Gezien & gehoord op do 5 maart in De Kroepoekfabriek, Vlaardingen en op za 7 maart 2015 in Poppodium Bibelot, Dordrecht: Ian Siegal Band met support van Charley Cruz & The Lost Souls. Tekst door Ton Kok, Nicolette Johns en Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois & Arjan Vermeer.
De Ian Siegal Band trad in één week tijd op twee podia op waar TBA? regelmatig concert verslagen maakt. Beide werden ook bezocht door onze reporters en fotografen: De Kroepoekfabriek in Vlaardingen (georganiseerd door The Lock Keepers) en Bibelot in Dordrecht. Enerzijds omdat wij allen nou eenmaal grote fans zijn van de eigenzinnige Brit. En anderzijds 
omdat niet één optreden door Ian Siegal hetzelfde is. Dat klinkt misschien als een cliché maar in het geval van Siegal is dat: ‘truth like a cow’ (op z’n Vangaaliaans). Het bewijs is te lezen in deze twee onderstaande concert verslagen.
Onvoorspelbaar
De Kroepoekfabriek is een klein maar gezellig podium in het centrum van Vlaardingen. Tegen half negen begint het zaaltje behoorlijk vol te lopen. Ik sta al even naar de man met de pluizige bos haar op het podium kijken, voordat ik daar Ian Siegal in herken. “Just washed it, but time to have a haircut” of iets in die strekking vertrouwt hij ons toe. Kort na half negen voegen de mannen van de Rhythm Chiefs, Dusty Ciggaar (gitaar), Danny van ’t Hoff (bas) en Rafael Schwiddessen (drums) zich bij hem op het podium en met ‘Writing On The Wall’ krijgen we een vliegende start. Veel werk van de eerdaags te verschijnen CD/LP ‘One Night In Amsterdam’ wordt gespeeld, waaronder ‘Temporary’ (“Ripp-off Raskolnikov”), ‘I’m The Train’, ‘Queen Of The Junior Prom’ en natuurlijk het schitterende epos over ‘Gallo Del Cielo’.
Siegal maakt vanavond gebruik van zijn nieuwe Snake Tone versterker, gebouwd door Jan Kooiman, de vader van Sander Kooiman. Deze versterker bevalt Siegal zo goed, dat hij zijn oude vertrouwde Fender versterker maar in de aanbieding heeft gedaan. Het repertoire van de avond is naar mijn mening iets minder gevarieerd als in vorige gevallen. Tex-Mex/Americana voeren de boventoon, hoewel rock ‘n’ roll nooit ver uit de buurt is. Het oudere Siegal materiaal beperkt zich tot ‘Hard Pressed’ en het slotnummer ‘Take A Walk In The Wilderness’, geschreven door de betreurde Big George Ross Watt. Verder is alles als vanouds, de grappen tussendoor, de sneer richting Joe Bonamassa, de bestraffende woorden richting de praters in het publiek. Dat hij in een prima stemming is, blijkt uit het feit dat fotografen pas na vijf nummers in plaats van drie vermanend toegesproken worden.
Na strak anderhalf uur is de reguliere show ten einde. Misschien een beetje teleurstellend na de verhalen over de ruim drie uur durende concerten in Boedapest van de afgelopen week, maar met de toegiften erbij komen we uiteindelijk toch nog twee uur uit. Toegiften, waaronder het samen met Tess Gaerthé gezongen ‘Love Hurts’ en ‘Please Don’t Fail Me’, waarbij ook Joël Gaerthé zich bij het gezelschap op het podium voegt. In oktober 2014 stonden Siegal en de Rhythm Chiefs voor het laatst samen op het podium, maar daar is nauwelijks iets van te horen. Het klinkt strak en daar waar Siegal vorig jaar de muzikanten nog regelmatig aanwijzingen stond te geven is het gezelschap uitgegroeid tot een hecht collectief, waarin Ian het gesoleer op gitaar vrijwel helemaal overlaat aan Dusty. Het speelse en onvoorspelbare, toch altijd wel een beetje de charme van een Siegal concert, is weliswaar wat minder geworden, maar het plezier waarmee deze mannen samen muziek maken is onovertroffen.
Family Style
Twee dagen later bezocht Ian Siegal in dezelfde line-up Bibelot te Dordrecht. Met dien verstande dat Tess en Joël Gaerthé hier niet als gasten op het podium verschenen. Maar dat er dit keer wel een support act aan vooraf ging. En deze optredens van Ian Siegal & Band met Charley Cruz & The Lost Souls als voorprogramma in Dordrecht konden met recht ‘family style gigs’ genoemd worden. Want niet alleen speelden een aantal begeleiders hier een thuiswedstrijd, het was ook een familiaire aangelegenheid met vader Darryl ‘DJ’ (basgitaar bij Cruz) en zoon Dusty Ciggaar (gitaar bij Siegal) en de gebroeders Charley en Ronald Croes op de Powerstage van Bibelot. Met verder ook nog wat familie en vrienden in de zaal. Evenals vorig jaar oktober, toen we Cruz en de band in Zoetermeer als support van Jimmy LaFave mochten aanschouwen, speelden het vijftal weer een korte puike set met swingende Americana, gebaseerd op traditionals en eigen inbreng. Het optreden werd deze keer afgesloten met een nog titelloos nieuw nummer (Came To Play?). En dat zou er wel eens op kunnen wijzen dat het opnemen en uitbrengen van alweer een vierde CD door Cruz & Souls niet ver weg is.
De setlist van de Siegal Band kwam grotendeels overeen met die van twee dagen eerder. Maar ‘the mood’ was weer anders. Volgens Ian zijn die buien volledig afhankelijk van het publiek waar hij op dat moment voor speelt, dus we waren gewaarschuwd. De waarheid is dat Siegal al een tijdje met rugklachten blijkt te kampen en ook dat kwam zijn humeur niet altijd ten goede. Maar, na een stevige dosis “painkillers” en met behulp van “doctor showbizz” (hmm, aardige titel voor een nieuw liedje Ian!) was mister Grumpy vanavond weer helemaal ‘boven jan’! Na de funky opening waren zijn eerste woorden: “Good evening ladies…”, een uitspraak die – in combinatie met de cynische grijns – voorspelde dat het wel goed zat deze avond. Ook voor de “the gents” trouwens. En net zoals in Vlaardingen waren later op de avond de grappen niet van de lucht. Over zijn eigen kapsel (“get that wigg out of my face”), of de merchandise (“finaly T-shirts with MY name on it!”) en over de stem van Johnny Cash (“he is a pussy”) en de ‘dingeling’ van Chuck Berry. Twee van zijn eigen helden nota bene [sic]. Ook vroeg Siegal zich op een zeker moment af waarom er zoveel mensen in de zaal waren? Want persoonlijk was hij liever bij Nederlands beste band T99 gaan kijken. Van die ding(eling)en dus!
Maar ter zake. Na 18 maanden – inclusief de onderbrekingen – met de Rhythm Chiefs on the road te zijn, is het gezelschap zoals gezegd uitgegroeid tot een consistent geheel. Met ‘I Am The Train’ en vooral in ‘She’s Got The Devil In Her’ ging de bluesbaas ouderwets tekeer. De Meat & Patato
es tracks lijken inmiddels allemaal tot Siegal signature songs verheven. Want ook de krachtige ballad ‘Falling On Down’ kreeg een uitvoering om de vingers bij af te likken. Zwoel en delicaat tegelijk met heerlijk gitaarwerk door Dusty en Ian. Zo ook in het Mexicaanse haantjesduel ‘Callo Del Cielo’ van Tom Russell. En als we Ian dan zijn kenmerkende ‘left foot shuffle’ zien doen, weten we dat ook hij het naar zijn zin heeft: “Muchas gracias!”
En ondanks dat vanaf 9 maart Ian Siegal’s eerste live album met elektrische band ‘One Night in Amsterdam’ (óók als vinyl!) in de winkels ligt, repte hij zelf weemoedig over zijn debuutalbum ‘Standing In The Morning’ uit 2002 (officieus zat daar de plaat met o.a. Matt Schofield en Lee Sankey ‘Yo’Edjumikashun’ uit 1999 óók nog voor). Voor ‘Early Grace’ werd de oude akoestische gitaar weer van stal gehaald. Siegal is dol op vintage gear – de Harmony H49 met pin-upgirl sticker is één van zijn bekendste – maar het zijn uiteindelijk de vingers die het werk moeten doen. En ook dát zat wel goed met de beide gitaristen in Dordrecht. Dusty kreeg alle ruimte van ‘de baas’ om te soleren en deed dat volgas. Bescheiden als altijd, dat wel. Ook bassist Danny en drummer Rafaël speelden volledig in dienst van de band.
‘Hard Pressed’ zette de aanwezigen (waaronder inderdaad opvallend veel dames) zoals verwacht in beweging. De funksong met het Sign O’ The Times-ritme en de ‘GetOff-SexyMF-RealM4Ya’ interrupties is gewoon een dance classic van jewelste. Via ‘Wilderness’, opgedragen aan zijn grootvader die uit Glasgow kwam, gingen we langzamerhand richting het einde. En uiteraard doet Ian dan een graai in het Bob Dylan oeuvre, het werd ‘Baby, Let Me Follow You Down’, origineel een traditionele folk song uit de 50’s van bluesgitarist Eric Von Schmidt. “We already have your money, the only thing we’re thinking of is the afterparty!” Nou, laat dat nou nét op dat moment ook onze gedachten geweest zijn! Want het volgende (live) feestje was TBA?-fotograaf José’s 60th B-day party. Nog één Dylan-classic was daarom Ian’s ode aan: a life with great live music, ‘Forever Young’.
