Gezien & gehoord in het Paard van Troje, Den Haag op zaterdag 28 maart 2015: JJ Grey & Mofro featuring Marc Broussard . Tekst & filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois
Om zijn nieuwe album Ol’ Glory te promoten kwam de Amerikaan JJ Grey eind maart voor twee optredens naar Nederland. Afgelopen vrijdag trad hij op in Paradiso Amsterdam en zaterdag in Het Paard in Den Haag. Ol’ Glory [Provogue Records/Mascot Label Group] bevat evenals zijn vorige albums tracks met verhalen geïnspireerd door het zuiden van Florida met een unieke muzikale mix van blues, rock, folk, gospel en funk. In het Paard kregen we maar liefst zeven van die nieuwe – op oude leest geschoeide – songs te horen. John John ‘JJ’ Grey en zijn band Mofro zijn duidelijk populariteit aan het winnen in ons land. En dat is meer dan terecht vinden wij. Of liever: dat werd tijd na ruim tien jaar met daarin inmiddels negen stuks zéér verdienstelijke albums.
Toch is de – voor velen onbekende – support van deze avond opvallend genoeg in het thuisland de VS nóg bekender dan dat JJ Grey daar is. Want de Amerikaanse zanger en liedjesschrijver Marc Broussard (1982) stond in 2004 al twee keer in de Adult Top 40 met songs van zijn album ‘Carencro’, wat tevens zijn geboorteplaats in South Louisiana is. En ook was hij al eens te gast in diverse grote TV shows bij o.a. Jay Leno, Conan O’Brien en Larry King en in Nederland bij Paul de Leeuw. Evenals zijn vader Ted Broussard, die een poosje gitarist was bij het swamppop en blue-eyed soul gezelschap The Fabulous Boogie Kings, is Broussard jr. geïnspireerd geraakt door de soul van Otis Redding en de New Orleans rhythm and blues van Dr. John. Muziekstijlen die hij zelf weet te versmelten in een bayou-soul sound met aanstekelijke ritmes en warme vocalen. Bovendien zijn vader en zoon beide belijdend fans van Bruce Springsteen (luister maar eens naar ‘Hurricane Heart’). Kunt u het allemaal nog volgen? We gaan nog even verder. In reviews over Marc Broussard is te lezen dat hij klinkt als: Stevie Wonder, Marvin Gaye, James Taylor, Lenny Kravitz, Dave Matthews, John Hiatt en Jason Mraz. En als je daar dan ook nog foto’s van het afgelopen decennium bij bekijkt is er een soort van visuele evolutie waarneembaar: van mainstream soulman tot bebaarde hipster. Waardoor onze nieuwsgierigheid naar de Marc Broussard anno 2015 alleen maar meer toenam.
Aanvankelijk kwam de licht nerveuze Broussard in zijn eentje met alleen zijn akoestische gitaar het podium op gewandeld. Maar zijn ‘stripped-down set’ bestond slechts uit vijf liedjes waarvan ‘Paradise’ – een ode aan zijn geboorteplaats – het openingsnummer was. En waarvan vooral ‘Gibby’s Song’ over zijn zoontje – met gefloten tussenstukje – en ‘Au Long De La Riviere’ met veel overtuiging werden gespeeld. En waarin de titeltrack van zijn laatste album ‘A Life Worth Living’ (2014) het kippenvelmomentje veroorzaakte waar iedereen op zit te wachten in zo’n akoestische set. Dit had mede te maken met de introductie die hiermee gepaard ging. De ballade verhaald over en werd opgedragen aan zijn in 2012 overleden oma Ruth. Samen met o.a. zijn vader Ted Broussard had hij het lied destijds ook gespeeld tijdens de rouwdienst voor Mamy Ruth B. Deville uit Lafayette. Marc’s hese soulstem is onmiskenbaar zijn visitekaartje. En het is begrijpelijk dat die sound aanslaat in de VS waar men over het algemeen gek is op blanke jongelingen met de stem van een 80-jarige donkere Motown-legende. Maar de échte opwinding ontstond pas toen Broussard werd ondersteund door de vier Mofro’s die hij van JJ Grey in bruikleen kreeg.
Want de elektrische riff-based funky rocksong ‘Dyin’ Man’ knalde er gelijk al lekker in. Natuurlijk werd ‘Come In From The Cold’ gespeeld, het hitje waar het allemaal voor hem mee begon een jaar of acht geleden in Nederland, en wat tevens de enige eigen track is van het soulklassiekers coveralbum S.O.S Save Our Soul (2007). In het mid-tempo ‘Weight Of The World’ en de Al Green soulclassic ‘Love and Hapiness’ kreeg Marc de loskomende bezoekers zelfs aan het mee neuriën en meezingen. Nog meer soul met het Stevie Wonder-achtige ‘Try Me’ en het rustpunt werd bereikt met de lijzige ballad ‘Lonely Night In Georgia’. In het slotnummer ‘Home’ kwam zowaar mister JJ Grey himself opdraven om wat onwennig de achtergrond vocalen mee te zingen. Een samenwerking die later op de avond ook andersom plaats zou vinden. Wederdiensten die enerzijds getuigde van wederzijdse waardering en anderzijds door beide heren slim als concept werd ingevuld. Zo liften ze mee op elkaars succes bij verschillende fanbases en versterken ze elkaar in creativiteit. Ondanks dat lijkt Marc Broussard na al die jaren toch nog teveel een zoekende te zijn in de hedendaagse muziekscène. Waarbij zijn veelzijdigheid tevens een belemmering lijkt te zijn. Niettegenstaande het voorgaande en zijn wereldstem, dat staat buiten kijf.
Ook JJ Grey heeft in de ongeveer twee decennia dat hij serieus met muziek bezig is zo’n fase doorlopen. Maar zijn vasthoudendheid heeft er in belangrijke mate toe geleid dat hij geworden is wat hij nu is. Geboren en getogen in een klein stadje ten zuiden van Jacksonville, Florida, is deze blue-collar worker altijd trots gebleven op zijn afkomst. Dat zie je aan zijn losse natuurlijke uitstraling en dat hoor je terug in zijn moerassige Southern rocksound en ongebreidelde teksten. Vol passie gebracht, vaak aangenaam aandoend en soms doordringend tot op het bot. Met daarbij het gevoel constant in een rollercoaster van emoties te zitten. Ook hij heeft een soulvolle stem. Maar nóg krachtiger en gruiziger dan Broussard, zijn roots liggen er als het ware in opgesloten. Zelden heb ik iemand met zoveel emotie horen en zien zingen, een enkele keer zag ik daarbij zelfs tranen in zijn ogen verschijnen. Dat kan alleen als je diep gaat en bereid bent om jezelf over te geven en daarbij de controle durft los te laten. En JJ Grey doet dat. Ook zaterdagavond in Het Paard weer. Zoals met ‘Brave Lil’ Fighter’ van het nieuwe Ol’ Glory album ter nagedachtenis aan een goede vriend “who made a bad decision”. Een klaagzang waarin boosheid en teleurstelling met elkaar in gevecht gaan op een marsritme begeleid door onheilspellende blazers als in een requiem.
Maar natuurlijk was er veel meer te beleven dan dit stukje persoonlijke kommer en kwel. JJ Grey & Mofro hadden even daarvoor hun gig energiek geopend met lange uitvoeringen van ‘Hide & Seek’ met fuzzy gitaarpartijen door JJ zelf en met de song ‘Brighter Days’ van het gelijknamige album. En met de schitterende zwijmel ballade ‘A Woman’, ook afkomstig van die plaat uit 2011, kreeg de bescheiden charmeur vocale respons van sommige dames uit de zaal. Met ‘Every Minute’ verwees hij nog maar eens naar zijn eigen roots, zoals “places like that”, waarbij hij trots wees op het grote dundoek 
achter zich; de uitvergrootte Ol’ Glory hoesafbeelding. Desalniettemin was Grey blij om weer terug te zijn in Holland (“or the Netherlands, if you are nasty”) en hij was in zijn witte jeans en zomerse polo “all dressed up for Saturdaynight”. Hij had zin om te partyen en om goed dronken te worden vertelde hij zittend op een versterker: “sit down before you fall down boy”, was immers één van zijn vader’s vroegere wijsheden. Het eerste lukte hem aardig maar het laatste leek toch meer als promotie praatje voor zijn eigen biermerk JJ Grey’s “Nare Sugar Brown” Ale bedoeld te zijn. ’99 Shades of Crazy’, ‘Everything Is A Song’, geïnspireerd door brabbelpraatjes van zijn dochtertje op de achterbank van de auto, ‘Slow, Hot & Sweaty’ en de swamp funksong ‘Hold On Tight’ met falset background vocals door toetsenist Anthony Farrel droegen absoluut genoegzaam bij aan die zaterdagavond party in Het Paard.
Anthony ‘bekkentrekker’ Farrel mocht verder op de piano en het Wurlitzer orgel excelleren in de jazzy ballad ‘Lochloosa’, waarbij JJ Grey zelf mondharmonica speelde. ‘Ho Cake’ werd één lange showcase van solo’s door achtereenvolgens: Jeff Dazey op de saxofoon, Dennis Marion op trompet, bassist ‘Smiley’ Todd Smallie en drummer Anthony Cole. En natuurlijk de stille kracht in de band, gitarist Andrew Trube. Met regelmaat sloeg JJ Grey zelf daarbij zijn tamboerijn net niet aan stukken en nam hij een stukje piano-improvisatie voor zijn rekening. Het gezelschap had het duidelijk naar hun zin en daardoor het Haagse publiek dus ook. Op de meezingers ‘A Night To Remember’ en ‘Everything Good Is Bad’ werd dan ook enthousiast geanticipeerd. In de lange toegift kregen we tot slot nog twee Ol’ Glory tracks te horen: het wederom weer emotioneel geladen ‘Light A Candle’ en ‘Ol’ Glory’ waarin dus op zijn beurt Marc Broussard op mocht draven als gastzanger. En hij daarbij ook al dansend uit zijn dak mocht gaan. Want zó’n avond was het dus, waarbij in het Paard van Troje de hele avond enorm veel positieve energie voelbaar was. Heerlijk, hecht en oprecht.
De nieuwe Ol’ Glory nummers mogen dan misschien veel van hetzelfde zijn, het zijn wel weer stuk voor stuk pareltjes. Met bovendien bijdragen door Luther Dickinson op de dobro en slide gitaar en Derek Trucks op de elektrische slide gitaar. En die, zoals nu bleek, live ongepolijst en probleemloos aan de toch al zo indrukwekkende Mofro-ketting geregen kunnen worden. Want van muzikale rijkdom én rake teksten krijgen de ware liefhebbers nooit genoeg. “In a heartbeat, worlds are born. In a heartbeat, worlds collide”.
Lees ook: Schoonheid die in je poriën kruipt – exclusief interview met JJ Grey [juni 2013].
Setlist JJ Grey & Mofro:
Hide & Seek (Georgia Warhorse – 2010)
Brighter Days (Brighter Days – 2011)
Every Minute (Ol’ Glory – 2015)
A Woman (Brighter Days – 2011)
Brave Lil’ Fighter (Ol’ Glory – 2015)
99 Shades of Crazy (This River – 2013)
Everything Is A Song (Ol’ Glory – 2015)
Hold On Tight (Ol’ Glory – 2015)
Lochloosa (Brighter Days – 2011)
Ho Cake (Brighter Days – 2011)
Slow, Hot & Sweaty (Georgia Warhorse – 2010)
A Night To Remember (Ol’ Glory – 2015)
Everything Good Is Bad (Orange Blossoms – 2008)
Encore:
Light A Candle (Ol’ Glory – 2015)
Ol’ Glory (Ol’ Glory – 2015)
Setlist Mark Broussard:
Marc solo:
Paradise (Live at Full Sail University – 2013)
Au Long De La Riviere (Live at Full Sail University – 2013)
Hope For Me Yet (Carencro – 2014)
A Life Worth Living (A Life Worth Living – 2014)
Gibby’s Song (Marc Broussard – 2011)
Lucky (Marc Broussard – 2011)
Band songs:
Dyin’ Man (A Life Worth Living – 2014)
Weight Of The World (A Life Worth Living – 2014)
Come In From The Cold (S.O.S Save Our Soul – 2007)
Try Me (Must Be The Water – 2008)
Love and Hapiness (S.O.S Save Our Soul – 2007)
Lonely Night In Georgia (Carencro – 2014)
Shine (A Life Worth Living – 2014)
Home (Carencro – 2014)
