“Music Is My Weakness” – Moulin Blues 2015 Dag 1

Moulin Blues dag 1 op 1 mei 2015 in Ospel. Verslag door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.

Deze editie van het éérste buitenfestival van het seizoen, Moulin Blues, wordt alweer voor het dertigste jaar georganiseerd. Een hele mijlpaal als je het mij vraagt. Jos Stockmans en Glenn van Winkel en hun assistenten hebben ook voor deze jubileum-editie van Moulin Blues een mooi mix van acts en muziekstijlen weten samen te stellen. Oók heeft de organisatie dit jaar weer voor 2 locaties op de festival-grounds gekozen, een grote tent en een kleine(re) tent die onder de naam Moulin Blues Café schuil gaat. De reporters van ‘The Blues Alone?’ komen de grote tent binnen als de burgemeester van de gemeente Nederweert d.m.v. een welkomstwoord Moulin Blues 2015 voor geopend verklaart. Onze M.C..voor de aankomende twee dagen blijkt  EBC’s tweede te zijn, de Belg Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam; wat mij betreft een leuke verrassing.

Volgens de M.C. zal de eerste band “stevig de deur intrappen”. Degene die het spits afbijten op Moulin Blues zijn The Hightones, een band die wij van TBA? al tipten toen zij vorig jaar op Blues Peer een zeer gedegen set neerzette. Deze 4 heren uit Zweden (Karlstad) maken ook op Moulin Blues hun reputatie, zij vertegenwoordigden Zweden al tijdens de EBC van 2014, méér dan waar. Gelukkig zien we dezelfde bezetting als op Blues Peer, Pierre Sjöholm is de zanger die ook de gitaar hanteert. Hij wordt bijgestaan door Christen Ring op de blues-harp, Daniel Frederiksson op de bass die samen met drummer Lucas Lindstedt het ritme aangeeft. Ook hier op Moulin Blues weer een goede set die geopend werd met ‘Stop Trying to Come Back’ en gevolgd door wordt ‘Love Is Here to Stay’ waarna Pierre het aanwezige publiek in correct Nederlands bedankt voor hun bijval. The Hightones spelen een set die bestaat uit rockabilly, country en natuurlijk blues. Maar met ‘Mona’ van Bo Diddley krijgen ze ook de danseressen in het publiek mee, wederom een overtuigende set van een band die bewijst dat koele Scandinaviërs wel degelijk passioneel muziek kunnen maken.

De Nederlander waar ik het over heb is een man die al door C+B‘s Harry Muskee een belofte werd genoemd, Ralph de Jongh, winnaar van de Dutch Blues Award 2010 voor Beste Vocalist. Ooit (2010) zijn uw reporter en fotograaf van TBA? met Ralph de Jongh geconfronteerd in het Mezz Café in Breda nadat wij daar eerder een optreden in de grote zaal bijwoonden van Enrico Crivellaro, Raphael Wressnig, Henrik Freischlader het inmiddels terziele gegane King Mo. Júist zijn stemgeluid, die ongelofelijk veel aan het timbre van Mick Jagger doet denken, deed ons besluiten iets langer te blijven ‘hangen’. Ralph de Jongh wordt in deze setting omringd door een verzameling gitaren, Ephiphone, Ibanez, Gibson en Washburn. De programmering in het Moulin Blues Café is zo opgezet dat de artiest steeds 2 sets na elkaar speelt en dit is Ralph‘s tweede set van de dag. Wij van TBA? komen net binnen als Ralph de bass met het plectrum bespeelt, onze monden vallen open van verbazing! Wij zijn sowieso wel liefhebbers van een stevige bass-partij maar deze uitvoering van Rolling Stones’ ‘Sympathy For the Devil’ maakt dat ik Ralph nog meer credits geef. Deze man blijkt moeiteloos te switchen van gitaar met of zonder slide, akoestisch of elektrisch, 6- of 12-snarig of naar de bass en blijkens de bijval is dit voor Ralph geenszins een belemmering. Gelukkig hebben wij het klompen intermezzo niet hoeven te aanschouwen, Ralph ontbreekt het niet aan devotie op Moulin Blues 2015 want hij is door en door nat. Het Moulin Blues Café is zo goed als vol en het publiek luistert zowaar naar wat de man ten gehore brengt. Een indrukwekkende set waar sóms de distortion van het gitaargeluid iéts té vervormend is maar over-all een winning formula.

Joanne Shaw Taylor werd al 12 jaar geleden ontdekt door Dave Stewart (Eurythmics) sindsdien is zij een ‘regular’ op de diverse festivals in Europa. Joanne Shaw Taylor brengt blues-rock, heeft een lekkere hese stem. Ook op Moulin Blues 2015 wordt Joanne begeleid door Oliver Perry drums en Tom Godlington op de bass. De toetsenist, Joe Leadbeater is blijkbaar verhinderd, spijtig want ik houd wel van een toetsen-solo hier en daar. Wat ook jammer is dat de set praktisch een kopie van al die eerdere optredens blijkt te zijn. Ondanks dat gitariste en zangeres Joanne Shaw Taylor naar mijn idee een kleine kou te pakken heeft wat haar stem geen goed doet mag het publiek op Moulin Blues ook hier in de grote tent genieten van de cover van Frankie Miller’s ‘Jealousy’. Natuurlijk komt Joanne Shaw Taylor hier in Ospel ook haar laatste (5e) album ‘The Dirty Truth’ uit 2014 promoten. Van dit nieuwe album horen we o.a. de titeltrack en ‘Feels Like Home’ mooi maar ik blijf haar gitaarwerk soms ‘overdone’ vinden. Wij van de TBA? moeten alweer voor het einde van haar set de grote tent verlaten om de passage te overbruggen zodat we een goede spot bemachtigen in het Moulin Blues Café waar de eerste Belgische formatie van dit festival zal aantreden.

Zagen de reporters van TBA? de eerste Belgische band op Moulin Blues 2015, WB & the Mercenaries alweer voor het eerst in November 2013 als voorprogramma van de Ian Siegal Electric Band in de Trix, we deden de hernieuwde ontmoeting nog eens dunnetjes over in April 2014 in C.C. De Luchtbal inmiddels hebben frontman Walter Broes en zijn huurlingen Lieven Declercq op drums en up-right bassist Bas Vanstaen dubbel en dwars bewezen dat WB & the Mercenaries op geen enkel festival-affiche meer mag ontbreken. Ook hier in het tjokvolle Moulin Blues Café betovert Walter Broes het publiek met zijn virtuositeit op de blonde Guild. De ritme sectie van Bas Vanstaen en Lieven Declercq staat ook hier in het Moulin Blues Café weer als een stevig huis! Natuurlijk horen we nog de rockabilly invloeden van de Seatsniffer periode maar tóch heeft het genre een kleine shift ondergaan, meer Roots, meer Rhythm & Blues; hoe dan ook de toeschouwers én de reporters van TBA? gaan helemaal los op de klanken van WB & the Mercenaries. Wederom een zeer goed optreden van een man die inmiddels alweer zo’n twintig jaar kwalitatief internationaal hoog aangeschreven bands leidt.

De tweede dame van de eerste dag van Moulin Blues 2015 is een diva van wereldformaat, zij is één van de redenen waarom de reporters van TBA? de reis naar Ospel ondernomen hebben. Mavis Staples, in 2005 met een Lifetime Achievement Award onderscheiden 75 jarige zangeres van blues, gospel en soul die alweer zo’n 60 jaar op de bühne staat zal het publiek versteld doen staan met haar stembereik en haar grooves. Met haar vader Pops Staples stond zij samen met haar zusjes Yvonne en Cleotha The Staples Singers op vele podoia en tekenden voor vele hits op het Stax Records Label zoals ‘Respect Yourself’ en ‘I’ll Take You There’. De ideologie van Martin Luther King jr. blijkt jammer genoeg nog steeds van toepassing op het Amerika van heden ten dage. Nooit hadden The Staples Singers, Pops en Martin Luther King jr. kunnen bevroeden dat ‘The March on Selma’ waar de song ‘March Up Freedom’s Highway’ over geschreven werd nog steeds actueel is. Burgerrechten worden helaas in het Amerika van nu nog met voeten getreden. Mooi is ook de uitvoering van het nummer ‘I Like The Things About Me’ over de wens die Mavis Staples ooit had met glad haar, een gewone neus en dunne lipjes geboren was maar door de tijd is deze gospel/soul diva trots geworden op haar zoals zij zelf zegt “negro” roots en draagt dit ook zeker uit. De menigte in de tent kan het helaas niet de gehele set opbrengen om respectvol naar de dame en haar band te luisteren maar het geroezemoes is nog acceptabel. De diva wordt op handen gedragen door haar gitarist Rick Holmstrom, Stephen Hodges op drums, Jeff Turmes op de bass, backing vocalist Donny Gerrard en percussioniste en backing vocaliste Vickie Randle die Ms. Staples alweer decennia langs begeleiden tijdens haar optredens over de gehele wereld. Na een kleine time-out van Ms. Staples voert zij ons naar het einde van de set met ‘Wade in The Water’ In de coulissen ontdekken we velen muzikanten die hun set al eerder de dag afrondden bewonderend Ms. Staples gade slaan maar ook muzikanten die de tweede dag van Moulin Blues 2015 pas act de présence zullen geven zoal Jimmie Wood. De set wordt afgesloten met de wereld hit uit 1971 ‘I’ll Take You There’. Het zou nog lang onrustig blijven in de grote tent van Moulin Blues 2015 na dit optreden van wereldformaat, de vele aanwezige muzikanten uit binnen- en buitenland en de blues-brothers en sisters zijn het eens dit was een set die je nog lang zal heugen.

De afsluiter van dag 1 van Moulin Blues 2015 is The Devon Allman Band, zagen wij de heer in kwestie al een aantal malen met zijn andere band, The Royal Southern Brotherhood, nog niet eerder zagen de reporters van TBA? hem met deze formatie op een podium. Devon Allman, zoon van The Allman Brothers‘ Gregg Allman kreeg dus de liefde voor muziek met de paplepel ingegoten maar het moet gezegd dat Devon ook waarschijnlijk zonder zijn beroemde vader er wel gekomen had. Devon Allman is zijn eigen man, zijn virtuositeit op de gitaar is van grote klasse, begenadigd met een fijn stemgeluid maar vooral een integere sympathieke muzikant maken dat hij een graag geziene gast is in thuisland Verenigde Staten en Europa. We komen de tent binnen als hij een cover speelt van Eric Clapton‘s  ‘Forever Man’, dat Devon Allman het niet bij deze cover houdt blijkt als hij eerder die week (30 April 2015) de op 76 jarige leeftijd overleden Ben E. King eert met een cover van ‘Stand By Me’ . Devon Allman bewijst dat covers nergens ‘cheesy’ dienen te worden. Nergens is te merken dat Devon Allman met deze band voor het eerst op een Europees podium staat; we zien mooi gecontroleerd gitaarspel soms zélfs aan de rand van het podium ook al is Devon een muzikant die wars is van ‘extreme stage performance’. Tijdens ‘Left My Heart in Memphis’ zien we de 5-snarige bassist zichtbaar genieten, het nummer wat mij toch met enige weemoed aan de Royal Southern Brotherhood doet denken want eerlijk is eerlijk bij de RSB is er toch wel heel wat meer ‘fireworks’ op het podium te ontwaren. Ik kan me slechts aansluiten bij Devon‘s woorden “music is my weakness” als er een einde komt aan een mooie eerste dag van Moulin Blues 2015.