My Baby speelde op 19 maart 2015 in Jazzcafé De Spieghel in Groningen. Tekst: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld
Er staat een rij voor de ingang van de Spieghel in de Peperstraat in hartje Groningen. Veel mensen zonder kaartje, die dachten dat er nog wel een plek vrij zou zijn. Het is hier nooit uitverkocht, ja mompelt een man in de rij. Maar Het lijdt geen twijfel: op het aanplakbiljet is met een dikke rode stift “Uitverkocht”geschreven. De mevrouw naast me in de rij laat zich niet uit het veld slaan en hoopt dat ze dat ene laatste kaartje kan bemachtigen. Twee mensen zeggen haar dat het kansloos is. Tot die ene meneer zich meldt en zegt dat hij nog vier kaartjes in zijn jas heeft zitten. Die jas heeft hij helaas wel net afgegeven in de garderobe, in het krappe gangetje dat ook de toegang is tot de zaal. Je begrijpt, ik ben nog lang niet binnen.
De populariteit van My Baby heeft vast iets te maken met hun optreden in De Wereld Draait Door, eerder deze week. Ook hebben zij onlangs Hennie Vrienten begeleid tijdens zijn tournee. Vrienten vond dat My Baby exact het geluid had waarnaar hij op zoek was. Wat dat geluid precies is, blijft moeilijk te omschrijven. My Baby vroeg het zelf op Facebook aan de fans: “ hoe zouden jullie onze stijl beschrijven? Er kwamen de meest bizarre beschrijvingen voorbij. Van moerasrock tot superfunkycalifragivoodoo. My Baby heeft een geheel eigen sound, die moeilijk te duiden is en niet te vergelijken met iets anders. Blues, dance, soul, funk, rock en gospel, je hoort het er allemaal in terug. Muziek zonder grenzen.
Het trio bestaat uit Cato van Dyck (zang en gitaar), Joost van Dyck (drums) en Daniel Johnston (gitaar). Cato beweegt soepel over het podium op blote voeten met keurig gelakte teennagels. Ze heeft een bijzonder en licht stemgeluid, dat zij zelf beïnvloedt door het gebruik van verschillende geluidseffecten. Joost is verantwoordelijk voor de opzwepende grooves. Hij gaat maar door, een brok energie. Daniel Johnston speelt afwisselend slaggitaar, fingerpicking en slide en weet de meest vuige geluiden uit zijn gitaren te toveren. Hij haalt zelfs de Didley Bow erbij, het sigarenkistje met snaren. Hij klinkt verreweg het meest bluesy van het trio.
Het tweede album, Shamanaid, zag vorige week het levenslicht. Het is goed ontvangen. Tijdens deze Shamanaid Clubtour maken we kennis met een wellicht nog opzwepender album dan het eerste My Baby Loves Voodoo. Ik meen meer wereldmuziek en oerritmes te ontdekken. Vanavond worden stampende, hypnotiserende songs, zoals Uprising en Seeing Red afgewisseld met meer muzikale liedjes als Out on Gin, Meet me at the Wishing Well en het prachtige Hidden from time. Het is een kort setlijstje met veel lange nummers, die soms iets te veel op elkaar gaan lijken. Dansbare muziek die een divers publiek aantrekt, gebracht door gedreven, jonge muzikanten, die de muziek voor zich laten spreken en verder geen tijd verspillen aan lange introducties en voorstelpartijen. Ik was al onder de indruk vorig jaar in De Amer en neem nu voor de tweede keer mij petje af. Rest mij de Spieghel te bedanken voor de gastvrijheid.
In april is My Baby support act van Seasick Steve tijdens zijn tournee in Groot-Brittannië. De band speelt 2 mei in Groningen op de Rhythm & Blues night, bij Ribs & Blues in Raalte op 24 mei en op de Zwarte Cross op 25 juli.
