B.B. King is donderdag 14 mei 2015 op 89-jarige leeftijd overleden. De blues-muzikant overleed in zijn slaap in zijn woning in Las Vegas. Begin mei maakte King bekend thuis te worden verzorgd, na twee keer in het ziekenhuis te zijn beland door complicaties vanwege een te hoge bloeddruk en diabetes.
B.B. King werd geboren als Riley Ben King, maar gebruikte als muzikant lange tijd de artiestennaam Blues Boy King. Later werd die naam afgekort tot B.B. King. Hij is eén van de meest invloedrijke blues muzikanten ooit. Hij droeg zijn bijnaam “The King of Blues” met ere maar ook met bescheidenheid. Samen met Albert King en Freddy King stond hij ook bekend als eén van de “Three Kings of the Blues Guitar”.
Tot zijn zeventigste trad King nog zo’n driehonderd keer per jaar op. In zijn hele leven heeft hij daardoor meer dan 15.000 keer op het podium gestaan. Gemiddeld zo’n 200 shows per jaar (tot zijn zeventigste verjaardag) waarvan in 1956 een hij maximum van 342 shows behaalde !
B.B.King heeft Nederland vele malen bezocht, al vanaf 1968 in het Concertgebouw in Amsterdam, maar daarna ook tijdens de eerste North Sea Jazz Festivals, maar ook tijdens de ‘gewone’ bluesfestivals als Moulin Blues. [Lees ook het persoonlijke ‘In Memoriam’ van Bert Lek op Bluesmagazine!!] Zelf zag ik King pas voor het eerst op 2 mei 1998 in Ahoy met Jan Akkerman in het voorprogramma. Aan het eind van de show riep King zijn ‘young friend Jaan’ op het podium. Het respect waarmee Akkerman, King begeleidde maakte veel indruk.
Tijdens een optreden in Ahoy in 2005 kreeg zelfs mijn echtgenote het bluesvirus te pakken. Hij deed me toen denken aan Toon Hermans. Veel verhalen over liefde, vrouwen en romantiek vertellen met tussendoor wat liedjes. King begon toen al meer gebruik te maken van zijn -overigens formidabele- stem dan zijn kwaliteiten als gitarist te etaleren. B.B.King als de “Toon Hermans van de Blues”.
Zijn optreden tijdens het North Sea Jazz Festival in 2009 was voor mij toch wel eén van de hoogtepunten. Ik vond hem muzikaal prima, maar vooral zijn interactie met het -veelal jonge- publiek was geniaal. Je zag ook veel jonge verliefde stelletjes vooraan die bijna verafgodend naar de oude bluesmeester stonden te luisteren. In de jaren erna is het -wat mij betreft- sterk achteruit gegaan. Ik respecteer zijn wil om tot het einde door te gaan (“I never use that word, retire !”) maar bij sommige optredens was hij geen schaduw meer van de grote bluesmuzikant die hij vroeger was .
Hij werd op handen gedragen door collega-muzikanten. Al in 1968 trad hij op als voorprogramma van The Rolling Stones, waardoor hij toegang kreeg tot een breder publiek. Het zelfde deed U2 eind tachtiger jaren nadat Bono, “When Love Comes To Town” voor BB King had geschreven. De samenwerking met Eric Clapton was uitermate lucratief voor King, met als exponent het album ‘Riding With The King”. Uiteraard ontbrak King niet op de Crossroads festivals die door Clapton werden georganiseerd.
B.B.King heeft tot het einde gewerkt om de blues levend te houden in de wereld. Hij is de personificatie van de ‘Keeping the blues alive award’, hij verdient m niet, hij is het !! Het zal nog lang duren voordat we volledige impact van zijn vakmanschap zullen en kunnen inschatten.
Riley Ben King, thanks for everything. The Thrill will NEVER be gone!!
