De Europese Blues Challenge werd op 13 en 14 maart 2015 gehouden in Ancienne Belgique, Brussel. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Al bij binnenkomst wordt ons duidelijk dat het ons aan niets zal ontbreken, de organisatoren hebben het goed voor met de pers, boekers, promotors, bezoekers en natuurlijk met de deelnemende muzikanten. We worden op zeer vriendelijke manier onthaald door de beveiliging, kassa- en bar-personeel en de vele,vele bekende gezichten van fotografen, reporters, festivalorganisatoren, managers en natuurlijk aanwezige muzikanten die hier allen zijn om niets te moeten missen van de mooie line-up van deze 5e EBC.
Helaas zijn uw reporter en fotograaf van ‘The Blues Alone?’ niet in de gelegenheid geweest om ook op de vooravond van de Challenge aanwezig te kunnen zijn, de openingsavond behelsde optredens van Belgian’s Best….Hideaway, Howlin’ Bill en Fred & the Healers. Naar verluidt bleek het een mooie avond te zijn geweest en zijn ook hier weer mooie Europese contacten tot stand gekomen. Onze M.C. (master of ceremony -red.) gedurende deze twee dagen is niemand minder dan European Finest, Ian Siegal. Hij stelt allereerst een aantal leden van de European Blues Union aan ons voor zoals, president Thomas Ruf ook wel bekend van Ruf Records en de president van de Brussels Blues Society Julien Meganck.
De opener van de eerste dag van dit festijn is de Roemeense Marius Dobra Band. De band brengt powerblues, met een flinke dosis rock en R & B er doorheen geweven. Marius‘ invloeden zijn o.a. Gary Moore, en dat is goed te horen ook. Ondanks de opstartproblemen kwijten Marius, op ‘baby’ Gibson en zijn bandleden Pepi Scheer op bas, Peter Kovacs op Hammond en Oliver Zisko op drums zich redelijk van de taak de zaal in 20 minuten kennis te laten maken met hun kwaliteiten. Helaas zijn de lyrics niet zo heel goed te verstaan maar ook Marius‘ vocale kwaliteiten zijn daar debet aan. Ondanks (of dankzij?) dat de band de boodschap van Marius’ liefde voor God over wil brengen op het publiek is Roemenië een verrassende opener.
Bound By Law wordt door ‘pinstripe’ Siegal geïntroduceerd als hét talent van de Deense blues-scene, deze 5 man sterke jonge band vindt zijn invloeden in roots, tradionals, country, bluegrass alsook in de blues. Mads Wilhjelm, is de frontman/zanger van de band, samen met Jess Rahbek spelen zij respectievelijk akoestische en lead-gitaar. Jon Rahbek speelt de ‘Mississippi Saxofoon’, Ulrik Guldin tekent voor de drumpartijen en samen met bassist Jasper Jagd vormen zij de ritme-sectie van deze voor mij zeer aangename set. De Denen tonen m.i. lef door van de gebaande paden van de blues te wijken. Ik aanschouw een lekkere slide partij, een jonge verfrissende band die hun plezier in muziek maken goed over kan brengen op publiek. De band heeft inmiddels al 2 albums op hun naam staan en ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot ik deze mannen nog eens mag aanschouwen.
Kroatië is het derde Europese land wat deze vrijdag de dertiende het publiek in het AB van Brussel de wenkbrauwen mag laten fronsen. De dame en zangeres van de band, Elizabeth Petric, Aleksander Kajtez op de dobro gitaar, Kristijan Kaijtez op de bass en Livio Bencic op drums en percussie noemen zich samen de Delta Blues Gang. We horen een mix van Delta- en Texas blues waarbij mooie slidepartijen een onderdeel zijn. Jammer genoeg moet ik ook hier concluderen dat het kennis van het Engels een struikelblok is in het geheel. De band speelt écht niet onverdienstelijk maar zou in onze lage landen toch door de mand vallen door hun tekstuele kwaliteiten, de té hoog ingezette stem van zangeres Elizabeth maakt het onverstaanbaar en onaangenaam naar te luisteren. Jammer want de gitarist is een behoorlijke muzikant, misschien een idee om de zangeres in te ruilen om zo door te stoten naar de Europese podia?
Duitsland is het land dat de Jessy Martens Band heeft uitgezonden naar Brussel, Jessy is de dame in de band die tekent voor de vocalen. Ze kan uithalen maar ook een mooie slow blues neerzetten, zélfs a-capella is zij redelijk. Tóch vind ik het gauw krijserig worden, jammer want ze heeft wel een goede podium presentatie. De band bestaat verder uit Dirk Czuya gitaar , Markus Schröder keys, Malte Zill bass, Kai Stuffel gitaar en Christian Kolf drums. Een dynamische set van deze band, Jessy Martens is a ‘whole lot of woman’ die al dansend het publiek verleidt met haar charme. Geen winnaar maar we zullen haar zeker nog op een van de podia tegen gaan komen.
Xavier Pillac, de achtendertig jarige Breton is de naamgever van de band die de 6e act van vanavond gestalte zal geven. Xavier is de zanger en de gitarist, Antoine Escalier is de bassist en zorgt ook voor de backing vocals, Gilles Dellagrange is de drummer, Cedric Le Goff is de toetsenist die ook deel neemt in de vocals mààr ook heeft deze band een blazers sectie in hun gelederen met Guillaume Sené op sax en Franck Bougier op de trompet. De band legt een lekkere groove neer, Xavier is duidelijk bewonderaar van de twee Kings, B.B. en Freddie maar wordt nergens te klef, hij blijft zijn eigen man en juist dàt heeft waarschijnlijk hen door doen dringen in de halve finale van de I.B.C. in Memphis.
Dan is het eindelijk de beurt aan de Nederlandse uitzending naar de E.B.C. in Brussel, The Leif de Leeuw Band. Voor wie ze nog niet kent stel ik ze even voor, Leif de Leeuw is de jongste muzikant die deze dagen het podium betreedt, hij is slechts 20 jaar oud. De zangeres én gitariste heet Britt Jansen, ze zingt oké maar de kunsten van Leif op de gitaar is toch wel wat de band hier in Brussel op doet vallen. Rest mij nog de andere bandleden voor te stellen, Eibe Gerharti op de bass en Tim Koning op de drumms. Geen set die me van de sokken heeft geblazen want ik had toch een hoger gehalte phychedelic blues verwacht maar ik zie wel de potentie van de band.
Tja, dan Zwitserland, de uitzending van dit land naar het Belgische Brussel bestaat slechts uit twee mannen. Thierry Jaccard en Yannick Nanette als band laten zij zich The Two noemen. Laatst genoemde vindt zijn roots op het eiland Mauritius en Thierry is Zwitser van origine, zij zijn éigenlijk de eersten die ‘uitgekleedde’ blues ten gehore brengen. De mannen hebben al een goed ontvangen album op hun naam kunnen schrijven die de titel ‘Sweet Dirty Blues’ draagt en dat is het ook wat ze hier brengen. Sweet, vooral voor het oog, Dirty Blues is wat de klok slaat. De wisseling tussen de rustige en uitbundige stukken is een mooie mix waarbij o.a. het accent op de interactie met het publiek niet over het hoofd gezien is. De mannen zijn vooral goede vocalisten en gitaristen maar weten ook goed hoe het publiek te bespelen. Onmogelijk om niet de heupen te laten te draaien om de klanken van The Two. The Two onthoudt die naam! Wànt boekers u weet als geen ander; als er vrouwen gecharmeerd raken mogen veel meer mannen een avondje uit naar de blues.
Hongarije bracht zoals u waarschijnlijk al weet al vele goede blues muzikanten voort, waarvan 1 zelfs de I.B.C. in Memphis won (Little G Weevil)! Deze keer staat er weer een Gábor op het podium maar dit keer Éles Gábor – vocals en gitaar, András Szkladànyi – bass en Attila Móré – drumms. Dit trio brengt een viertal eigen werken ten gehore die op de scheiding tussen blues-pop en blues-rock lijkt te bewegen. Misschien is het omdat ik te hoge verwachtingen had van de Hongaren door mijn ervaringen met Hongaarse musici maar dit trio kan me niet raken. Misschien te wijten aan hun voorgangers of misschien is het de vermoeidheid die me parten begint te spelen maar ik krijg hier niet de handen voor op elkaar.
De afsluiter van de eerste dag van de E.B.C. 2015 is de Lisa Lystam Family Band uit Zweden, een band met alweer een dame als frontvrouw. De Family Band is een zestal musici die een mix van blues en rhythm & blues op het repertoire hebben staan. Lisa Lystam is een mooi mens dat moet gezegd, ze weet hoe ze de mannen op het podium én in het publiek bespelen moet maar zingt niet altijd even zuiver. Lekker vind ik wel de rauwe blues-harp tonen van Mikael Fall, de gitaar klanken van Matthias Gustafsson en Fredrik Karlsson, de vader Abraham look-a-like op de bass Bruno Lindström en Patrik Thelin op drumms laten zich ook goed horen. Tóch een band die het al wat vermoeidheid vertonende publiek weet te boeien en zo hier en daar zie ik boekers betekeningsvol ja knikken. We gaan deze band écht nog wel een keer tegen komen in de lage landen van Nederland en België.
