Rory Block speelde op 29 april 2015 in Metropool in Hengelo. Support act: High South.
Review Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld
High South is maar wat blij dat zij mag openen voor Rory Block vanavond. Vanmiddag stond het Amerikaanse gitaartrio nog in Assen, waar het een “instore” deed op de muziekafdeling van Van der Veen, waar fotograaf Gerrie zijn boterham verdient. En zoals dat soms gaat, had de band een capo laten liggen, waarvan werd gezegd dat ze die vanavond nodig hebben. Wat een geluk dat Gerrie naar het concert in Hengelo gaat. We moeten dus vroeg die kant op, want zo’n band laat je niet in de kou staan.
“Capo?”, vraagt de jonge vrouw zich af die de tour van High South begeleidt. “Ik dacht een kabel”. “Nee, die capo daar zitten we niet echt op te wachten”. Dat wij iets aan onze oren mankeren door al dat muziek luisteren weten we, maar ook anderen schijnen daar last van te hebben. Oké, koffie dan maar. 
Er hangt zo’n fijn groot scherm in het café, waar mooie clipjes op vertoond worden. De tijd vliegt en High South staat op het podium, voor we er erg in hebben. Eerste indruk: een goed gecaste klein-formaat boyband. De nieuwe single, Rockstar is een poppy, gelikt liedje. Het duurt even voordat ik van het boybandgevoel bevrijd wordt, maar er is wel degelijk een andere kant. De meerstemmige zang is heel goed en naarmate de liedjes wat meer Americana en country worden stemt de band me meer en meer positief. Een voorzichtige vergelijking met The Eagles, Crosby, Stills, Nash & Young is snel gemaakt en dat wil het trio ook graag. Met een avondje “zware”blues in het vooruitzicht is dit een fijne appetizer. Jammer dat er ook weer met die “Rockstar” wordt geëindigd.
Het blijft een spannende zaak. Rory Block kan soms prikkelbaar zijn en fotografen krijgen nog wel eens de wind van voren. Vanavond niet. Er mag uitgebreid gefotografeerd worden, zelfs met flits en Rory vindt 
het ook niet erg dat het publiek roept, meezingt en praat. Op het podium staan een gitaar en een kleine tafel met een zwart kleedje. Op het tafeltje staat een flesje water en liggen een zwarte koker en twee cd’tjes. De zwarte koker is een armbrace. De bluesjaren hebben hun tol geëist. De spichtige armen en handen weigeren soms dienst. Om maar gelijk een fabel uit de wereld te helpen; dit is geen farewell tour. Rory weet niet hoe het kon gebeuren dat deze tour zo aangekondigd werd. Ze is weliswaar niet vaak meer in Europa, maar dat komt omdat ze niet graag vliegt in deze onrustige wereld. Ook werd ze onlangs geopereerd aan een vorm van huidkanker aan haar neus. Zichzelf terugzien op foto’s, met een pleister op de neus, zag ze niet zo zitten. Desalniettemin is Rory dus niet van plan ermee op te houden. Sterker nog, er wordt hard gewerkt aan een nieuw album, een tribute aan Bukka White, een van de tributealbums in een serie.
Rory, Aurora Block, is geboren in 1949 in Princeton, New Jersey. Muziek wordt haar met de paplepel ingegoten; haar vader organiseert jamsessies op de stoep van zijn sandalenwinkel in New York. Vanaf haar veertiende volgt zij gitaarlessen en raakt in de ban van de blues.
“One day in 1964 I heard an album called “Really the Country Blues”, and from that moment on my life was dedicated to learning how to play blues. I spent untold hours and two years of my life with my ear glued to a speaker. I was determined to figure out each and every note and play the great songs, with as much accuracy as I could muster, out of a deep reverence for the music”.
Rory vertoeft op jonge leeftijd in de nabijheid van blueslegendes. Ze bezoekt Reverend Gary Davis, ziet Mississippi John Hurt tijdens een concert dat hij gaf in The Bronx en bezoekt Skip James in het ziekenhuis. Vanavond vertelt Rory ons de verhalen over de ontmoetingen. Je voelt haar respect en merkt dat ze kennis van zaken heeft. Zelf kan ze er ook wat van. Blues en ballads wisselen elkaar af. Hoe kan het ook anders dan dat geopend wordt met Crossroads van Robert Johnson. Frankie en Albert is een original die al door velen is uitgevoerd; een waargebeurd verhaal over een crime passionnel.
Voor Gypsy Boy vroeg Rory via, via of Stevie Wonder de mondharmonicapartij voor zijn rekening wilde nemen en Stevie zei ja. Dat zijn van die wonderen die zich soms voltrekken in je leven. Gebeurtenissen die je niet voor mogelijk houdt, maar waarheid worden wanneer je durft te vragen. Het zijn mooie songs en verhalen. Iedere song kent zijn eigen geschiedenis. Een oproep “to cool down the world” en om meer ecoducten te bouwen, zodat dieren zonder gevaar de weg over kunnen steken, getuigen van betrokkenheid bij zaken die haar raken. Natuurlijk ontbreekt haar hit vanavond niet. Lovin’ Whiskey blijft een prachtige ballad die niets aan geloofwaardigheid heeft verloren.
Te vroeg staat Rory op en weet vervolgens niet waar ze het podium af moet. Ze wordt erop gewezen dat ze nog een kwartier te gaan heeft. Een a capella liedje komt voorbij en een kwartiertje traditionele countryblues op (slide) gitaar. En dan is het echt op. Haar stem raakt vermoeid. Seniorenmomenten, die we haar absoluut niet kwalijk nemen. Rory Block begrijpt wat blues is, een integere muzikante, die de traditionele blues tot het bittere eind zal promoten.
Voor wie geïnteresseerd is in het levensverhaal van Rory Block verwijs ik naar haar website www.roryblock.com Hier kun je een uitgebreide en intrigerende biografie vinden.
