Ian Siegal speelde met band op 12 maart 2015 in het Paradijs van Metropool te Hengelo. Tekst: Ria Pronk met foto’s van Gerrie Barneveld .
De IJsselbrug komt Ian Siegal voorlopig niet over en dus is Hengelo de dichtstbijzijnde mogelijkheid voor ons noorderlingen om een optreden van Siegal met band te beleven. Een gemiste kans voor de podia in het No
orden maar geen probleem voor ons. We komen graag in Metropool. Je kunt er je auto kwijt, de sfeer is goed, het gebouw prettig en wat het belangrijkste is: er wordt hier fijn geprogrammeerd.
Het is vrijdagochtend. Ik heb net de kersverse verslagen gelezen van mijn collega-recensenten van de TBA? van de recente gigs van Ian Siegal in het westen van het land. Het gescoorde gloednieuwe life-cd’tje ligt in de cd-speler. Is het toch nog een beetje gisteravond. Ik had de laatste. De nieuwe cd “One night in 
Amsterdam” en de merchandise waren niet aan te slepen de laatste dagen. Als een bakvis heb ik in de rij gestaan voor een handtekening. Ik moest deze man even van dichtbij zien, het kon niet anders. “Cheers, Ian Siegal” heeft hij op het hoesje geschreven. Zucht.
Superlatieven, ze zijn allemaal al een keer voorbij gekomen als het gaat om de optredens van Siegal. Bij mij moest hij eerst iets goedmaken. Eind vorig jaar zag ik hem in Hoogeveen op het Bluesfestival met Jimbo Mathus. Hij voerde een verbeten strijd tegen de fotografen. Fotograferen mag, maar dan alleen de eerste drie nummers en op een festival werkt dat niet. Mensen komen en gaan en hebben helemaal niet in de gaten dat ze te laat zijn voor het fotograferen. Zoals het fotograferen hem afleidde, zo werd ik op mijn beurt afgeleid door het chagrijn en de irritatie van Siegal. En ook gister ging het er weer over. Ian had een interessante dag achter de rug “arguing with photographers on Facebook”. Je vraagt je af wat de dieperliggende oorzaak van deze allergie is. Gelukkig kan men in Hengelo omgaan met afspraken. Luisteren en kijken; wat zou een mens ook meer willen?
In Hengelo is de Britse Siegal, evenals elders, aangetreden met de Rhythm Chiefs uit Dordrecht. Ik ga mijn TBA?-collega’s niet herhalen, maar ook ik vind ze geweldig; de vingervlugge alleskunner Dusty Ciggaar en die dienstbare ritmesectie bestaande uit Danny van ’t Hoff op bas en Rafael Schwiddessen op drums. Hoe zouden deze jongens de tour met Siegal beleven? Als een droom? Een logische stap in hun carrière of als een opstap naar “iets” groters?
Ook in het Paradijs is er opvallend veel vrouwelijk publiek, worden vooral de dames met een brede grijns welkom geheten en is er de sneer naar Joe Bonamassa. In hoog tempo volgen de songs elkaar op, blues, rock en americana, soms lekker funky. Dusty krijgt al in het tweede nummer een hoofdrol, vanwege een gebroken snaar. Siegal op de knieën en Dusty aan het soleren. Als je met Siegal toert moet je kunnen improviseren en dat kunnen de Rhythm Chiefs. Wat hebben ze die Dusty toch vroeger te eten gegeven dat hij de verschillende stijlen zo goed beheerst, vraagt mijn maatje zich af.
De rauwe, doorleefde en emotievolle stem van Ian Siegal raakt als een mokerslag. De meer theatrale James Brown gilletjes, we horen ze vooral in het begin van het optreden. Naarmate de avond vordert lijkt hij meer en meer zichzelf. Authentiek, bevlogen en één met wat hij doet. Het verschil tussen muziek maken en muziek zijn. De liedjes worden meeslepende verhalen, gebracht door een intrigerende meester-verteller. Het publiek luistert ademloos. “Zijn jullie Belgen? Belgen zijn ook altijd zo stil”. “Creepy”, vindt hij. Als iemand roept dat in Hengelo “bijna-Duitsers” wonen, schiet hij in de lach. Gallo del Cielo, geschreven door asshole, Arschloch voor de bijna Duitsers (brede grijns), Tom Russell is prachtig evenals het verhaal over de dichteres die zelfmoord pleegde en ook met een asshole getrouwd was. I’m the Train, Brandy Balloon, Writing on the wall, Take a walk in the wilderness, ze klinken allemaal als een klokje. De Rhythm Chiefs mogen nog even iets van zichzelf spelen en laten hun visitekaartje daarmee achter. De komende twee dagen zijn de jongens vrij want Siegal presenteert dit weekend de uitreiking van de European Blues Awards in Brussel en ook daar maakt hij weer grappen over. Om zich vervolgens met “sick” te verontschuldigen. Zijn losse pols, ontwapenende lach, ondeugende blik enerzijds tegenover zijn verbetenheid, sarcasme en zijn kribbigheid anderzijds, maken hem tot een boeiende muzikant. Mocht je iemand iets moeten uitleggen over de X-factor, neem Siegal als voorbeeld. Maar wellicht werkt het alleen bij vrouwen. Zucht.
