Kenny Wayne Shepherd en band speelde op 20 april 2015 in de Stadschouwburg van Groningen. Special guest: Matt Andersen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
In de Groningse schouwburg installeer ik mij strategisch ten opzichte van de palen en
de lange mannen, die mij het zicht op het podium zouden kunnen ontnemen. De zaal is redelijk vol, maar mijn rij is vrijwel leeg en ik kan languit over de stoelen liggen als ik dat zou willen. Het is niet uitverkocht. Wellicht is maandag niet de concertavond bij uitstek. Ik wil niet flauw doen, maar als je er niet was, heb je iets gemist.
De Canadese, gitarist en zanger, Matt Andersen is figuurlijk te groot aan het worden voor optredens in kroegen. Je ziet hem meer en meer op grotere podia en festivals. Op het ticket wordt hij vermeld als special guest en niet als support act. Het is een man die volgens mij niemand onberoerd laat. Hij is sympathiek, heeft een geweldige stem en zijn gitaarspel is virtuoos en onvoorspelbaar. Ook de grootste KWS fan, kan niet om Matt Andersen heen. Je hoort het aan het applaus en de bijval. Bij So Gone Now springen de tranen in mijn ogen. Bij zo veel ziel en oprechtheid, overkomt me dat soms. In 
de pluche schouwburgomgeving droom dat ik tegen knuffelbeer Andersen aanleun en dat hij dat liedje voor me zingt. Het is hoog tijd dat Kenny Wayne Shepherd mij uit de droom helpt.
Shepherd treedt aan met zanger/gitarist Noah Hunt, bassist Scott Nelson,die Tony Franklin vervangt, toetsenist Riley Osbourn en drummer Brady Blade, die Chris Layton vervangt. Shepherd wordt in 1977 geboren in Shreveport, Louisiana. Vanaf jonge leeftijd speelt hij gitaar. Het is een harde werker. Albums volgen elkaar in hoog tempo op. Vanaf 1996 vormt hij samen met Hunt een frontduo. Shepherd zingt niet slecht, maar de meeste zangpartijen komen voor rekening van Hunt, wiens stem echt beter is. Hunt speelt tevens slaggitaar en danst zo af en toe over het podium met een tamboerijn.
Het gaat direct los met Never lookin’ back en we krijgen pas weer de kans wat achterover te leunen bij de Heat of the Sun, maar dan zijn we al drie kwartier verder. Drie kwartier stuwende bluesrock. Het is jammer dat er alleen tijdens de eerste drie nummers gefotografeerd mag worden, want de showelementen groeien met het verstrijken van de tijd. Spelen met de gitaar op de nek, laag bij de grond of rechtop in de lucht. Er kan veel met een gitaar. Maar dat hoorden we al toen Shepherd het eerste nummer inzette. Wat ik mij trouwens afvraag is of het terecht is dat mensen extra applaudisseren voor noten die heel lang worden aangehouden. Is dat moeilijk? Mij lijkt dat juist een fluitje van een cent. Het virtuoze en vlugge vingerwerk komt op mij ingewikkelder over. Hier spreekt duidelijk een leek op het gebied van gitaarspelen. Een beetje show dus, niet alleen van Shepherd maar ook van Noah Hunt. De overige bandleden staan vooral ten dienste van de beide frontmannen. Dat doen ze goed. Hoewel Riley Osbourn ook prima soleert.
Na Heat of the Sun manoeuvreert Shepherd het optreden van bluesrock meer richting de blues. Voor we er erg in hebben zitten we in een kwartierdurende medley van de BB King-songs Woke up this morning en You lost your good thing now. Een muziekstuk van hoog niveau.
De toegift luidt het onafwendbare einde van de avond in. Gelukkig is het een toegift van formaat en hoeven we nog niet direct te vertrekken. Na Voodoo Chile, hoe kan het ook anders dan eindigen met een nummer van Hendrix, is het echt gebeurd.
Valt er dan helemaal niks te mopperen? Natuurlijk wel. Misschien ligt het aan de plek waar ik zit, maar de zang had er naar mijn smaak wat meer bovenop mogen liggen. En wie denkt dat mannen niet zo van het kletsen zijn, heeft het mis. Wat wordt er vanavond weer dwars door alles heen gekletst, door de mannen die op de rij achter mij zitten. Hoe dan ook, deze kennismaking met Kenny Wayne Shepherd was er een om niet snel te vergeten. Hartelijk dank Stadsschouwburg Groningen voor het programmeren en de ontvangst!
