Nick Cave & band speelde zondag 17 mei 2015 in het World Forum Theater – Den Haag. Tekst: Giel van der Hoeven met foto’s van: Giel/ Richard Thwaites/ Getty Images©
“Zijn cynisme, oprechtheid en intensiteit wordt zeer gewaardeerd want Nick Cave kan nog steeds rekenen op een warm onthaal van zijn grote schare Nederlandse fans. Getuige een uitverkochte zaal met enthousiaste fans in het Haagse World Forum Theater en een 2e concert aldaar de dag erna”. Dat schreef ik in september 2006 n.a.v. de twee Nick Cave optredens in het WFT Den Haag. In dat opzicht is er dus na bijna negen jaar weinig veranderd. In welk opzicht dan wel? De schare fans en waardering is nóg groter geworden. En wat belangrijker is, de Australische alleskunner heeft in die periode artistiek niet stil gezeten. Integendeel. Hij roerde zich sindsdien in de wereld van de film als soundtrack- en scenarioschrijver. Schreef en droeg voor uit het (luister)boek ‘The Death Of Bunny Munro’. Maakte twee indrukwekkende platen en deed concertzalen op de grondvesten schudden met het Grinderman project. En in 2013 was hij daar plotseling weer met the Bad Seeds en een prachtige plaat ‘Push the Sky Away’. Gevolgd door de gelijknamige succesvolle tour en een bioscoop documentaire: 20,000 Days on Earth. En zijn laatste literaire vomitus is ‘The Sick Bag Song’ (2015). En natuurlijk deze 2015 springtour – waarvan nu alweer de CD ‘Live in London’ is uitgebracht – met dus ook een dubbele rendez-vous in Den Haag.
Vorige maand deed Nick Cave (57) de residentie ook al stiekem aan in een speeddate met zijn vriend Anton Corbijn, wiens expositieopening hij met een paar liedjes achter de piano mocht opluisteren. Maar in het WFT werd het een uitgebreidere en warmere wederontmoeting met zijn Hollandse achterban. En de liefdesbetuiging kreeg halverwege de show een onverwachte wending. Toen tot grote hilariteit van de band en fans een meisje vanuit het publiek riep: “Hey, Warren, I love you!” Waarna Nick er nog een schepje bovenop deed door ook zijn adoratie aan z’n bebaarde buddy te betuigen: “I love you too Warren, from the first time I saw you… in your little shorts”. Bevestigingen door de overige bandleden veroorzaakte een overvloed aan liefde, wat zelfs de anders zo stoïcijnse Warren Ellis tot over zijn oren – net zichtbaar tussen zijn woest behaarde kop – deed blozen. Passend was daarom ‘Stranger than Kindness’, de song die daarop volgde. Waarin de multi-instrumentalist zich weer helemaal op zijn (gitaar)werk kon richten, dát waarin hij zo excelleert.
De rustige en filmische openingssong was zondagavond ‘We Real Cool’ van Cave’s laatste studio CD ‘Push The Sky Away’ (2013). Met zijn interpretatie refereert Cave aan het gelijknamige gedicht van Gwendolyn Brooks uit 1950. Het is algemeen bekend dat ook zijn songmateriaal doordrenkt is met poëzie. Feitelijk was dit WFT-concert – de reprise van de dag ervoor – Cave’s derde Nederlandse optreden dit weekeinde. Onder grote belangstelling opende hij afgelopen vrijdag al het Utrechtse literatuurfestival City2Cities in het monumentale postkantoor op de Neude. Hij gaf er lezingen en signeerde zijn nieuwe boek ‘The Sick Back Song’. Maar voor zijn trouwe volgers waren de twee concerten – met nagenoeg dezelfde setlists – toch het hoogtepunt van dit Cave-weekendje. Helaas zijn er de laatste jaren in het WFT nog maar weinig rockbands te bewonderen. Het voormalige congrescentrum bood in een roemrucht verleden plaats aan toppers van AC/DC tot Tom Waits. De Golden Earring bewijst jaarlijks dat dit ook in de 21e eeuw nog prima kan.
Ook voor Nick Cave en zijn band bleek de PWA zaal de juiste setting voor deze intieme luisterconcerten afgewisseld met gigantische volume-uitbarstingen. Aanvankelijk weet hij solo achter de zwarte vleugel een sfeervol nachtclub sfeertje te creëren (‘The Weeping Song’)… het zal toch niet? Zou de post-punker van weleer in zijn late fifties de status van permanente crooner bereikt hebben? (waar overigens in het geval van Cave niets mis mee zou zijn!). Nou, nee! De kenner weet wel beter. Nick Cave kan alleen maar bloedmooie ballads schrijven en uitvoeren als hij energie kan putten uit zijn heftige repertoire met ‘From Her to Eternity’ en ‘Tupelo’ als de allervetste signature songs. Opgezweept door zijn Bad Seeds mates Warren Ellis, bassist Martyn P. Casey (in smetteloos wit) en de Zwitserse drummer Thomas Wydler, terug van weggeweest. Het kwartet wordt deze tour aangevuld met toetsenist Larry Mullins. Juist dat contrast maakt een avondje Cave zo ongemeen spannend en onvoorspelbaar, als het leven zelf. Als een menselijke relatie, complex en ambivalent. Met brandende liefde, geile seks en knallende ruzies. Hoe dan ook, alle universele basisemoties worden in 2,5 uur tijd veelzijdig geprikkeld.
Mid-life of niet, Cave blijft de kwajongensachtige thin-white-dude van weleer. Hij werpt na de stuk voor stuk práchtig uitgevoerde pianostukken, obstinaat zijn bladmuziek over de vleugel. Beweegd bezwerend en bevlogen over het podium en roept: “Fuck you!” naar de eerste de beste kerel in de zaal die hem iets onverstaanbaars toe roept. Door zich erna vervolgens wel te verontschuldigen: “I’m sorry, what did you say?” Zijn eerste a-ritmische dansje met een dame in het publiek ziet er nog wat krakkemikkig uit. Maar tijdens ‘Higgs Boson Blues’ gaat de caveman los. Hij sleurt verbaasde luisteraars uit de pluche stoelen en laat zich gewillig betasten door de vele vrouwenhanden (en slaat daarbij de smartphones van zich af). Het aanstekelijke refrein van ‘The Ship Song’ doet vervolgens bijna verlangen naar een ondersteunend (kinder)koor. Hemelse piano-muziek en helse viool- en gitaarklanken wisselen elkaar af. Hard maar zuiver: “kneel and cry, all night long. Wooh!”
Hoogtepunten waren wat mij betreft de “epicly unsuccessful” mantra ‘Black Hair’, met de fysiek getemde Warren Ellis op accordeon, ‘Into My Arms’ in een muisstille zaal en ‘God Is In The House’ met een hilarisch “softly Hallelujah” als inzegening, Amen. Ook de slotkraker ‘Jubilee Street’ en de encore-opener ‘Sad Waters’ – het enige ingewilligde verzoekje deze avond – waren van een ongekend hoog niveau. Zoals het hele concert één van het meest inspirerende ooit was. Energiek, puur en rauw, maar ook subtiel als de 35 sfeervolle plafondlampjes of zoals de ijzingwekkende stilte in ‘Jack the Ripper’. “I’m transforming, I’m glowing, I’m flying, look at me now!”
De band:
Nick Cave – vocals, keyboards, piano
Warren Ellis – guitar, violin, fluit, backing vocals
Martyn P. Casey – bass
Larry Mullins – percussion, keyboards
Thomas Wydler – drums, percussion
Utrechtse literatuurfestival City2Cities in postkantoor op de Neude
Setlist:
We Real Cool; The Weeping Song; Red Right Hand; Brompton Oratory; Higgs Boson Blues; Mermaids; The Ship Song; From Her to Eternity; Stranger Than Kindness; God Is In The House; Into My Arms; West Country Girl; Tupelo; Black Hair; The Mercy Seat; Jubilee Street. Encore: Sad Waters; We No Who U R; People Ain’t No Good; Jack the Ripper; Push the Sky Away.
