Bluezy Bluesfestival in Sporthal De Fakkel, Ridderkerk op 18 april 2015. Tekst door Ton Kok met foto’s van Pemmy Larmené.
Afgelopen zaterdag vond in Sporthal De Fakkel te Ridderkerk de twaalfde editie plaats van het Bluezy Blues Festival. Als presentator van het festival ben ik natuurlijk niet helemaal onbevooroordeeld en in verband met mijn verdere bezigheden deze avond was ik ook niet in staat om een ‘diepgaande analyse’ te maken van de diverse optredens, maar ik wil toch even een impressie geven van dit gezellige gebeuren.
Bij aankomst in de sporthal zitten de die-hards onder de concert- en festivalbezoekers al aan de bar van hun eerste drankje te genieten en zijn bands op de twee, tegenover elkaar opgestelde podia al aan het soundchecken. En nu we toch over het geluid hebben: dat is de rest van de dag
dik in orde. Over het licht zijn de meningen wat verdeeld en vooral de fotografen zijn van mening dat het wel een onsje meer had mogen zijn. Maar goed, het licht bij concerten is de laatste tijd trending topic en die discussie zal nog wel even doorgaan.
Op klokslag drie uur betreden Sugar Boy & the Sinners het podium en ze blijken de perfecte opening act te zijn. Bij de eerste noten is het nog erg rustig in de zaal, maar na een half uur spelen is de hal al lekker volgelopen en zit de stemming er al goed in. We horen veel materiaal van hun debuut cd en een paar covers van Otis Rush (”Keep On Loving Me Baby”) en Larry Williams (“Slow Down”). Een uitstekende opening, hoewel ze het als afsluiter ongetwijfeld ook prima gedaan zouden hebben.
De tweede band is Flavium, vers opgenomen in de Ducth Blues Hall Of Fame. De nieuwe bezetting, twee oud gedienden en enkele mensen, afkomstig uit Hans la Faille’s Showbizz Blues Band, zetten ook een strakke set neer. Muzikaal is het dik in orde en het geluid is prima. Persoonlijk vind ik het jammer dat de band iets te weinig terug grijpt op de eigen rijke geschiedenis en veel covers speelt, waaronder enkele als eerbetoon gespeelde Cuby+Blizzards nummers. Hopelijk een volgende keer toch meer een eerbetoon aan Flavium zelf neerzetten.
Neal Black and the Healers zijn de volgenden die het podium betreden. De band geeft een strak optreden weg en krijgt er deze middag ongetwijfeld weer een aantal fans bij. Was het in het verleden bij Neal Black nogal eens een volumineus gebeuren, nu was alles tot de ideale proporties terug gebracht en is het genieten van deze in Frankrijk woonachtige Texaan. Alles is goed gedoseerd en het verloopt van een leien dakje, tot dat de presentator jammer genoeg en klein kwartier te vroeg al een eind aan deze uitmuntende performance maakt.
David Gogo is voor twee optredens vanuit Canada komen overvliegen en wordt begeleidt door Bart Kamp op bas en Frank Duindam (zijn tweede optreden van de dag). Nu is het muzikale niveau de hele dag hoog, maar Gogo schiet er voor mij toch net iets bovenuit. Hij weet het publiek prima te ent
ertainen vanaf de heerlijke opener “Louisiana Blues”. Op een geven moment vraagt hij om een flesje bier voor het inmiddels bekende trucje met de in zijn Stratocaster ingebouwde flesopener. Even een klein probleem, omdat glas niet in de zaal is toegestaan, maar uiteindelijk krijgt hij het toch voor elkaar en ontbreekt ook deze gimmick niet.
Dan Meena Cryle & The Chris Fillmore Band. Organisator Nico Bravenboer was afgelopen november zo onder de indruk van deze band, dat binnen twee dagen de groep vastgelegd was voor het optreden op dit festival. Na afloop waren veel meer mensen diep onder de indruk en de cd’s van dit gezelschap wisselen als warme broodjes van eigenaar. Een zangeres met een gouden strot en een klasse gitaarspeler als Chris Fillmore staan met hun begeleiders garant voor vijf kwartier luistergenot. Bassist Kris Jefferson, die eerst Neal Back begeleid had, mag voor de tweede keer vandaag een lekkere bas solo neerzetten. Naast David Gogo voor mij het beste van de dag.
The Extras bestaan uit de Hoax leden Hugh 
Coltman (zang/harmonica), Jon Amor (zang/gitaar) en Mark Barrett (drums). De groep wordt gecompleteerd door bassist Dave Doherty (Jon Amor Blues Group) en de Nederlandse zanger/harmonicaspeler Maikel van Bogget. Na afloop van een optreden in Weert heeft Van Bogget met de mannen van de Hoax gejamd en uit die ontmoeting is dit, vooralsnog eenmalige optreden, voorgekomen. Goede muzikanten allemaal. Dat het, vooral aan het begin van de nummers, regelmatig mis gaat, wordt goedgemaakt door de energieke performance en de stevige harmonica duellen van Coltman en Van Bogget, die alle kans krijgt te laten horen wat hij in zijn meers heeft. Dat het repertoire bestond uit inmiddels behoorlijk uitgekauwd materiaal als “Baby Please Don’t Go”, “Big Boss Man” en “Baby What You Want Me To Do” nemen we op de koop toe. Het publiek smulde er van.
Afsluiter van de avond is de MoFo Party Band. Vorig jaar hadden ze al veel indruk gemaakt op diverse Nederlandse podia en de Clifton Brothers, John (harmonica/zang) en Bill (gitaar), maken er met hun begeleiders Matt Molton (bas) en John Shafer (drums) ook nu een waar feest van. Er is sprake van een hoog Howlin’ Wolf gehalte. Deze easy going Californiërs weten de zaal tot half een ’s nachts, de absolute eindtijd van het festival, prima gevuld te houden. Ook deze mannen weten na afloop nog flink wat geluidsdragers aan de man te brengen, maar al snel komen de onverbiddelijke security mensen de overblijvers vriendelijk, doch beslist naar buiten leiden.
Terwijl de vrijwilligers bezig zijn de sporthal weer in de oorspronkelijke staart terug te brengen wordt er aan de bar onder het genot van een laatste biertje nog even met plezier nagepraat over een voorspoedig verlopen, degelijk, maar vooral gezellig festival. Hopelijk op naar de 13e editie.
Bedankt Ton en Pemmy
mooie avond ,erg genoten.Organisatie ,thanks!!