Guy Verlinde; hoeveel meer dan alles kan iemand geven?

Guy Verlinde & The Mighty Gators speelde in Café de Amer in Amen op 3 mei 2015. Voorprogramma: Jildou Duiven. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.

Jildou Duiven mag vandaag het voorprogramma verzorgen in een gevulde Amer. In haar eentje achter de piano, speelt zij mooie, veelal Engelstalige liedjes. Jildou is zeventien lentes jong en zij klinkt veelbelovend. Het publiek is enthousiast en vraagt om een toegift. En natuurlijk krijgt het die ook. Het is de programmeur van de voorprogramma’s wederom gelukt een pareltje te vinden!
Ik heb al heel wat lovende recensies over optredens van Guy Verlinde alias Lightnin’ Guy zien passeren. Vreemd genoeg was ik hem in het circuit niet eerder tegen het lijf gelopen. In eerste instantie zou de aimabele Vlaming  in zijn eentje naar de Amer komen, maar een aantal maanden geleden belde hij dat hij toch met band zou aantreden. Goed bericht voor mensen zoals ik, die graag een volledige band aan het werk zien. De Mighty Gators zijn Toon Vlerick op gitaar, Karl Zosel op bas en Thierry Stiévenart op drums. Guy zingt en speelt slidegitaar en mondharmonica. Voor de goede orde Lightnin’Guy treedt inmiddels op als Guy Verlinde.

Mensen die minder hebben met een totale band en de man juist liever alleen met zijn gitaar zien, komen ook aan hun trekken. Alhoewel, Guy Verlinde begint a capella met ‘Don’t you mind people grinnin’in your face’ van Son House. Daarna volgt een aantal nummers solo, waaronder een song voor “heren only”. Later in de eerste set voegt de band zich bij Guy. Er wordt teruggegrepen op blues in de breedste zin van het woord en ook bespeuren we pop- en rockinvloeden. Er passeert uiteraard  werk van het album dat in april jl. het levenslicht zag: Better days ahead. De songs worden met humor aan elkaar gepraat en wij Hollanders smelten voor die heerlijke Vlaamse tongval. Er is helemaal niks mis mee. Zoals er ook met de Mighty Gators niks mis is. Een stevige ritmesectie en een gitarist die lekker begeleidt, maar ook prima soleert.

De tweede set zullen degenen die aanwezig zijn bij dit optreden in de Amer niet snel vergeten. Door Me and my blues, raken mensen zichtbaar geëmotioneerd en aan het eind van de song volgt een applaus, dat bijna niet meer stopt. Guy weet zelf ook niet zo goed hoe hij nu de draad moet oppakken. Me and my blues gaat over mensen die je kunstjes flikken, alles wat “fucked up” is en wat je overkomt, zonder dat je er zelf invloed op hebt. Waardeloos, “but they can’t take away my blues” en zo is het. Zonder misère geen blues. De boodschap is overgekomen, de gevoelige snaar geraakt.
De derde set begint met Stand by me van, de deze week overleden, Ben E King. De akkoorden fluistert hij in de oren van gitarist en bassist. Karl Zosel merkt op dat hij maar wat blij is dat Marco Borsato niet is overleden. De dames eisen hun “song for ladies only” en worden gefêteerd.
Sacred Ground gaat over de geboorteplaats van Guy. De vergelijking met Amen is snel gemaakt. Je wordt ergens geboren, je doet er niks aan. Je moet accepteren dat het loopt, zoals het loopt en waar het ook is, het is “heilige grond”. Tja, de levenslessen van Guy Verlinde krijg je er gratis bij. De derde set gaat over in een toegift, maar tot wanneer die gaat duren? Joost mag het weten, omdat Guy Verlinde geen afscheid kan of wil nemen. Na het in de Amer gebruikelijke bedankritueel, waarbij iemand uit het publiek de band bedankt, gaat het nog verder. De muzikanten scharen zich rond de geluidsman en jammen voor zover mogelijk akoestisch. Volgens Toon Vlerick gebeurt dit wel vaker. Het is echter nooit duidelijk wat er precies gaat gebeuren en welk nummer er gespeeld gaat worden. Het is een bijzondere afsluiting van een even zo bijzondere middag.
Guy Verlinde is enorm gedreven. Hij  zal zichzelf af en toe tot de orde moeten roepen om niet helemaal door te slaan. Een crash is er geweest, waardoor er twee maanden niet opgetreden kon worden. Als je met hem praat, voel je zijn ongeduld en zijn ‘zo graag willen’. Als het aan hem lag, zou hij volgende week weer komen optreden. Hij wil meer en verder; naar Duitsland bijvoorbeeld, waar ze liever Amerikanen laten optreden. “Mensen kunnen zeggen dat ik geen geweldige zanger, gitarist of mondharmonicaspeler ben. Dat is persoonlijke smaak, maar ze kunnen nooit zeggen dat ik me er gemakkelijk vanaf maak; ik geef alles”. En dat is eigenlijk ook wel de tragiek, hoe hoog moet je springen voordat de wereld je ziet staan, hoe hard moet je zingen, voordat de wereld je hoort.  Wij hebben het gezien en gehoord en wij zeggen het voort.