Moulin Blues dag 2 op 2 mei 2015 in Ospel. Verslag door Hen Metsemakers en Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers.
Moulin Blues, de 30e editie alweer, heeft zoals bekend al veel gevestigde grootheden en opkomende talenten op haar podia gehad. Voor ons gevoel ontbraken er bij deze jubileum editie echter een paar echt 
klinkende grote namen en verrassingen. Een beetje meer innovatie of verrassing zou het festival een frisse touch hebben kunnen geven. Bijvoorbeeld: Scott Henderson is in Europa. Die hebben we laatst mogen aanschouwen en is daar een mooi voorbeeld van. Maar misschien is het juist de bedoeling om alles te laten zoals het was en is onder het motto ‘Don’t change a winning team’. Los van de muziek, de sfeer was ouderwets gezellig en hopelijk hebben de bezoekers dit gevoel mee naar huis genomen.
Lightin’ Guy Verlinde
Vanmiddag wordt op een zonovergoten terrein afgetrapt met de Belgische ‘Lightin’ Guy Verlinde die met zijn ‘Better days Ahead’ tour Ospel aandoet. Naast de single ‘The One’ van deze laatste cd volgen nog enkele nummers hiervan en de nog matig gevulde tent op dit vroege uur reageert goed op zijn afwisselende set stevige Swamp blues afgewisseld met Chicago slide & harp. Hier en daar komt er al een voetje van de vloer. Om de boel vandaag een beetje wakker te schudden is deze in 2014 tot ‘Voted best Live Act’ uitgeroepen Guy een goede keuze van de organisatie.
Hat Fitz en Cara Robinson
Dan even kort naar de Cafe-tent. Hier zien we Hat Fitz (Resonator gitaaar en zang) en Cara Robinson (zang, drums en percussie) als duo een sterke set neerzetten. Daar waar het bij zo’n minimale bezetting live noodgedwongen wel eens tot een arsenaal eenvoudige maar wel oprechte muziek beperkt blijft laat dit duo horen dat er best wat ervaring en virtuositeit aan boord is. Als je nagaat dat Cara heeft getourd met o.a. Jamiroquai dan kun je al vermoeden dat dit niet de eerste de beste is. Bewondering voor haar kunsten om het zingen bij tijd en wijle gelijktijdig te combineren met washboard, slagwerk en whistle. Mooi en door publiek zeer gewaardeerd! De gezelligheid in de intieme tent en waardering voor de muziek brengen de sfeer en respons naar de band toe die ze absoluut verdienen! Een verrassende opzwepende set afgewisseld met rustige bluessongs met uitstekende samenzang. Daarbij is Cara ook een genot om naar te kijken. Bont uitgedost en met energieke grimassen zet ze haar beste beentje voor achter de mike, de potten en pannen en whistle.
Jon Knight & Soulstack
In de grote tent is daarna Jon Knight & Soulstack aan de beurt. Wat opvalt zijn de sterke gitaar-Hammondorgel duellen en solo’s. Vullen mekaar erg goed aan en zo’n Hammond zorgt toch al voor het ‘gedragen’ worden van de muziek. Het zit muzikaal gezien erg degelijk in elkaar. Sterke composities met heel goede samenzang. De overtuiging van Jon uit zich in een schitterende ballad met Hammond solo waarbij er een traantje over zijn linker wang rolt… Met enkele funky soul nummers tussendoor vlamt het ook lekker. Deed me zelfs aan Blowbeat denken, met geinige funky ritme-intervallen. Jonathan Knight heeft als leadzanger een zeer breed stembereik met een mooi rauw randje gecombineerd met een goed op elkaar ingespeelde geoliede begeleidingsband. Met ‘Skinny Girl’ als toegift eindigt deze bijdrage aan Moulin Blues 2015.
The Boom Band
The Boom band hadden buiten de regulars Paddy Milner, Jon Amor en Matt Taylor een heleboel vervangers. Op drums Evan Jenkins, op bas Jonathan Noyce, op gitaar de kleine en molligeArtie Zaitz, ook op gitaar Mick Wilson en natuurlijk Ian Siegal als speciale gast. Deze met maar liefst 4 gitaristen samengestelde Londonse Blues Southernrock-country band laat een degelijke set muziek horen en zien. 
Puur en oprecht. Het publiek (de tent is inmiddels goed gevuld) waardeert dit. De heren zijn als gitaristenkwartet aan elkaar gewaagd en laten dat horen en zien tijdens vele solo’s en gitaarduels. Het had wat mij betreft soms wel wat meer mogen knallen en vlammen. Hoogtepunt was de bijdrage van Ian Siegal die als special guest een paar nummers meedeed en zong. Met name het van Prince bekende ‘Sexy Motherfucker’ deed het goed met Siegal in een mooie rol van nu eens de funky gitarist.
Daddy Longlegs
Wow…dit trio blaast meteen het gas in de cafe-tent met rauwe knallende uptempo blues & rock ’n roll. De bezetting van minimal drums zonder bekkens en bespeeld met een combinatie van sambabal en een met tape verdikte drumstok 
vond ik wel speciaal. Het ging dan ook niet bepaald om de subtiliteit bij dit concert! Resonator- gitaar en harp/ zang laat voor deze ruige stijl verder niets te wensen over. Genoeg om de tent enthousiast aan het swingen te krijgen en het bier rijkelijk te laten vloeien. Laten we het een soort van punkblues noemen. Goed voor een nacht doorhalen met rijkelijk veel alcohol. Echt zuiver is het bij tijd en wijle niet, maar dat mag de pret niet drukken. Daar letten we bij dit soort acts ook niet al te kritisch op. Feest is het en hoe! Daddy presteert het vrijwel onmogelijke om met volle mond te zingen. De harp zit daarbij vol in zijn mond. De verstaanbaarheid laat weliswaar te wensen over, maar dat is slechts een detail. Ik zat te denken wat deze act teweeg zou brengen als de programmering hiervan bij wijze van verrassing eens op het grote podium had plaatsgevonden? Kan timetable-technisch etc. natuurlijk niet, maar toch. Zoals het zich bij een goede programmering van een topfestival als Moulin Blues hoort bouwt de spanning zich langzaam op. Dit zowel in sfeer bij het publiek alsook qua acts op het podium.
Selwyn Birchwood
De 30-jarige Selwyn Birchwood afkomstig uit Florida USA is een aanstormend gitaartalent, perfomer en zanger. Vers bloed van de nieuwe generatie en geeft hoop voor de toekomst van de blues en aanverwante 
stijlen. Ook swingende funky-soul nummers schuwt hij niet. Met een dikke band staat dit optreden als een huis. Blues, boogie en funky nummers met strakke slappende bas zorgen voor een afwisselend geheel. De bariton sax zorgt voor een bindend element en volle sound daarbij. Chicago Blues, Southern Rock, we horen het allemaal terug tijdens dit mooie concert. De uiterst sympathieke Birchwood is wat mij betreft kwalitatief tot nu toe de winnaar van vandaag. Mede ook door erg goede muzikanten die hem echt ‘to-the-point’ begeleiden. Strak en punctueel. Een nauwkeurige en adequate manier van gitaarspelen kenmerkt hem. Met Jimmie Hendrix als inspirator gestart horen we ook invloeden van Albert King, Muddy Waters en niet te vergeten Buddy Guy. Het is niet voor niets dat hij in 2013 van 125 deelnemende bands de prestigieuze ‘International Blues Challenge’ titel mee naar huis mocht nemen. Het concert eindigt met een mooie country blues waarbij Selwyn zijn gitaar ruilt voor een lap steel guitar en plaats neemt op een stoel vooraan het podium. Een ietwat hoog USA gehalte qua presentatie en communicatie, maar toch klasse! Met een langgerekte toegift waarbij Birchwood al solerend en even later achtervolgt door de saxspeler een rondje publiek doet in de grote tent sluit hij dit optreden af.
Dry Riverbed
Het uit Dordrecht afkomstige Dry Riverbed laat een energieke rockabilly, country-blues set horen in de café-tent. Hoog energie- en swinggehalte. Mooi detail hierbij is dat ik door de afzetting opzij van het podium Ian Siegal al luchtgitaar spelend zie meegenieten. Toch een aardig compliment! Even later wordt de ook aanwezige Jon Amor uitgenodigd om een paar nummers mee te jammen. Super! Een vergelijking met de Paladins is denk ik wel op zijn plaats en het publiek geniet met volle teugen.
The 44’s ft Kid Ramos
The 44’s ft Kid Ramos is aansluitend al bezig in de grote tent. De optredens overlappen elkaar deels dit jaar waardoor het niet mogelijk is om ‘alles’ volledig te zien en te horen. Daarbij komt nog het fotograferen, dus de start van dit concert heb ik dan ook gemist. Gedurende het concert ontvouwt zich een wat mij betreft tamelijk standaard bluesconcert met van alles wat maar niets speciaals. Wat mij betreft geen hoogtepunt van de dag. Harpspeler en Kid Ramos (o.a. The Fabulous Thunderbirds) zijn goed in vorm. Een kusje op zijn wang is de beloning na een mooie vlammende gitaarsolo.
Mr Sipp
De hardwerkende Castro Coleman, bijgenaamd Mr. Sipp, mag terecht trots zijn op het winnen van de International Blues Challenge 2014. Hij laat zich begeleiden door drum, bas en Hammond.
Naast lekker muziek maken laat het kwartet zien gevoel voor entertainment en theater te hebb
en. Het optreden wordt verrijkt met het trekken van gekke gezichten en diverse disco loopjes. Jammer dat de Hammond wat iel in de mix zat; dat had dit geanimeerde optreden inclusief lang wandeling door het publiek van Coleman nog wat meer power kunnen geven.
T-99
De afsluiter in de kleine tent is voor het Amsterdamse trio T-99. Zij leveren wederom het bewijs dat in een ‘kleine’ setting met hun mix van stijlen het publiek uitstekend vermaakt kan worden en er ook in Nederland prima roots muziek wordt gemaakt.
Kent Burnside featuring JJ Holiday en Jimmie Wood
R.L Burnside’s kleinzoon staat enigszins onbeholpen op het podium en het lijkt soms of hij het gitaarspel niet echt onder de knie heeft. Ras artiest, harmonica wizard en duivelstoejager Jimmie Wood stelt zich gedienstig en uitdagend op maar dit wordt gedurende het hele optreden onvoldoende opgepakt door Burnside en de rest van de band. De goed gesoigneerde JJ Holiday laat horen wat slide gitaar spelen is, zeker in de duels met Wood; alleen komt het niet echt uit de verf. Door vele kenners was deze band vooraf als ‘hoofd act’ gebombardeerd, maar voor ons toch door het ijs gezakt.
Matt Andersen & The Mellotones
De potige Matt Andersen blijkt een zeer professionele en hoogwaardige band bij zich te heben bestaande uit o.a. een blazerssectie van maar liefst 2 saxen, trompet en trombone. Het kwalitatief degelijk concert kwam echter langzaam op gang. De songs van Andersen en arrangement raken je wel of niet. Gaandeweg het concert ontstond er echter een hechtere band met het publiek, waarmee er toch een waardige afsluiting van deze editie voor geschoteld werd.
