De tweede editie van de Songbird Sessions vond plaats op 26 april in de Stadsschouwburg in Groningen. Een sfeerimpressie van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Tijdens de Songbird Sessions doet een aantal singer-songwriters verschillende intieme locaties in het land aan. De Stadsschouwburg in Groningen is hekkensluiter in de rij van Melkweg, Paard van Troje, Doornroosje en Tivoli. Headliners van het festival zijn de opkomende artiesten Jon Allen, Rae Morris, Andreas Moe en Roo Panes. Naast deze buitenlandse singer-songwriters is er ook aandacht voor lokaal talent. Tenfold, Harmen Ridderbos en Edo de Vlieger & Eva Waterbolk krijgen een podium in de grote foyer.
Te laat, is ook echt te laat in de schouwburg vandaag. Is het concert begonnen, dan gaan de deuren dicht en het licht uit. Je kunt er dan nog wel in, maar het is aardedonker in de zaal en voor je het weet mis je een treetje en maak je een entree, waar je tijdens een luisterconcert geen vrienden mee maakt. Stuntelend zoek ik mijn plek. Lichtje van de telefoon aan en hopen dat ik niet bij iemand op schoot ga 
zitten. Het komt goed. Op het balkon voel ik me de koning te rijk, want er zit niemand en ik heb goed zicht op het podium. Roo Panes staat daar, met zijn gitaar, hele mooie liedjes te spelen. De jonge Britse songwriter heeft een bescheiden en ingetogen manier van muziek maken en presenteren. Mooie sferische liedjes, goed gezongen. Prima begin van het festival.
Tineke Hussaarts maakt, onder de naam Tenfold, prachtige folky liedjes. Begin 2014 verzorgde Tenfold het voorprogramma van Moss en Tommy Ebben. In september 2014 bracht zij haar eerste EP uit. Tenfold heeft een prachtige stem die geen moment verveelt. Haar teksten zijn goed verstaanbaar. Zij praat de 
liedjes gemakkelijk aan elkaar, maakt goed contact met het publiek en is ook nog eens grappig. Ik ga haar naam onthouden.
In de zaal kunnen we een half uur genieten van Andreas Moe uit Zweden. Voor Avicii zong hij Fade Into Darkness (2011). Dat zou je niet verwachten als je hem zo aan het werk ziet, met gitaar, tamboerijn en bassdrum. Harde werker, leuke liedjes, ook uptempo en een energieke manier van spelen.
Nu we het over energiek hebben. Harmen Ridderbos is ook iemand die met elan op en soms voor het podium staat. Harmen is de frontman van de band Town of Saints, een band die aardig aan de weg timmert. Ook solo heeft Harmen de juiste houding om het publiek te boeien. Hij speelt liedjes uit het repertoire van Town of Saints en ondanks dat hij in zijn eentje de klus moet klaren, lukt hem dat prima. Als je geen trompet ter beschikking hebt, dan imiteer je die toch. En als je stampt met je voeten dan is de basdrum dichterbij dan je zou vermoeden. Harmen is blij met het luisterpubliek en zegt dat hij in Nederland niet gewend is dat mensen luisteren. We moesten ons schamen! Vandaag is het inderdaad een prima publiek dat vooral komt om te luisteren; een verademing, niet alleen voor de artiesten.
De Brit, Jon Allen, maakte een liedje, Going Home, dat door een automerk werd gebruikt. Zijn carrière kwam daardoor in een stroomversnelling terecht. Hij heeft inmiddels drie albums uitgebracht. De man heeft een geweldige stem, die live misschien nog wel beter klinkt dan op cd. Zijn stem doet me denken aan Bob Dylan, zonder het zeurderige en Rod Stewart zonder het schreeuwerige. Dan zit je heel dicht bij de perfecte mannenstem; maar dat is natuurlijk heel persoonlijk. Zijn liedjes zijn stuk voor stuk pareltjes. Het geluid in de schouwburg is subliem. De toetsenist, die hem begeleidt, is een prima aanvulling op het gitaarspel van Allen. Een wondermooi uur muziek.
Edo de Vlieger (zang, gitaar, banjo en piano) & Eva Waterbolk (zang, gitaar en banjo) speelden eerder afzonderlijk van elkaar, maar tegenwoordig steeds meer samen. Het duo komt wat zoekend en onzeker over. De liedjes zijn afwisselend in het Engels en in het Nederlands. Surrealistische teksten en een boel murdersongs met slechte afloop. Niet helemaal passend bij een zo jong en vriendelijk ogend duo.
De 21-jarige Rae Morris heeft plaatsgenomen achter de piano op het podium van de grote zaal. Zij is de enige die met band aantreedt: een drummer, bassist en iemand die zich bezighoudt met de beats en de speciale effecten. Het resultaat is een vaak bombastische muur van geluid met een heleboel beat en galm. De backings van de vrouwelijke drummer matchen heel goed met de stem van Rae. Toch vind ik de kleine liedjes persoonlijk beter tot hun recht komen. Deze mooie jonge vrouw heeft helemaal geen zware muzikale make-up nodig. Haar eerste cd is onlangs uitgekomen en het beluisteren zeker waard.
Wat een geweldige dag beleefden we in Groningen vandaag. Publiek dat was gekomen om te luisteren in een heerlijk rustige schouwburg. Singer-songwriters, siso’s, zijn niet altijd muzikanten met vreemde stemmetjes en gekke mutsjes. Singer-songwriters zijn vaker getalenteerde en bevlogen jonge mensen, waarvan energie en creativiteit stromen als woest kolkende rivieren. En zolang dat zo is, heeft de muziek toekomst.
