Showcase of Outfits ànd Blues @ European Blues Challenge 2015 (day 2)

De Europese Blues Challenge werd op 13 en 14 maart 2015 gehouden in Ancienne Belgique, Brussel. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. (Lees hier het verslag van Dag 1)

Na het heerlijke bed en copieuze ontbijt in Hotel Métropole gaan we een ommetje maken om zo wat frisse lucht in de longen op te nemen. Helaas is het mooie weer van vrijdag (we zaten zonder jas in de zon) ietwat omgeslagen en lopen we nu met opgestoken kraag over de Boulevard Anspach richting Grand Place met een omweg via de Blues Expo die in Les Halles Saint-Géry gehouden wordt (nog te bekijken tot 27 April a.s.). We genieten van de tentoongestelde shots van o.a. Aigars Lapsa uit Letland en Pertti Nurmi uit Finland. Vele mooie shots van blues muzikanten die we alweer een hele tijd niet hebben mogen aanschouwen maar ook shots van bluesmusici die nu deel uitmaken van de gevestigde muzikanten die toen juist ontdekt waren. Door andere bezigheden die middag zijn we niet tot aan de Blues Market in het Novotel Centre aan de Rue Vierge Noire geraakt waar de deelnemende musici aan de 5e EBC contacten konden leggen met (festival) promotors en platenlabels. Na alwéér een hele fijne proeverij van Kir Royal, bier en heerlijk eten in ons hotel zetten we de pas erin, dit keer onder de bescherming van de paraplu, om wederom zonder enig oponthoud l’ AB binnen te lopen. Wat een enthousiasme leggen al deze vrijwilligers hier in Brussel aan de dag om het ons allemaal naar de zin te maken! We voelen ons zo geweldig gewaardeerd….

Nadat M.C. Ian Siegal, vandaag in smoking met dinner-shirt gehesen, alle aanwezigen welkom heet en gebruikelijke introducties m.b.t. de European Blues Union heeft verzorgd wordt vanavond het spits afgebeten door Luxemburg met de Remo Cavallini Band. Deze band blijkt een sterke opener met invloeden van o.a. Stevie Ray Vaughn, de zanger en gitarist is de naamgever van de band. De blazers sectie die Remo vergezellen zijn Fernand Neumann op de saxofoon en Pit Kuffer op trompet, de ritme sectie bestaat uit drummer Joël Heyard en René Macrí op de bass maar hij neemt ook de backing-vocals voor zijn conto. Het is een stevig begin van de laatste avond van de EBC maar het wordt nergens te luid. Goed uitgebalanceerd gemusiceerd, soms helaas nét even teveel display van vingervlugheid wat mij volstrekt overbodig lijkt in deze 20 minuten. Remo Cavallini Band heeft een mooie opbouw naar de climax van de act waaronder zélfs een stukje à capella. Goede band die er zeker toe doet in bluesland.

Alom bekend is dat M.C. Ian Siegal een uitgesproken mening over diverse aardse zaken heeft maar hier op

de 5e EBC gaat hij voor de finesse van statement…..de smoking met het dinner-shirt is opgeleukt met een mooie choker. Dat dit slechts het begin is van een ‘showcase of outfits’ zal de lezer later in het verslag duidelijk worden en doen glimlachen. De volgende act is er ook eén met een Italiaanse naam, maar komen dan ook daadwerkelijk uit Italië, Dave Moretti Blues Revue is ook weer zo’n band die moeite heeft om goed verstaanbaar Engels te spreken dit blijkt al in zijn introductie van de band. De Dave Moretti Blues Revue bestaande uit Damir Nefat op gitaar, Emanuele Pavone op bass en Fabio Brunetti op de drumms en zoals u als lezer van ‘The Blues Alone?’ al geraden had Dave Moretti himself op de bluesharp en vocals, hij blijkt te grossieren in awards en heeft ook al sinds de oprichting (2007) een aantal cd’s uitgebracht die ontzettend goed ontvangen zijn door de diverse internationaal populaire blues-magazines zoals Blues Matters en Blues Revue. Dave‘s harmonicaspel w

ordt zélfs vergeleken met dat van James Cotton en William Clarke! Wij geniéten o.a. van het gitaarspel van Damir Nefat en van de blues-harp tonen van Dave Moretti in o.a. Louis Jordan’ ‘Jack, You’re Dead’ en de titeltrack van hun 2014 album ‘That’s Swing’ waarbij Dave Moretti de toelichting geeft dat de titel op ‘the approach to life’ slaat.

M.C. a.k.a. dressman Ian Siegal verschijnt opnieuw in een andere outfit om Oostenrijk te introduceren dit keer heeft hij het smoking jasje verruild voor een fluwelen aubergine-kleurig exemplaar . Hij geniet zichtbaar van de glimlach van het publiek omtrent zijn ‘change of dress’.

Oostenrijk heeft een duo uitgezonden naar Brussel, twee heren in de na-dagen van hun jeugd komen het podium op maar gezien hun instrumenten zal het wel goed komen met het Hermann Posch Duo, want dat is de naam van de derde act. Hermann Posch is de zanger en dobro-gitarist van de twee en de andere heer gaat door het leven als Christian Sandra die Hermann bijval geeft op de blues-harp en de vocals. De mannen brengen een country-blues, singer/songwriter repertoire. Tijdens de introductie werden o.a. Sonny Boy Williamson, Little Walter en Magic Dick als Christian‘s invloeden genoemd, vooral de laatste naam laat bij Ian Siegal de wenkbrauwen fronsen en kan hij een lach niet onderdrukken……De zang is mooi, de slide is goed en de twee stemmen passen mooi bij elkaar. Het moet gezegd, dit duo is voorlopig mijn favoriet van de zaterdag, ook al is niet alles even goed uitgebalanceerd met het geluid, het publiek is onder de indruk en beantwoordt hun 20 minuten durende show met een groot applaus.

Alweer een ‘changement des vêtements’ van onze M.C. dit keer is het jasje van zilver damast, en alweer merkt het publiek deze knipoog naar het serieuze aspect van de avond op en ontvangt de man met een groot applaus. De tijd is gekomen voor Finland om hun blueskunsten te tonen, Finland het land wat vooral bekend is door haar blues zangeressen Ina Forsman en Erja Lyytinen laatst genoemde speelt overigens ook niet onverdienstelijk gitaar maar dat is natuurlijk een eufemisme….Vanavond is het aan Micke Bjorklof & Blue Strip Finland op de kaart te zetten. Dat deze band al meer dan 20 jaar in Finland optreedt, in 2011 al op de EBC stond als akoestisch trio en zelfs in 2012 wist door te dringen tot de halve finale op de IBC in Memphis is hopelijk een garantie voor kwaliteit en podium presentatie. Recentelijk nam de band haar zesde ‘fonky’ album op dat in het voorjaar uit zal komen maar haar vijfde album wisten ze al te laten produceren door niemand minder dan Mark Bingham die ook werkte met John Mooney. Deze mannen zijn dus door de wol geverfd en zetten een volwassen show neer. Micke is verantwoordelijk voor de vocals, blues-harp en de gitaar, Lefty Leppänen is, u raad het al, de linkshandige gitarist, op bass zien we Seppo Nuolikoski die samen met drummer Teemu Vuorela en percussionist Timo Roiko-Jokela de ritme sectie vormt. Ik ben in grote bewondering voor Lefty, wàt kan die man spelen! De band brengt vol vertrouwen ook nog eens een ode Son House, dat is je op glad ijs begeven maar ze komen er inderdaad mee weg. Kwalitatief een goede band maar podium presentatie laat wat te wensen over naar mijn smaak.

Ian Siegal staat op het punt de Spaanse inzending naar het EBC 2015 aan te kondigen als de gitarist van de Travellin’ Brothers al naast hem zijn gitaar staat te stemmen. De band de Travellin’ Brothers is afkomstig uit Bilbao en diens bandleden zijn Basken en dragen dus praktisch onuitspreekbare namen en zeker voor een Brit. De gitarist heeft al meteen de lach van het publiek op de hand als hij bij iedere naam die genoemd wordt op zichzelf wijst. Het lijkt een vrolijk stel te zijn deze Basken die alweer 10 jaar samen op de diverse podia acte-de-présence geven. Stonden zij op alle grote Spaanse, Portugese en Zwitserse festivals de band wil nu doorstoten naar het noorden van Europa, eerlijk gezegd denk ik al bij het eerste nummer ‘appeltje, eitje’….

De zanger Jon Cereaga, heeft de aller, aller, aller beste uitspraak van het Amerikaans die ik hier op deze 5e EBC hoorde van de diverse bands. Aitor Cañibano zien en horen we op gitaar en vocals, Eneko met dezelfde achternaam is de bassist van de Travellin’ Brothers, de meesterpianist die zowel furieus als vederlicht de toetsen beroert heet Ander Unzaga, op drums en washboard zien we Isi Redondo en Alain Sancho speelt de sax. Al meteen wordt duidelijk dat het idee dat een land slechts eenmaal winnen mag/kan van de tafel geveegd moet worden, dít zijn winnaars of de jury het wil of niet!

De charismatisch Jon Cereaga is in het bezit van een stem die klinkt als een klok, een lijf waar iedere vrouw beschutting in vindt maar vooral een artiest pur sang! Al snel neemt hij het publiek bij de lurven door tijdens B.B. King‘s Sweet Little Angel de microfoon te laten voor wat het is, hij springt het podium af en loopt kaarsrecht het publiek door naar de zittende toeschouwers waar hij de eerste drie rijen over klimt om daar tussen de ietwat geschrokken toeschouwers dit nummer te brengen al was het zoals de andere nummers door hen zelfs geschreven. Ik geniet, het gefluit en geloei van het publiek is oorverdovend. Dames en heren lezers, natùùrlijk is dit verslag later geschreven maar op dàt moment wisten allen aanwezigen ongeacht wie er nog komen ging, Spanje is de winnaar! De fotograaf en reporter van uw on-line muziek magazine kunnen niet wàchten totdat wij een full-time show van de Travellin’ Brothers mee mogen maken!

Ook al dacht de lezer van ‘The Blues Alone?’ dat de koffer van Ian Siegal allang vol moet zijn geweest en er dus geen andere outfit meer voor handen zou zijn. Zij hebben het mis, de heer met humor komt alweer anders uitgedost het podium op, dit keer in heeft hij zijn ‘snake-skin’ jasje aangetrokken. Tja, en na zoiets professioneels is het dan een hele moeilijke opgave om het publiek weer in gareel te krijgen voor de volgende act. Slovakije moeten de reuzen uit Baskenland opvolgen, Jergus Oravec Trio heten zij. Een jong trio dat al 3 albums op hun naam schreef, deze mannen blijken de diversiteit niet te schuwen. Zanger en gitarist Jergus Oravec reist de diverse clubs af met niet alleen blues maar ook folk en singer/songwriter repertoire. Denis Pagac is de bassist van het trio en Matej Ruman de drummer. Het geheel is verfrissend maar niet wereldschokkend, soms vind ik Jergus’ stemgeluid te ‘feminine’ maar gitaarspelen kan hij wel en leidt het publiek aanwezig in de AB van Brussel door de diverse stijlen van de blues waarvan sommige dames kippenvel krijgen dan wel opgewonden raken. Hoewel ik schrik van de keuze Hey Joe moet ik eerlijkheidshalve toch toegeven dat hun interpretatie van het nummer niet slecht is ook al zijn er kleine buigingen die er niet helemaal uitkomen.

Polen heeft Drunk Lamb afgevaardigd naar de 5e EBC en we kunnen slechts hopen dat de band haar naam geen eer aan doet…..Deze jonge mannen komen uit Gdansk en zijn nog maar 1 jaar samen als band, de zanger Filip Kamerath doet een beetje aan de Robert Plant in zijn jonge jaren denken, ook het stemgeluid heeft er iets van weg – wellicht is hij beïnvloedt door Led Zeppelin. Het is harde, vooral schreeuwerige rock-blues wat de mannen brengen. Michal Zienkowski op de gitaar, Piotr Gierszewski en Lukasz Lapinski op drums hebben hun stappen gezet op de weg naar de blues maar moeten nog wel hun optreden verfijnen eer zij mee kunnen met de betere bands.

Inmiddels zijn we toe aan outfit nummer zes (!) van de flamboyante Brit, dit keer een lang colbert met panter dessin en wéér oogst hij veel bijval voor zijn ‘tongue-in-cheek’ attitude. Ondanks dit kietelen van de serieuze aangelegenheid van het week-end mogen we niet vergeten dat Ian Siegal zich als MC zéér professioneel gedraagt. De volgende band speelt voor eigen achterban, wie kent ze nog niet? Belgen Doghouse Sam & his Magnatones stonden al op vele festivals die Europa rijk is en tóch zijn Wouter Celis zanger/gitarist, Dutch Beste Blues Drummer Franky Gomez en upright bassist Jack O’ Roonie niet bang om hier een Challenge aan te gaan met de beste bands die Europa rijk is. Dat de charismatische Doghouse Sam meteen de interactie met het publiek opzoekt is voor mij geen verrassing, al eerder deed ik verslag van deze band waarbij ik mijn waardering niet onder stoelen of banken heb gestoken. Ook hier speelt Doghouse Sam weer op zijn Harmony (de enige trouwens van het weekend als ik goed heb opgelet) maar ook zijn Kelloggs Cornflakes (coffee-can) gitaar krijgt hier in de slechts 20 minuten show een hoofdrol, jammer dat Franky Gomez en Jack O’ Roonie in dit korte tijdsbestek zich geen solo kunnen veroorloven maar het publiek drinkt met volle teugen uit hoorn des overvloeds van deze toppers uit België. Zo is het goed mannen, om met Doghouse Sam‘s woorden te spreken “That’s it folks”

Noorwegen heeft de ervaren JT Lauritsen & the Buckshot Hunters afgevaardigd naar België om zo een gooi te doen naar titel van Europees Beste Blues act van 2015. Zélf zeggen ze Blue Eyed Soul te mixen met Zydeco en Tex-Mex met een randje blues-rock. Nou dat zal verrassend worden, ik heb er i.i.g. zin in! J.T. Lauritsen is niet alleen de frontman/zanger van de band maar speelt ook accordeon, B-3 en blues-harp, zijn gitarist heet Arnfinn Torrisen ook Ian Fredrick Johannessen is gitarist in de band, Alte Rakvaag zingt en bespeelt de bass en Jon Grimsby is de zingende drummer van de band. J.T. Lauritsen schrijft de meeste nummers samen met Arnfinn Torrisen wat hij alweer sinds 1994 doet. We zijn klaar voor een lekker stukje power blues! Tóch krijgen we niet alleen powerblues te horen maar ook een southern blues en een zydeco. JT Lauritsen & the Buckshot Hunters is een dus een band die niet voor één genre te vangen is en hier op de 5e EBC dé verrassing zou kunnen zijn. Wij hebben de heupen niet stil kunnen houden, het was een feestje!

Ondanks dat er in het programma ook nog een band uit Letland had aan moeten treden is Noorwegen de laatste act van deze 2 hele mooie dagen op de 5e EBC in het Brusselse AB. Al diverse keren heeft M.C. Ian Siegal de toeschouwers het op het hart gedrukt niet voortijds weg te gaan want er staat ons nog een mooie jam te wachten…..Wij van TBA? gaan ons even, zowel uiterlijk als innerlijk, opfrissen. Tijdens het beraadslagen van de jury worden er een aantal ‘Behind the Scenes‘ Awards uitgereikt door de President van de European Blues Union, Thomas Ruf.

Deze awards worden dit jaar voor het éérst uitgereikt; de gelukkigen die zich met tomeloze energie achter de schermen inspannen en vanavond daar de waardering van de European Blues Union voor ontvangen zijn o.a. de man achter het Franse Cahors Blues festival Robert Mauriés en Alfie Falkenbach (de Bernie Ecclestone van de blues) van het platenlabel Blues Boulevard/Music Avenue. Jay Sieleman krijgt er ook één, hij is de President en C.E.O. van de Blues Foundation zonder hem zou de Europese Blues Foundation nooit het daglicht gezien hebben.

M.C. Ian Siegal, inmiddels alwéér in een andere outfit, de smoking wordt nu gecombineerd met een felrood overhemd met ruches, vraagt ons nog even geduld; het beraadslagen van de jury blijkt langer te duren. Mede omdat de jury langer nodig heeft dan verwacht wordt M.C. Ian Siegal, gevraagd een nummer te zingen, het excuus geen gitaar voorhanden te hebben wordt gemakkelijk gepareerd door hem snel een Fender aan te reiken. Onze nieuwbakken en bekwame bewezen M.C. kiest voor Ain’t Nobody’s Business But My Own van Taj Mahal en de oehs en ahs zijn niet van de lucht.

Sommigen muzikanten rondom mij fluisteren mij in het oor “he kills ’em all” en zo is het ook…..als er om nog een song wordt gevraagd pareert de Brit dit met “that’ll cost ye’ extra” maar zet dan toch Mary Don’t You Weep’ in.

Mijn Top 3 van dag 2?

1) Spanje

2) Doghouse Sam & his Magnatones

3) Hermann Posch Duo

Eindelijk zijn de juryleden uit de diverse Europese landen het eens wie de 3 beste blues acts van Europa zijn…….

Nummer 3 zijn de Noren: JT Lauritsen & the Buckshot Hunters

Nummer 2 zijn de Belgen: Doghouse Sam & his Magnatones

Nummer 1 zijn de Spanjaarden of beter gezegd de Basken: Travellin’ Brothers

Uw reporter en fotograaf van ‘The Blues Alone?’ zijn getuige geweest van een perfect georganiseerde 5e EBC, wij danken alle vrijwilligers voor de goede zorgen. De organisatie bedanken we dat we dit mooie evenement mochten verslaan en hóe groot is de kans dat in al die honderden mensen we ook nog de p.r. in levende lijve mochten begroeten….Chapeau Melody !