Mike Morgan Band speelde op 1 februari 2015 in het Cafe Crossroads in Olen (B). Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Op aanraden van onze Belgische vrienden steken uw fotograaf en reporter van The Blues Alone? weer eens de grens over om weer een optreden bij te kunnen wonen in de enige échte Juke Joint die de Kempen rijk is, Café Crossroad, hét muziekcafé met de meest aimabele uitbater van de Kempen. Onze Belgische vrienden, kenners op het gebied van blues, zijn al langer bekend met de muzikant in kwestie maar wij moeten helaas bekennen dat wij nog nooit van de man gehoord hadden omdat wij ons in het verleden in mindere mate met deze stijl van de blues hebben kunnen associëren. Ons naslagwerk leerde ons dat deze muzikant, musicerend sinds de jaren tachtig, geïnspireerd werd door Stevie Ray Vaughan, Otis Redding (!) en Anson Funderburgh, vooral de 2 laatst genoemden hebben onze interesse getriggerd om ook het optreden te willen zien.
De man die deze eerste zondag van Februari om zes uur het podium zal betreden is gitarist/zanger Mike Morgan (55jr), geboren in Hilsboro-TX, woonachtig in Dallas-TX, zal samen met zijn Nederlandse pick-up band, Little Steve & the Back Beat de aanwezigen gaan entertainen. Dat Mike Morgan deze keer geen bluesharpist in de gelederen heeft bevreemd mij ietwat mede omdat Keith Dunn, de man waarmee hij in het verleden in de VS optrad nu in Rotterdam woonachtig is maar de horn-sectie van The Big Beat zal ongetwijfeld dit gemis snel doen vergeten. Mike Morgan, ziet er een tikkeltje vermoeid uit, ook al is dit het laatste optreden van de slechts vier optredens waarvan 3 in Nederland. Misschien is dit te wijten aan het feit dat hij het optreden voor publiek té lang noodgedwongen in de koelkast heeft moeten zetten? Vooraf het optreden hoor ik namelijk van de boeker van deze act dat er in Dallas slechts nog 1 club over blijft die live-muziek programmeert. Gelukkig is Mike Morgan niet aangewezen op de muziek voor de voorziening in zijn levensonderhoud want hij mag zijn andere passie, motoren, zijn dagelijkse baan (sales-manager) noemen. Dat een civiele baan moeilijk combineert met toeren blijkt uit het feit dat Mike Morgan alweer een kleine tien jaar niet meer op de podia in Europa te zien was.
Mike Morgan wordt ook dit laatste optreden in Café Crossroad bijgestaan door gitarist/vocalist ‘Little Steve’ Steven van der Nat, ‘Bird’ Bart Stevens op de bass (4 snaar), Jody van Ooijen (drumms) vormt samen met hem de ritme sectie en de oh zo fijne ‘horn-section’ bestaat uit Evert Hoedt op de bariton-sax en Martijn ‘Tinez’ van Toor op de tenor-sax. Hoewel de zondag programmeringen in Café Crossroad in Olen altijd om klokslag zes uur starten kampen Little Steve & the Back Beat met een probleem met de monitor, de soundman neemt vandaag voor het eerst het nieuwe mengpaneel in gebruik dus duurt het even voordat het euvel is verholpen. De ergernis is op het gezicht van Steven van der Nat af te lezen en het heen en weer gemekker met zijn bandleden helpt daar ook niet echt bij, niet erg professioneel als je het mij vraagt en het publiek om mij heen steekt hun mening hierover niet onder stoelen of banken. Een bekende schrijft zelfs EVEN GEDULD A.U.B.! in mijn notitie boekje…….
Goed, als dan na 25 minuten vertraging blijkt dat een microfoon de oorzaak blijkt te zijn kan Little Steve het publiek opwarmen voor de komst van Mike Morgan met een instrumentaal nummer waarin hij gelijk het Belgische publiek versteld doet staan met zijn beheersing van de snaren Fender Stratocaster. Als het tweede nummer van de set aan de beurt is kunnen de aanwezigen in het bluescafé ook kennis maken met de vocale capaciteiten van Steven als hij bij volle maan ‘Baby Don’t Go’ ten gehore brengt, dàt levert hem een vet applaus op. Het publiek heeft er duidelijk zin in en is klaar om Mike Morgan te verwelkomen. Mike, de man met het opvallende oogklepje een gevolg is van een race-ongeluk waarbij hij zijn oog verloor, opent met ‘Dirty Shame’ en vervolgt met de meezinger ‘Sugar Coated Love’. De rust wordt weer even terug gebracht met een instrumentaaltje waarna er een rock ‘n roller volgt. We horen Johnny Guitar Watson’s ‘Hot Little Mama’; dààr ben ik blij mee want ik vind dat Johnny Guitar Watson veel te weinig gecoverd wordt, mààr we horen in de eerste set ook eigen nummers zoals ‘Frankie’s Blues’. The Wall of Sound van the Back Beat is helaas soms té heftig in het kleine café aan het station zodat ik de oren wat moet beschermen maar menige Belg drinkt er nog een Duveltje op.
Hoewel van de ergernis over het geluid bijna niets meer te merken is zit de band er tóch niet lekker in. Het zal tot nà de whiskey-break duren voordat de synergie op het podium ook het publiek bereikt.
In de tweede set horen we nummers zoals ‘Hideaway’ van Freddie King, Steven van der Nat maakt mijn muzikale hartje blij met de vertolking van Ronnie Earl’s ‘It’s My Soul’ gevolgd door Mike die ‘How Much More Time’ van zijn laatste in 2008 uitgebrachte album Stronger Every Day ten gehore brengt. Waarvan ik helaas moet concluderen dat zijn vocalen wat ondersneeuwen bij het geluid van de twee saxen. Gelukkig kan ik bij ‘You’re Fine’ een nummer wat Mike Morgan met Jim Suhler opnam op het 1994 album Let The Dogs Run de heupen laten draaien. Lekker hoor dit nummer. Als Mike zich waagt aan Muddy Waters’ ‘Hoochie Coochie Man’ dan moet ik toch eerlijk bekennen dat dit niet zijn stiel is, zijn stemgeluid is daar niet geschikt voor.
Wat wél weer heel lekker klinkt, mede door de sax solo van Martijn ‘Tinez’ van Toor, is Ike Turner’s ‘Matchbox’ wat Mike Morgan samen met Little Steve & the Back Beat als laatste nummer van de tweede set spelen. Blijkbaar zijn de aanwezige toeschouwers het met mij eens wat er wordt gescandeerd voor een bis-nummer, daaraan wordt gehoor gegeven…… De rock ‘n roller ‘Stagger Lee’ is een volwaardiger afsluiter waarin alle muzikanten nog eenmaal door Mike voorgesteld worden, afgelezen van een stuk karton, hun moment krijgen te soleren waarna Mike Morgan het nummer weer naar zich toetrekt en de band spontaan een line-dansje doen! Een goed optreden van deze combinatie van, ieder in zijn eigen stiel, goede muzikanten maar of het genoeg is zal blijken uit de boekingen die uit de matig bezochte optredens zullen voortvloeien.
Normaliter ben ik niet het type dat reageert op recensies.
Immers, een recensent heeft het recht op te schrijven zoals hij of zij een optreden heeft ervaren.
Nu echter moet mij van het hart dat de recensie toch wel aanzienlijke fouten bevat, die ik echter graag voor rekening van de recensent laat.
De bandleden weten gelukkig beter en ook de mensen die bekend zijn met de band, weten waar ik het over heb.
Advies: een volgende keer toch eerst even informeren alvorens goedbedoelde woorden aan het papier toe te vertrouwen !