Luke ‘Cadillac Slim’ Winslow-King @ ‘t Paard

Dat Luke Winslow-King populair is blijkt wel uit het feit dat twee TBA? verslaggevers onafhankelijk van elkaar een concert van deze man willen bijwonen én een daarbij horend verslag schrijven om met de lezers van ‘The Blues Alone?’ te kunnen delen. Vaak krijgen de reporters en fotografen van ‘The Blues Alone?’ te horen dat de verslagen vaak niet-blues betreffen, dat is ook hier weer het geval. Uw on-line magazine heeft juist dààrom een vraagteken in haar naam. Dat vraagteken viel ook Luke Winslow-King op toen ik hem na afloop van zijn optreden het visite kaartje overhandigde, hij meldde meteen dat ik ook achter zijn blues repertoire een vraagteken mocht plaatsen.

Over Luke Winslow-King later meer maar allereerst wil ik graag het voorprogramma dat deze tour met Luke Winslow-King reisde bij U lezers onder de aandacht brengen. Belle of Louisville nemen om acht uur precies het podium in bezit om te moeten horen dat de geluidsman nog even de wagen aan het parkeren is, Tess Vanderzwet de zangeres van het duo laat zich niet uit het veld slaan en instrueert het publiek hen met een ovationeel applaus te begroeten alsof Belle of Louisville al jaaaaaaaaaaaren bekend is wanneer zij opnieuw opkomen. Gretig wordt hieraan gehoor gegeven door de aanwezigen in ‘t Paard. Zoals gezegd de support-act op deze laatste dag in Januari in Den Haag noemen zich Belle of Louisville, vernoemd naar een inmiddels honderd jaar oude ‘river-boat’ uit Kentucky kabbelend over de rivier en zo klinkt ook hun muziek. Het repertoire heeft iets rustgevends en nostalgisch; officieel heet het Southern Delta Blues maar dat vind ik persoonlijk jezelf in een hokje stoppen waar je later misschien niet meer uit kan. Het duo, Tess Vanderzwet (vocals en tamboerijn) en Mitchell Rivers (vocals en gitaar) worden vandaag bijgestaan door Stefan Wolfs op de pedal-steel.

 

Zij brengen ons in het volledig uitverkochte Paard van Troje terug naar de jaren dertig, heel erg vintage.  Tess Vanderzwet‘s stem doet me zelfs af en toe aan Marilyn Monroe denken, al besef ik me dat ik hiermee een zangeres met een actrice vergelijk maar zo kan ik het beste haar zwoele stemgeluid duiden.  De dame heeft een zeer aangenaam timbre en de combinatie met Mitch Rivers is op zijn  minst bijzonder te noemen. Het openingsnummer, To Better Days, is ook het eerste nummer op de EP ‘Belle of Louisville‘ die het duo uitbracht met behulp van Pablo DeWolff op slide gitaar en opgenomen in zijn studio heeft een mooie soft tone opbouw naar een explosieve bridge, waarbij ikzelf vooral heel erg sta te genieten van de pedal-steel in dit nummer. In een ander nummer Jack of Hearts is ook de afstand van Tess Vanderzwet tot de microfoon tijdens de vocals indrukwekkend te noemen. Een kennismaking met de vocale capaciteiten van gitarist Mitch Rivers is vooral te horen in het nummer Warming Up, een lekker up-tempo nummer waar ik vooral de synergie van de twee stemmen zeer op prijs stel.

Ook al zijn de eerste nummers wat zwaarmoedig nergens wordt de set deprimerend; sterker nog de fotograaf van TBA? maakt een sprongetje als hij de eerste toon van John the Revelator hoort. Tjonge, dàt moet je maar durven als meisje, het nummer werd en wordt veelal gebracht door muzikanten/vocalisten met hele doorrookte stemmen. Tess Vanderzwet hanteert hier vanavond de eerder die week als verjaardagscadeau verkregen tamboerijn in Bad Love Blues, en ik moet zeggen ze heeft er zin in. Klaarblijkelijk vindt het publiek, opa en oma incluis, deze support-act goed te verteren gezien hun respons op het gebodene. Tijdens Where Thy Lead Me (geïnspireerd op de Common Linnets?) zie ik Tess Vanderzwet soms verrast omkijken naar Stefan Wolfs, wellicht geniet zij net als ik óók met volle teugen van zijn beroeringen op de pedal-steel. Als we na 45 minuten alweer toe zijn aan het laatste nummer Merry-Go-Round, ook van de EP, maken we kennis met de kopstem van Mitch Rivers, mooi, nergens overdone. Belle of Louisville een verfrissend koppel muzikanten die wij hopelijk nog meer zullen tegen gaan komen op de diverse podia.

 

Na een klein kwartiertje komt Luke Winslow-King met zijn band het podium om het zeer gemengde publiek, van hipster tot elitair tot oudere jongere, te verbazen met zijn skills. De band bestaande uit frontman Luke Winslow-King geboren in Cadillac Michigan die naar New-Orleans vertrok om er te studeren maar zich 10 jaar later nog steeds ophoudt in de ‘Big Easy’! Wie geeft hem ongelijk te resideren in dit walhalla van de muziek? Luke Winslow-King brengt dus blues met een vraagteken, zoals hij zelf aangeeft, zijn oeuvre is inderdaad meer omvattend. We horen jazzy nummers, gospel aandoende songs en het zogenaamde rag-time. Zijn muzikale reis voert ons door de crisisjaren maar ook horen we door North Mississippi Allstars geïnspireerde songs. Luke Winslow-King kampt met een kleine verkoudheid en dat is helaas in sommige nummers goed waar te nemen; ook het geluid in ‘t Paard laat soms te wensen over. De set gaat van start met track nummer zeven van zijn tweede album Everlasting Arms, The Chrystal Water Springs, waarin LWK de snaren van National Resonator beroert met de de fingerpicks en zijn gitarist, Italiaan Roberto Luti die in dit nummer de Fender Stratocaster hanteert, meteen de toon zet met een waanzinnige slide partij waar me de mondhoeken van doen krullen. Oké, we staan hier goed, dit wordt een fijne zaterdagavond in de residentie!

 

LWK‘s echtgenote, Esther Rose, maakt ook deel uit van de band, zij zingt niet onverdienstelijk en bespeelt het wash-board maar ook het hoefijzer met een recent aangeschafte schroevendraaier…….. Hoewel na afloop blijkt dat de meningen verdeeld zijn over haar stemgeluid ben ik erg onder de indruk. Het voegt iets toe, ze brengt me terug naar de oude opnamen van Billy Holliday, ze heeft iets weemoedigs in haar stem. Tijdens het tweede nummer van de set, Coming Tide, horen we ook de andere dame in het gezelschap wat beter, het is de Italiaanse up-right bassiste Alessandra Cecala die haar vingers stuk slaat op de dikke snaren van haar ‘fat body’. De man die samen met deze Italiaanse de ritme sectie vormt is Benji Bohannon die de drumms bespeelt en ons keer op keer onze vakantie in het French Quarter van New-Orleans doet herbeleven. De twee gitaristen van de band duelleren met de resonator en de Fender om het publiek op te zwepen; heerlijk dat de mannen aan het eind van de toer nog deze vitaliteit ten toon kunnen spreiden.  LWK heeft meerdere liefdes dan alleen de National Resonator, er staan meerdere ‘babies’ klaar om de liefde mee te bedrijven. Eén daarvan is de akoestische Gibson Sunburst, smooth!  LWK‘s stem is wél zuiver maar bij tijd en wijle sneeuwt zijn stemgeluid onder wanneer de band voluit speelt, hopelijk is dit te wijten aan zijn verkoudheid. Tóch is hij niet te betrappen op matige, berekenende inzet van zijn vocals, hij wil het publiek geven waar het voor komt. De ‘clean cut man’ (recentelijk nog geknipt bij de Rotterdamse barbier De Oude School) zoekt regelmatig de interactie met het publiek. Laat het publiek het chorus meezingen en vraagt keer op keer of men het naar de zin heeft.

 

Niet voor te stellen dat deze band, voormalig het voorprogramma van Jack White en Pokey LaFarge, voor slechts 30 man in 2013 in de Supermarkt heeft gespeeld! Dat de band eerder deze week in het dagelijkse programma, De Wereld Draait Door, niet te beroerd was om de minuut muziek te vullen heeft zéker bijgedragen aan de opkomst in het land. We horen een aanstekelijk nummer Cadillac Slim, waar Esther Rose de backing-vocals verzorgt, lekker deze song, maar de sax van de cd opname mis ik wel een heel klein beetje……Roberto Luti de Italiaan die vele jarenr in New Orleans woonachtig was is duidelijk geïnspireerd geraakt door het spel van John Mooney, wàt een slide partijen kan deze man aan, ik geniet! Dat ook hij een liefhebber van de National Resonator is blijkt als hij de vintage, lees geroeste, gitaar ter hand neemt om ook daarop een aantal mooie slide solo’s te spelen. Mijn absolute favoriet, Swing That Thing komt voorbij, een up-tempo nummer waar Roberto Luti tekent voor het vette intro, de hele zaal staat te swingen en zélfs de fotograaf ziet zich genoodzaakt om even de camera te laten rusten om het V-teken te maken. Een ander heel lekker nummer is Domino Sugar dit nummer speelt de band als één van de twee toegiften waar het publiek de handen rood voor heeft geklapt. Er komt véél te vroeg een einde aan deze mooie muzikale reis door het swampige zuiden van de US, hopelijk kan het grote publiek van de diverse festivals die deze zomer op de blues kalender prijken ook kennis maken met Luke ‘Cadillac Slim’ Winslow-King en zijn band. Wij van ‘The Blues Alone?’ bedanken de p.r. van het Het Paard van Troje voor hun gastvrijheid, we hebben wéér mogen genieten van een schitterend optreden in de intieme zaal van ‘t Paard.