Crempene Blues: ook Lekkerkerk heeft nu de blues

Partycentrum Amicitia, Lekkerkerk, 8 februari 2015. Tekst van Ton Kok met Foto’s van  Pemmy Larmené

Na het opmaatje in februari 2014 in theater De Tuyter in Krimpen aan den IJssel is de Stichting Krimpvrij voor haar eerste festival uitgeweken naar partycentrum Amicitia te Lekkerkerk.  Al in de jaren zestig kwamen jongeren uit de verre omgeving op brommer of fiets hier naartoe, omdat het toen de enige plaats in de regio was, waar op zondag wat te doen was.  We hebben hier te maken met een mooi en gezellig gebouw, waar tegen betaalbare prijzen een drankje en hapje genuttigd kan worden. De hele zaal is voorzien van frisse muur- en plafondschilderingen. Op de muur worden vooraf en tijdens de pauzes mooie zwart-wit filmbeelden getoond van groten als Howlin’ Wolf, Muddy Waters en veel andere blues helden uit vervlogen tijden. Het enige minpunt is dat de organisatie van het festival verplicht is gebruik te maken van de geluidsinstallatie van Amicitia, die nu niet direct State of the art is. De prima geluidsman compenseert echter veel.

Vier acts zijn vastgelegd. Aanvankelijk zou Henk de Ruiter alias The Guitar Guy in zijn eentje het festival openen, maar sinds kort vormt hij een duo met harmonicaspeler Kid Harpin (Thomas van den Berg). Ik had ze de avond ervoor ook al even aan het werk mogen zien en ze tonen deze middag weer hun liefde voor pre-war blues, met af en toe een eigen bewerking van wat nummers uit de vijftiger en zestiger jaren. Mooie bewerkingen laten ze horen van ondermeer Washboard Sam’s “Digging’ My Potatoes”, Robert Johnson’s “Kind Hearted Woman Blues” en “Walkin’ Blues” en nog veel meer fraais. Een mooie set en door de samenwerking met Kid Harpin krijgt The Guitar Guy wat meer rust in zijn spel en zang, waardoor hij nog beter tot zijn recht komt.

Het blues/rock trio Lino and Friends mag vervolgens aantreden. Zanger/gitarist Lino Vishnudatt mag gerekend worden tot de Hendrix volgelingen, hoewel er ook veel andere stijlen in zijn gitaarspel terug te horen zijn. Hij speelt overwegend eigen werk en gaat voortvarend van start met “Put My Voodoo On You”. Vanaf de start dendert het door als een sneltrein. Af en toe wordt er wat vaart verminderd met wat rustiger werk als de slow blues “Everybody’s Leaving. Maar al snel wordt weer opgeschakeld met songs als “No Good Woman” en “Get Back Where U Belong”. Laatste nummer van de set is “Rockin’ Chair”, waarin bassist Carlos Breton Aguilar een indrukwekkende bas solo laat horen. Drummer Ruben van Boven completeert dit prima trio.  Journalist Jan Timmer, die regionaal veel aandacht aan het festival heeft besteed, wordt vervolgens door Hugo Boudesteijn, een van de organisatoren, het podium op gehaald en brengt, onder begeleiding van Lino and Friends, aangevuld met een trompettist zijn zelfgeschreven “Lekkerkerk Blues” ten gehore.

Dan is het tijd voor Fat Harry & the Fuzzy Licks, met twee mensen in de gelederen die genomineerd zijn voor een Award van de Dutch Blues Foundation, namelijk Fat Harry zelf in de categorie gitaristen en Jan de Ligt in de categorie saxofonisten. Het blijft een top band, die een prima mix brengt van Chicago blues en Memphis soul. Warmgedraaid wordt met een instrumentale versie van James Brown’s “Cold Sweat”.  Eigen nummer als “Jealous Man” en “Hard Lovin’ Man” worden afgewisseld met klassiekers als B.B. King’s “How Blue Can You Get?” en J.B. Hutto’s “Slippin’ And Slidin’” Tijdens de traditionele wandeling door de zaal wordt Harold achtervolgd door diverse fotografen, maar weet op een gegeven moment de rollen om te draaien, door zelf een charmante fotografe een beetje op te jagen.  Een Albert King nummer ontbreekt natuurlijk niet op de setlist en dit keer is dat “Born Under A Bad Sign”. Als toegift wordt “Fine Brown Woman” gespeeld, dat we kunnen verwachten op de nieuwe cd. Naast Harold ‘Fat Harry’ van Dorth en Jan de Ligt bestaat deze band verder uit René Schutte (toetsen), Hassan Abudaldah (bas) en Jacco “Jack Hill” van den Heuvel (drums).

Als beste band genomineerd bij de Dutch Blues Foundation, de Dave Chavez Band, mag het festival afsluiten en dat doet de band met zichtbaar veel plezier. Ook de DCB band gaat voortvarend van start met het instrumentale “Dirty C”, gevolgd door “Boogie Real Low”. Felle gitaarsolo’s van zanger/gitarist Dave worden afgewisseld met het onvolprezen harmonicawerk van ‘Slim’ Robin van Roon. Jules van Brakel (bas) en Darryl Ciggaar (drums) zorgen voor een gedegen fundering. Jules beweegt zich ook constant over het podium, dan staat hij weer links, dan rechts. “I Smell Trouble” en “Walking To My Baby” zijn de kippenvelnummers op het repertoire. Hamonica man Kid Harpin mag voor één nummer de plaats innemen van Robin en doet dat met verve. Met het rockende “Sharp Like A Knife” komt ook een einde aan een sterk optreden van de Dave Chavez Band.

Maar het feest is nog niet voorbij. Alle muzikanten worden nog even opgeroepen om zich nog even op het podium te komen voor een jam. Naast de Dave Chavez Band voegen zich Kid Harpin en Fat Harry zich bij het gezelschap. Darryl Ciggaar laat horen ook vocaal prima uit de voeten te kunnen en neem achter zijn drumstel ook de zang voor zijn rekening.
Tijdens het allerlaatste nummer van de avond. “Groove With Me Tonight”, reik Dave me zijn gitaar aan om even mee te spelen, maar enigszins overbluft durf ik dat niet aan. Uiteindelijk komt de Strat bij Lino terecht, die daar toch wel beter mee overweg kan dan ik.  De eerste editie van het Crempene Blues festival is een geslaagd en gezellig gebeuren te worden en krijgt hopelijk een vervolg in 2016.