Lazin’ in the sunshine met Jonathan Jeremiah

Jonathan Jeremiah speelde op 10 mei 2015 in de Kleine Zaal van de Oosterpoort in Groningen. Support act: The Leisure Society. Review door Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.

The Leisure Society wordt gevormd door twee Britse jongens die zoetgevooisde liedjes de wereld in sturen. Normaal gesproken bestaat de band uit zes personen, maar men heeft alleen de gitaristen op pad gestuurd. Het is opvallend dat de liedjes vrij abrupt eindigen. Ik heb steeds het gevoel dat er iets met de techniek is. Maar het hoort blijkbaar zo. Niemand die zich eraan stoort. Verwachtingsvol wacht men op wat komen gaat. Het zijn opvallend veel jonge meiden voor het podium. Gerrie, die er met zijn camera tussenstaat, voelt zich een beetje verloren.

Op het moment dat ik dit schrijf heeft Jonathan Jeremiah Nederland al weer verlaten. Misschien was er in Groningen nog een enkele staanplaats onbezet, in de overige zalen waar Jeremiah een concert verzorgde waren de kaarten schoon op. Hij is een graag geziene gast in Nederland, dit in tegenstelling tot zijn matige populariteit in Groot-Brittannië, waar de band vandaan komt. In 2011 maakten we kennis met Jonathan Jeremiah. Het album A Solitary Man, werd een groot succes in ons land. Lost en Happiness werden hits. In 2012 nam hij met het Metropole Orkest, Gold Dust op. Onlangs verscheen zijn derde album, O  Desire.

Er staan vijf keurige Engelse heren op het podium vanavond, gekleed in pak met gepoetste schoenen. David Page op gitaar, Joe Glossop op toetsen, Tom Mason op contrabas en Sabastiaan Hankins op drums, zijn de mannen die Jeremiah om zich heen heeft verzameld. Op alle fronten een goede band. Muzikaal, ritmisch en zich bedienend van een afwisselend repertoire uit de rock-, soul-, pop- en folkhoek, soms ook wat jazzy. Zeer geschikt voor mensen die van relaxte muziek houden.

We dompelen ons onder in een optreden dat verbazingwekkend goed aansluit bij deze warme mei- en Moederdag;  Jeremiah doet er een schepje bovenop en zingt Lazin’in the sunshine.  Zijn diepe en soulvolle stem  doet mij, en de luidkeels meezingende meiden, smelten.  De meiden kennen alle teksten uit het hoofd, ik niet.  Juweeltjes van zoete songs worden afgewisseld met wat alternatiever werk als Gold Dust, de titelsong van het gelijknamige album. En dan is Jeremiah ook nog eens Engels grappig op zijn tijd. Some guys have all the luck!

Met een lekkere lange versie van Happiness komt een einde aan de officiële speeltijd. De muzikanten laten afzonderlijk horen welke kwaliteiten zij in huis hebben. Het publiek geniet.  In zijn eentje begint Jeremiah de toegift, wel graag op een stoel, want The birds is een lastig nummer. De band voegt zich nog een maal bij de leider en Met Wild fire is het dan ook echt afgelopen.  Een diepe buiging naar het publiek en dan kunnen we bij de merchandise nog even rondhangen met de muzikanten.  Eén portretfoto mag onze fotograaf maken.  Als we de Oosterpoort uitlopen maakt de warmte van het optreden plaats voor het restje warmte van een mooie dag in mei. Wat kan een mens genieten van een beetje warmte.