de Stones. Dat het het ‘hotste ticket’ van dat moment was mag duidelijk zijn. Wachtend in de rij om naar binnen te gaan werd er $5000 geboden om mee naar binnen te mogen. Niemand die er maar over nadacht. Deze show gaat over veel meer dan geld. Het gaat over herinneringen, beleving, adoratie en geluk. Veel fans bleven teleurgesteld buiten.

Binnen was het een knus theater met beschilderde muren. Het podium was redelijk diep, maar niet breed, zeker niet voor Stones begrippen. Ook al stond je achteraan op de vloer, of zat je op de laatste rij van het balkon, iedereen had perfect zicht. Daarnaast waren er 11 professionele camera’s die het geheel opgenomen hebben. Gelukkig waren er binnen niet alleen VIPs en modellen. De het hele balkon was voor genodigden, maar op de vloer stonden ongeveer 500-600 man waaronder de bekende grote fans die overal bij zijn, maar ook newbies die de Stones nog nooit gezien hadden. Iedereen was even enthousiast. Een beetje wrang was wel dat de vloer zeker niet vol was. Er hadden dus meer fans naar binnen gekund. Iemand zei dat er mensen zonder bandje binnen gezien waren, dus hopelijk zijn er toch nog mensen uit de rij hoopvollen naar binnen gelaten, maar ik heb daar geen bevestiging van. Het kleine beetje schrale troost was dat het optreden buiten ook redelijk goed te horen was.  De zaal bruisde van energie. Iedereen binnen wist dat zij tot de selecte gelukkigen behoorden die iets heel speciaals te zien zouden krijgen. Maar hoe speciaal dat was aan de band. Zou echt de hele Sticky Fingers gespeeld worden?

Tijd voor de show. De Stones komen niet met een knal op, maar lopen rustig het podium op, iedereen gaat uit zijn plaat. Gitaren worden omgehangen en Keith opent met de bekende riff van Start Me Up. Het enige nummer dat die avond gespeeld is wat uitgebracht is nadat ik geboren was. Vele volwassen dames en heren hebben deze avond met tranen in de ogen meegemaakt. De Stones made grown men cry, mij wel iig. Mick vraagt of iedereen zijn $10 terug gehad heeft voor zijn kaartje. SMU werd opgevolgd door een opzwepend When The Whip Comes Down. Alsof het dak er nog niet af was, want blijkbaar was buiten zelfs de set te horen, dan kwam het er nu wel af. Bij het derde nummer wordt de toon van de avond gezet, All Down The Line. Het plezier is van de gezichten af te lezen. Het is niet alleen een speciale avond, maar de band is ook nog eens in topvorm. De akkoorden worden geraakt, de timing klopt, alles klopt.

Mick neemt het woord en zegt dat ze vanavond iets gaan doen wat ze nog nooit gedaan hebben. Het hele album Sticky Fingers spelen. Maar setlist technisch was het te verwachten dat de nummers niet in dezelfde volgorde gespeeld zou worden. Beter voor de sfeer, en ook het verrassingseffect bleef zo hoog. Als opener van de SF set werd gekozen voor Sway. Niet de eerste keer dat ik dit nummer live zie en ik was niet zo’n fan van dit nummer live, maar van 3 meter afstand tot de band kwam het nummer veel meer tot me door. Persoonlijker denk ik.

Sway werd opgevolgd door Dead Flowers met Keith op backing vocals en Wild Horses. Gedurende deze nummers was het moment waarop ik de chemie tussen Mick en Keith weer helemaal optima forma voor me zag. Sinds het 50-jarige jubileum in 2012, waar de relatie tussen de twee nogal breekbaar leek, is deze alleen maar beter geworden. Dat is niet alleen in het gedrag on stage te zien, de blikken en het lachen, maar ook in het spel te horen. De twinkelingen in de ogen van de heren waren weer te zien. Deze band is door de jaren heen alleen maar beter geworden, maar vanavond kwamen alle elementen bij elkaar en dan kan je alleen maar starend kijken en luisteren wat er voor je gebeurd.

En toen werd er een afslag naar de stratosfeer genomen, ik kan het niet anders verwoorden. Mick grapt dat er nogal wat nummers zijn die drugs gerelateerd zijn. Het was een groovy scene. Toen werd Sister Morphine ingezet. Woorden schieten te kort. Keith en Ronnie die Mick ondersteunen als hij zich in de huid van een verslaafde hijst die wacht op de volgende fix. I’m just trying to scoooore.

Toen kwam het absolute hoogtepunt van de avond. Mick introduceert het nummer als een die ze niet zelf geschreven hebben, maar Mississippi Fred McDowell. Keith krijgt een 12-string acoustic op zn nek gehangen en begint met You Gotta Move. Ik krijg kippenvel op mijn armen nu ik dit schrijf. Magistraal. Keith op zijn best. You may be rich, you may be poor, maar de zaal zwijmde weg bij dit nummer. Ongehoord. Na afloop vraagt Mick of wij dat nummer niet kunnen zingen. Dat kunnen wij wel Na Na Na Naaa, Na Na Na Naaa. Briljant. Als er EEN nummer van de deep cuts van Sticky Fingers tijdens elke show van de opkomende tour behouden zou moeten worden, dan is deze het. Ongelooflijk. Ik hoop dat de heren de feedback van de fans in de zaal gekregen hebben.

Tijd voor weer wat bekender werk, Bitch, snel en scherp. Can’t You Hear Me Knocking was de volgende. Tja, daar moet je Mick Taylor even bij betrekken. Dit was zijn baby. Taylor’s bijdrage aan dit nummer is onontkoombaar. Bij de vorige tour was hij erbij, deze keer niet. Dat heeft tot veel discussies onder de fans geleidt. Deze discussie wil ik niet voeren, maar ik had tot deze avond dit nummer 14 keer live mogen aanhoren, daarvan twee keer met Taylor. Na mijn inzien was beste versie die ik gehoord heb niet met Taylor. Had ik het leuk gevonden als hij ook voor deze tour gevraagd zou zijn? Zeker! Werd hij gemist bij dit nummer? Nou, misschien een beetje wel, want hier werd gekozen voor een soft on guitar, jazz-achtige uitvoering met een lange sax solo voor Bobby Keys vervanger Karl Denson en piano van Chuck Leavell. Daarna kwam Ronnie met zijn solo wat wellicht het enige was wat er deze avond niet helemaal lekker uit kwam. Niet slecht of vals, maar het kwam niet los zoals sommige van de geweldige solo’s die ik van hem gehoord heb in 2003.

Dit was snel vergeten, want I Got The Blues was de aanzet van weer een magische set van deep cuts. Een perfecte mix van harmonie en briljant spel. En dan Moonlight Mile. Misschien wel het nummer dat ik bovenaan mijn lijstje had staan van ooit live te mogen meemaken. Mick op gitaar voor de bekende sound. Mick had een paar regels nodig om lekker in het nummer te komen, maar toen was het zo mooi. Mijn gedachten gingen naar 2003 toen ik niet naar het cluboptreden van de Stones in L’Olympia Parijs kon omdat ik naar mijn eerste congres in Sydney moest. Ik jong, kende eigenlijk niemand daar en ver weg, liep ‘s ochtends vroeg helemaal alleen in Sydney Harbour en besloot een kop koffie te gaan drinken. Ik dacht aan thuis en mijn vrienden die net een show van hun leven gezien hadden. Op het moment dat ik ga zitten met mijn kop koffie komt Moonlight Mile uit de speakers.. gepaster kon niet. Het kwam allemaal weer terug, met tranen in mn ogen. Prachtig!

Nu was er nog maar 1 nummer van Sticky Fingers over, en die kennen we allemaal maar al te goed. Knallen met Brown Sugar. Yeah Yeah Yeah WOOOOO.. How come you taste so GOOD.. Oh yeah! Na 50+ keer live gezien te hebben vind ik het nog steeds een geweldig nummer.  Er waren nu 13 nummers gespeeld en dit zou wel eens het laatste nummer kunnen zijn.. maar nee er kwamen encores.  Mick neemt het woord en memoreert B.B. King, die helaas afgelopen week op 89-jarige leeftijd is overleden. Rock Me Baby wordt uit de kast gehaald. Keith en Ron soleren er op los. Het was nog niet gedaan deze avond. De eindsprint werd ingezet met Jumping Jack Flash. Een van de nummers die Keith graag speelt, en dat was deze avond ook zo. Gierend stond hij samen met Mick vooraan midden op het podium. Een prachtig beeld en tekenend voor deze show.  Dan toch uiteindelijk de afsluiter van de avond. Can’t Turn You Loose. Vol gas, geen remmen er meer op, blazers, alles uit de kast. De fans voelden dat dit het einde van de show was, dus die gaven ook nog een poepie gas erbij en dansten en sprongen en zwaaiden en klapten.. Ik was bekaf moet ik bekennen. Na afloop, nog een keer doorstarten dan voordat het dan echt afgelopen was.

Een kleine anderhalve uur legendarische show voor een paar honderd gelukkigen. Een final bow met iedereen. Sticky Fingers in zn geheel. Zonder het gehoord te hebben had iedereen Satisfaction vanavond. Zoals een vriend van mij het verwoorde, zo voelde het ook, dit was de ultieme show.

Tourschema ZipCode:

May 24 – San Diego, CA – Petco Park (Gary Clark, Jr.)
May 30 – Columbus, OH – Ohio Stadium (Kid Rock)
June 3 – Minneapolis, MN – TCF Bank Stadium (Grace Potter)
June 6 – Dallas, TX – AT&T Stadium
June 9 – Atlanta, GA – Bobby Dodd Stadium (St. Paul & the Broken Bones)
June 12 – Orlando, FL – Orlando Citrus Bowl (Temperance Movement)
June 17 – Nashville, TN – LP Field (Brad Paisley)
June 20 – Pittsburgh, PA – Heinz Field (AWOLNATION)
June 23 – Milwaukee, WI – Summerfest / Marcus Amphitheater (Buddy Guy)
June 27 – Kansas City, MO – Arrowhead Stadium (Ed Sheeran)
July 1 – Raleigh, NC – Carter-Finley Stadium (Avett Brothers)
July 4 – Indianapolis, IN – Indianapolis Motor Speedway
July 8 – Detroit, MI – Comerica Park (Walk the Moon)
July 11 – Buffalo, NY – Ralph Wilson Stadium
July 15 – Quebec, Quebec – Le Festival D’Été de Québec